WHAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAA! Sorry, ik had al heel de dag zin om eens goed te roepen:)
Waarom kan liefde nooit eens gemakkelijk zijn? Ik hou van een man die werkelijk onbereikbaar is. Vandaag liet hij me weten of het eigenlijk nog wel zin had om door te gaan. En ik kan hem geen ongelijk geven. We kunnen nooit met elkaar afspreken omdat hij bezet is. De laatste maanden heb ik hem totaal niet gezien, enkel contact via sms en mail. Zowel hij als ik zien er vanaf. We willen beide meer, op zijn minst elkaar zien en dat is onmogelijk. Waarom? Omdat hij zijn zekerheid die hij nu wel heeft niet wil vergooien. Hij heeft een vrouw, kinderen om voor te zorgen. Hij heeft zijn leven. En hij is gelukkig...hoop ik toch voor hem. Vorige keer had ik de beslissing gemaakt om ermee te stoppen, maar daar was hij toen niet klaar voor. Nu blijkbaar wel. Ik ga hem missen, ik ben hem al aan het missen. En dat zal voor altijd zijn, dat gemis. Hij zal altijd een speciale plaats hebben in mijn hart. Er zijn zoveel mannen in de wereld en toch hou ik van hem. Ik heb zelfs geen oog meer voor andere mannen de laatste maanden. Belachelijk he? En toch is het zo. Een mens zit complex en raar ineen. We moeten elkaar loslaten, korte pijn en toch zien we elkaar nog héél graag. Ik zal nog veel aan je denken, je veel missen. Ik weet wel dat het gemis, je graag zien wel zal overgaan wanneer ik je niet meer hoor of zie, maar het zal toch nog een tijdje in mij zitten. Ik zie je eigenlijk nog veel te graag om je te kunnen loslaten. Ik heb het je nooit echt gezegd met deze woorden, maar ik hou wel degelijk van je. En als het ooit anders kon, dan zou ik mijn leven met je willen delen.
