|
Hoi allemaal,
Hier ben ik eventjes terug,...eventjes om wat stoom af te laten ,wat te ventileren,...Deze week laat het afscheid nemen me niet los,..Via facebook en via een blog volgde ik het verhaal van Marie ,..een heel dapper prinsesje ,..ze verloor gisteren de strijd tegen die stomme rotziekte,..Vanmorgen ben ik naar de begrafenis geweest van een jonge vrouw,...60 jaar gestorven aan een fatale hersenbloeding,..ze was de mama van Laurence,iemand uit de vriendenkring van Zonnebloem en weet je dan is da koppeke van mij aan het draaien,..dan zie ik de "worst care scenario's "voor mijn ogen in verband met mijn lievekes want hoe ik het ook draai of keer ,het kan me ook plots overkomen met hen,..nu zijn ze goed en daar geniet ik meer dan ooit van,..maar een stomme epilepsieaanval kan fataal zijn,..en dan !!!!
Deze week was het ook in Koppen XL over bijna doodervaringen en ik had het er ook over met een patïente die nog maar pas haar mama verloren was,...en het was dan ook vaak het onderwerp bij vele mensen ,..maarja ..Hoe we het nu draaien en keren we kunnen rond de dood niet heen ,..het hoort gewoon bij het leven ,..Is het nu raar dat ik dit hier even kwijt wil,...neen ,ik denk het niet want ik moet elke zondagavond weer afscheid nemen van wat me lief is en dat is hard ,dat is nu al 8 jaar zo en ik probeer het te verdringen en de ene week lukt het me,de andere week weer wat mindere maar het blijft verdomd zwaar ,...ik weet en ik zie Robin en Anouk nog elke week terug maar wanneer het afscheid definitief is dan moet dit verdomd heel hard en zwaar zijn,...Ik weet van mezelf dat ik heel gevoelig ben en dat ik een groot inlevend vermogen heb wat ook niet altijd evident is,..maar ik luister graag naar de mensen ,probeer hen te ondersteunen maar soms diep vanbinnen voel ik dan mijn verdriet naar boven komen over het afscheid nemen ,...Ik ben soms zo bang hé om die lievekes van mij te verliezen ,...Gelukkig lukt het me nog vrij goed om dit een plaats te geven ,..maar ze praten soms over "hartzeer" en dit kan heel veel pijn doen ,geloof me.Maar gelukkig voelt mijn hartje nu wat beter,ik kon even ventileren ,ik ging deze middag even wandelen naar stad en kocht me een zomerbroek ,ademde de koude lucht in en voel me wat bevrijd en morgen is het vrijdag en dan komen mijn schatjes weer naar huis en blijven ze tot maandag.
Op het gebidsprentje stond vandaag een heel mooi gedichtje en dit wil ik graag met jullie delen
Als de zon ondergaat
en de nacht
"voor altijd" voor je staat
zou ik zo graag weten
naar waar je gaat.
Ik zou je willen volgen in gedachten
en weten
op welke hoek
je zal wachten
Als de zon ondergaat
hoop ik
dat je altijd naast me staat
dat je me helpt
in wat ik doe
want zonder jou
weet ik niet hoe,...
Lieve groetjes ,Ann
|
Het leven met 2 gehandicapte kindjes
