En jawel, ik had gelijk :). Hij ging proberen te veranderen, maar sinds ons gesprek is het eigenlijk alleen nog maar erger geworden. Ik heb hem een week niet meer gehoord tot ik zelf heb gebeld uit noodzaak omdat ik iets nodig had. Hij ging het de dag erop langskomen en hey weet je wat, natuurlijk is die kerel niet geweest. Heeft die de moeite gedaan om af te bellen of iets te laten weten dat er iets tussen gekomen? Natuurlijk niet, waarom zou 'ie ook, ik ben het toch maar! En ik wist het op voorhand al, dat is altijd het rare. Ik weet het altijd op voorhand al dat 'ie het gaat doen. Wij leven ons eigen leven, hij het zijne, ik het mijne, van een relatie is al lang geen sprake meer. Hij kan zelfs geen respect meer voor mij opbrengen, ik beteken letterlijk niets voor hem. Ook al beweert hij het tegendeel. Ik ben enkel zijn vriendin als het hem uitkomt. Hoe ik ooit hier in verzeilt ben geraakt, ik weet het niet meer, maar dat is nu dan ook wel weer over. Ik ben er helemaal klaar mee.
