Ik ben Ann Vanmoen
Ik ben een vrouw en woon in Izegem (België) en mijn beroep is gegradueerde verpleegkundige.
Ik ben geboren op 28/03/1970 en ben nu dus 55 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: .
Hallo,
Als mama van 2 gehandicapte kindjes wil ik jullie heel graag mijn verhaal vertellen.
Geniet van het leven !!!
Mijn lieve Robbedoes, Wat ben jij lief Wat ben jij stoer Ik heb je lief Je mama ,xxx
Jij, Jij bent degene Degene aan wie ik denk Elke minuut van de dag
Jij, Jij bent degene Degene van wie ik hou met heel mijn hart,........
Jij, Jij bent degene die ik wil die ik wil in mijn leven
Jij, Jij ben uniek
Jij, Jij bent mijn zonnestraal Jij,ik hou van jou
Lieve Robin en Anouk, mama houdt van jullie Dikke zoen, Mama
Het leven met 2 gehandicapte kindjes
mijn verhaal
16-04-2014
17 april
Hallo allemaal ,
Morgen zijn we 17 april ,..voor velen een gewone dag ,..momenteel een vakantiedag ,..maar hier staat 17 april 1998 voor eeuwig en altijd in onze geheugen gegrift ,...Het is 16 jaar geleden dat Robin zijn eerste zware epilepsie aanval deed ,de dag dat hij in oma's armen lag ,dat hij gelukkig in het zieknhuis was ,of ,..mijn lieve robbedoes was er niet meer ,... Weet je ,maandag moest ik op controle naar de pediater met broer en zus ,...mijn ma was mee ,..en ze zei me ,..weet je welke week we zijn ,...ik zei ja ma ,ik weet het maar al te goed ,...we kwamen in diezelfde gang ,..die sinds die dag een hele andere betekenis heeft gekregen ,...een gang waar ik al heel veel ben langsgeweest ,..vaak met de schrik op mijn lijf want in het begin waren het aanvallen om u tegen te zeggen ,...
16 jaar geleden had ik een klein babytje ,hij zag eruit of elke andere baby,..we kregen de diagnose epilepsie ,..we lagen op pediatrie ,..hij moest een hele reeks onderzoeken hebben waaronder ook een CT hersenen ,..ik stond doodsangsten uit ,..ik dacht mijn ventje heeft een tumor,..de kamer draaide voor me ,de tijd ging zo langzaam ,..maar oef ,er was geen tumor ,..maar wat is het dan wel ,..wat is de oorzaak van die epilepsie ,..Het kreeg een naam ,..Robin heeft het syndroom van West ,...de epilepsie haarden zitten overal verdeeld in zijn hoofdje ,...een kwaadaardige vorm van epilepsie ,..we starten medicatie op in de hoop die te kunnen onderdrukken ,..wat de gevolgen gaan zijn kunnen we niet inschatten ,...de tijd ging voorbij ,de medicatie sloeg aan ,..maar de ontwikkeling bleef achter ,...De eerste rolwagen kwam in huis ,..de eerste stapjes zette hij niet ,de eerste woordjes sprak hij niet ,..zijn handjes grepen niet naar speelgoed ,naar voedsel ,... maar de onnoemelijke grote liefde voor mijn kereltje bleef bestaan ,..ik week geen dag van zijn zijde ,..kini werd opgestart ,thuisbegeleiding ,..semi internaat ,...elke dag kwam er wel iets nieuws bij om het allemaal een plaats te geven ,.. Eienlijk kom je als ouder in een mallemolen van emoties terecht ,in een andere wereld van ziekenhuis ,therapeuten ,... Maar stilletjes aan geef je dit allemaal een plaats en doe je elke dag verder met je leven ,...Ik was dan ook zo gelukkig dat er na uitsluiting van erfelijkheid een zusje bij kwam voor mijn kapoen ,...een zus die ook zou kunnen helpen zorgen voor haar broer ,..maar helaas dat geluk kreeg ik niet ,..maar kreeg ik ook diezelfde verwoestende diagnose ,...
Je probeert dan van elke dag iets moois te maken ,..te genieten van elke dag ,...want hoeveel dagen we samen krijgen is ook een raadsel want de oorzaak is nog steeds niet gekend. Ik ben blij dat ik 5 jaar geleden mijn blog heb beginnen neerschrijven ,..het is voor mij een therapie om vele zaken een plaats te geven ,bepaalde zaken van me af te schrijven ,..want weet je ,..Ik heb een gezin vol van zorgen die echt wel heel anders is ,....Ik heb nu 2 pubers ,..2 groot geworden mensen in een baby leefwereld ,...Die elke dag de verzorging blijven vragen van een baby ,... Ik probeer dit zoveel mogelijk te doen zonder na te denken ,..ik leef mijn leven ,doe verder ,..ik laat alle dingen over me komen ,..ik geniet van de spelende kinderen in de straat ,..de discussie met Timmy ,..en het lukt me vrij goed ,.. Maar af en toe zijn er echt van die dagen dat het even niet meer lukt ,..dat ik even genoeg heb van de gewone dingen te zien en te weten dat ik die niet heb ,...Ben ik hier ongelukkig door ? ....neen ,...Ik ben gewoon ook een mama die verdorie MEGA graag haar pubers ziet ,die gewoon het beste voor hen wilt ,..die nu de zorg moet delen en die het niet altijd wilt ,..
Ik heb nu zo genoten van 4 dagen quality time met hen ,...Robin is nog steeds niet 100% ,..Het lukt al veel beter ,maar de aanvallen liggen op de loer wanneer mijn kereltje in overdrive gaat ,..Daarom is het vandaag slaperkesdag,..hij slaapt al van 13 uur en zit precies op een andere planeet ,...ook zusje is moe vandaag ,..en snoezelt mee met broer ,... Zojuist mocht ik bellen naar de pediater ,..Bij Robin is alles ok medisch gezien ,..tenminste is er nu geen oorzaak van zijn onrust ,..en bij Anoukje is er een serieuze blaasontsteking ,..ze krijgt nu antibiotica ,..misschien vandaar soms die plotse onrust ,... Ik ben al heel blij dat er geen alarmerende dingen te zien zijn en doe gewoon weer verder . Ik leg me er bij neer dat er niet op alle vragen een antwoord komt, ook al zou ik dit zo graag eens willen ,...eens willen weten wat er in mijn lieve jongen en meisje hun hoofdje omgaat ,wat er hen die prikkels heeft,... Wie weet krijg ik het ooit nog eens ?
17 april zal nooit meer dezelfde zijn ,..maar 17 april geeft me ook al heel veel liefde ,genegenheid ,vriendschap en onvergetelijke dagen gegeven ,..dagen die ons doen beseffen dat we ondanks alle beperkingen gewoon moeten genieten .
Lieve Robin,
Mijn lieve kerel , Ik hou van jou , Ik geef om jou, Jou lach, Jou handjes , jou alles , maakt ons samen één Bedankt om wie je bent , mijn lieve vriend, xxxx
Lieve Anouk,
Mijn prinses, mijn poppemie, mijn energie, jou lach, jij en ik zijn samen één xxx
Een warme groet ,Ann
Reacties op bericht (2)
16-04-2014
Terecht!
Dag Ann,
Ik heb niet het leven die jij leid, maar ik herken dingen die je schrijft...altijd weer dat "iets " die er bijkomt.
Jij doet het fantastisch, met vallen en opstaan...maar met opgegeven hoofd, trots op je pubers! Terecht!
Lieve groet,
Hilde
16-04-2014 om 22:45
geschreven door Hilde
herkenning
Zo herkenbaar... Kleine Kadee is nog maar 6 jaar, maar het begin is helemaal hetzelfde.
Ook ik heb zo stilletjes aan alles een plaatsje gegeven, maar er zijn zo van die dagen. Van die dagen waarop alles net even iets gevoeliger ligt, dat de herinneringen keihard in je gezicht slaan...
Je doet dat goed Ann. Neem het aan van een mama die weet wat je doormaakt ;) x
16-04-2014 om 17:42
geschreven door Eva
Hallo, Mijn verhaal gaat over Robin en Anouk,dit zijn mijn 2 allergrootste schatten,Robin en Anouk hebben allebei een heel zware fysische en mentale handicap. Maar wat de oorzaak is van dit alles ,is nog steeds een groot vraagteken.Vele onderzoeken en tests en jaren later is het nog steeds niet geweten; Ze hebben allebei epilepsie,maar die is met medicatie redelijk onder controle;In het begin was het echt heel moeilijk om alles te aanvaarden,je wilt weten hoe hun toekomst zal zijn,......Na verloop van tijd probeer je alles een plaats te geven en te genieten van elke dag dat ze bij je zijn.Mijn kapoenen hebben me al zoveel geleerd,hoe mooi het leven is? Wat genieten is van de kleine dingen in het leven? Wat echte liefde is? Gewoon ik ben ze heel dankbaar dat ik hun mama mag zijn. Soms heb ik het heel moeilijk,maar ik kan heel goed mijn gevoelens neerschrijven ,vandaar dat ik mijn blogje heb aangemaakt.. Liefs,Ann
E-mail mij
Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.
Gastenboek
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Twee beertjes hand in hand houden elkaar lekker warm. Net als die twee beertjes heb ik het nooit koud, want jullie zijn degene die mijn hartje warm houdt!!!
Het leven met 2 gehandicapte kindjes
