Gisteren heb ik in de LPM 1/2 marathon (Genk) aan den lijve kunnen ondervinden dat ik geen Tarahumara-indaan ben. In tegenstelling tot deze mysterieuze Mexicaanse  indianenstam, die de reputatie heeft om de beste lopers ter wereld voort te brengen, kan ik (voorlopig?) geen wedstrijd van 21 km lopen - laat staan 100 mijl -  op een ontbijt van een smoothie bestaande uit 2 bananen, 1 kiwi en 2 sinaasappels.

Tot km 18 zat ik ongeveer op het schema van 4:15/km maar toen daagde het duveltje met de hamer plots en onverbiddellijk op. Een dergelijke dip met hoofdletter D heb ik in het verleden een enkele maal op een lange fietstraining "mogen" ervaren, maar ik ben nog nooit "leeggelopen". Een les in nederigheid die in de laatste ronde van 6 km voor een enorm verval zorgde (van circa 25 min/6km naar circa 30 min/6 km).

Toen ik mijn loodzware benen letterlijk over de finishlijn sleepte, maakte mijn eerste gevoel van opluchting algauw plaats voor teleurstelling toen ik mijn eindtijd opmerkte: 1:33:59 uur. Toen mijn maatje Frank net achter mij monter en fris de finish was overgevlogen, maakte hij mij deelgenoot van zijn voornemen om in april de marathon van Antwerpen te lopen. Ik vermoed dat ik hem op dat moment een onverholen blik van afschuw heb toegeworpen: "deze afstand nog eens maal twee. Auw!". Vooraleer ik mij tot deze uitdaging laat verleiden, moet ik nog heel wat kilometers afmalen ... en goed ontbijten.

De appel (en ook nog een tweede) die de organisatie ons ter beschikking stelde werd op carnivore wijze verscheurd vooraleer ik een kort babbeltje aanknoopte met "Bakkertje" (Marc Lenaerts). Hij was mij in kilometer 12 voorbijgegaan maar had spijtig genoeg moeten opgeven door pijn in zijn rechterbeen. Een atleet als Marc, die gedreven wordt door een geweldige prestatiedrang, geeft niet zomaar op. Toch stond hij nog opgewekt de andere lopers aan te moedigen. Respect!

De volgende wedstrijd op mijn programma is de midwinterjogging van Kiewit op 24 februari as. Slechts 10 km op de tanden bijten. Peanuts ;-)!

11-02-2013, 00:00 Geschreven door vegaleeuw  

Het fenomeen van de idolatrie is altijd aan mij voorbijgegaan. Wat niet wil zeggen dat ik mij nooit vanop een afstand heb laten motiveren en inspireren door opmerkelijke prestaties of gedenkwaardige eigenschappen van bepaalde personen. Wat de sportwereld betreft, gaat het over het vroegere kruim van de Belgische judowereld, de triatleten Luc en Frederik Van Lierde, Marino Vanhoenacker en Marc Herremans, de mountainbiker Filip Meirhaeghe, de veldrijder Sven Nijs, de ondertussen gepensioneerde tennismeisjes Kim en Justine, de schaatser Bart Swings en nog zoveel anderen. Stuk voor stuk personen die tweehonderd procent hun sportdromen nastreven, een grenzeloze ambitie bezitten en er alles voor over hebben om de top te bereiken. Onder druk van de buitenwereld gingen sommige van hen daar zelfs heel ver in.

Zoals zovelen hebben de prestaties van Lance Armstrong mij vaak met bewondering (en verwondering) vervuld zonder dat ik daarvoor zijn persoon (lees: de figuur die de media ons voorschotelde) echt wist te waarderen. Hij ging er als het ware prat op dat hij zich niet hoefde te warmen aan de sympathie en geestdrift van zijn talloze fans. Toch kan zelfs hij er niet van onderuit dat zijn gedrag sterk is beïnvloed door de idiolisering van zijn bijna buitenaardse prestaties door een mondiaal publiek. Een sprookje dat – naar wat later bleek – een serieus loopje met de waarheid nam. Maar werden we niet allemaal wat graag door hem bij de neus genomen.

Niet dat ik op dit ogenblik in de armen van het ultralopen ben beland, toch was ik meteen geïntrigeerd door “The American Dream” van een andere Amerikaanse superatleet, de ultraloper Scott Jurek (°1974). Hij geniet nauwelijks bekendheid onder het grote publiek, maar gedurende 20 jaar heeft hij mee de scène van het ultralopen bepaald met een ronkend palmares als resultaat. Zijn eerste plaatsen in de Spartathlon (2006 in 22:52 uur, 2007 in 23:12 uur), een wedstrijd over 246 km die jaarlijks in Griekenland wordt gehouden, kunnen als voorsmaakje dienen.

Het is een beetje ironisch dat net hij als kind van de Midwest die gewoon was om zijn kostje bij mekaar te jagen en te vissen, door zijn passie voor de ultramarathons langzamerhand naar een puur veganistische levenswijze evolueerde. Hij was een voedingspionier die vaak twijfelde of hij wel goed zat met zijn zuiver plantaardig dieet (tot raw food toe) maar die doorheen een proces van trial and error wel aantoonde dat sportprestaties van 24 uur en meer op basis van een dergelijk voedingspatroon konden worden afgewerkt. En dat in een tijd waar er geen trainingshandboeken over ultramarathons voorhanden waren en internet nog in kinderschoenen stond. Hij durft zelfs beweren dat hij net door zijn veganistisch dieet van een loper naar een "racer" evolueerde.

Zelf moet ik er niet van worden overtuigd dat je perfect kan functioneren op basis van een vegetarisch dieet – ik ben zelf al 25 jaar vegetariër – maar ultraruns van 150 mijl zijn nog iets anders dan een twintig kilometer van Brussel of de kwarttriatlon van Mechelen. Zijn grootste uitdaging was bovendien niet voldoende proteïnen binnenkrijgen, maar om de calorieën die verbrand worden tijdens het lopen voldoende te compenseren.

Ook al zie ik mijzelf niet als ultraloper door het leven gaan, toch werd ik meegesleept door zijn verhaal van “Eat and Run". Een verhaal van een atleet die van het lopen zijn leven maakte, maar zijn prestaties nooit commercieel wist te verzilveren omdat zijn belangrijkste drijfveer het letterlijk weglopen van de beschaving naar de natuur was: back to basics. Het verhaal van een moderne ontdekkingsreiziger die naar de limieten van het menselijk lichaam op zoek gaat. Een verhaal dat ook meer en meer navolging vindt in België. Denk maar aan de stijgende populariteit van evenementen als de Loop van Vlaanderen en de drukbezette trails in het Waalse landsgedeelte.

Dit verhaal kan zeker als inspiratiebron dienen, maar vanzelfsprekend dient de obligate korrel zout in acht te worden genomen. De vele recepten die het boek rijk zijn, kunnen zelfs tot een apart kookboekje worden verwerkt. “Let food be the medicine and medicine be thy food”

P.S.: vorige week heb ik circa dertig kilometer fartlektraining (twee trainingen) afgewerkt op mijn nieuwe Salomon XT Wings 3 Trail Running Shoes en ik blijf zeer tevreden over de stabiliteit en de gripvastheid van deze trailschoen. Door de extreme drassige en modderige ondergrond was het achteraf wel kuiswerk geblazen.

04-02-2013, 00:00 Geschreven door vegaleeuw