Ik ben Eric
Ik ben een man en woon in het pittoreske Sint-Truiden samen met mijn lieftallige eega Ellen en ons allerschattigste dochterje Ada (België) en mijn beroep is ambetantenaar.
Ik ben geboren op 01/01/1977 en ben nu dus 47 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: reizen, hardlopen en vechtsporten.
Sinds april 2012 ben ik opnieuw met hardlopen gestart. Lopen is voor mij meer dan een sport alleen: "curro ergo sum".
Het fenomeen van de idolatrie is altijd aan mij
voorbijgegaan. Wat niet wil zeggen dat ik mij nooit vanop een afstand heb laten
motiveren en inspireren door opmerkelijke prestaties of gedenkwaardige eigenschappen
van bepaalde personen. Wat de sportwereld betreft, gaat het over het vroegere
kruim van de Belgische judowereld, de triatleten Luc en Frederik Van Lierde,
Marino Vanhoenacker en Marc Herremans, de mountainbiker Filip Meirhaeghe, de
veldrijder Sven Nijs, de ondertussen gepensioneerde tennismeisjes Kim en
Justine, de schaatser Bart Swings en nog zoveel anderen. Stuk voor stuk
personen die tweehonderd procent hun sportdromen nastreven, een grenzeloze
ambitie bezitten en er alles voor over hebben om de top te bereiken. Onder druk
van de buitenwereld gingen sommige van hen daar zelfs heel ver in.
Zoals zovelen hebben de prestaties van
Lance Armstrong mij vaak met bewondering (en verwondering) vervuld zonder dat
ik daarvoor zijn persoon (lees: de figuur die de media ons voorschotelde) echt
wist te waarderen. Hij ging er als het ware prat op dat hij zich niet hoefde te
warmen aan de sympathie en geestdrift van zijn talloze fans. Toch kan zelfs hij
er niet van onderuit dat zijn gedrag sterk is beïnvloed door de idiolisering van zijn bijna buitenaardse
prestaties door een mondiaal publiek. Een sprookje dat naar wat later bleek
een serieus loopje met de waarheid nam. Maar werden we niet allemaal wat graag
door hem bij de neus genomen.
Niet dat ik op dit ogenblik in de armen van het ultralopen ben
beland, toch was ik meteen geïntrigeerd door The American Dream van een
andere Amerikaanse superatleet, de ultraloper Scott Jurek (°1974). Hij geniet nauwelijks
bekendheid onder het grote publiek, maar gedurende 20 jaar heeft hij mee de
scène van het ultralopen bepaald met een ronkend palmares als resultaat. Zijn
eerste plaatsen in de Spartathlon (2006 in 22:52 uur, 2007 in 23:12 uur), een
wedstrijd over 246 km die jaarlijks in Griekenland wordt gehouden, kunnen als voorsmaakje dienen.
Het is een beetje ironisch dat net hij als kind van
de Midwest die gewoon was om zijn kostje bij mekaar te jagen en te vissen, door
zijn passie voor de ultramarathons langzamerhand naar een puur veganistische
levenswijze evolueerde. Hij was een voedingspionier die vaak twijfelde of hij wel goed
zat met zijn zuiver plantaardig dieet (tot raw food toe) maar die doorheen een
proces van trial and error wel
aantoonde dat sportprestaties van 24 uur en meer op basis van een dergelijk
voedingspatroon konden worden afgewerkt. En dat in een tijd waar er geen trainingshandboeken
over ultramarathons voorhanden waren en internet nog in kinderschoenen stond. Hij
durft zelfs beweren dat hij net door zijn veganistisch dieet van een loper naar
een "racer" evolueerde.
Zelf moet ik er niet van worden overtuigd dat je perfect kan functioneren op basis van een vegetarisch dieet ik ben
zelf al 25 jaar vegetariër maar ultraruns van 150 mijl zijn nog iets anders
dan een twintig kilometer van Brussel of de kwarttriatlon van Mechelen. Zijn
grootste uitdaging was bovendien niet voldoende proteïnen binnenkrijgen, maar om de calorieën die verbrand worden tijdens het lopen voldoende te compenseren.
Ook al zie ik mijzelf niet als ultraloper door
het leven gaan, toch werd ik meegesleept door zijn verhaal van Eat and Run". Een verhaal van een
atleet die van het lopen zijn leven maakte, maar zijn prestaties nooit
commercieel wist te verzilveren omdat zijn belangrijkste drijfveer het letterlijk weglopen van de beschaving naar de natuur was:
back to basics. Het verhaal van een moderne ontdekkingsreiziger die naar de limieten van het menselijk lichaam op zoek
gaat. Een verhaal dat ook meer en meer navolging vindt
in België. Denk maar aan de stijgende populariteit van evenementen als de Loop
van Vlaanderen en de drukbezette trails in het Waalse landsgedeelte.
Dit verhaal kan zeker als inspiratiebron dienen,
maar vanzelfsprekend dient de obligate korrel zout in acht te worden genomen. De
vele recepten die het boek rijk zijn, kunnen zelfs tot een apart kookboekje
worden verwerkt. Let food be the medicine and medicine be thy
food
P.S.: vorige week heb ik circa dertig kilometer fartlektraining (twee
trainingen) afgewerkt op mijn nieuwe Salomon XT Wings 3 Trail Running Shoes en
ik blijf zeer tevreden over de stabiliteit en de gripvastheid van deze
trailschoen. Door de extreme drassige en modderige ondergrond was het achteraf
wel kuiswerk geblazen.
Vandaag
een ontspannen en zo goed als vlakke duurloop van 10,5 kilometer afgewerkt in
het aangename gezelschap van kinesist Bart. Met deze run heb ik overigens mijn
nieuwe paar Salomon XT Wings 3 Trail
Running Shoes ingewijd. Voor een echte review
is het na één run nog een beetje vroeg, maar ik kan al meegeven dat deze lichtgewicht
trailschoen, die in de eerste plaats ontworpen is voor een bergparcours of een
gemengd trailterrein, ook asfalt op een comfortabele manier verteert. Bovendien
zit de schoen als gegoten om mijn voet. Een volgende test op iets meer geaccidenteerd
terrein zal hopelijk ook de trailcapaciteiten van de schoen aantonen. Met twee
trainingen was deze week een uitermate flauwe loopweek. Door een zware
verkoudheid, die deze week heel veel energie van mijn lichaam vergde (met als dieptepunt
afgelopen donderdag), ben ik deze week maar aan twee looptrainingen toegekomen.
Ondanks de vitaminesupplementen en een gezonde voedingsethiek ben ik er,
spijtig genoeg, niet in geslaagd om de griepachtige verkoudheid, waarmee mijn
lieftallige eega al een aantal weken zit opgescheept, af te houden. Wie met de
hond slaapt, krijgt zijn (i.c. haar) vlooien. Ik hoop dat Ellen niet over mijn
schouders meeleest, want anders zal ik de volgende nachten elders mogen gaan slapen
Ondanks
of misschien net door de sneeuw heb ik mij gisteren laten verleiden tot de
langste duurloop sinds het hernemen van mijn loopactiviteiten begin april 2012:
25 kilometer in 2.03.00 uur met
aansluitend circa 3 kilometer uitwandelen. Het was puur genieten van het bijna
verkeersvrije parcours dat langs prachtige besneeuwde boomgaarden en witte
sneeuwvlakten loopt.
Voor de
geïnteresseerde lezer geef ik mee dat ik voor de halve marathon van gisteren
1:40:57 uur nodig heb gehad. Gezien het relatief rustige tempo door de gladde
en besneeuwde ondergrond ben ik best tevreden met die tijd, maar ik ben er
zeker van dat het met mijn recent bestelde Salomon
XT Wings 3 Trail Running Shoes een pak sneller had gekund. Hoop dat ze
toekomen voordat alle sneeuw definitief verdwenen is.
Het
vorige "record" van langste duurloop (sinds mijn recente "return") stond op circa 18 kilometer die
ik vorig jaar augustus in de eindeloze velden in de streek rond Pécs
(Hongarije) heb gelopen. Deze stad werd overigens samen met Istanboel verkozen
tot Europese culturele hoofdstad 2010.
Vanuit
het centrum van Sint-Truiden ging het over Velm (fietsroute 186) naar Gingelom
(fietsroute 359) om van daaruit over Borlo (fietsroute 183 met een klein stukje
afsnijden), de Truilingenstraat en fietsroute 185 terug naar huis te lopen.
Mijn
eerste bedoeling was om circa 10 mijl te lopen met tussenstop bij mijn broertje
in Kerkom-bij-Sint-Truiden, maar toen hij bij mijn vertrek niet thuis gaf,
besloot ik wijselijk om na 22 kilometer in dit koude weer door te lopen naar
huis. Gelukkig stond mijn vriendin Ellen thuis klaar met een overheerlijk,
dampend bord wortel-kokossoep met curry en koriander.
Ondertussen
vlot mijn lectuur van het boek Eat and
Run van Scott Jurek langzaam maar gestaag.
Vandaag heb ik een duurloop van bijna 14 kilometer afgelegd op één van mijn lievelingsparcours, het natuurreservaat de Hoefaert. De Hoefaert is een 60 hectare groot natuurreservaar op de grens van de gemeenten Bilzen, Lanaken en Zutendaal. Dit natuurgebied vormt een uitloper van het Nationaal Park Hoge Kempen. Hier kan ik echt de rust terugvinden na een stressy werkweek. De startplaats is gelegen op een kleine boogscheut van het ouderlijk huis (Gellik) van mijn vriendin Ellen.
Na een korte passage langs het Albertkanaal, duik ik ook vandaag weer met veel plezier het naaldbos in. Het parcours gaat voortdurend op en neer. Het landschap wisselt van bos in weide en van weide in heide en weer omgekeerd. In normale omstandigheden varieert de ondergrond van mul zand tot een iets stabielere ondergrond. Vandaag is het echter met alle aangevroren sneeuw verduiveld glad. Het is voortdurend anticiperen geblazen. Het zware gevoel in mijn bovenbenen dat te wijten is aan de vele low kicks op de kickbokstraining van gisterenavond kan de pret niet drukken.
Vandaag is het boek "Eat and Run" van Scott Jurek, ultrarunner en veganist, overigens toegekomen. Ik kan haast niet wachten om mij in dit boek te verdiepen. Een review volgt later.
Gisterennamiddag ben ik met Frank, Krav
Maga-maatje en vegetarische partner-in-crime, naar het natuurreservaat de
Wijers afgezakt voor een middellange duurloop/fartlek van circa 13 kilometer. Daarmee
werd één van mijn voornemens van dit jaar, namelijk meer variatie in de
trainingsparcours inbouwen, alvast voor de eerste keer dit jaar waargemaakt.
De Wijers is een gebied dat bestaat uit 1175
vijvers afgewisseld met weideland, dat zich uitstrekt over de gemeenten
Zonhoven, Hasselt, Genk, Heusden-Zolder en Herkenrode. Kortom, puur genieten
van een topparcours onder een heerlijk zonnetje zonder enige last te
ondervinden van het sneeuwtapijtje dat een groot deel van het land bedekte.
De
rechterkuit is goed aan het revalideren en ik kijk er al naar uit om haar
volgende week (onder meer) aan een korte intervaltraining te onderwerpen.
Voorlopig hou ik het echter bij rustige duurlopen.
Nog meer dan ikzelf is Frank een
loper die in de eerste plaats puur voor het plezier zijn loopschoenen uit de
kast haalt. Zijn eerste grote doel dit jaar is de Vijverrun 33 kilometer. Petje
af.
Vandaag mijn eerste loopje van het jaar afgewerkt. Na meer dan tien dagen relatieve rust heb ik het eindelijk aangedurfd om mijn rechterkuit al lopend minimaal te belasten. Plaats van het delict was, zoals het in 2012 wel vaker het geval is geweest, de Finse piste van het Speelhof in Sint-Truiden.
Vermits mijn trouwe Nike Plus Watch pas na heel wat aansporingen een teken van leven gaf, heb ik geen exacte gegevens over het betrokken testloopje. Normaalgezien laat hij het nooit zolang afweten, maar hij zal in een winterslaap zijn gesukkeld ten gevolge van mijn blessure.
Het ongeveer vier kilometer lange loopje gaf mij de volgende (voorbarige?) impressies:
-de kuit voelt nog altijd wat stram aan en biedt nog altijd wat tegenwerk, maar er is toch heel wat verbetering merkbaar. Mijn deelname aan de LPM-halve marathon op 10 februari lijkt dus toch niet in gevaar. Deze wedstrijd staat ingepland als een doorgedreven training, maar mijzelf kennende ga ik sowieso voluit gaan.
-dit jaar moet ik absoluut wat meer variatie brengen in de trainingen en dien ik werk te gaan maken van stabiliteit- en krachttrainingen om blessures zoveel mogelijk te voorkomen. Mijn motto voor dit jaar is: I only get one body. Time to take care of it so that it can take care of me for the long haul.
-de Finse piste lag er behoorlijk slecht bij en een deel van de piste was nog altijd niet toegankelijk. Ik vraag mij al een hele poos af wat de exacte reden hiervoor is en hoe lang de werken nog gaan duren? Wie hierover iets meer weet, be my guest.
Morgenvroeg volgt er een tweede uitgebreidere testloop die mij meer duidelijkheid zal moeten geven en morgenavond volgt een behandeling bij kinesist Bart Colson.
Het nieuwe loopjaar 2013 biedt zich niet meteen hoopvol aan. Na vrij mooie prestaties in de kerstrun van As (10 km), de Gaston Roelants (10 km) en de Manneken Pis Corrida (7,3 km), heb ik er na vier kilometer de brui aan moeten geven in de eindejaarscorrida van Leuven (12 km) en dit om erger te voorkomen. Daarmee is de eerste en enige opgave in het jaar 2012 spijtig genoeg een feit. Resultaat: een verrekking van de soleus. Nooit gedacht dat mijn rechterkuit zo stijf kan aanvoelen. De snelle opeenvolging van wedstrijden en het veelvuldig kasseienwerk in de Manneken Pis Corrida moeten er voor iets tussen zitten. Het feit dat deze corrida al een tijdje op mijn verlanglijstje stond, maakt de pil nog bitterder. Blijkt ook nog eens dat mijn huiskinesist in verlof is. Ik hoop dat ik mijzelf toch nog kan klaarstomen voor de LPM halve marathon op 10 februari in Genk. De kuit laten rusten is alvast het eerste loopvoornemen van dit jaar.
Sinds april 2012 ben ik opnieuw met hardlopen gestart. Lopen is voor mij meer dan een sport alleen. Het is een activiteit die mijn persoonlijkheid vormt en een onderdeel uitmaakt van mijn levensfilosofie. Daarnaast beschouw ik het lopen ook als een gestructureerde uitlaatklep voor alle mogelijke frustraties - gemiddeld gezien heb ik er niet meer of minder dan iemand anders - en een teveel aan energie - volgens mijn vriendin Ellen beschik over iets meer energie dan een gemiddeld persoon . Kortom, "quality time" voor mijzelf. Tijdens het hardlopen kies ik ervoor om de kleinere of grotere problemen van alledaag opnieuw op te roepen en te analyseren of om gewoon stil te staan bij het bij het lopen zelf; mijn hoofd als het ware laten leeglopen. Het is even bevredigend om op een duurzame en gerichte manier op te bouwen naar één of meerdere loopevenementen dan om tijdens een lange duurloop te genieten van de natuur en de weerelementen. Jezelf er bijna niet van bewust dat je wordt voortgedragen door je benen. Ik hoop dat deze blog niet alleen een inspiratie mag zijn voor mijzelf maar ook voor anderen. Curro ergo sum. Ik loop dus ik besta.
1. Polar Bear Trail (26/01): 173ste in 2:11:23 (22 km)
Wedstrijden in 2013
1. LPM 1/2 Genk (10/02): 34ste in 1:33:59 (21 km) 2. HCVijverrrun Heusden-Zolder (17/03): 30ste in 46:36 (12 km) 3. HCLoonse Jogging (7/04): 30ste in 39:29 (10 km) 4. Sheraton Brussels Stair Climbing Race 2013 (17/11) 10de in 2:45 min (466 trappen/30 verdiepingen).
Wedstrijden in 2012
1. HC Gotem (26/08): 46ste in 40:31 (10 km) 2. HC Sint-Truiden (9/09): 50ste in 43:18 (10 km) 3. HC Alken (19/09): 48ste in 40:35 (10 km) 4. Stedenloop Hasselt-Genk (30/09): 15de in 1:00:36 (15 km) 5. HC Kortessem (21/10): 45ste in 1:01:27 (15 km) 6. Kerstrun As (16/12): 12de in 39:22 (10 km) 7. Gaston Roelants (23/12): 82ste in 39:35 (10 km) 8. Manneken Pis Corrida (27/12): 31ste in 27:31 (7,3 km)