|
Hallokes allemaal,
Hier ben ik dan weer om even wat te vertellen,...vandaag was er de jaarlijkse evolutiebespreking van Robin en Anouk in Aartrijke,...voor mij is dit best wel een heel emotionele dag hoor,...Maar ze hebben allebei toch wel een goed rapport over de ganse lijn,...ze doen hun best,...Langs de ene kant is het fijn om te horen dat ze hun best doen,dat ze toch wel vooruitgang boeken op het een of ander vlak,...en soms doet het ook wat pijn,...
Sinds dat Robin zijn rivotril is verhoogd is mijn ventje toch wel weer beter hoor,het doet deugd om te horen dat de periodes van humeurig zijn toch veel verminderd zijn en dat hij zich meestal goed voelt ,...Er word ook aangebracht van wat hij vooral geniet,...en dat zijn ook wel heel veel dingen ook al is het op basaal niveau,...
Mijn Anoukje doet het ook heel goed,laat veel meer prikkels toe en kan zo mooi lachen en brabbelen ,..alleen wat haar voeding betreft is het wat confronterend voor mij maar ook voor het personeel,..Thuis eet ons madam vlot alles op wanneer ze op mijn schootje zit ,...in school zit ze in haar rolwagen en gaat het soms moeilijk,...Het is nu al jaren dat de logopedie hierover zoekt naar de beste oplossing ,maar het is al jaren dat ons madam dicht bij mij heel vlot eet .Ja,veel is er daar niet aan te veranderen hé,...Zou er geen vliegtuigje bestaan die me soms meermaals kan over en weer vliegen ????
Weet je ,de traantjes waren er bij mij,...ik zie gewoon zo graag mijn schattekes en wil het beste voor hen,...Ik probeer echt heel goed mijn best te doen om het juiste evenwicht te vinden tussen internaat en thuis en ik merk bij mezelf dat het verdorie niet makkelijk is,..de aantrekkingskracht naar de kids toe is zo sterk hé,..ik voel me juist een siamese tweeling met hen,...Hoe ouder ze worden,hoe meer ik besef en weet dat de zorg alleen maar groter word en soms denk ik dan te ver van hoe zal het gaan binnen 10 jaar,...ik weet ik mag dit niet doen,...maar er zit gewoon iets binnen in mij die dit in me losmaakt en ga dit maar tegen hé,...Ik ben zo blij dat alle personeel goed naar mijn verhaal luistert en me ook steunt en in helpt waar het nodig is,...Ik probeer me de meeste tijd goed te houden ,een paardebril op te zetten zodat ik recht voor me kijk en er het beste van maak ,maar soms is die bril er niet en word ik met alles echt geconfronteerd en daar zijn dan mijn tranen,...die tranen zijn er dan voor enkele dagen en dan gaat het weer beter ...Het moeilijkste hierin is dat ik heel goed de realiteit besef maar dat ik die soms wil ontvluchten,ik wil genieten,ik wil alles doen met de kids zolang het gaat voor mij ,want binnen 5 jaar zal het nog heel moeilijk lukken om bvb met Robin op een bootje te zitten ,hij zal te veel wegen,...Ik voel soms aan mezelf dat ik echt zoveel mogelijk samen met hen van alles wil doen ,zodat ik me niet schuldig moet voelen voor als er iets gebeurt,...Ja,probeer maar wegwijs te geraen hé in dat koppeke van mij,...
Robin en Anouk hebben om dit alles niets gevraagd en wij ook niet ,alleen kunnen we met z'n allen goed voor hen zorgen en zo goed mogelijk hun lichaamstaal te begrijpen en daar slaag ik als mama toch wel goed in ,want het was fijn te horen dat ze heel goed reageren op mama"s stem en aanwezigheid,dit maakt me trots,...
Ik bracht ze dan mee naar huis voor een fijn en gezellig weekend samen want dit geeft me de nodige kracht om verder te doen,...ze zijn content ,genieten van thuis te zijn en te knuffelen en als de kids gelukkig zijn ,dan ben ik dit ook.
Langs deze weg wil ik toch wel even alle mensen van zonnehart en rozenweelde bedanken voor hun inzet bij de verzorging van mijn lieve kabouterkes,..Dankzij jullie is alles dragelijk en houden we het samen vol.Ook een dikke dank je wel voor mijn ventje die er altijd is voor mij ,..Dank je wel lieve familie en vrienden ,...en Dank je wel allemaal om mijn blogje te lezen,...ook jullie doen me geloven in mezelf en in mijn kracht.
Ik wens jullie een fantastisch weekend toe.
Een dikke zoen ,Ann xxxx
|
Het leven met 2 gehandicapte kindjes
