Op zondag 26 januari jl. vormde Teuven, één van de twee meest oostelijke dorpjes van Voeren, de scène van de eerste Polar Bear Trail. Vlamingen, Walen en Nederlanders stonden er broederlijk naast elkaar om 22 kilometer Voerense modder (500 hoogtemeters!) te bedwingen.

Vermits de shortski met mijn broertjes naar La Bresse door een gebrek aan sneeuw in laatste instantie werd gecanceld, liet ik mij door mijn afgetraind Krav Maga-maatje Frank verleiden om aan mijn eerste trailrun ooit mee te doen.

De iewat basic aandoende accommodatie werd ruimschoots gecompenseerd door het gemoedelijke trailrunningsfeertje en het prachtige panorama. Met de regelmaat van klok weergalmde het “gezellig, hè” van onze noorderburen. Teuven ligt aan de rand van een belangrijke bosrijke omgeving die van het dorp gescheiden wordt door de Gulp. Deze rivier kronkelt zich door de vallei en steekt hier de grens over naar onze Nederlands-Limburgse buren.

Eigenlijk had ik beter moeten weten, want normaal gezien bereid ik mij nogal minutieus voor op om het even welke wedstrijd. Met een gemiddelde van 60 km/maand op de teller sinds juni 2013 was echter om het even welke trailrun een serieuze opgave geweest. Deze trail bleek achteraf gezien “belachelijk zwaar” te zijn voor ondergetekende.

Terwijl ik normaal gezien een snelle start in de benen heb, besloot ik ditmaal zeer behouden te starten. Bijna 500 man stormde de steile grashelling af richting eerste helling. Frank zat onmiddellijk in mijn spoor, maar op de derde helling liet ik hem achter na een ondoordachte versnelling. In eerste instantie voelden de benen beter aan dan verwacht, maar na 5 kilometer begonnen de quadricepsen van al dat klimwerk toch serieus te branden. De start van een lange lijdensweg. Bovendien bleef ik met mijn Salomon xt wings 3 vaak bijna ter plaatse trappelen in de vettige brei. Toen na 7 km ook nog eens de darmen begonnen op te spelen, begon ik mij echt af te vragen of ik ditmaal niet veel te overmoedig was geweest.

Maar vandaag stond het woord ‘opgeven’ echt niet in mijn woordenboek. Net op het ogenblik dat ik een afslagje nam (rond kilometer 10) om een sanitaire stop in te lassen, stoof Frank mij voorbij met een lacherig “hé Maes, waar gaat gij naar toe”. Ik moet k*****, was het enige zinnige wat ik kon uitbrengen.

Nadat ik mij opnieuw op gang had getrokken, besloot ik mijn geestesoog te richten op een volgende mijlpaal, de bevoorradingspost die op 13 kilometer van de start gelegen was. Nadat ik mij hier had volgeladen, vertrok ik opnieuw met de moed der wanhoop. Aftellen. Nog 9 kilometer te gaan. Aftellen en temporiseren zijn de boodschap.

Na 2:11:23 uur (173^ste plaats overall) strompelde ik de finish over met kuiten die volledig met melkzuur waren volgelopen. Mijn eerste trailrun was een feit. Frank was op 2:02:14 (106^de plaats overall) binnengekomen en zijn buurman Luc klokte op 1:55:42 (58^ste plaats overall).

http://media.wix.com/ugd/7e4191_7e3adf98cf524df79a2c892c096db4ed.pdf

Looples 1 van vandaag: “Je oogst, wat je zaait”. Nogmaals is gebleken dat ik geen superheld ben. Zonder serieuze en systematische training mag ik al blij zijn dat ik de finish haal van een dergelijk evenement.

Looples 2 van vandaag: met een beetje fatsoenlijke training zou ik echt wel kunnen genieten van deze trailrun.

http://connect.garmin.com/activity/436150870