Ik ben Ann Vanmoen
Ik ben een vrouw en woon in Izegem (België) en mijn beroep is gegradueerde verpleegkundige.
Ik ben geboren op 28/03/1970 en ben nu dus 55 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: .
Hallo,
Als mama van 2 gehandicapte kindjes wil ik jullie heel graag mijn verhaal vertellen.
Geniet van het leven !!!
Mijn lieve Robbedoes, Wat ben jij lief Wat ben jij stoer Ik heb je lief Je mama ,xxx
Jij, Jij bent degene Degene aan wie ik denk Elke minuut van de dag
Jij, Jij bent degene Degene van wie ik hou met heel mijn hart,........
Jij, Jij bent degene die ik wil die ik wil in mijn leven
Jij, Jij ben uniek
Jij, Jij bent mijn zonnestraal Jij,ik hou van jou
Lieve Robin en Anouk, mama houdt van jullie Dikke zoen, Mama
Het leven met 2 gehandicapte kindjes
mijn verhaal
25-11-2009
Woensdag 25 november
Hallo allemaal,
Hoe gaat het met juliie? Weet je,ik heb het even nodig om van me af te schrijven,... Met mijn 2 lievelingen gaat alles goed,...ze zijn content,...zijn gisteren naar de tandarts geweest en ze naderen stilaan het einde van de gipsjes,... Vrijdagnamiddag mogen ze eraf en dat gaat feest worden in het weekend,...lekkere massage van de beentjes en voetjes,een lekker badje,... Vrijdagmorgen is het grootouderfeest in school en dan gaan mijn ouders naar hen toe,...
Vandaag ben ik naar de begrafenis geweest van het kindje uit Aartrijke,...het was opnieuw heel zwaar voor me,... De dienst was zo mooi ,...er was zoveel aandacht voor het "anders " zijn maar toch "zo mooi ". We waren met heel veel ouders van speciallekes ,...omdat we hetzelfde voelen,hetzelfde meemaken,hetzelfde beleven,... Weet je,onze kindjes zijn ons leven,we hebben vaak moeilijke en lastige momenten maar ook zoveel mooie momenten om te koesteren,... Er zijn verschillende aktiviteiten in school,je groeit op met andere ouders ,je voelt je verbonden ,...En wanneer je kind dan sterft dan valt er een groot deel weg,... Toen ik vanavond naar aartrijke belde had ik het erover met de opvoeder,...Hij zei me ook,...Het doet je eens stilstaan bij onze taak ,we hebben idd ook een grote rol bij de ouders,een goed gesprek is heel belangrijk,...want we zijn soms zo kwetsbaar. Vanmiddag moest ik dan de laten werken,...en soms begrijp ik echt de ingesteldheid niet van mijn collega's hé,...alles moet vlug,vlugger en om het vlugst en soms staan ze wel niet stil bij de noden van de patïent. Vele mensen hebben het krantenartikel gelezen en spraken me daarover aan,...het doet deugd hoor ,...maar ik zei hen ook dat ik heel goed besef dat woorden helend kunnen zijn,dat ik heel goed begrijp en een beetje kan voelen hoe het is om slecht nieuws te ontvangen,...
Gelukkig heb ik dan als ik thuiskom een schatteke die me opvangt,die het eten klaarmaakt,die er gewoon voor me is,.... Ik verlang zo naar het weekend hé,dan zijn we weer samen thuis,kunnen we weer samen genieten en zaterdag gaan we dan naar onze vrienden in wetteren,het belooft dus om heel gezellig te worden,... Weet je,dan gaan we ook eens aan onszelf denken en gewoon genieten van alles wat ons lief is,...en dat is wat telt,...Liefde en een mooie vriendschap,...
Dikke knuf,Ann
Reacties op bericht (1)
26-11-2009
zwaar
hey ann goh, alweer een kindje dat moet gaan... wat zal het opnieuw zwaar zijn voor je... ik kan me goed voorstellen dat aartrijke een heel belangrijke plek voor jou en je gezin is geworden, want je vertrouwt er je kindjes aan toe hé! en jullie vormen samen een grote familie, met allemaal mensen die elkaar begrijpen, vaak zonder woorden... al gaat toch iedereen er op zijn eigen manier mee om denk ik!? maar die opvoeders spelen inderdaad een hele belangrijke rol!
net zoals jij op je werk ook een hele belangrijke taak hebt... ik heb zoveel mooie, lieve, toffe mensen ontmoet onder de verpleegkundigen, die hun werk met hart enz ziel probeerden te doen, maar ook heel veel mensen die met tegenzin naar hun werk leken te komen... ik begrijp dat nooit goed... zo'n werk kan je toch echt niet met tegenzin doen... en weet je ann, net omdat je zelf zoveel meemaakt, denk ik dat je ook voor de zwaar zieke mensen op je afdeling vaak meer kan betekenen, je weet immers zelf toch een beetje hoe het voelt om het moeilijk te hebben en slecht nieuws te krijgen... dat helpt je zeker in het bijstaan van je patienten... enfin, zo ervaar ik het zelf toch ook, door wat ik zelf al allemaal meegemaakt heb, ben ik toch ook meer empatisch als hulpverlener... ik vind het jammer dat je niet in leuven werkt, want ik zou jou wel zien zitten als verpleegkundige, zeker weten! maar de beste zorg geef je maar als je ook goed voor jezelf zorgt... niet vergeten hé!
26-11-2009 om 11:16
geschreven door tricky
Hallo, Mijn verhaal gaat over Robin en Anouk,dit zijn mijn 2 allergrootste schatten,Robin en Anouk hebben allebei een heel zware fysische en mentale handicap. Maar wat de oorzaak is van dit alles ,is nog steeds een groot vraagteken.Vele onderzoeken en tests en jaren later is het nog steeds niet geweten; Ze hebben allebei epilepsie,maar die is met medicatie redelijk onder controle;In het begin was het echt heel moeilijk om alles te aanvaarden,je wilt weten hoe hun toekomst zal zijn,......Na verloop van tijd probeer je alles een plaats te geven en te genieten van elke dag dat ze bij je zijn.Mijn kapoenen hebben me al zoveel geleerd,hoe mooi het leven is? Wat genieten is van de kleine dingen in het leven? Wat echte liefde is? Gewoon ik ben ze heel dankbaar dat ik hun mama mag zijn. Soms heb ik het heel moeilijk,maar ik kan heel goed mijn gevoelens neerschrijven ,vandaar dat ik mijn blogje heb aangemaakt.. Liefs,Ann
E-mail mij
Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.
Gastenboek
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Twee beertjes hand in hand houden elkaar lekker warm. Net als die twee beertjes heb ik het nooit koud, want jullie zijn degene die mijn hartje warm houdt!!!
Het leven met 2 gehandicapte kindjes
