Het is tot onzer spijt (alweer) een heel eind geleden dat we nog eens iets gepost hebben en ondertussen zitten we al een hoofdstuk of twee verder.. Maar waar waren we gebleven?

De laatste weken in Butare!

De tijd in Butare vloog voorbij als in een vingerknip. Voor we het wisten, moesten we al afscheid nemen van mensen die we nog maar net hadden leren kennen. Konden we maar een beetje tijd kopen in plaats van elektriek. In ons voorlaatste weekend hebben we Kibuye bezocht, een klein dorpje aan de oevers van Lake Kivu. We vonden er een oase van rust en zagen er moeder natuur op haar schoonst. Na een boottocht op het meer, besloten we om toch ook een pootje te baden. Gelukkig wisten we toen niet dat iemand van onze kennissen momenteel in behandeling is voor Schistozomiasis, een parasiet die huist in de prachtige baaitjes van het meer. Een avondmaal aan de oevers, met op de achtergrond een vulkaan die een rode gloed uitstraalt tegen de pikzwarte nacht en bliksems die de hele hemel doen oplichten, van sfeer gesproken...

De laatste 2 weken stage heb ik, Julie, gynaecologie in het CHUB gelaten voor wat het is en ben ik vertrokken naar een District hospitaal in Kabutare. Ik heb mijn stage gynaeco er verdergezet, die veel aangenamer was dan in het CHUB. Kabutare is een klein ziekenhuis in een buitenwijk van Butare. Elke morgen is er een algemene overdracht van alle 4 de diensten (gyn/ped/chir/int gen) met alle dokters en verplegers van het ziekenhuis. Voor de overdracht zet er iemand een prachtig afrikaans lied in en afhankelijk van de dag in meerdere stemmen, in kano,... en vervolgens een gebed, voor de goede afloop van de dag voor de patiënten. Ik heb er ook voor het eerst eigenhandig een baby op de wereld gezet, waarna er nog 6 gevolgd zijn, moeder de vroedvrouw mag trots op me zijn.. En het zalige moment is, wanneer je na de eerste zorgen de baby mag afgeven aan de moeder op haar bed in de zaal. Dan kan ik een klein glimlachje moeilijk onderdrukken. De verpleging was supersympathiek en op het einde van de stage heb ik nog juwelen gekregen als aandenken aan de stage.

Na het beëindigen van onze eerste helft stage in Rwanda, zijn we halsoverkop vertrokken richting Kigali met Tanzania als eind- en vakantiebestemming. Onze eerste stop was Rusumo, een klein dorpje aan de grens. Tussen Rwanda en Tanzania loopt de grootste waterval van het land, Rusumo Falls, die deel uitmaakt van de Kagera-rivier. Naar het einde van de genocide toe, toen honderdduizenden mensen naar de buurlanden begonnen te vluchten, werden honderden tot duizenden lijken van de brug (die de eigenlijke grens met Tanzania uitmaakt) gegooid, in de stroom met allesvernielende kracht. Vreemd om je dit voor te stellen, als je dit prachtig stuk natuur aanschouwt. ’s Morgens zijn we om 5u30 in de mist, omringd door bavianen en met de bulderende waterval als achtergrondmuziek de brug/grens overgestoken. Eenmaal buiten Rwanda bleek het immigration office in Tanzania nog gesloten te zijn. Bijgevolg hebben we dus een uur lang in niemandsland vertoefd...

Bij het voortzetten van onze tocht naar Mwanza (een stad aan het Victoriameer), maakten we al onmiddellijk kennis met de Tanzaniaanse mentaliteit van omgaan met mzungu’s. Ze zien toeristen waarlijk als wandelende portefeuilles. Iedereen probeert zich op te dringen -op het agressieve af- om als tussenpersoon te handelen en zo ook een centje bij te verdienen. Ze spreken allen in eigen belang en je geraakt nergens als je gewoon informatie vraagt. Uiteindelijk heeft een Congolees ons onder zijn hoede genomen, omdat je niet zomaar op elk busje mag stappen wegens gevaar op overvallen. Dus heeft hij ons tot in Mwanza begeleid. Maar dan wou hij per se nog een hotel voor ons allen helpen zoeken, ook al konden we eigenlijk zelf perfect ons plan trekken. Uit beleefdheid hebben we hem dan meegevraagd om een hapje te eten. Het werd echter snel duidelijk dat we moeilijk van die man zouden verlost geraken. Hij begon met onze Deense reisgezel, Magnus, te onderhandelen welk van de drie vrouwen voor hem was. Hij had ook maar 2 kamers geboekt in plaats van drie en was bijgevolg vastbesloten om met een van ons in bed te duiken. Gelukkig hebben we nog een derde kamer kunnen versieren. Hij bleef er echter op doorgaan dat het geen werk was dat we met twee meisjes samen in een kamer zouden slapen en dat hij als eenzame stakker de nacht moederziel alleen in een kamer zou moeten doorbrengen. Hij kon er met zijn verstand echt niet bij dat Magnus 3 vrouwen had en hij er na al zijn ‘hulp’ niet eentje kon krijgen om zijn nacht wat pittig te maken. Silke en Céline probeerden hem vol Afrikaans geduld de Europese normen en waarden bij te brengen, maar toen ook dat onsuccesvol bleek, heeft Julie hem met een hoger aantal decibels duidelijk gemaakt dat deze Vlaamse meiden in de verste verte niet van plan waren hem zijn zin te geven. Kokend van woede stond ze te schreeuwen in de gang dat ze hem werkelijk onbeleefd vond dat hij dat durfde te vragen. En ze kreeg het laatste woord. De Congolese man sliep alleen deze nacht, al zal een schreeuwende Julie wel nog een paar keer in zijn nachtmerries zijn opgedoken...

Vanuit Mwanza zijn we dan vertrokken op een 4daagse safari doorheen het noorden van Tanzania. Met z’n vieren, vergezeld door onze kok Christian en de driver/guide Sham, gepakt en gezakt met een tent en rantsoen voor 4 dagen. Zowel Christian als Sham zijn onze leeftijd, wat wel aangenaam was. De eerste 2 dagen bezochten we het Serengeti National Park. ‘Serengeti’ betekent ‘eindeloze vlaktes’ in het Swahili. Dit was dan ook wat we te zien kregen: een prachtig, uitgestrekt en ongerept stuk natuur, bewoond door dieren die je dagelijks op Discovery Channel en National Geographic kunt bewonderen. Bengelend door het open dak van de Jeep gaapten we naar de leeuwen, olifanten, giraffen, luipaarden, buffels, zebra’s, gnoes, pumba’s (die steevast met het staartje stijf omhoog lopen), hyena’s, antilopes, bavianen, nijlpaarden, lovebirds, struisvogels en zoveel ander vierpotig wild. Vooral de leeuwenpopulatie hebben we van hun mooiste kant gezien. Een aantal koppeltjes waren net in hun voortplantingsperiode, wat inhoudt dat ze zich wat afzonderen van de rest van de groep en om de 20 minuten (!!) de liefde met elkaar bedrijven. De daad is wel telkens maar van zeer korte duur en wordt na afloop bezegeld door een ruige kreet van de XY-leeuw.

Iedere avond werd er overheerlijk voor ons gekookt door Christian. De borden werden keer op keer volledig opgegeten. Eenmaal lieten we een dessertkoekje links liggen en tot onze grote verbazing bengelde het plots 2 meter boven onze hoofden aan het dak van de hut. Een dapper beestje (iets tussen een fijn rost ratje en een klein eekhoorntje met een enorme pluisstaart) had het koekje, dat toch wel 4X groter was dan zijn eigen lichaampje, meegesmokkeld en zat het smakelijk te verorberen in de nok van het dak.
Het kamperen was echt de max. Met 4 in een tent gepropt, Christian en Sham sliepen in de auto. ’s Nachts hoorde je de hyena’s rond de tenten snuffelen, op zoek naar etensresten. Silke en Julie zijn ook eens midden in de nacht wakker geworden van luid en zwaar gebrul en gegrom. Waarschijnlijk was het een luipaard... Zoals op vele andere momenten tijdens de safari, kon Silke als überdierenvriend haar kinderlijk enthousiasme moeilijk onderdrukken...

Na deze 2 onvergetelijke dagen in de Serengeti, trokken we met een roodgeschoeperd vel verder richting Ngorongoro-krater. De rit ernaartoe was al onbeschrijfelijk mooi. Onderweg zijn we onder andere de Grote Migratie gekruist, wat hoog op Silke haar verlanglijstje stond. Ze kon een traantje van verbazing en geluk dan toch even moeilijk onderdrukken :)...

Eenmaal op de rand van de Ngorogoro-krater toegekomen, wist Moeder Natuur onze ziel alweer te bekoren met het fantastische uitzicht. De taferelen in dit prachtig stuk natuur zijn onbeschrijfelijk. Foto’s zeggen steeds meer dan woorden, maar kunnen toch nog bijlange niet weergeven hoe het is als je zoiets zelf ervaart. Toch zullen we proberen zo rap mogelijk foto’s online te zetten.

De Ngorogoro-krater is lange tijd geleden ontstaan. Vroeger was dit de hoogste berg/vulkaan van het Afrikaanse continent (nu is dit de Kilimanjaro), tot ze op een bepaald moment ontploft is en een gigantisch gat heeft achtergelaten. Na opnieuw een fantastische dag te hebben doorgemaakt, zijn we ’s avonds de steile klim (gelukkig met de jeep en niet te voet) terug naar de kraterrand aangevat. Daar bovenaan hebben we de nacht in ons tentje doorgebracht, met een magnifiek uitzicht op de krater zelf. ’s Avonds hebben we nog Trivial Pursuit gespeeld met onze weinige (op reis gaan in het laagseizoen is leuk!) Italiaanse, Britse en Amerikaanse campinggenoten. Na de overwinning van het Deens-Belgische team kropen we tevreden onder de wol.

Op onze laatste safaridag vertoefden we in het Lake Manyara National Park. Het weer trachtte onze dag in het water te laten vallen, maar deze 3 vrouwen schuwen geen bakje water meer of minder. Dit nationaal park is het kleinste van de 3, maar moet qua schoonheid zeker niet onderdoen.

Na dit 4-daagse avontuur werden we moe maar voldaan afgezet in Karatu, vanwaar we onze tocht hebben voortgezet naar het paradijs der stranden, Zanzibar. In Karatu trakteerden we onze gids en kok eerst nog op een avondje uit. We gingen uit eten en bezochten achteraf een Tanzaniaanse discotheek. Afrikaanse discotheken zijn altijd een hele belevenis en deze maal was het niet anders. Als kers op de taart probeerden zowel de gids als de kok Julie te verleiden. Het aanbod klonk verleidelijk (“Just hugging, just African massage”), maar werd met een beleefde “nee” afgewimpeld.

Nadat de boot vanuit Dar es Salaam ons netjes op Zanzibar had gedropt, werden we als backpacktoeristen al snel weer belaagd door een ambetant en moeilijk kwijt te spelen deel van de plaatselijke bevolking. ‘I show you place to stay, it’s cheapest, don’t believe others’. Na talrijke vergeefse pogingen om hen af te schudden, besloten we op te splitsen: 2 van ons hebben voor de trekrugzakken gezorgd in een bar aan het strand, terwijl 2 anderen op zoek gingen naar een slaapplaats. Opnieuw kon Silke haar enthousiasme niet wegsteken toen ze zag dat de bar ‘Mercury’s Place’ heette, genoemd naar haar enige echte jeugdidool: Farroukh Bulsara aka Freddie Mercury, die op dit idyllische eiland is geboren en er zijn jeugd heeft doorgebracht. Reeds bedreven in het onderhandelen over prijzen, hebben we uiteindelijk de goedkoopste hotelkamer van heel Zanzibar weten te bemachtigen.
We hebben het eiland verkend op scooters, die ons tot op de postkaart-stranden brachten. Alweer driewerf hoera voor het laagseizoen, want naast ons 4 was er in de verste verte niemand te bespeuren. Verder hebben een boottochtje gemaakt naar Prison Island, waar er een kolonie reuzenschildpadden woont, die er beschermd worden. We waren ferm onder de indruk van de gigantische beesten, die er prehistorisch uitzien en tot 120 jaar oud worden. In de koraalriffen rond het eiland waren er onder andere kleurrijke zeesterren te vinden, die we tijdens het snorkelen hebben opgevist (en daarna hebben teruggelegd uiteraard) om te bewonderen en enkele cliché-foto’s te kunnen maken... ’s Avonds konden we genieten van verse vis en schaaldieren op een marktje tegen het water, en achteraf hebben we nog flink tot een gat in de nacht aan onze vergelijkende studie der Afrikaanse discotheken gewerkt.

De terugtocht naar Rwanda was een avontuur op zich. We hebben een kleine 35 uur doorgebracht op een ‘rechtstreekse bus van Dar es Salaam naar Kigali’, zoals ons toch verschillende keren was gegarandeerd. Gelukkig kennen we die deugnietjes hier al een beetje, en waren we dus helemaal niet verrast toen de eindbestemming van de bus eigenlijk Bujumbura was, en we een paar tientallen kilometers van de Rwandese grens werden gedropt. De busrit op zich kon eigenlijk wel onder de noemer ‘levensgevaarlijk’ worden geklasseerd. Slapen was praktisch onmogelijk, want gemiddeld om de 5 minuten vloog je in de lucht (een combinatie van de snelheid van de bus en de toestand van de Tanzaniaanse wegen), en met wat geluk landde je terug in je eigen zetel, als de zitting er nog niet was uitgevallen tenminste.
De halfuurdurende taxi-rit van Benako – het dorpje waar we waren gedropt – tot aan de grenspost, was op zijn minst gezegd hilarisch. De indeling was als volgt: chauffeur aan het stuur, Magnus en een Rwandese student samen met een paar kleine rugzakken op de passagierszetel, wij 3 meisjes samen met een oud vrouwtje op de achterbank en 6 valiezen in de koffer van de Toyota, die iets tussen een coupé en een break was. Toen er plots een hand van tussen de koffers tevoorschijn kwam, wisten we dus dat we niet met 7, maar met 8 waren. Langs de baan stond er een Rwandese man te liften, en tot onze verbazing kon ook hij er nog bij... samen met zijn vrouw en 3 kinderen! Met 4 man vooraan, 5 op de achterbank en 4 in de koffer samen met 6 valiezen, zijn we uiteindelijk merkwaardig genoeg veilig en wel aan de grens toegekomen. Een vertrouwde Rwandese Sotra-bus heeft ons dan tot in Kigali gevoerd. ’s Avonds hebben we ons wat geïnstalleerd in ons gezellig nieuw huisje en kennis gemaakt met de gardiens, namelijk Charles du matin, Charles du midi, Charles de la nuit en Charles du weekend. Daarna hebben we voor de verandering nog eens de Afrikaanse dansvloer onveilig gemaakt.

Ondertussen zijn we alweer volop bezig met onze stage. Maar daar vertellen we wel een volgende keer over, want het is al een hele prestatie van jullie geweest om deze tekst te doorspartelen... Proficiat!

28-04-2010, 13:52 geschreven door Silke, Julie en Celine