Ik sta er zelf van te kijken dat het al een jaar geleden is dat ik nog wat geplaatst heb. Het is ongelooflijk hoe snel de tijd voorbij gaat in een mensenleven. Als je een kind bent verlang je om je 1 ste communie, als puber de eerstef fuif , eerste lief. .. Een keer dat je al in het stadium zit van kinderen van jezelf vindt ik dat de weken voorbij vliegen. Bij mij is het niet anders. Als ik op het voorbije jaar terugkijk mag ik tevreden zin van mezelf. 'k heb maar een paar zware opstoten gehad en heb de rest kunnen opvangen met wat verlof te nemen. Op het werk weten er nog velen niet dat ik het piepende beestje heb. Nu de personeelsparking weggevallen is en dat we moeten parkeren langs de weg of een eindje verder kijken er wel veel dat ik mijn parkeerkaart leg. Ik hoor nog vaak: sommige kunnen goed komedie spelen. 'k ga ook een aanvragen. Ze moesten eens weten hoeveel keer ik in het geniep een pijnstiller moet slikken of de dagen dat ik me gewoonweg vooruitmoet slepen. Op den duur kun je het wel wat verstoppen hoe je je voelt. De keren dat ik 's avonds thuis kom en het zetelploffen of bedlegemmen mijn enigste bezigheid is ... Soms ben ik wel wat jaloers als ik de collega's bezig hoor: het is weer eens goed uit de hand gelopen het drankje achter het werk. Vaak heb je wel het gevoel dat je wat mist. maar als je dan een keer de teugels kunt lossen is het zo veel intenser.
Nu ja, ik laat je nu maar want mijn vingers hebben gelijk niet veel zin. Ik zal proberen wat eerder wat op het blogje te sturen.
Bedankt voor jullie geduld. Ik ben jullie een verslagje schuldig van mijn lange afwezigheid. De voorbije weken waren heel erg hectisch en dat is niet altijd even gezond voor mijn spieren en vermoeidheid. Weet je, net als een schoolkind heb ik regelmaat nodig. Niet te veel stress (buiten de gewone dagelijkse ochtendstress dan!) en niet te veel afscheid nemen. Het jaar is nog geen twee maanden oud en ik ben al twee maal naar een begrafenis getrokken. Een heel jong iemand, die er zelf voor gekozen had en dan een kranige dame die een heel mooi gevuld leven had gehad. Op zulke momenten vraag je je af hoe het zou zijn moest je zelf met de dood te maken te hebben: van je kind of echtgenoot? Uit wat put een mens dan de kracht om door te gaan. 'k Moet zeggen, 'k denk dat de mensen veel sterker zijn dan ze denken dat ze zijn. Ik zie dat de mensen niet bij de pakken blijven zitten en zich optrekken aan al die mooie momenten die je samen hebt beleefd! Sommige leven met de gedachte dat het afscheid maar tijdelijk is en dat je de persoon wel terug ziet aan de overkant! Vragen jullie zich ook vaak af hoe het zou zijn aan de overkant? Is het gras groener? Is er wel een overkant? Het is ongelooflijk hoe mijn kleine kinderen (nu 6 en 4,5) zich zoveel vragen stelden bij de dood van een lieve vrouw die we het liefst van al nog bij ons zouden willen hebben. Wat is nu dood gaan? Wat gebeurd er nu eigenlijk, je zegt dat ze in een grote oven gaat en dan de rest wordt begraven in een urne maar dat ze ook aan de sterrenhemel staat? Nu ja, we hebben hun bij zo veel mogelijk betrokken en ook de kans gegeven om vragen te stellen en geprobeert hen een antwoord te geven.
hé, dat was nu ook niet bepaald een vrolijke noot om mee te starten. Nu ja, 't is een deel van 't leven afscheid nemen net zo als feest vieren. Dat heb ik ook wel gedaan deze maand. Je dochtertje wordt ook niet ieder jaar 6. Het laatste levensjaar als kleuter is aangebroken! Omdat we vaak naar het ziekenhuis moesten en niet juist wisten wanneer we onze lieve dame moesten afgeven had ik haar gezegd dat ik geen verjaardagsfeestje kon plannen met enkele vriendjes. "Dat geeft toch niks mama, dan gaan we gewoon eens naar de bioscoop en gaan we daarna een frietje eten." Mijn neefje en nichtje kwamen juist dat weken logeren bij oma en dus ben ik met mijn vier kids naar de bioscoop getrokken. Ik vond het toch schitterend dat ze dit zelf voorstelde. Ze krijgt toch nog haar feestje hoor! Ze verdient het.
Ik was deze maand ook een ijverig studentje. Ik heb de kans gekregen om wat cursussen te volgen en had er deze week examens van. 'k Moet zeggen, studeren combineren met een gezin, de vermoeidheid en de kinesist is best heftig. Op sommige dagen vielen mijn ogen dicht toen ik me over de cursus boog.
Ik ga mijn blogverslagje afsluiten voor vandaag want mijn pols-en handspieren zijn wat vermoeid.
Hier ben ik weer eens. Ik ben er nog eindelijk nog eens toe gekomen na vier weken. 'k geef het toe: 't is nie mooi van me maar 'k had de patience niet om echt online te gaan. Na mijn nieuwjaarsfeestje van het werk was ik gaan shoppen met mijn zus en dit moet waarschijnlijk de druppel geweest zijn want een paar daagjes erna zat ik plat op mijn gat. Vier dagen van twee uur wakker en voor de rest wat pijnstillers en zetel en bed. 'k was toch wel blij hoor met mijn nieuwe matras! Met een bang hartje was ik terug aan het werk gegaan na een weekje want de schrik zit er altijd in van wat gaan ze op het werk ervan zeggen. En dit keer had mijn vrees gelijk. Mijn collega's waren niet zo opgezet dat ik de week ervoor uitgevallen was. Ik was er evenmin mee opgezet dat ik mijn zetel niet uit kon. Deze week kwam een dr. Coucke in het nieuws en toen zei men dat CVS tussen de oren zit. 't doet toch altijd pijn hoor als de mensen dit denken dat je een truntaart bent of zo. De gezwollen spieren en vastgelopen spieren zijn ook maar toneel zeker? Nu ja, 'k heb er mij weer over gezet en we moeten weer doorgaan! want met bij de pakken te blijven zitten kom je niet verder. De opstoot blijft nog altijd duren: de handen zijn nog altijd gezwollen, spieren zijn pijnlijk. Laat ons hopen dat een nieuwe maand verse kracht geeft!
ongelooflijk hé dat de eerste maand van het jaar al bijna uit is. We komen ouder papa! Nu ja, 'k geniet wel hoor van het ouder worden. Mijn oudste wordt binnenkort zes en we zijn voorgoed uit de pampers. Nu ja, Laat ons dinsdag het jaar opnieuw beginnen met een goede gezondheid en veel plezier! We hebben een leuk programma voor de boeg: twee verjaardagen in de familie, een folkoptreden en het eerste optreden van mijn kroost met de volkdansgroep. Nu ja, 'k laat je nu maar. Ga nog wat liggen zodat ik morgen aan de slag kan gaan.
Eerst en vooral wil ik jullie een fantastisch jaar toewensen! Eentje van niet veel pijn en veel geluk en liefde. Want weet je het allerbelangrijkste is een goede gezondheid en een gezonde portie liefde en geluk. ik ben een beetje beschaamd dat ik zo lang gewacht heb om mijn blogje aan te vullen maar het waren zware tijden voor me. Zwaar maar fijn. Er is heel wat gebeurd. Mijn dochtertje is geopereerd aan haar mondje tanden. In nog geen jaar tijd was ze een trotse eigenaar geworden van negen gaatjes. Zelfs twee tanden waren tot op de zenuwen aangetast. Ze heeft nooit geklaagd van pijn. Ze moet dus wel beschikken over een hoge pijngrens. Ze heeft een paar daagjes niet kunnen eten dat vlak voor de kerstdagen. Gelukkig was het met kerstavond heel wat beter. We hebben toffe kerstdagen achter de rug bij de familie. Af en toe eens een platte tube maar met een dutje in de zetel konden we er weer tegen aan. Tussen kerst en nieuwjaar kreeg ik een fantastisch cadeau van mijn ventje. Een gloednieuwe matras. En mijn botten hebben het aan de lijve ondervonden. 'k Kan zelfs 's morgens wat beter uit mijn bed. Ik moet me er nu niet meer uit hijsen maar ik kan me gewoon rechtzetten en uit het bed stappen. Nog geen ene keer met mijn verkeerde been uit bed gekomen. Of ik zou het eens moeten vragen aan mijn familieleden en collega's. Met nieuwjaar hebben we het heel rustig gehouden. Samen met de zusjes wat eten en daarna vroeg onder de wol. We hebben toch wel een dansje geplaceerd op nieuwjaarsdag. De krakende benen namen we er bij. Maandag hebben we een nieuwjaarsfeestje gehad op mijn werk. Een piekfijn walking diner maar ja, walking diners zijn niet echt aangepast voor mensen met CVS. Een voordeel, je geniet er drie dagen van. Een dag feesten en twee of drie dagen recuperen. 'k heb het dan niet over het kopje. Niet ware... soms ook wel een beetje. Gelukkig heb ik enkele dagen verlof genomen en kan ik op het gemak recuperen. Ik ga jullie laten want mijn kroost wil aperitieven met hun vriendinnetje die op bezoek is. 'k ga maar wat voor ober spelen! Tot gauw nog eens,
oef, ik ben er dan nog eens geraakt. het waren wat hectische weken voor me. Veel mankementjes ondervonden: knikkende knieën, vastgelopen hals en armen maar krakende wagens lopen nu eenmaal langer hé! Nu ja, van dat langer lopen wordt je dan ook weer wat moe hé. We hadden wel hele mooie weken: de grote Sinterklaasshow, de Sint op bezoek en wat familiebezoekjes. Ben net terug van een controle bij de diëtiste en 'k zal het geweten hebben. Ben een kilo bijgekomen en dat net voor die dagen. Ik weet niet hoe het bij jullie zit maar als ik zo'n moeilijke (lees vermoeiende) periode heb, heb ik heel veel honger. Sommige mensen krijgen niks binnen van vermoeidheid maar bij mij vraagt mijn lichaam om eten. Het is al gelijk wat ik dan maar binnen krijg: een boterham, fruit, snoep... maar ja elk pondje gaat door het mondje hé. Het wordt opletten de volgende weken maar we laten ons niet kennen. Mijn kindjes letten ook al op wat mama in haar mond stopt. "Mama, mag jij dat wel eten van de dokter?" jaja, ik wordt nauwlettend in het oog gehouden door mijn eigen eetpolitite. Normaal gezien ga ik ook wat meer sporten maar 'k geraak gewoon niet meer vooruit. Heb moeite om de dagdagelijkse dingen tot een goed einde te brengen. Gelukkig kan ik nog steeds mijn werk aan. En heb ik nog werk in deze moeilijke tijden van crisis.
Ik mag echt mijn twee handen samenvouwen dat ik de kans gekregen heb om op mijn huidige werkplaats te kunnen starten want ik vrees dat ik bij mijn vorige werkgevers al lang naar de deur gewezen was.
Nu ja, 'k ga jullie laten. We zullen ons naar boven laten kruipen en een warme douche tot ons laten komen.
ja je leest het goed. Ik ben sinds vanmiddag begonnen aan mijn weekend. En het is geen halve dag te vroeg. Ik heb me de voorbije dagen moeten slepen maar we hebben de eindmeet gehaald. Eigenllijk hoor ik nu in mijn zetel thuis maar 'k moest toch nog eens wat op mijn blogje schrijven, het was alweer een tijdje geleden. Vorig weekend heb ik samen met mijn gezinnetje onze huwelijksverjaardag gevierd. Samen gaan uit eten met de kids. Dit begint nu toch wel een niet stressy bezigheid te worden. Tot voor enkele maanden terug was het constant van: zit stil! Pas op! Niet zo luid! Maar zondag was ik echt trots op mijn kids. Ze waren rustig en genoten van het gezellig tafelen want dit gebeurt jammer genoeg niet zo vaak. Papa is er vaak niet als het tijd wordt om te eten. Mijn dochter zei zelfs dat we dat nog een keer zouden doen. Ik heb haar al gezegd dat ze moet beginnen sparen!
De week is wel voorbij gevlogen. Gisteren extreem vroeg gaan slapen zodat ik toch maar aan de slag kon gaan vandaag. Mijn huishoudelijke taken worden wat opzij geschoven want mijn polsen en armen willen precies niet goe mee werken. Wat er vandaag al niet allemaal gevallen is. Nu ja, scherven brengen geluk zeker? Mijn boodschappen zullen niet weglopen... maandag is mijn ventje me gaan vergezellen naar supermarkt zodat hij het karretje kon vullen en voortduwen. 'k had al genoeg met het commanderen... :) We zijn wel heel wat sneller door de supermarkt gegaan dan anders maar zijn ook heel wat vergeten... mannen en geduld hé! Misschien wordt het morgen een betere dag. Laat ons hopen dan kan ik wat schade inhalen... maar 'k ga me toch wel eens goed laten verwennen door de kapster. Het is toch een zalig gevoel als je haar net geknipt en gebrusht is.
Nu ja, ik ga je laten want mijn vingers en armen zijn aan 't knagen.
Hier ben ik weer! Na een regenachtig weekend schijnt de zon nu volop. Wat moet er nog meer zijn op een verlofdag als vandaag. Ik ben wat vooruitziend geweest want zaterdagavond ben ik naar een concert gaan kijken! Ik had eventjes gedacht dat ik er niet naar toe zou kunnen gaan want mijn benen waren vorige week net gemaakt van oude lappen. Met behulp van mijn krukjes kon ik me toch verplaatsen en gaan werken. En natuurlijk ook met de hulp van mijn man en ouders. Ik genoot zaterdag van een spetterend optreden van Therapy? Een goeie rockband uit Ierland dat vooral bekend was in de jaren '90. Mijn jeugdjaren.... Mijn god, ik voelde me zaterdag net een jonge Freule van 15 niet ware dat ik op een rockconcert met mijn luie kont in de zalige rode clubs zat. We waren wat vroeger vertrokken zodat ik nog een plaatsje kon bemachtigen. Ik vind de AB de ideale concertzaal. Niet te groot, intiem en je kunt zitten in de mooie zetels. Mijn man wou bij mij blijven zitten maar op zo'n concert moet hij gewoon eens tussen de meute kunnen staan op het middenplein dus heb ik hem na een half uur een por in zijn zij gegeven en gezegd dat hij zijn zus moest gaan opzoeken die daar beneden stond te kijken. Na het optreden zorgde mijn schoonbroer voor een stoeltje in de foyer waar we nog wat genoten van wat muziek. Opeens kwam de zanger van de groep in de foyer en zijn we bij hem de foto kunnen gaan staan. Een sympathieke kerel. Mijn avond kon niet meer stuk. We zijn dan nog een slaapmutsje gaan drinken in een Irish Pub. Dit kan niet ontbreken bij ons, folkliefhebbers. En zijn dan moe en versleten naar het hotel geweest waar ik na een heerlijke nacht slapen een warm bad nam om daarna te genieten van een uitgebreid ontbijt. Normaal gezien gingen we 's middags nog wat eten in Brussel maar mijn bedje en zetel riepen me al. Of waren het mijn benen en vermoeidheid die snakten naar de zetel. Nu ja, 'k heb natuurlijk wat naweeën van het concert maar ik kan me toch niet beginnen opsluiten hé. Ik ben nog jong en als het eventjes kan wil ik er ook wel volledig voor gaan!
Strakjes nog een tukje en we kunnen er weer even tegen aan!
Het is toch telkens moeilijk om te starten met het blogje. Hoe spreek je nu iemand aan als je die niet kent of weet wie het lezen zal? Moest ik iemand voor de borst stoten met Dag allemaal of hoi! Ik wil gewoon elk een goede dag wensen. Want dit is hier wel in huis echt te zien of het een goede dag is of een slechte dag. Ik voel het al als ik mijn ogen nog maar open doe 's morgens. Ik had geluk deze vakantie 'k had meer goede dagen dan slechte dagen! Ik heb er echt van genoten.
Gezellig samen zijn met mijn familie en dan nog op maandag met wat vrienden bij ons thuis een feestje bouwen, mijn heup zal het geweten hebben want 'k loop sindsdien met alweer een ontsteking rond de heup. Dat is één van de voordelen van CVS-fibromyalgie: je geniet van alle mooie en leuke dingen minstens drie maal zo lang: de herinnering, de pijn van het toch weer iets teveel gedaan te hebben. Gelukkig heb ik een goede kinesist die me altijd weer op de rails krijgt in zo'n kort mogelijke tijd. Hij heeft er voor gezorgd dat ik toch met de kids heb kunnen zwemmen. 'k Heb zelfs 6 baantjes gezwommen! Hiep Hiep Hiep hoera voor mezelf! De kids genoten van de zwempartij en de mama des te meer! De dag nadien ben ik met de kroost eens gaan kijken in de winkel van de sint wat hij allemaal gemaakt heeft, zodat de verlanglijstjes wat makkelijker gevuld werden. 't Was een hele uitdaging voor me de dag na het zwemmen te slenteren in een speelgoedwinkel maar de glimlach en de vragen van de kids sleuren u er op dat moment ook door!
Om mijn vakantie af te sluiten zal ik vanavond met twee vriendinnen een stapje zetten, dus ik weet wat me te doen staat deze middag: een dutje en wat rusten.
groetjes en hopelijk voor jullie ook een fijn weekend! Tot lezens!
's morgens half zeven! tuut tuut tuut, één oog open, één oog dicht, twee ogen dicht. één oog open, één oog dicht. krak spok. twee ogen open. nu halve draai naar links, knopje af. één oog open, één oog dicht. krak spot; twee ogen open. krak spok, de beentjes in de lucht. even oogjes wrijven, kark spok. alles kraakt maar wij zijn op!
Weet je, het heeft zo verschillende redenen waarom ik me een anonieme slaapkop noem. 1. Het is beschamend om zo'n slaapkop te zijn. 2. Het is schrikwekkend; 3. Je ziet het niet aan een mens; 4. Veilig gevoel.
Ik ben er niet trots op om een slaapkop te zijn. 'k heb er niet om gevraagd en bovendien ben ik nog te jong om mijn leven te slijten in een zetel of bed. Ik heb ook wel schrik om het bekend te maken. Wat zullen de mensen zeggen? Zal mijn werkgever me een vast contract willen aanbieden? Want ik ben trots dat ik nog werken kan, al moet ik daarna me naar huis slepen en me neerploffen in mijn zetel. Ik draag mijn steentje bij in het huishouden. Kan andere mensen helpen. Anoniem, je ziet van zoveel zaken niet dat mensen een probleem hebben: verdoken armoede, verslaving, pijn, vermoeidheid. Ik ben een krak in het verstoppen van pijn en moeheid, wat dan ook wel veel energie slurpt. Altijd maar door, je wil niemand tot last zijn. Het geeft me nu ook wel een veilig gevoel, dat ik toch even mijn hartje kan luchten zonder me bekend te maken. Misschien help ik andere lotgenoten wat verder in het leren leven met CVS. Want ondertussen heb ik wel geleerd dat je je niet mag verstoppen in zelfmedelijden, het enige wat je bekomt is dat de energie dat je nodig hebt om te leven allemaal opgezogen wordt in het denken aan waarom ik? Hoe moet het verder? Carpe dium! Begin de dag met een glimlach.