Maand twee zit er bijna op. Ik begin heel kritisch tegenover Erasmus te staan, maar dat is waarschijnlijk omdat ik het hier niet zo naar mijn zin heb. De momenten waarop ik me amuseer, worden te gemakkelijk overrompeld door de mindere dagen... Was ik maar meer een persoon die graag uitgaat en geen probleem zou maken van die nachtelijke uitstapjes, maar zo ben ik dus niet. Jammer genoeg, want Erasmus voor zo'n type mensen moet echt een oneindig leuk avontuur zijn.
Wil ik nu natuurlijk niet zeggen dat ik me hier nooit amuseer: ik heb de voorbije weken nog mooie musea bezocht - zoals dat in de Chiesa Santa Maria della Concezione - en leuke uren beleefd met mijn Belgische medestudenten hier in Rome... Het museum in de eerder genoemde kerk ging over de Capucijnermonniken die er al eeuwen hun onderdak hadden. Befaamd is vooral hun crypte, niet voor het feit dat er meer dan honderden mannen begraven liggen, maar meer voor hun 'versiering' die ze er in aanbrachten doorheen de jaren. Een zeer raar schouwspel als je er in staat: mozaïeken met menselijke botten. Schedels die een piramide vormen, schouderbladen en bekkens die bloemen
vormen op de muren, ribben en andere botjes gevormd tot lampen die boven
je hoofd hangen in de gangen van de crypte... 't Is eens iets anders dan al die (mooiere) oud-Romeinse kunst die je in de stad vindt, maar laten we eerlijk zijn, ik was blij dat ik uit de crypte kon weggaan. Verder hebben we ook eens tijd gemaakt om het Vaticaan wat beter te leren kennen. De Sint-Pietersbasiliek is een fantastisch bouwwerk, zowel vanbinnen als vanbuiten! De vele mozaïeken die van ver op schilderijen lijken, de Pietà van Michelangelo, het prachtige altaar... Er zijn veel mooie kerken/basilieken/kathedralen die ik al gezien heb, van heel kleine tot heel grote bouwwerken, maar je merkt toch dat dit de hoofdzetel is van de Kerk. Als kers op de taart (of koepel op de Basiliek) bezochten de koepel helemaal bovenaan de Basiliek. Na 551 treden - neen ik neem de lift niet, ik ben sportief! - en al heel wat 'oohs' en 'aahs' als we op tussenstukken wat van Rome kunnen zien, komen we bovenaan. Wat een uitzicht! 360° view over Rome, met de zon op het gezicht. Een moment om nooit te vergeten! Na een klein uur - je kan je ogen niet sneller over het uitzicht laten gaan - gaan we terug naar beneden en beëindigen de dag met een - what else - ijsje... Enkele dagen later beslissen Freja, Margot en ikzelf om met een Erasmusgroep (en bijhorende gids) de Vaticaanse tuinen te bezoeken. We bezoeken eerst nog een Duits kerkhof aan de zijkant van de Sint-Pietersbasiliek, zien de administratieve gebouwen binnen Vaticaanstad, de supermercato vaticano, de polizia vaticana etc... Daarna wandelen we door de rozentuinen, parkjes, grasvelden in de tuinen. We zien ook de landplaats voor de pauselijke helikopter, het oude treinstation - dat mede door de helikopter - in onbruik is geraakt, de nagemaakte Grot van Lourdes, waar het originele altaar uit Lourdes staat. Drie uur vol rust - want van het Romeinse verkeer en leven merk je er nagenoeg niets - om dan terug te keren en de dag te vervolledigen door een cake te maken, mmm. Ik lijk steeds meer een Romeinse Jeroen Meus te worden - aldus mijn ma - maar misschien heeft ze gelijk. Naast de cake bakken, hebben we ook al een pannenkoekennamiddag gehouden en hebben we ook al een echte Belgische ovenschotel gemaakt en een bijpassend Italiaans dessert (tiramisu). Ik hou nog het meest van die 'echte' momenten, waarbij je niet moet opletten wat een gids zegt, of moet uitkijken dat je zeker dat ene kunstwerk gezien hebt, maar gewoon op je gemak samen in de keuken wat kunt bijpraten, terwijl je samen kookt - en dan natuurlijk ook van de maaltijd zelf kunt genieten.
De dagelijkse taken gaan intussen ook door: stofzuigen en afstoffen, koken, kleren wassen én naar de kapper gaan! Barbiere Michele - een vijftiger die vrolijk doorratelt over alles en nog wat - heeft mijn haar geknipt. Nadat hij eerst - ook al wilde ik dit niet - mijn haar tot vier keer toe gewassen had, begon hij mijn haar te knippen en mij uit te vragen. Over wie ik was, waarom ik in Rome was enzovoort. 't Was wel leuk, maar toch had ik constant dat gevoel van 'Zal mijn haar wel mooi geknipt worden?'. Uiteindelijk blijkt Michele een goeie kapper te zijn, want mijn haar is geknipt zoals ik het wil... Het schoolleven gaat inmiddels ook voort: de ene les is al interessanter of de andere, maar we geraken er wel. Inmiddels ben ik ook al druk aan het studeren - een manier om mijn tijd hier wat te verdrijven - en werken mijn fluorstiften weer 24/7...
Soit, dit blogbericht loopt ten einde. Ik weet dat Erasmus voor veel mensen een echt aangenaam iets lijkt, maar geef mij toch maar wat ik mijn huiselijke thuis noem. Niet meer, niet minder. Tot de volgende!
