Ondertussen zijn we alweer een goeie week verder en valt er dus veel nieuws te vertellen. Vorige week begon al op zijn Afrikaans. Maandagmorgen arriveerden we om 7h30 op de stafvergadering, alwaar de Professor ons meedeelde dat we beter op zoek gingen naar een paar mooie mannen om heel de dag voor ons te koken, want... het was wereldvrouwendag. Wereldvrouwendag is hier een officiele feestdag en iedereen blijft dan ook effectief thuis. Enkel de Belgen waren voor niks om 5u45 opgestaan...

Na eindeloos aandringen van Gervais (een van de internes die we onmiddellijk tot petit Gervais hebben gedoopt omdat hij 1,5 kop kleiner is dan Céline), doen we nu nacht-shiften mee op pediatrie. Zoals jullie al hebben kunnen lezen, was Julie haar duty jammergenoeg inaugurated by death, en ook Céline heeft Engel des Doods gespeeld tijdens haar wacht. Silke haar laatste wachtdienst was er eentje om U tegen te zeggen. Moederziel alleen heeft ze de dienst pediatrie recht gehouden en met haar beste Kinyarwanda heeft ze een mooi staaltje communicatie afgeleverd. Jan de Maeseneer zou trots zijn als hij erbij was geweest.

Onze stage pediatrie gaat ondertussen op een rustig Afrikaans tempo voort. De artsen/assistenten/internes zijn vaak nergens te bespeuren en het opvolgen van patiënten en therapiëen wordt niet al te nauw genomen. Patienten liggen er soms in miserabele omstandigheden. Elk kind heeft zijn eigen care-taker, dat meestal de moeder is met nog andere kinderen bij haar, soms slapen ze met 4 in een bedje. De vliegen zijn niet weg te slaan van de zieke kinderen en de geur in de ziekenzaal is lang niet altijd even fris. De lakens zijn vaak doordrengt van urine of andere menselijke secreties. Maar stilletjes aan leren we de kinderen beter kennen, dat is wel plezant omdat je wel merkt dat ze wat opfleuren als je de zaal binnenkomt. We hadden 100 oranje ballonnen mee om uit te delen en we hebben er nu nog zo’n tiental over. Het is leuk om de kinderen die er iets beter aan toe zijn er mee te zien spelen buiten. Alleen de oranje kleur was niet zo’n goed idee, precies of het Nederlands elftal is gepasseerd...

Iedere middag nemen we het lunchmenu in de kantine van het ziekenhuis (Dé “Yuppie is Yummie”). Het weekmenu is niet bijzonder gevarieerd. Iedere dag krijgen we een combinatie van koude frieten, zoete aardappel, droge spaghetti, rijst, rode bonen, spinazie-drek en een bananenmengsel. Per brokje ‘vlees’ moet je bijbetalen, helaas is dit geen probleem voor ons want als je het vlees (zowel rauw op de markt als gebakken) zou zien liggen, zou je snappen waarom wij al 2 weken quasi-vegetarisch zijn. Papa Sys, uw dochter heeft haar mening over vlees dus nog niet herzien.

Verder hebben we ons af en toe al wat ongemakkelijk gevoeld op stage wanneer er nog maar eens vermeld wordt dat de mensen hier vaak geen geld hebben voor levensnoodzakelijke medicatie of technische onderzoeken. Tijdens Silke haar wacht is er een kind binnen gekomen dat doorverwezenwas vanuit een District Hospital voor stuipen, spastische hypertoniciteit van alle ledematen, episthotonus, nekstijfheid, tekenen van plots gehoors- en visusverlies... Een assistent zei toenhet volgende tegen de Rwandese laatstejaarsstudent waar ik samen mee van wacht was. “In Silke’s university in Ghent, this child would get a CT immediately, but this mother can not afford it for her child. It costs 200 dollar. For Silke that’s probably what she spends in one weekend.” Dat geeft soms een wrang gevoel, ook al zeggen ze het eigenlijk al lachend, niet beschuldigend.

Splaakverwarring
Het Rwandese volk heeft de neiging om letters te verwisselen, vooral de L en de R in het Engels. Dat leidt soms tot grappige woorden zoals mararia, malasmus, labolatoly, Jurie en Sirke. Vorige week zei een interne tijdens de zaalronde (dat doen ze hier trouwens niet dagelijks, gewoon wanneer het het best uitkomt) tegen Silke: “Have you heard the mama of this child?” “The mama? No, I haven’t heard her” “Hmm... You haven’t heard the mama of this one??” “Euh, no, I don’t know where she is?...” Hij bleef daarzo dwaas staan kijken, en toen realiseerde ik me plots dat dat meisje een systolische ‘murmur’ had :). Ik kreeg spontaan de slappe lach, des te meer omdat Céline me de dag voordien een gelijkaardig verhaal had verteld...

Verder doen we alle drie afen toe eens raar. Julie heeft echt een slecht geweten, ze verschiet van het minste en slaakt dan meestal ook een gilletje. Zoals wanneer ze een kakkerlak in kast vond. Of toen ze de Rwandees die ons passeerde pas heel laat had gezien omdat het donker was. Of toen ze in de bus aant slapen was en wakker schoot omdat we over een grote bult reden.
De Lariam zorgt soms ook voor grappige taferelen ’s nachts. Zo hebben we alle 3 redelijk onrustig geslapen dit weekend, toen we naar Nyungwe gingen. Vuile kamer. Ik (Silke) had de eerste nacht het kortste strootje getrokken en moest dus op de grond slapen. Ik heb een paar keer paniekerig de zaklamp moeten zoeken, onder andere omdat ik een kolonne rat-achtige beesten zag passeren aan mijn voeteinde. Toen ik eindelijk door had dat die beesten er niet echt waren, was Céline ondertussen ook wakker geworden. Ze zei “Wa scheelt er??... Shit... Shit! Geef een keer dat licht hier! Wat is dat hier? Wat is dat?” En ik, die al terug genormaliseerd was: “Euh... mijn rugzak, waarom? “Ahja, ahja, oef... ik dacht dat het een baby was...” Tjah, zolang het daarbij blijft, zullen we trouw iedere vrijdag onze Lariam blijven innemen...

Vandaag was het onze laatste dag op Pediatrie, we hebben wat speelgoed uitgedeeld aan de kinderen. We voelden ons als Sinterklaas, het was heerlijk om de kinderen zo gelukkig te zien.Gisteren was er een examen voor de laatste jaarsstudenten en de professor Pediatrie stond erop dat ook wij het examen meededen. `Visitors, it is just for fun, like an academic elektrophoresis...` Maar zo erg voor fun was het niet, de prof was erg streng en het examen was niet gemakkelijk (veel over tropische ziekten), maar gelukkig zijn we alle drie geslaagd en waren we lang de slechtsten niet! `s Avonds was er dan een etentje met de dokters, de professor, de internes en wij omdat de internes hun stage pediatrie ook eindigde. Vanavond gaan we ons voor de eerste maal op de afrikaanse dansvloer begeven. Eens benieuwd wat dat zal geven...

Zodra het wereldwijde web ons wat beter gezind is, schrijven we een verslagje van onze uitstap naar het Nyungwe Rainforrest. Maar momenteel is de verbinding verschrikkelijk langzaam en het feit dat we moeten typen op een qwerty-klavier maakt ons helemaal onnozel. Tot gauw!

19-03-2010, 16:30 geschreven door Silke, Julie en Celine