Ik ben Ann Vanmoen
Ik ben een vrouw en woon in Izegem (België) en mijn beroep is gegradueerde verpleegkundige.
Ik ben geboren op 28/03/1970 en ben nu dus 55 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: .
Hallo,
Als mama van 2 gehandicapte kindjes wil ik jullie heel graag mijn verhaal vertellen.
Geniet van het leven !!!
Mijn lieve Robbedoes, Wat ben jij lief Wat ben jij stoer Ik heb je lief Je mama ,xxx
Jij, Jij bent degene Degene aan wie ik denk Elke minuut van de dag
Jij, Jij bent degene Degene van wie ik hou met heel mijn hart,........
Jij, Jij bent degene die ik wil die ik wil in mijn leven
Jij, Jij ben uniek
Jij, Jij bent mijn zonnestraal Jij,ik hou van jou
Lieve Robin en Anouk, mama houdt van jullie Dikke zoen, Mama
Het leven met 2 gehandicapte kindjes
mijn verhaal
14-06-2010
Een platte batterij
Dag allemaal,...
Waar moet ik beginnen vandaag,...Ik voelde het al een tijdje aankomen,ik ben al 3 a 4 weken heel moe,duizelig in mijn hoofd,...Elke morgen was er de vraag of ik eerst naar de dokter of naar mijn werk zou gaan,maar ik hield vol want ik wil niet trunten,ik wil sterk zijn en niet falen,...Vrijdamorgen en ook zaterdag brak het zweet me uit bij de minste inspanning,ik had vrijdag een vrije dag en ging even shoppen met mijn zus,maar ik voelde na een uur bijna mijn benen niet meer,...en ik dacht,"Ann,kalmer aan ,meid".Maar ik wou me niet laten kennen want ik wou de kids halen voor het weekend,dus zweeg ik tegen iedereen en hield me weer sterk.Robin en Anouk waren dit weekend ook al niet in hun opperste doen,...Robintje was heel moe en wou echt gerust gelaten worden,je mocht zijn stoel niet aanraken of hij weende,dus ja,we lieten hem maar slapen,...Anoukje had ook last van krampjes en was ook niet zoals anders,...Zaterdagavond moesten we naar een receptie van een eerste communie en gelukkig hadden ze er voor de kids een luchtmatras gelegd ,zodat ze konden rusten,...Gisterenmorgen waren ze alweer verdrietig en dan...breekt mijn hart,want in de namiddag gingen we naar zee ,naar de pa en zus van Erwin,ik ging de kids meedoen,maar dat had geen zin,...dus bracht ik ze eerst terug naar school vooraleer we doorgingen naar zee....En dat zijn heel moeilijke momenten voor me.....
Zo'n momenten vreten al mijn energie onbewust op,in alles en overal waar ik ga zijn de kids altijd in mijn gedachten,...ik moet steeds maar mijn grenzen verleggen,...ik weet dat ik goed doe voor de kids ,maar mijn moederhart dan,...Zo ,moet ik al meer dan 12 jaar het evenwicht hier in proberen te vinden en dat is met vallen en opstaan en geloof me ,die downs wil ik niet,ik vecht hier tegen,maar mijn lichaam beslist daar af en toe anders over,...en dan mag je verstand het anders willen ,voorruit geraak je niet,...Dus ,deze morgen was ik heel geblokkeerd,barstende koppijn,misselijk,draaierig ,...dus ben ik naar de dokter gweest,...ik zit met een overslag van mijn hart,...dwz Stop Ann, ...even wat gas terug nemen en VERPLICHTE RUST zodat de batterijen weer kunnen opladen,...ik ga me deze week heel rustig moeten houden en vooral heel veel slapen ,zodat we tegen volgende week weer beter zijn,...
Alvast ,heel veel liefs,Ann
Reacties op bericht (4)
15-06-2010
Rusten is de boodschap!
Dag Ann,
Inderdaad soms wil je wel nog...maar is het je lichaam die zegt "stop, het is even genoeg geweest!"
Moet je bewonderen dat je het al zo lang volhoud, ik weet hoe intens graag je je kinderen ziet...en steeds weer wil je...
Die keuzes maken tussen je gezond verstand en de liefde voor je kinderen is de moeilijkste die er is!
Voel je vooral niet schuldig, geniet van de rust...dat is de enige oplossing om er achteraf weer voluit voor te gaan!
Ik wens je veel beterschap, stuur je een lieve groet en een dikke knuffel voor jullie allen!
Lieve groet
Hilde
15-06-2010 om 14:03
geschreven door Hilde
14-06-2010
Rust !!!!
Hoi Ann,
Tricky en Nathalie reeds schreven RUSTEN is de boodschap. Ik weet makkelijker gezegd dan gedaan, maar het moet nu even hoor. Je batterijen weer opladen om er terug te staan voor je kids. Eens even aan jezelf denken (ik zou zeggen ik leg je in de gips dan moet je wel rusten hé ... heb je hem?????????? )
Probeer echt wat op adem te komen en aan te sterken hoor. Wij sturen je alvast wat zonnestralen uit de verre, maar warme Kempen.
Dikke kus en knuffel van de ganse bende,
Nancy xxx
14-06-2010 om 19:08
geschreven door Jonas & co
rusten
Maar Ann toch , je doet zo veel maar je lichaam roept toch eens een halt toe, luister af en toe naar je lichaam , ik weet het je hebt het niet gemakkelijk en steeds dat afscheid weer daarom bewonder ik je ook zo wat jij doet chapeau zo'n sterke vrouw maar je ziet dat je toch eens rust nodig hebt , dus rust maar veel je weet me te vinden en als je zin hebt voor te bellen doe gerust. Maar laat dat lichaam en u geest maar eens tot zich zelf komen. Je weet dat de kindjes het goed hebben in Aartrijke maar het is gemakkelijker gezegd dan gedaan. Ik begrijp u volkomen. De liefde voor kids is heel groot en dat is bij iedereen zo.
Rust rust en nog eens rust. En laat u ventje jou maar eens goed verwennen.
groetjes van ons allen
14-06-2010 om 16:50
geschreven door nathalie
rust
oh ann toch... ik kan het wel begrijpen hoor, dat je ja altijd zo sterk wil houden voor je kids... maar je geeft zoveel hé, niet alleen aan hen, maar vermoedelijk ook nog es in de zware job die je toch ook hebt, en ook aan anderen wellicht... zelfzorg is niet makkelijk hé, als je gewoon bent in de zorgende rol te zitten (ik herken het hoor!), maar het is zo broodnodig, wil je het volhouden hé...
ik wens je een week vol deugddoende slaap, wat wandelingetjes in het zonnetje en heel veel innerlijke rust zodat je er gauw weer tegenaan kunt (maar mss toch sneller leren luisteren naar dat lichaam van je... het is kostbaar, dat weet je wel hé!) dikke knuffel...
ps: en reageren op mijn blogje vind ik al heel veel hoor... dat doet mij al veel deugd!
14-06-2010 om 16:22
geschreven door tricky
Hallo, Mijn verhaal gaat over Robin en Anouk,dit zijn mijn 2 allergrootste schatten,Robin en Anouk hebben allebei een heel zware fysische en mentale handicap. Maar wat de oorzaak is van dit alles ,is nog steeds een groot vraagteken.Vele onderzoeken en tests en jaren later is het nog steeds niet geweten; Ze hebben allebei epilepsie,maar die is met medicatie redelijk onder controle;In het begin was het echt heel moeilijk om alles te aanvaarden,je wilt weten hoe hun toekomst zal zijn,......Na verloop van tijd probeer je alles een plaats te geven en te genieten van elke dag dat ze bij je zijn.Mijn kapoenen hebben me al zoveel geleerd,hoe mooi het leven is? Wat genieten is van de kleine dingen in het leven? Wat echte liefde is? Gewoon ik ben ze heel dankbaar dat ik hun mama mag zijn. Soms heb ik het heel moeilijk,maar ik kan heel goed mijn gevoelens neerschrijven ,vandaar dat ik mijn blogje heb aangemaakt.. Liefs,Ann
E-mail mij
Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.
Gastenboek
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Twee beertjes hand in hand houden elkaar lekker warm. Net als die twee beertjes heb ik het nooit koud, want jullie zijn degene die mijn hartje warm houdt!!!
Het leven met 2 gehandicapte kindjes
)
