Hallokes allemaal,

We zijn terug na een weekje rust,...en het was volledige rust ,...Ik ben een hele week niet uit het huis gekomen,...zo moe en ziek was ik,...De batterijen waren heel plat ,maar dank zij de zon en een week time out voel ik dat het me weer gaat lukken,...Natuurlijk als je thuis bent en niets kan doen ,dan ben je aan het denken ,aan het terugblikken ,aan het vooruitkijken en dan voel ik gewoon de liefde voor mijn kids,...Wanneer ik dan naar mezelf kijk en voel wat ik elke dag moet verwerken ,dan weet ik dat het logisch is dat het even niet gaat en dan met een infectie erboven op ,dan is het hek helemaal van de dam,...

Zaterdag ging ik op bezoek bij Sonia,mijn hartsvriendin die zelf een gehandicapte zoon heeft,...en we waren even op wandel met Jonas ,haar zoon ,...de lente kriebelde wat en het deed me zo'n deugd om mijn hart eens te luchten en een gesprek te hebben met haar over hoe ons leven eigenlijk wel in elkaar zit,...alles staat gewoon in het teken van onze speciallekes,...en ik heb er hier 2 stuks ,maar allebei zo uniek,...Alsik dan even mijn dagtaak met hen overloop dan zie ik dat ik zo ongeveer 3 uur per dag bezig ben met eten geven,...reken dan nog een 1/2 uur medicatie geven ,de verzorging want een verse pamper aandoen bij een puber is ook niet evident,..en dan moet ik ook nog zorgen voor de rest van het gezin en nog gaan werken,..dan is het toch wel eens logisch dat ik perte total ben hé,...Maar wat me het meest energie vraagt is het emotioneel verwerken van het feit dat ik de kids niet elke dag zie,...dit is lieve mensen vaak zo lastig en gewoon zoveel sterker dan gelijk wat,ook dit is iets dat ik aan niemand kan uitleggen en dat ik op mijn eigen manier probeer een plaats te geven en meestal gaat het goed maar soms stapelt zich dit op tot er een bommetje in mij springt,...en wie of wat kan er dit tegen houden,...ja ,als mens zitten we nu eenmaal emotioneel in elkaar,...Maar misschien heb ik die ontploffingen nodig om me te doen beseffen dat ik echt moeten genieten en af en toe eens heel diep ademen om mezelf niet voorbij te lopen ,...

Gisteren gingen we dan bij onze vrienden op visite en ook daar hadden we heel fijne gesprekken over de dinges des levens en over vriendschap ,...en ook vriendschap is belangrijk en dat voel ik gewoon,ook dit helpt om alles te dragen ,..we deden een wandeling en mijn anoukje zat te glimlachen en voelde gewoon de aandacht,..Mijn robbedoesje was niet 100% en plots was daar weer een epilepsie aanval,maar van waar en waarom doet hij er een,daar hebben we het raden naar,..en ik ben iemand die graag voor alles een oorzaak en oplossing wil,maar die is er niet altijd,...

Vandaag ga ik genieten van Robin en Anouk,we zijn met ons drietjes gezellig thuis ,...ook spookt er nu al van alles door mijn hoofd want morgen moeten we op controle naar het UZ Gent naar de neuroloog,..en dan heb ik zo van die vragen? Wat is de oorzaak toch ,maar na meer dan 10 jaar en heel veel onderzoeken weten we nog niets,..en dan de grote vraag wat is hun levensverwachting ?,...daar is er ook geen pasklaar antwoord,..maar iedere keer krijg ik een pluim op mijn hoed voor de mnier waarop ik alles probeer te plaatsen,..en met een positief antwoord ben ik dan weer vooruit met de geit,..

Lieve zon ga je verder je best doen zodat mijn batterijtjes verder opladen zodat ik verder kan genieten van mijn mooiste geschenk ter wereld,...Mijn lieve Robin en Anouk.

Een dikke knuf ,Ann

prachtig verwoord ann,

wat jij voor je kids doet is gewoon onbetaalbaar.

Een betere mama konden ze niet hebben, hopeljjk nog vele jaren geluk voor hen en jij. Knuffel voor jou van Thomasje*

14-03-2011 om 20:20 geschreven door tom

14-03-2011 om 13:21 geschreven door carine