|
Hallokes allemaal,...
deze week deed ik al verschillende keren mijn blogje open en toe,...ik las en herlas veel van onze fijne momenten,keek naar de vele mooie foto's van mijn schatjes,...en toch lukt het me nog steeds niet goed.Ik ben nog steeds zo moe,...voel echt bij de minste inspanning de krachten uit me wegglijden,...dat maakt me zo boos hé,...ik wil dit niet.Ik ben maar de hele tijd aan het zoeken hoe dit me nu plots overkomt,..waarom het even niet gaat,...Gelukkig kan ik rekenen op veel steun van familie,vrienden ,buren,...ze luisteren naar mijn verhaal . En meer en meer denk ik naar de oorzaak toe te komen,...Robintje is nu 13 jaar en Anoukje is nu 11 jaar,..ik leef al vele jaren aan soms 150% ,wil voorruit,wil zoveel mogelijk doen met de kids,ik heb al heel veel zware en moeilijke beslissingen moeten nemen in hun nog jonge leven die er normaal niet zouden moeten zijn en ik deed het maar ,want ik had geen keuze .Ik ben heel gelukkig,amuseer me op mijn werk, heb een mooie nieuwbouw waar alles op zijn plooi gaat geraken,een schat van een ventje ,...heel veel fijne en warme vrienden,..een familie die er is ,..fijne buren in een gezellige straat en ik denk ook mezelf wat gevonden heb ,..en ik vrees dat ik nu in een rouwproces aan het geraken ben,..dat alles doordringt hoe erg het is met Robin en Anouk en hoe dit indruk en nadruk en gevolgen heeft voor mij en mijn gemoed en de hele leefsituatie.Je word mama van 2 heel schone en lieve kindjes en je hebt een hele wereld om samen alles te ontdekken,..en helaas is het bij Robin en Anouk niet zo,door een kronkel van de natuur zijn ze niet zoals een ander,..ik heb dit denk ik ,jaren zo niet willen zien en nog steeds niet .
Ik zie ook hoe ouder ze worden ,hoe zwaarder de zorgen worden,..hoe zwaar het eigenlijk wel weegt zonder dat ik daar wel echt bij stilgestaan heb ,want je wilt voorruit en je hebt geen tijd,ik moet er gewoon zijn en er voor zorgen,..maar waar heb ik me al die jaren dan verscholen ,..en als ik nu mijn rekening maak en de rust toch wel gevonden heb bij Erwin vrees ik dat het manneke met een serieuze hamer op me is afgekomen is en me doet stilstaan bij de realiteit van dit alles.en dit is een hele boterham hoor op elk vlak van het leven,...Alles alles normaal verloopt schiet er nog niet veel over maar bij mij is het steeds maar weer opnieuw de moed vinden en mijn verstand op nul zetten om ze elke zondagavond terug te brengen ,dit doe ik nu al 7 jaar lang en soms hé is dit echt teveel ,maar ik doe voorruit,slik even ,maarja als die pot overvol is,dan kan die eens overlopen hé .!!!Ik probeer al jaren om het een plaats te geven en soms lukt me dit ,soms niet omdat ik vroeger dacht ,wie weet wat brengt de toekomst,..Robin en Anouk zijn nu stabiel ,zijn gelukkig en genieten van hun leven in hun eigen wereldje ;...Eigenlijk is het voor mij elke dag een beetje afscheid nemen van hetgene ik voor ogen had met kindjes bij me,...En als ik het dan bekijk,dan is het toch wel zo dat het zijn tijd zal vragen om dit rouwproces te doen doordringen en een plaats proberen te geven,...want mijn liefde voor Robin en Anouk is zo onmetelijk groot en sterk dat loslaten moeilijk gaat omdat ze mama zo nodig hebben in hun leventje en ik er nog steeds zo mee verbonden ben ,met mijn lieve Robin en Anouk,...Moeilijk uit te leggen hoor ,....maar toch denk ik dat het me zal lukken want ik wil samen met mijn gezin ,vrienden en familie nog heel veel genieten van de fijne en mooie dingen in het leven .
Ik zal mijn lichaam de tijd moeten geven om op zijn plooi te geraken zonder het te forceren,...en daar ga ik voor samen met de doorzettingskracht en vechtlust van mijn kids want dit hebben ze al meermaals gedaan ,dit doet me beseffen dat ik elke dag moet genieten van het leven en de fijne momenten die er samen zijn.Ik zie nu heel erg uit naar morgen,..ik ga ze halen tot zondagavond ,het is niet lang ,maar ze zullen weer bij me zijn en met hun fijne glimlach gaan ze meer weer de nodige kracht en moed geven om verder weer voorruit te geraken en ik weet nu al dat het maandag weer een dagje mijn bed zal worden ,maar ik heb ze gewoon nodig .
Ik hoop dat de zon en de rust me echt zo snel mogelijk helpen om weer de oude Ann te zijn want zo heb ik het liefst,..en zo beseft een mens dat je eigenlijk tevreden moet zijn met de heel kleine dingen van het leven want geluk maak jezelf !!! En mijn geluk zijn Robin,Anouk ,Timmy en erwin
Groetjes,Ann en fijn weekend.
|
Het leven met 2 gehandicapte kindjes
