Ik ben Ann Vanmoen
Ik ben een vrouw en woon in Izegem (België) en mijn beroep is gegradueerde verpleegkundige.
Ik ben geboren op 28/03/1970 en ben nu dus 55 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: .
Hallo,
Als mama van 2 gehandicapte kindjes wil ik jullie heel graag mijn verhaal vertellen.
Geniet van het leven !!!
Mijn lieve Robbedoes, Wat ben jij lief Wat ben jij stoer Ik heb je lief Je mama ,xxx
Jij, Jij bent degene Degene aan wie ik denk Elke minuut van de dag
Jij, Jij bent degene Degene van wie ik hou met heel mijn hart,........
Jij, Jij bent degene die ik wil die ik wil in mijn leven
Jij, Jij ben uniek
Jij, Jij bent mijn zonnestraal Jij,ik hou van jou
Lieve Robin en Anouk, mama houdt van jullie Dikke zoen, Mama
Het leven met 2 gehandicapte kindjes
mijn verhaal
10-04-2014
Onmacht
Hallo allemaal ,
Ik verschoot wanneer ik vandaag eens naar mijn blogje keek ,we zijn alweer 10 dagen verder ,..wat vliegt de tijd toch wel ,.. maar eigenlijk loopt het hier nog steeds niet over ,..ik liep al meer dan 2 weken met keelpijn ,hoesten en kon nu toch niet verder dan naar de dokter ,ik heb een bronchitis en was echt wel heel mottig hoor ,..ondertussen gaat het toch al beter ,..nu nog wat aansterken en we kunnen er weer tegenaan ,..en dit zal nodig zijn ,..pfffffff
Wat scheelt er toch met mijn Robbedoesje ,...Hij is nu al een hele tijd minder goed ,..Het voorbije weekend had hij het weer lastig ,elke dag een aanval ,..hij eet wel goed ,maar hij is zo gespannen over zijn hele lichaam ,elke spier trilt aan hem ,hij wrijft over zijn hoofdje,...Op maandag had hij wat verhoging maar de dokter kan niets speciaals vinden ,..Robin is in aartrijke en ik thuis in mijn zetel of bed ,...en verdorie hé,..dit is knap lastig ,..de traantjes hebben al gevloeid hoor ,..waarom kan ik niets doen ,..Waarom kan mijn venteke niet zeggen wat er scheelt ,..ik pak elke avond met trillende handen de telefoon en hoop dat het beter is ,..maar helaas nog niet ,... We kunnen alleen maar machteloos toekijken ,..en weet je hé ,..die MACHTELOOSHEID weegt als 1 ton boven mijn hoofd ,..ik voel me zo onrustig ,..ik voel en krijg vele steun maar niemand kan voelen wat ik voel ,..en echt waar ,..ik zou dit zo graag eens kwijt spelen ,gewoon maar even voor 1 dagje ,..een dagje zonder een gepieker en gevraag van het waarom het hier toch elke dag anders is ,..
Anoukje is gelukkig in goede doen ,..ze trekt er zich niet veel van aan ,..toch ga ik maandag even met allebei naar de pediater voor een check up ,Anouk verandert elke dag ,komt ook soms huilend wakker ,is plots boos uit het niets ,..heeft ze ergens pijn ,..komt haar menstruatie er aan ,..het is altijd maar een gissen en denken en nog eens denken wat er zou kunnen zijn ,...Daarom even bloed laten prikken bij broer en zus ,..
Zouden we bij Robin toch andere medicatie tegen zijn epilepsie moeten opstarten ,..ik weet het niet ,ik ben even overgegeven aan de raad van de wijzen als ze ook al een antwoord kunnen geven ,..Ik kan alleen maar mijn lievekes heel veel liefde geven ,..ze komen zondag naar huis want ik moest nu echt van de dokter even aan mezelf denken ,..en voel dat mijn lichaam de rust even nodig heeft ,...Het feit is dat er als de kids thuis zijn ,..het niemand van me kan overnemen ,hun zorg is zo zwaar geworden ,zo specifiek en ze weten het maar al te goed dat ze mama willen om hen eten te geven ,hun te knuffelen ,..maar ik heb maar 2 handen hé,..
En weet je ,eigenlijk zou ik dit liever niet neerschrijven ,..maar mezelf wijsmaken dat alles nu goed gaat kan ik ook niet zeggen want ik probeer dit elke dag opnieuw te doen tot het even overloopt ,..Ik gef het wat tijd ,.. Een slechte week ,is geen slecht jaar en ik hoop dat ik volgende week kan en mag neerschrijven dat de wolken weer verdwenen zijn en dat we volop genieten ,...
Een dikke knuf ,Ann
Reacties op bericht (0)
Hallo, Mijn verhaal gaat over Robin en Anouk,dit zijn mijn 2 allergrootste schatten,Robin en Anouk hebben allebei een heel zware fysische en mentale handicap. Maar wat de oorzaak is van dit alles ,is nog steeds een groot vraagteken.Vele onderzoeken en tests en jaren later is het nog steeds niet geweten; Ze hebben allebei epilepsie,maar die is met medicatie redelijk onder controle;In het begin was het echt heel moeilijk om alles te aanvaarden,je wilt weten hoe hun toekomst zal zijn,......Na verloop van tijd probeer je alles een plaats te geven en te genieten van elke dag dat ze bij je zijn.Mijn kapoenen hebben me al zoveel geleerd,hoe mooi het leven is? Wat genieten is van de kleine dingen in het leven? Wat echte liefde is? Gewoon ik ben ze heel dankbaar dat ik hun mama mag zijn. Soms heb ik het heel moeilijk,maar ik kan heel goed mijn gevoelens neerschrijven ,vandaar dat ik mijn blogje heb aangemaakt.. Liefs,Ann
E-mail mij
Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.
Gastenboek
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Twee beertjes hand in hand houden elkaar lekker warm. Net als die twee beertjes heb ik het nooit koud, want jullie zijn degene die mijn hartje warm houdt!!!
Het leven met 2 gehandicapte kindjes
