Ik ben Ann Vanmoen
Ik ben een vrouw en woon in Izegem (België) en mijn beroep is gegradueerde verpleegkundige.
Ik ben geboren op 28/03/1970 en ben nu dus 55 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: .
Hallo,
Als mama van 2 gehandicapte kindjes wil ik jullie heel graag mijn verhaal vertellen.
Geniet van het leven !!!
Mijn lieve Robbedoes, Wat ben jij lief Wat ben jij stoer Ik heb je lief Je mama ,xxx
Jij, Jij bent degene Degene aan wie ik denk Elke minuut van de dag
Jij, Jij bent degene Degene van wie ik hou met heel mijn hart,........
Jij, Jij bent degene die ik wil die ik wil in mijn leven
Jij, Jij ben uniek
Jij, Jij bent mijn zonnestraal Jij,ik hou van jou
Lieve Robin en Anouk, mama houdt van jullie Dikke zoen, Mama
Het leven met 2 gehandicapte kindjes
mijn verhaal
16-12-2009
Even wegmijmeren
Dag allemaal,
We naderen stilaan Kerstdag,.....en dan ook de verjaardag van mijn Robbedoesje. Hij wordt volgende week dinsdag (22/12) 12 jaar,.... Wat gaat de tijd vlug hé,.... 12 jaar geleden zag alles er nog zo goed uit,.... 12 jaar geleden kon ons geluk niet op,....We hadden een flinke zoon,de droom van elke moeder,.... Mijn klein ventje was zo mooi,zo volmaakt,niets mankeerde aan hem,.... Toen Robin 4 maand oud was begon de ellende,hij deed zijn eerste stuipen,...we stonden doodsangsten uit,.....Neen,het kan toch niet waar zijn,toch niet met Robin,...Hij moest gereanimeerd worden,....wat zouden de gevolgen zijn van alles,....De CT scan toonde niets speciaals aan,dat was een hele geruststelling,....er werd anti -epileptica opgestart,....en we probeerden dit te aanvaarden,.... Toen Robin 10 maand was zagen we weinig verandering in de evolutie van ons ventje en we werden doorgestuurd naar het UZ Gent bij Prof van Coster,....opnieuw veel schrik want ja,ik dacht naar het UZ ga je niet voor een banale verkoudheid,..... Alles werd onderzocht en nagezien en ook hier kwam er niets uit,....Maar wat is er dan aan de hand??? We werden wel verteld dat we een heel zwaar gehandicapt kindje hadden,....Misschien gaat Robin kunnen stappen,....Misschien niet? ,Probeer dit maar een plaats te geven hoor?Nu 12 jaar verder weten we het nog steeds niet,... Maar toch moet je vooruit met heel veel vallen en opstaan,....telkens weer opnieuw,....En iedere keer word je met de beperkingen geconfronteerd,....er word een zitschelp gemaakt,....toen die stoel arriveerde weende ik tranen met tuiten want ja,we hadden een mooie kinderstoel maar daar kon hij niet inzitten ,....en zo telkens opnieuw kwamer er dingen bij. Het is een heel leer en aanvaardingsproces,..... Maar nu 12 jaar later en heel veel ervaringen verder ben ik nog steeds heel gelukkig met mijn ventje,.... Hij is "anders " maar is zo "speciaal " en hij blijft voor altijd mijn hele grote hartedief,.... Weet je Robin is samen met Anoukje een verrijking van ons leven,....Zij tonen ons wat genieten is,...wat liefde is,.... Ik ben zo apetrots op mijn 2 heel lieve kapoentjes.
Lieve Robin en Anouk,ik hou ontzettend veel van jullie,....
Dikke knuf,jullie mama
Reacties op bericht (2)
17-12-2009
Zo herkenbaar
Dag Ann , is al een tijdje geleden hé , maar ja is hier ook al veel gebeurt é in die tijd geraken stil aan op onze plooi wat je schrijft is voor mij heel herkenbaar ,
groetjes tania mama van *Aâron , Lauren en Yana
17-12-2009 om 10:00
geschreven door Tania
16-12-2009
Beste mama
Weet je .... de kindjes moesten er gewoon bij jou zijn! Hierboven sturen ze zulke kindjes enkel naar een speciaal gezin waar ze er sterk genoeg voor zijn. Naar een gezin waar ze deze kinderen aanvaarden en liefhebben! Ze moesten gewoon bij jullie zijn! Ze konden hen geen betere ouders schenken!
groetjes Katleen
16-12-2009 om 23:09
geschreven door katleen en Jens
Hallo, Mijn verhaal gaat over Robin en Anouk,dit zijn mijn 2 allergrootste schatten,Robin en Anouk hebben allebei een heel zware fysische en mentale handicap. Maar wat de oorzaak is van dit alles ,is nog steeds een groot vraagteken.Vele onderzoeken en tests en jaren later is het nog steeds niet geweten; Ze hebben allebei epilepsie,maar die is met medicatie redelijk onder controle;In het begin was het echt heel moeilijk om alles te aanvaarden,je wilt weten hoe hun toekomst zal zijn,......Na verloop van tijd probeer je alles een plaats te geven en te genieten van elke dag dat ze bij je zijn.Mijn kapoenen hebben me al zoveel geleerd,hoe mooi het leven is? Wat genieten is van de kleine dingen in het leven? Wat echte liefde is? Gewoon ik ben ze heel dankbaar dat ik hun mama mag zijn. Soms heb ik het heel moeilijk,maar ik kan heel goed mijn gevoelens neerschrijven ,vandaar dat ik mijn blogje heb aangemaakt.. Liefs,Ann
E-mail mij
Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.
Gastenboek
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Twee beertjes hand in hand houden elkaar lekker warm. Net als die twee beertjes heb ik het nooit koud, want jullie zijn degene die mijn hartje warm houdt!!!
Het leven met 2 gehandicapte kindjes
