Ik ben Ann Vanmoen
Ik ben een vrouw en woon in Izegem (België) en mijn beroep is gegradueerde verpleegkundige.
Ik ben geboren op 28/03/1970 en ben nu dus 55 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: .
Hallo,
Als mama van 2 gehandicapte kindjes wil ik jullie heel graag mijn verhaal vertellen.
Geniet van het leven !!!
Mijn lieve Robbedoes, Wat ben jij lief Wat ben jij stoer Ik heb je lief Je mama ,xxx
Jij, Jij bent degene Degene aan wie ik denk Elke minuut van de dag
Jij, Jij bent degene Degene van wie ik hou met heel mijn hart,........
Jij, Jij bent degene die ik wil die ik wil in mijn leven
Jij, Jij ben uniek
Jij, Jij bent mijn zonnestraal Jij,ik hou van jou
Lieve Robin en Anouk, mama houdt van jullie Dikke zoen, Mama
Het leven met 2 gehandicapte kindjes
mijn verhaal
24-05-2013
har(t)(d)
Hallo allemaal,...
Hier ben ik nog eventjes ,..eigenlijk wat meer als ik wil ,..maar ik moet het gewoon kwijt hoor,...De rust is bij Robin en Anouk wat weer gekeerd ,..de aanvvalletjes zijn onder controle ,..Robin heeft zijn ritme wat terug gevonden en Anoukje heeft erg het lachen in deze week ,..allemaal super hé,..Maar die verdomde zware periode heeft mijn hart genekt ,...:-(,...Sinds maandag had ik enorme hartkloppingen ,..ze bleven aanhouden ,..waardoor ik ook maar de slaap niet kon vatten ,..dinsdag ben ik toch gaan werken ,maar toen ik thuiskwam kon ik niet meer ,..ik was op ,..na nog een slapeloze nacht ging ik woensdag toch maar naar de dokter ,..En ja ,..mijn hart is gedecompenseerd door de stress en door de schock die ik had doorgemaakt bij Robin ,..en helaas is er maar één middel om het ritme op zijn plooi te krijgen en dat is medicatie voor het hartritme en de nodige rust ,..en dit heb ik dan ook maar gedaan de voorbije dagen ,..en gelukkig is mijn hartritme weer genormaliseerd ,..alleen blijf ik met knagende hoofdpijn over ,..maar ook dit zal wel weer verdwijnen ,..
Ik had woensdag een goed gesprek met mijn huisarts ,..Hij wees me er nog maar eens op hoe sterk ik wel ben ,..hoe ik het allemaal combineer,..mijn gezin ,de zorgenkids en het dagelijks zorgen voor oncologische patïenten,..Ik doe het allemaal heel graag en vol overgave ,..want een andere weg of doorgaan is er niet ,..maar soms hé ,..ben ik even op ,..
Weet je ,..de laatste weken komt het nu door het weer ,..of door weet ik niet wat ,..besef ik meer en meer dat ik NOOIT of te NIMMER een gewoon gezinsleven zal hebben ,..en dit nekt me momenteel ,..Ik zou zo graag even op restaurant gaan met ons 5-en en gezellig frietjes smullen zonder dat ik ofwel eerst de kids heb eten gegeven ,.(.frietjes lukt al niet want ze moeten gemixt zijn ),even de deur toe trekken zonder naar het uurwerk om te zien dat het tijd is voor rust of voor medicatie of een verse pamper die je ook niet op gelijk welk een plaats kan verversen ,..Ik zou zo graag eens met mijn dochter een dagje gaan shoppen ,winkel in ,winkel uit ,..een koffieke gaan drinken ,..samen naar de kapper ,..gewoon de dingen doen die een andere mama wel doet ,...Ik weet en besef dat er nog mensen in mijn situatie zitten ,..maar ik heb helaas geen andere kids waar ik wel even de gewone dingen mee kan doen ,.. En besef ik dat ik dit nooit meer zal kunnen doen ,...Aan Timmy heb ik heel veel ,..die jongen ziet me doodgraag is ,..is er altijd voor me ,..maar het is en blijft anders ,..Ik ben hem echt wel dankbaar ,..gisteren kwam hij naar me toe ,..en zei me ,..Jij verdient elke dag een massage zoals jij elke dag zeult met de wasmand en gaan werken ,enz...en die woorden doen me deugd ,.. Mijn buurvrouwen zijn er de laatste tijd echt voor me ,..ik drink een kopje koffie met hen ,..doe een praatje ,..maar ook zij beseffen dat het voor mij heel zwaar is om nooit van de gewone dingen te kunnen genieten ,...ik heb mijn kids niet zien op hun fietsje rijden ,..gewoon een ijsje van de ijskar eten ,..kweetnie hoe vuil van het ravotten in de douche moeten stoppen ,..
Meestal lukt het me echt wel om al deze dingen te plaatsen want ik krijg zoveel terug van mijn lievekes ,..Ik probeer zoveel mogelijk voor me te kijken ,..doe mijn roze bril aan ,..en geniet van alle spelende kinderen om me heen ,...maar ik ben ook maar een mens ,..heb ook mijn grenzen ,..en soms is die roze bril er even teveel aan ,..sta ik even stil en slik,..slik nogmaals ,..ween ,..droog mijn tranen ,..haal diep adem en doe weer verder ,..meestal gaat niemand dit aan me zien ,..maar vanbinnen knaagt het aan mijn hart ,..en voelt het aan alsof er een vrachtwagen over mijn borstkas heeft gereden ,..Wanneer alles goed gaat of toch zo normaal mogelijk ,..lukt het me vrij aardig hoor ,..maar nu was die shock na die aanval zo hevig ,..dat ik het helaas moeten bekopen ,..en kan ik daar iets aan doen ,..??? Neen ,..ik denk het niet ,..gelukkig heeft ons lichaam het nodige signaal om even aan de noodrem te trekken ,...
Terwijl ik dit neerschrijf ...vraag ik me af waarom ik hier nu bij stilsta ,..maar het is hier gewoon de realiteit en ik kan toch niet zeggen ,..ja alles gaat goed ,ik heb een gewoon gezin ,..alles komt ooit wel goed ,...Moet ik dit allemaal levenslang verdrijven en er nooit bij stilstaan ,..ik denk het niet ,..ik denk dat het af en toe stilstaan me doet beseffen ,..dat ik het eigenlijk wel goed doe ,..en dat dit me helpt om weer verder te doen ,...
Ook al zijn mijn hartje het waarschijnlijk nog af en toe heel hard te verduren krijgen ,..maar ondertussen weet ik het heel goed liggen tussen al mijn spieren in mijn borstkas,..en wanneer dit moment er is ,..weet mijn lichaam dat het even moet halt houden en een time out nemen ,..om na enkele dagen weer op de helse trein van het leven verder te reizen ,...
Morgen spring ik weer op die trein,..haal ik mijn lievekes ,..sluit ze in mijn armen ,..en ben ik ze dankbaar om alle mooie en andere ,misschien wel belangrijkste onbetaalbare dingen in het leven die ze aan me geven ,...hun glimlach ,liefe en warmte ,..Lieve Robin en Anouk ,Timmy ,..bedankt voor alles ,xxx
Liefs,ann
Reacties op bericht (0)
Hallo, Mijn verhaal gaat over Robin en Anouk,dit zijn mijn 2 allergrootste schatten,Robin en Anouk hebben allebei een heel zware fysische en mentale handicap. Maar wat de oorzaak is van dit alles ,is nog steeds een groot vraagteken.Vele onderzoeken en tests en jaren later is het nog steeds niet geweten; Ze hebben allebei epilepsie,maar die is met medicatie redelijk onder controle;In het begin was het echt heel moeilijk om alles te aanvaarden,je wilt weten hoe hun toekomst zal zijn,......Na verloop van tijd probeer je alles een plaats te geven en te genieten van elke dag dat ze bij je zijn.Mijn kapoenen hebben me al zoveel geleerd,hoe mooi het leven is? Wat genieten is van de kleine dingen in het leven? Wat echte liefde is? Gewoon ik ben ze heel dankbaar dat ik hun mama mag zijn. Soms heb ik het heel moeilijk,maar ik kan heel goed mijn gevoelens neerschrijven ,vandaar dat ik mijn blogje heb aangemaakt.. Liefs,Ann
E-mail mij
Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.
Gastenboek
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Twee beertjes hand in hand houden elkaar lekker warm. Net als die twee beertjes heb ik het nooit koud, want jullie zijn degene die mijn hartje warm houdt!!!
Het leven met 2 gehandicapte kindjes
