07-04-2010, 12:43 geschreven door Silke, Julie en Celine  

De context: Zaterdagavond 21u, buiten is het al een goede twee uur donker en de regen valt met bakken uit de lucht. De hemel laait af en toe eens lichtpaars op van een bliksemschicht. We moeten zuinig zijn met het licht en vallen terug op de goedgezindheid van de batterij van mijn computer want de we zitten aan de laatste eenheden elektriciteit. Door het licht van mijn scherm wordt ik belaagd door allerlei vreemdsoortige insecten. Maar het is hoogtijd om jullie nog eens een deel van ons relaas te vertellen.

Twee weekends geleden hebben we de bus genomen richting de grens met Congo om het Nyungwe Rainforest te bezoeken. Wat ons logement betrof, hebben we het nogal economisch aangepakt en het goedkoopste guesthouse er uit gepikt. Een gastenverblijf bij een oude theefabriek, en naar Rwandese normen erg basic. Twee bedden, één matras op de grond en een pot voor onze menselijke behoeftes. Geen stromend water, geen muskietennet en veel te veel muskieten en ander ongedierte. Maar het landschap maakte veel goed en was adembenemend, zoals een ondergaande zon achter heuvels vol theeplantages. Vervolgens hebben we ons onder de hoede van onze gids Antoine in het woud begeven op The Waterfall trail. We voelden ons als in een strip van Suske en Wiske. De foto’s zullen er een beter beeld van geven. Het was een lastige trip maar heel erg de moeite. ’s Avonds waren we net op tijd uit het woud want Julie was de eerste gelukkige om een acute buik crisis door te maken, nadat ze een pil met kraantjes water had doorgeslikt. Moe maar voldaan keerden we terug naar Butare.

We zijn nu alle drie reeds een week bezig met een nieuwe stage. Céline is verhuisd naar Kabgayi (een district hospitaal) waar ze stage loopt bij een Belgische arts op de afdeling oftalmologie. Silke en Julie zijn in het CHUB gebleven. Silke staat op chirurgie, Julie op gynaecologie.

Iedere morgen neemt Celine om 7h een lokaal busje richting Gitarama. Deze busjes vertrekken zeer stipt en komen ook zeer stipt aan. Het stipt vertrekken is een pluspunt maar voor het stipt arriveren doen ze toch vaak manoeuvres waar menig Lijn-chauffeur zijn C4 zou voor krijgen. Vrachtwagens inhalen in bochten en fietsen -beladen met 2 mensen en een hoop bagage- rakelings voorbijflitsen zijn hier geen overtredingen. ’S Nachts rijden ze ook vaak zonder lichten. Lichten dienen dan enkel voor goeiendag te zeggen aan een collega-bus die passeert. De bus zet me af aan de ingang van het Kabgayi ziekenhuis, wat een ware luxe is die ik zelf niet eens meer hoef te vragen (na een paar dagen dezelfde bus te nemen ben ik hier al een BM- bekende muzungu). De stage zelf is een ware verademing na de hectische stage op pediatrie. Het diensthoofd is een Belg (Dr. Piet Noë) die in Gent gestudeerd heeft. Het is een zeer gestructureerde dienst die behoorlijk is uitgerust. Het OK is ook zeer proper en dus niet echt Afrikaans (cfr onze andere stages). De oogaandoeningen zijn wel van een ander kaliber dan bij ons. Alles is altijd veel verder gevorderd en mensen komen vaak veel te laat naar het ziekenhuis. Met een oogperforatie loopt men hier gemakkelijk 2 weken rond en ook kankergezwellen laat men slechts veel te laat verwijderen.

Ook chirurgie is meer Silke haar ding dan pediatrie. Het diensthoofd is een Duitse arts, Dr. Kiefer, die hier nu reeds een 6-tal maanden is. Hij is min of meer in die functie gerold, aangezien al zijn Rwandese collega’s kort na zijn aankomst besloten hadden de dienst te verlaten. Momenteel zijn ze er met 4 chirurgen: de Duitser, 2 Ugandezen en 1 Rwandees, de een al wat competenter dan de ander... Ik was de hele week lang de enige ‘interne’. De Rwandese internes hadden besloten te staken omdat ze hun (miezerig) maandloon nog niet hadden gekregen. Leuk voor mij, want zo kon ik echt veel doen. Ik ben zo goed als altijd 2^de man aan tafel, en krijg dus zowel de taak van instrumentist als assistent. Zonder mij zou er deze week anders altijd een zaal geweest zijn waar operaties werden uitgevoerd met slechts 1 iemand die steriel staat... kwestie van me hier een beetje belangrijk te voelen hé :)...
Op chirurgie zijn er zo’n 120 bedden, die Dr. Kiefer en ik vorige week maandag alleen getoerd hebben. Zijn 3 collega’s hadden nl. ’s ochtends elk met hun eigen reden gebeld om te zeggen dat ze niet konden komen werken. Er ligt vooral veel traumatologie op de dienst. Vasculaire problemen zijn hier heel zeldzaam, en ook kanker zie je hier minder dan bij ons. Als een of ander letsel wordt weggenomen, weten ze ook vaak niet of het goed- of kwaadaardig is. Aangezien er in heel Rwanda maar 1 anatomopatholoog is, duurt het 1 tot 6 maanden vooraleer het resultaat van een biopt gekend is. Daarom geeft Dr. Kiefer af en toe eens een paar bioptjes mee naar Duitsland als hij bezoek heeft gehad. Het resultaat heeft hij dan gemiddeld na 1 week.
Net zoals bij Céline op oftalmo, zie je hier ook mensen die pas met een breuk naar het ziekenhuis komen als er al zodanig veel callus is gevormd dat ze vb. hun elleboog niet meer kunnen strekken. Of mensen die met spoed binnen komen omdat ze al 10 dagen niet meer naar het groot toilet zijn geweest, al 5 dagen geen scheetjes meer laten, in ademnood zijn en ijlen omdat ze zodanig septisch zijn. Toen die man zijn buik werd opengemaakt, was het alsof er een gigantische zwarte boa constrictor in zijn buik zat, die darmen waren zo dood als een pier. Toen ze tijdens het mobiliseren ook nog eens scheurden (of beter:ontploften) en er liters viezigheid uitstroomde, kon ik alleen maar blij zijn dat ik aan de andere kant van de tafel stond...
Verder moet ik eigenlijk ook wel zeggen dat het straf is hoe ze hier met weinig middelen toch veel mensenlevens kunnen redden. Veel instrumenten zijn bot, de coagulatie werkt meer niet dan wel, met hechtdraad moet er momenteel zuinig worden omgesprongen (een buik sluiten ze hier vb. niet in lagen) enz... De steriliteit heb ik al geregeld in vraag getrokken, zoals wanneer de chirurg zijn voorhoofdszweet aan zijn onderarm afveegt, maar toch komen er hier postop relatief weinig infecties voor. Volgens Dr. Kiefer moeten de mensen hier dus wel een sterker immuunsysteem hebben dan de meeste Kaukasiërs, en ik denk dat hij daar geen ongelijk in heeft.

Op Gynaeco is het leven wel eens hard. Wegens de wissel van de internes, ben ik daar de enige interne en ze verwachten veel van me. Mijn eerste wacht daar op gynaeco was echt lastig, ik was meer dan 24 uur te been, en dan kan je net al iets minder om met de schrijnende taferelen. Ik heb tijdens die wacht zelf medicatie gekocht voor een vrouw met hersenvlies ontsteking, van wie haar man het niet kon betalen. Geen mens zegt dank u, en ik heb de verpleging bijna moeten verplichten om het toe te dienen. Dan komt er een meisje binnen van 3 jaar verkracht door haar broer van 10 jaar. Of bv er was er ook een reanimatie van een zwangere vrouw, van 21j en ik heb nog nooit zo`n triestige, amateuristische reanimatie gezien. Al mijn adviezen werden weg gelachen, mijn voorstellen waren niet goed, en de moeder is gestorven. De verpleging was ook erg onvriendelijk en sprak voortdurend Kinjarwanda. Je hoort ze spreken over de muzungu en lachen. Het verloskwartier is echt schamel en vuil. Er is zelfs geen deftig toilet aanwezig. Toen ik vroeg naar het toilet, wezen ze mij een emmer aan. Dus moest ik maar plassen achter een gordijn met links en rechts twee vrouwen die aan het schreeuwen waren tijdens hun bevalling. Wat schrijnend is, is dat ze vaak wel over de middelen beschikken, maar ze vaak niet gebruiken, verkeerd gebruiken, niet weten wat ze ermee moeten doen, of laten verloederen (zoals de beademingsballon.. nogal essentieel dus). Je kan wel zeggen, ieder mens is gelijk, maar er is toch nog veel verschil in mentaliteit tussen Afrika en Europa (en ik zit nog in een van de beste landen). Maar we doen ons best, en elke hulp die we kunnen bieden is goed. En we hebben veel steun aan elkaar en aan de andere buitenlanders hier.

Onze eerste maal op de Afrikaanse dansvloer was zoals verwacht een ware belevenis. De Mellow Twist is de enige disco in Butare, het is een duistere club bekleed met rood tapijt en versierd met spiegels en discoballen. Toen we binnenkwamen speelden ze trouwens ‘I’m a barbie girl’, maar overigens viel de muziek supergoed mee, zelfs de lokale hits vielen in de smaak. We moeten de appels (dat is ons codewoord) van ons slaan. Wel jammer dat op het einde van de avond Céline haar gsm en onze Deense vriend Magnus zijn portefeuille gestolen zijn.

Het regenseizoen is goed begonnen. De dagen beginnen zeer optimistisch met een verschroeiende zon, maar in een handomdraai wordt de hemel zwart en zet god de kraan open van boven. En aangezien onze straat een lange, hobbelige aardewegel is, verandert deze dan in een zwierige modderstroom. Waar je, als je te overmoedig bent, bij de schemering, wel eens tot aan je enkels in wegzakt. Wel vervelend als je proper wil aankomen in het ziekenhuis.

Deze week liep Julie eens op straat en voelde plotseling iets ritselen in haar rugzak, ze draaide haar om en kon nog net een arm van een man vastpakken, met haar gsm erin. Ze heeft hem nog net terug kunnen grijpen en heeft dus haar gsm terug. Dat scheelde geen haar.

Vorig weekend zijn we op een zonnige dag richting Murambi getrokken, waar we een gedenkplaats ter nagedachtenis van de slachtoffers uit ’94 wilden bezoeken. Hoewel het vrij gruwelijk was, vonden we toch dat we dit moesten gezien hebben, aangezien de genocide een belangrijk hoofdstuk uit de geschiedenis van Rwanda uitmaakt. De gedenkplaats is eigenlijk een middelbare technische school, bestaande uit een tiental gebouwen, die destijds zelfs nog niet in gebruik was omdat het helemaal nieuw en nog niet volledig afgewerkt was. De school ligt op een prachtige locatie, bovenop een heuvel, en als je er toekomt, lijkt alles er zo rustig en vredig. Alle Tutsi’ s uit de wijde omgeving werden destijds aangespoord om zich daar te gaan verschuilen. Twee weken lang waanden ze er zich veilig, maar dit was een vals gevoel van veiligheid. In werkelijkheid was het een manier om zo veel mogelijk Tutsi’ s samen te krijgen. Na 2 weken vond er uiteindelijk een aanval plaats, waarbij niemand werd gespaard van een gruwelijke dood door wapens zoals granaten, machetes en stenen. Meer dan 50.000 Tutsi’s hebben er hun leven gelaten, man of vrouw, oud of jong. Duizenden lijken liggen er nu in de schoolgebouwen op tafels ‘uitgestald’. Bij velen valt de agonie nog op hun gezicht af te lezen... In andere lokalen staan er tafels met honderden schedels op, of duizenden andere botten. Er werd ons gezegd foto’s te trekken, maar dit hebben we niet willen doen, het staat zo ook wel op ons netvlies gebrand. De ‘gids’ zei niks, en leidde ons enkel van kamer tot kamer, woorden waren ook overbodig. Buiten hebben we nog een half uur een ingetogen gesprek met hem gehad, hij was de enige overlevende van zijn familie. Hoewel dit een gruwelijke manier is om de genocide in de herinnering te houden, moet het wel de beste zijn om te voorkomen dat zoiets zich in de toekomst ooit herhaalt...

Jullie hebben nu opnieuw een hele kluif gelezen! Volgend weekend trekken we richting Lake Kivu, waarover we hopelijk opnieuw een uitgebreid verslag zullen kunnen posten. Om af te sluiten nog een paar ‘Wist je dat-jes’:

Wist je dat:

- De serveuse eens zo enthousiast was dat de vis uit het bord zwiepte? Dat Silke een verdienstelijke poging gedaan heeft om hem te vangen, maar hem uiteindelijk toch van de grond heeft moeten opeten?

- We ’s nachts 1x de sleutel zijn vergeten? Dat dat geen probleem was omdat Julie gezwind over de poort wist te klimmen, terwijl er op elke hoek van de straat een soldaat met een geweer stond?

- Coiffeuze Josiane ’s morgens tijdens de trip naar het ziekenhuis haar liefde komt betuigen aan Silke? Ze haar hand vastpakt en zegt ‘je t’ aime’? Ze alles zou doen om een foto van haar en Silke te bemachtigen?

- Onze kip veel compost te verwerken heeft?

- Appels geen bananenrokjes dragen?

- Silke volgens Rwandese artsen in België 200 € per weekend opsoupeert?

- Celine goed van bommetje kan spelen in het zwembad? Ze een stiekeme toeschouwer had? Het Dokter Charles van pediatrie was?

- We alle drie een ‘fiancé’ hebben? Voornamelijk als het ons uitkomt?

- Julie een muggenmagneet is?

- We alle drie appelmagneten zijn?

- Je toch niet altijd mag vertrouwen op de goedheid van het menselijke ras? Je beter niet zomaar in een auto van een wildvreemde Ugandees moet stappen?

- Julie een gilletje slaakt als ze in het donker een wandelende (zwarte met) witte broek tegenkomt?

- Julie niet danst maar bokst?

- Er nu een arme appel met de sjieke telefoon van Celine rondloopt?

- Celine blikschade niet zo erg vindt?

- McDreamy en McSteamy ons doen wakker liggen ’s nachts?

- Rwandezen nog veel kunnen leren van reanimatie en BLS?

- We vaak worden aangesproken met ‘senfranmangee’? Dat eigenlijk wil zeggen cent francs: manger?

- Kiki the monstertruckdriver een rijke Rwandees is die met een gigantische jeep rijdt en zijn liefde aan Silke heeft verklaard?

- Julie de Belgische intercommunautaire belangen op de dansvloer heeft verdedigd?

- Celine hier een acute kinderwens heeft ontwikkeld? Dat die kinderen er pas mogen uitkomen als ze al 3 jaar oud zijn?

28-03-2010, 16:59 geschreven door Silke, Julie en Celine  

Ondertussen zijn we alweer een goeie week verder en valt er dus veel nieuws te vertellen. Vorige week begon al op zijn Afrikaans. Maandagmorgen arriveerden we om 7h30 op de stafvergadering, alwaar de Professor ons meedeelde dat we beter op zoek gingen naar een paar mooie mannen om heel de dag voor ons te koken, want... het was wereldvrouwendag. Wereldvrouwendag is hier een officiele feestdag en iedereen blijft dan ook effectief thuis. Enkel de Belgen waren voor niks om 5u45 opgestaan...

Na eindeloos aandringen van Gervais (een van de internes die we onmiddellijk tot petit Gervais hebben gedoopt omdat hij 1,5 kop kleiner is dan Céline), doen we nu nacht-shiften mee op pediatrie. Zoals jullie al hebben kunnen lezen, was Julie haar duty jammergenoeg inaugurated by death, en ook Céline heeft Engel des Doods gespeeld tijdens haar wacht. Silke haar laatste wachtdienst was er eentje om U tegen te zeggen. Moederziel alleen heeft ze de dienst pediatrie recht gehouden en met haar beste Kinyarwanda heeft ze een mooi staaltje communicatie afgeleverd. Jan de Maeseneer zou trots zijn als hij erbij was geweest.

Onze stage pediatrie gaat ondertussen op een rustig Afrikaans tempo voort. De artsen/assistenten/internes zijn vaak nergens te bespeuren en het opvolgen van patiënten en therapiëen wordt niet al te nauw genomen. Patienten liggen er soms in miserabele omstandigheden. Elk kind heeft zijn eigen care-taker, dat meestal de moeder is met nog andere kinderen bij haar, soms slapen ze met 4 in een bedje. De vliegen zijn niet weg te slaan van de zieke kinderen en de geur in de ziekenzaal is lang niet altijd even fris. De lakens zijn vaak doordrengt van urine of andere menselijke secreties. Maar stilletjes aan leren we de kinderen beter kennen, dat is wel plezant omdat je wel merkt dat ze wat opfleuren als je de zaal binnenkomt. We hadden 100 oranje ballonnen mee om uit te delen en we hebben er nu nog zo’n tiental over. Het is leuk om de kinderen die er iets beter aan toe zijn er mee te zien spelen buiten. Alleen de oranje kleur was niet zo’n goed idee, precies of het Nederlands elftal is gepasseerd...

Iedere middag nemen we het lunchmenu in de kantine van het ziekenhuis (Dé “Yuppie is Yummie”). Het weekmenu is niet bijzonder gevarieerd. Iedere dag krijgen we een combinatie van koude frieten, zoete aardappel, droge spaghetti, rijst, rode bonen, spinazie-drek en een bananenmengsel. Per brokje ‘vlees’ moet je bijbetalen, helaas is dit geen probleem voor ons want als je het vlees (zowel rauw op de markt als gebakken) zou zien liggen, zou je snappen waarom wij al 2 weken quasi-vegetarisch zijn. Papa Sys, uw dochter heeft haar mening over vlees dus nog niet herzien.

Verder hebben we ons af en toe al wat ongemakkelijk gevoeld op stage wanneer er nog maar eens vermeld wordt dat de mensen hier vaak geen geld hebben voor levensnoodzakelijke medicatie of technische onderzoeken. Tijdens Silke haar wacht is er een kind binnen gekomen dat doorverwezenwas vanuit een District Hospital voor stuipen, spastische hypertoniciteit van alle ledematen, episthotonus, nekstijfheid, tekenen van plots gehoors- en visusverlies... Een assistent zei toenhet volgende tegen de Rwandese laatstejaarsstudent waar ik samen mee van wacht was. “In Silke’s university in Ghent, this child would get a CT immediately, but this mother can not afford it for her child. It costs 200 dollar. For Silke that’s probably what she spends in one weekend.” Dat geeft soms een wrang gevoel, ook al zeggen ze het eigenlijk al lachend, niet beschuldigend.

Splaakverwarring
Het Rwandese volk heeft de neiging om letters te verwisselen, vooral de L en de R in het Engels. Dat leidt soms tot grappige woorden zoals mararia, malasmus, labolatoly, Jurie en Sirke. Vorige week zei een interne tijdens de zaalronde (dat doen ze hier trouwens niet dagelijks, gewoon wanneer het het best uitkomt) tegen Silke: “Have you heard the mama of this child?” “The mama? No, I haven’t heard her” “Hmm... You haven’t heard the mama of this one??” “Euh, no, I don’t know where she is?...” Hij bleef daarzo dwaas staan kijken, en toen realiseerde ik me plots dat dat meisje een systolische ‘murmur’ had :). Ik kreeg spontaan de slappe lach, des te meer omdat Céline me de dag voordien een gelijkaardig verhaal had verteld...

Verder doen we alle drie afen toe eens raar. Julie heeft echt een slecht geweten, ze verschiet van het minste en slaakt dan meestal ook een gilletje. Zoals wanneer ze een kakkerlak in kast vond. Of toen ze de Rwandees die ons passeerde pas heel laat had gezien omdat het donker was. Of toen ze in de bus aant slapen was en wakker schoot omdat we over een grote bult reden.
De Lariam zorgt soms ook voor grappige taferelen ’s nachts. Zo hebben we alle 3 redelijk onrustig geslapen dit weekend, toen we naar Nyungwe gingen. Vuile kamer. Ik (Silke) had de eerste nacht het kortste strootje getrokken en moest dus op de grond slapen. Ik heb een paar keer paniekerig de zaklamp moeten zoeken, onder andere omdat ik een kolonne rat-achtige beesten zag passeren aan mijn voeteinde. Toen ik eindelijk door had dat die beesten er niet echt waren, was Céline ondertussen ook wakker geworden. Ze zei “Wa scheelt er??... Shit... Shit! Geef een keer dat licht hier! Wat is dat hier? Wat is dat?” En ik, die al terug genormaliseerd was: “Euh... mijn rugzak, waarom? “Ahja, ahja, oef... ik dacht dat het een baby was...” Tjah, zolang het daarbij blijft, zullen we trouw iedere vrijdag onze Lariam blijven innemen...

Vandaag was het onze laatste dag op Pediatrie, we hebben wat speelgoed uitgedeeld aan de kinderen. We voelden ons als Sinterklaas, het was heerlijk om de kinderen zo gelukkig te zien.Gisteren was er een examen voor de laatste jaarsstudenten en de professor Pediatrie stond erop dat ook wij het examen meededen. `Visitors, it is just for fun, like an academic elektrophoresis...` Maar zo erg voor fun was het niet, de prof was erg streng en het examen was niet gemakkelijk (veel over tropische ziekten), maar gelukkig zijn we alle drie geslaagd en waren we lang de slechtsten niet! `s Avonds was er dan een etentje met de dokters, de professor, de internes en wij omdat de internes hun stage pediatrie ook eindigde. Vanavond gaan we ons voor de eerste maal op de afrikaanse dansvloer begeven. Eens benieuwd wat dat zal geven...

Zodra het wereldwijde web ons wat beter gezind is, schrijven we een verslagje van onze uitstap naar het Nyungwe Rainforrest. Maar momenteel is de verbinding verschrikkelijk langzaam en het feit dat we moeten typen op een qwerty-klavier maakt ons helemaal onnozel. Tot gauw!

19-03-2010, 16:30 geschreven door Silke, Julie en Celine  

10-03-2010, 09:03 geschreven door Silke, Julie en Celine  

Butare wo-o, Volare owé-o

Het heeft eventjes geduurd voor we ons terug op het wereldwijde web konden aansluiten, maar hier zijn we dan terug. Er is ondertussen al heel wat te vertellen. De zondag na onze aankomst begaven wij ons voor het eerst onder de Rwandese bevolking in de hoofdstad Kigali. We waren alle drie even hard onder de indruk als dat de rwandezen waren van die wandelende melkflessen. Het centrum van kigali is een mierennest van mensen, een wirwar van straatjes, een heksenketel van mototaxi’s/auto’s/busjes... Kinderen komen naar je, raken je hand aan en roepen ‘Muzungu, muzungu’, het rwandees voor blanke. Door onderschatting van de afrikaanse zon en de onthouding van zonlicht tijdens onze koudste Belgische winter sinds lang, leidde onze eerste verkenningstocht al onmiddelijk tot roodverschroeide huiden en pijnlijke nachten.

De volgende dag waren we al veel meer op ons gemak in de stad, de mensen staren je aan met ogen die bijna uit hun kassen rollen, maar los van dat zijn ze super vriendelijk, goedlachs en lief. Onze trip ging langs het goed beveiligd fort van de Belgische ambassade, waar we dankzij een connectie van Julie’s grootouders toch binnen zijn gelaten. Vervolgens hebben we een bezoekje gebracht aan ons appartement in Kigali voor over 6 weken, waarbij we geweldig verloren zijn gelopen, want in Rwanda kent niemand een straatnaam. Onderweg tijdens het wandelen, fluisterde Silke opeens verschrikt, ‘er loopt een man achter ons met een speer in zijn hand..’ Helaas had ze niet goed gekeken en liep de arme man bij nader inzien met een paraplu niet gewapend tegen blanken maar tegen tropische regens. Na het vervolledigen van onze boodschappenlijst, gingen we terug naar onze uitvalsbasis ‘Auberge Beauséjour’. Dinsdagmorgen hebben we onze trip gepakt en gezakt verder gezet richting Butare helemaal in het zuiden van het land. De busreis was een heel mooie ervaring. Rwanda is een zeer groen land, en zijn bijnaam het land van ‘Mille collines’ is niet overdreven.

Butare, de tweede grootste stad van Rwanda, blijkt niet meer te zijn dan 1 geasfalteerde lange straat waarrond een aantal wijken liggen met stoffige en soms zeer modderige straatjes. We hadden op voorhand geen verblijf kunnen regelen daar we de opgegeven adressen nooit hebben kunnen bereiken. Céline en Silke hadden, gelukkig genoeg, bij het afhalen van ons visum op de ambassade in België Emanuel, een rwandese professor economie leren kennen, die de taak voor onze huisvesting op zijn rug had genomen. Hij heeft zijn PhD in Louvain-La-Neuve gedaan en zou blijkbaar goed geholpen zijn door belgische studenten, en nu was het volgens hem zijn beurt. Dus zo gezegd, zo gedaan, bij aankomst hadden we een afspraak met Emanuel en hij zou ons huizen laten zien... Het was, niet overdreven, een huzarentocht. Het eerste huis was veel te groot, een zaal met daaraan 4 slaapkamers met elk hun eigen badkamer, niet bemeubeld en erg ongezellig. De eigenaar beloofde ons, in geval dat we het appartement namen tegen de avond te zorgen voor 3 bedden, 3 matrassen, 1 tafel, 3 stoelen, 1 kookfornuis, zetels voor 3 en 1 bureau. Maar een hoog stemmetje in ons hoofd fluisterde ons wantrouwig toe, dat, aan het tempo waarmee de mensen in het Zuiden leven het wel nog even zou duren voordat wij in een bed zouden kunnen slapen. Op naar het volgende huis. Dat zag er op het eerste zicht wel charmant uit, ondanks dat het op meer dan een uur stappen van het ziekenhuis was. Het lag in de nieuwe wijk Taba. De living met een salon en eettafel was best gezellig, maar daar stopte het ook. Alle kranen waren afgekraakt of geslaan, het wc was stuk, de bedden zagen er erbarmelijk uit om dan nog maar te zwijgen van de keuken. Eigenlijk had het wel iets griezeligs, alsof het overvallen en vernield was. Dus vroegen we, met beschaamde kaken aan Emanuel, of hij nog iets voor ons in petto had. Wat wel een beetje vervelend was, aangezien wij ons verplaatsten met taxi’s en Emanuel er op stond deze te betalen. Hij zei dat hij eerst zelf ging gaan kijken naar het derde alternatief of het effectief wel iets was. En... we hoefden elkaar zelfs niet aan te kijken, we dachten alle 3 onmiddellijk: ‘Ja, dat is het.’ Het is een groot ommuurd huis van 3 verdiepen, waar de onderste verdieping bewoond wordt door een canadese die getrouwd is met een rwandees, de tweede verdieping staat leeg en wij bezetten de eerste verdieping. We hebben rond om rond terras en beneden is er een tuin. We huren het aan een priester, Abbé Gabriel, die ons een betrouwbare man lijkt. Er is ook een tuinman/wachter, Deo Gratias, die erg vriendelijk en super schattig is maar helaas geen woord frans of engels spreekt. We kunnen niet koken, en we hebben al 1x waterpanne gehad, maar voor de rest kunnen we niet klagen. In Silke haar kamer was er niets om een muskietennet aan te bevestigen de priester heeft zich opgeofferd daar iets aan te veranderen. Na door de lattenbodem van het bed te zakken, een brok plaaster uit het plafond te trekken en vervolgens de gordijnbak met gordijnen eraan in zijn val mee te sleuren, hangt er uiteindelijk toch een nageltje. Merci prêtre!

Het weer is hier uiterst aangenaam, erg warm maar niet bedrukkend (misschien wel iets aangenamer dan Kigali). Maar in 2 minuten kan de hemel, angstaanjagend zwart worden en komen er druppels zo dik als een dikke bromvlieg naar beneden. Dan ben je in een fractie van een seconde doorweekt tot op je huid. En de straten in onze wijk of beter aardewegels worden dan een grote modderstroom. Wel vervelend om dan toe te komen in het ziekenhuis met slijk tot aan je ...

Stage... Wij zijn vorige week woensdag alle drie begonnen met de stage pediatrie in het universitair ziekenhuis van Butare. De kinderafdeling bestaat uit 2 grote zalen met telkens ongeveer 14 bedden en 2 kleine neonatologiezaaltjes. Gelukkig waren we al wat ingelicht door onze vorige collega’s want pediatrie in Rwanda heeft weinig overeenkomsten met pediatrie in Belgenland...

De dag begint er om 7h30 met een stafvergadering (wat betekent dat wij om 5u30 moeten opstaan), die geleid wordt door 2 oudere professoren. Op de staf worden de nieuwe patienten voorgesteld door de laatstejaarsstudenten geneeskunde, de “internes”. Deze internes, 5 in totaal, doen eigenlijk al het dokterswerk op de afdeling. Op de staf bekijken de proffen wel eens een onderzoeksresultaat of stellen ze wel het één en het ander in vraag, maar finaal zijn het vooral de internes die de patiënten opvolgen, voorschriften schrijven, labo’s aanvragen,...

Elke interne is ook 1 of 2 nachten per week van wacht. De kans is reëel dat ook wij volgende week af en toe een bed (helaas waarschijnlijk het grauwe guestbed...) bevolken in het ziekenhuis. We’ll keep you up to date!

Elk opgenomen kind heeft een “care-taker” bij zich. Meestal is dit de moeder, soms een grootmoeder of een oudere broer/zus. Deze care-taker zorgt ervoor dat het kind gewassen wordt en eten krijgt. Zowel de care-takers als de dokters blijven continu stoïcijns kalm, wat voor ons soms zeer vreemd is, zeker wanneer er belangrijke onderzoeken om bizarre redenen geannuleerd/verzet worden of wanneer (soms levensnoodzakelijke) geneesmiddelen niet voorhanden zijn of niet kunnen betaald worden.

De schrijnendste taferelen zie je helaas op de prematurenafdeling. De kinderen liggen er soms wat aan hun lot overgelaten... Urine en stoelgang blijft in de couveuse liggen tot er iemand het doekje vervangt, voedingssondes die slecht gepositioneerd zijn worden herplaatst nadat het kind de voeding ophoest, prematuren die niet bijkomen in gewicht krijgen pas een echo-onderzoek wanneer ze op leven na dood zijn...

Ook gevonden kinderen worden binnengebracht op neonatologie. Kevin is de vierde baby op 3 maand tijd die er opgevangen wordt... Helaas kan hij niet in het weeshuis van Butare terecht want dat zit vol. Zijn moeder die hem achtergelaten heeft is ondertussen al onderschept door de politie en zit nu in de gevangenis. De kans bestaat dat Kevin zijn moeder vervoegt in de gevangenis of dat hij naar een ander weeshuis wordt gebracht...

Wij blijven nog 2 weken op pediatrie, vervolgens gaan Céline en Silke voor 3 weken naar de afdeling chirurgie en Julie gaat naar verloskunde. We hopen om nog een weekje verloskunde te kunnen doen in het Kabutare District Hospitaal. Tot zover de derde lezing, met de complimenten van Abbé Gabriel.

06-03-2010, 00:00 geschreven door Silke, Julie en Celine  

Waarde landgenoten en andere apen,

Bij deze even een kort berichtje om een aantal dingen te melden:
1) Het is hier warm!
2) We zijn dus goed toegekomen (Although de psychopathische passagier naast Silke daar maar al te graag een stokje had voor gestoken...)
3) Het wereld wijde web ligt hier blijkbaar aan onze voeten, vandaar de vlugge blog-update. Wij kunnen jullie evenwel geen vlot vervolg garanderen.
4) De regen valt hier met bakken uit de hemel. Bij Julie heeft het deze ochtend ook tropisch geregend.
5) Daarnet op de luchthaven was er een chinees aan de haal met de grote zak (23kg!) van Céline. Silke heeft hem gelukkig gepotjelapt.
6) We hebben hier al croque monsieurs gegeten, bier gedronken en ze vinden ons hier lesbiez omdat we per sé laken en leed willen delen.
7) Dit alles speelde zich al gedeeltelijk af in de duisternis wegens een eerste, en waarschijnlijk niet de laatste elektriciteitspanne.
8) Bij deze vieren wij vanavond onze eerste vrij-gezellige avond.
9) Tot de volgende
10) ... Kleine negers

X,
de dagtrippers.

PS: Wie foto's wil zien van onze aankomst/eerste avondmaal, klink op de link (kaartje op je linkerkant met "zonnige groetjes"!)!!

Bijlagen:
blog-welkomstfoto.jpg (25.4 KB)   

Dag lieve vrienden,
Het is bijna zover... Binnen 14 dagen staan we aan de vooravond van ons vertrek naar Rwanda. Vandaag nemen we alle 3 onze eerste Lariampil in, benieuwd wie er vreemde dromen zal hebben komende nachten... Spannend!
Nog 15 nachten in een comfortabel bed en Brussels Airlines vliegt ons naar het land van Duizend Heuvels. Waar we zullen overnachten is voorlopig een raadsel. We krijgen weinig respons op onze emails/telefoons/smeekbeden in de ambassade en het ziet er naar uit dat we terplaatse een onderdak zullen moeten zoeken. Maar wie zoekt, die vindt! Wij blijven zoeken en wij zullen vinden.
Tot zover mijn testbericht op deze nieuwe blog!
Tot binnenkort,
Julie, Silke en Céline

12-02-2010, 14:27 geschreven door Silke, Julie en Celine