Ik ben Verliefddddddddddd!!!!!!!! En ik heb voor de verandering geen bindingsangst. En hij is niet getrouwd ;) Hij is 22 jaar. Hij is... anders. We zijn complete tegenpolen. Maar ik ben compleet verliefd. We zijn ondertussen zo'n 3 maanden samen. Waarvan ik hem zo'n 1 maand niet meer heb gezien en eigenlijk ook niet meer heb gehoord. En ik weet nu al wat jullie gaan zeggen. Gedumpt. Maar dat is niet zo. Via sms houden we nog wel contact. Het frustreert me wel enorm dat ik hem zo weinig hoor of zie, want het contact begint meestal van mijn kant. Ik heb dan ook besloten om niets meer van mij te laten horen, want ik vind het niet kunnen dat hij nooit eens iets liefs naar mij stuurt of nooit eens uit zijn eigen belt. Dat begint me echt te ergeren. Dat doet me echt pijn. Hij weet dat, ik heb het hem al verschillende keren laten weten, maar hij reageert daar niet op. Hij negeert het onderwerp. Dus laat ik hem maar doen vanaf nu. Als hij me graag ziet, dan moet hij het maar tonen ook. Liefde moet langs beide kanten komen, niet alleen langs mijn kant. Het is geven en nemen in een relatie. En de laatste tijd geef ik veel, maar krijg ik niks terug. Dat gaat zo niet langer. Ik denk dat iedereen het daar wel met eens is, niet? Ik houd van hem, dus is het heel moeilijk voor mij om hem eens niet te bellen of hem niet te sturen, maar de helft van de tijd neemt die toch niet op en op de smsjes die ik stuur krijg ik zelden reactie. Je zou je voor minder afvragen of die nog van me houdt. Maar hij negeert het onderwerp, dus ik zou het eerlijk waar niet weten. Dus zolang hij de woorden niet uitspreekt zijn we nog samen. Liefde kan iets moois zijn, maar ook o zo pijnlijk.
