Met de fiets Ik ga op 1/9/2018 met de fiets naar Santiago de Compostela vertrekken via een grote omweg. Het Spaanse binnenland blijft me boeien, ik wil de 'Camino de Levante' opzoeken. Mijn eerste overnachting zal in Namen zijn, daarna Frankrijk in langs Givet, Charleville-Mezi�res, Verdun enz.. Dit prachtige land zal ik verlaten langs Beziers, Narbonne en Perpignan.
Dan volgt Girona in Spanje, verder zuidwaarts langs Morella, Teruel, Albaracin, de namen zullen bij velen vreemd in de oren klinken. Langs die laatste drie steden passeerde ik reeds met de fiets in 2013 op de Camino del Cid naar Valencia.
Wanneer ik Teruel zal doorfietsen op de nieuwe reis, dan zal mijn kilometerstand op 2178 staan. Wanneer ik een gemiddelde van 85km/dag zou kunnen doen zou dat op 25/9 kunnen zijn. Vandaar in Teruel heb ik nog 1176km af te leggen. Langs Cuenca, Mota del Cuervo, Toledo, Avila, Zamora, Ourence om op 8/10 Santiago te bereiken. Allemaal 'zal of zou', ik hoop heel erg dat het zo ongeveer zal verlopen. Het kan ook zijn dat het niet lukt en dat ik opgeef, maar het is dan maar zo.
Ongeveer half oktober zal ik terug thuis zijn.
22-09-2018
Dag 22 - 22 september 2018
Angles - Manresa. Afstand: 112km; gem. snelh.: 12,7km/u; hoogste snelh.: 49,5km/u. Vanaf Girona ben ik een zelf gemaakte route naar Zuid Spanje opgefietst. De gids van de route naar Andalucia van Benjaminse was uitverkocht en de nieuwe uitgave nog niet te koop. Door te zoeken op internet, ook met info van Mieke Truyens uit Schoten die deze weg reeds had gedaan, heb ik hem zo goed mogelijk opgemaakt.
In het begin vandaag op een mooie baan langs een bergrivier omhoog, het klimpercentage is matig. Door de bomen fiets ik in de schaduw, ideaal om zo bergop te rijden. Het is zaterdag, ik zie betrekkelijk veel vrije tijd fietsers.
In Sant Hilari Sacalm. Een grote Catalaanse vlag valt hier op, ze willen hier een onafhankelijk Catalonië, zo voelt het duidelijk toch aan. Onderweg had ik al teksten kunnen lezen die daar ook hadden doen aan denken.
Bij het naderen van Tona had ik al van ver gezien hoe een groepje mannen auto's ophielden. Ik had geluk dat ze mij nogal laat hadden opgemerkt. Ik was even gestopt toen ze een auto aan het hinderen waren met hun gek gedrag. Op het moment dat die auto kon doorrijden heb ik een foto genomen en er in een wip kunnen voorbij fietsen. Ik weet niet wat ze daar deden. Het zou kunnen dat het een vrijgezellenfeestje was van een van de mannen vóór zijn huwelijk.
Het hoogte punt van de dag. Of liever het hoogste punt, de bergpas La Pullosa, 917m. Weer heb ik tot aan mijn grens moeten gaan, zulke inspanningen moet ik regelmatig opbrengen, reeds van in Frankrijk. Ik hoop dat ik het kan volhouden, de reis is nog lang niet gedaan.
Manresa - Villafranca del Penedes. Afstand: 81km; 11,6km gem. snelh.; 53km/u max. snelh.. In Manresa gisterenavond had er me iemand een jeugdherberg in de stad aangewezen om er te overnachten. Een meevaller, alles was er in orde en goedkoop.
Er zijn mensen die zonder men het vraagt willen behulpzaam zijn om de weg te wijzen wanneer ze je zien staan twijfelen. Nu ook weer bij het vertrek. Dan met de nodige informatie vertrokken. Ik moet opletten omdat er een nieuwe baan is naar Igualada, het stadje waar ik naar toe wil. Beter de oude baan nemen die meer geschikt is voor fietsers.
Ik ben goed op weg, het is zondag en stralend weer. Al spoedig komen motorrijders in beeld, in beide richtingen. Mooi om zien hoe ze de bochten nemen in hoge snelheid. Maar de keerzijde van de medaille is dat ze de lucht door hun hobby verpesten en een veilig gevoel krijgt men er ook niet van. Misschien daarom had ik een splitsing van de baan niet gezien, na een tijd zie ik dat ik op weg ben naar Montserrat, dat is niet mijn route.
Ondertussen komt de indrukwekkende bergketen die ik gisteren al zag dichterbij, Montserrat, de gezaagde berg. Het is de meest gekende berg van Catalonië. Mont betekent berg en serrat betekend zaag in het Catalaans. Ergens op deze berg bevind zich het klooster van Montserrat, een bekende bedevaartplaats.
Niet naar Monserrat en terugkeren richting naar Manresa zint me helemaal niet. Ik kies dan maar de richting Barcelona en autostrade. Ik hoop dat er misschien toch kleinere wegen zijn die niet op mijn wegenkaart staan om zo vlug mogelijk op mijn geplande route te geraken. Een diepe vallei en de autostrade maken het me heel moeilijk. Ik geraak op den dool, een bewoner van een dorp waarin ik verzeild was geraakt geeft me de raad om een omweg te maken naar Villafranca del Penedès, daar zou ik dan ook kunnen overnachten. Vandaar zal het nadien gemakkelijker zijn om terug op mijn route te komen, met minder bergen dan op de weg die ik had gepland. Ik ben de man heel dankbaar dat hij de moeite deed om met aandacht mijn geplande route te bekijken. Later in een ander dorp vraag ik iemand buiten aan een bar de beste weg naar mijn nieuwe bestemming. Al vlug komt er andere man buiten die zijn visie ook geeft en dan nog een derde. Ze zijn het onderling niet eens, ik hak de knoop dan maar zelf door. Deze drie en vooral de man van daarstraks komen met hun foto in mijn classeur van de "Reddende engel(en)".
Villafranca del Penedès - Poblet. Afstand: 79km; 12,8km/u gem. snelh.; 40km/u max. snelh.. Ik had een mooie kamer in Villafranca del Penedès, met een grote foto van een deur op een muur, ze leek precies echt. Een verkenning van de stad ga ik niet doen, ik ben gisteren te veel uit koers geslagen. Enkele foto's van het plein met het hotel en de mensen kan nog wel.
Heel wat kilometers fiets ik door een landschap dat me doet terugdenken aan de Provence in Frankrijk. Het is een streek met veel wijngaarden, wijnkastelen en wijncorporaties. Hellingen op en af, niet zwaar, het is aangenaam fietsen.
Dat mooie leventje blijft niet duren. Ik moet terug de meseta op. Dat is de Spaanse hoogvlakte die een gemiddelde hoogte heeft van 600m. De Coll de la Rubelia met zijn 340m hoogte is bijlange nog niet zo hoog maar ik heb toch 3km onafgebroken met 6% moeten klimmen om hier de top te bereiken. Het is ondertussen zeer warm.
Igualada is het stadje dat ik gisteren niet kon bereiken. In Cabrina del Camp ben ik terug op mijn geplande route. Een eenvoudig dorp, toch fotogeniek hier en daar.
Het stadje Montblanc doet sterk denken aan de hoogste berg van Europa, daardoor alleen al lijkt het me interessant. In het oude centrum geniet men volop van gewoon buiten te zijn. Ik heb de indruk dat het vooral bewoners van de stad zelf zijn, ik ben er zo wat de enige vreemdeling.
Wind op, berg op, al zwoegend bereik ik Poblet. Het monasterio van Poblet vind men ook in de werelderfgoed lijst van UNESCO. Ik zou er als pelgrim kunnen overnachten in het klooster, had men mij gezegd maar........
Enkele dagen geleden had ik mijn stempelboekje van het Vlaams Genootschap van Santiago de Compostela ergens verloren. In de abdij neemt men er vrede mee dat ik mijn geloofsbrief van het Genootschap kan tonen, die heb ik gelukkig nog.
Poblet - Miravet. Afgelegde weg: 97km; 13,9km/u gem. snelh.; 45,5km max. snelh..
Door mijn geloofsbrief van het Vlaamsgenootschap van Santiago de Compostela werd ik in het monasterio van Poblet ontvangen als pelgrim naar Santiago. Ik heb er avondeten gekregen in een middeleeuwse refter, er waren nog enkele monniken. De volledige maaltijd werd vóór mij neergezet zonder enige uitleg. Ik nam er een foto van zoals die voor mij stond. Het flitslicht was opgemerkt, men zei me op een strenge manier dat er niet mocht gefotografeerd worden. Er stond een kruik water en een fles rode wijn, ik had maar één beker of beter een kom om uit te drinken. Toen ik een beker of een glas bij vroeg werd dit geweigerd. Het water en de wijn stonden op een bepaalde plaats op mijn tafel. Toen ik wijn inschonk en de fles op een andere plaats zette, links van mij, werd die terug op de oorspronkelijke plaats gezet door een monnik die er toezicht had. Toen de laatste monniken gedaan hadden met eten werd er afgeruimd in volledige stilte, ik had dan nog niet gedaan, vervelend wel. De meeste monniken op enkele uitzonderingen na waren niet zo jong meer.
Op de foto lijkt mijn bord te zweven, eigenaardig want heb geen kennis van levitatie fotografie. Levitatie is een op paranormale wijze tot stand komende opheffing van een persoon of voorwerp. Ik geloof er wel niet in maar door de vreemde sfeer in dit eeuwenoude klooster zou men het onmogelijke geloven.
Na het avondmaal gisteren werd ik naar een bijgebouw gebracht waar enkele bedden stonden, de verantwoordelijke monnik gaf me een volledige uitleg. De poort zou hij om tien uur komen sluiten. s Morgens, vandaag dus, zou hij ze om zeven uur open maken zodat ik kon vertrekken wanneer ik wou. Ontbijten zou niet gaan in het klooster. Bij de vraag wat ik moest betalen zei hij tien of vijftien euro. Ik gaf twintig euro en hij leek net zo tevreden als ik. Ik was zeker dankbaar voor hun gastvrijheid maar de vreemde sfeer was toch wat beklemmend. Ik moest terug denken aan het boek en de film De Naam van de Roos. In het hotel vlak bij de abdij heb ik genoten van een heerlijk ontbijtbuffet.
Poblet ligt aan de rand van het gebergte Montañas de Prades waar ik vandaag door moet tot in Prades al zeker. Hoeveel er nu eigenlijk te klimmen valt weet ik niet zo goed. De baan blijft maar verder de hoogte in kronkelen, er lijkt geen einde aan te komen.
Na de klim, het zeer afgelegen stadje Prades is zeer mooi. Ik zie er twee Belgische mountainbikers, twee broers waarvan de ene in Bonheiden woont. Ze zijn met hun familie aan de kust, hier ongeveer 45km vandaan.
Angles - Manresa. Afstand: 112km; gem. snelh.: 12,7km/u; hoogste snelh.: 49,5km/u. Vanaf Girona ben ik een zelf gemaakte route naar Zuid Spanje opgefietst. De gids van de route naar Andalucia van Benjaminse was uitverkocht en de nieuwe uitgave nog niet te koop. Door te zoeken op internet, ook met info van Mieke Truyens uit Schoten die deze weg reeds had gedaan, heb ik hem zo goed mogelijk opgemaakt.
In het begin vandaag op een mooie baan langs een bergrivier omhoog, het klimpercentage is matig. Door de bomen fiets ik in de schaduw, ideaal om zo bergop te rijden. Het is zaterdag, ik zie betrekkelijk veel vrije tijd fietsers. 
Bij het naderen van Tona had ik al van ver gezien hoe een groepje mannen auto's ophielden. Ik had geluk dat ze mij nogal laat hadden opgemerkt. Ik was even gestopt toen ze een auto aan het hinderen waren met hun gek gedrag. Op het moment dat die auto kon doorrijden heb ik een foto genomen en er in een wip kunnen voorbij fietsen. Ik weet niet wat ze daar deden. Het zou kunnen dat het een vrijgezellenfeestje was van een van de mannen vóór zijn huwelijk.
Het hoogte punt van de dag. Of liever het hoogste punt, de bergpas La Pullosa, 917m. Weer heb ik tot aan mijn grens moeten gaan, zulke inspanningen moet ik regelmatig opbrengen, reeds van in Frankrijk. Ik hoop dat ik het kan volhouden, de reis is nog lang niet gedaan.
Ik zie al een tijd een zeer opvallende bergkam die vanaf het dorp op de foto, in vogelvlucht, 20 tot 25 km verder ligt. 
Manresa - Villafranca del Penedes. Afstand: 81km; 11,6km gem. snelh.; 53km/u max. snelh.. In Manresa gisterenavond had er me iemand een jeugdherberg in de stad aangewezen om er te overnachten. Een meevaller, alles was er in orde en goedkoop.
Er zijn mensen die zonder men het vraagt willen behulpzaam zijn om de weg te wijzen wanneer ze je zien staan twijfelen. Nu ook weer bij het vertrek. Dan met de nodige informatie vertrokken. Ik moet opletten omdat er een nieuwe baan is naar Igualada, het stadje waar ik naar toe wil. Beter de oude baan nemen die meer geschikt is voor fietsers.
Ik ben goed op weg, het is zondag en stralend weer. Al spoedig komen motorrijders in beeld, in beide richtingen. Mooi om zien hoe ze de bochten nemen in hoge snelheid. Maar de keerzijde van de medaille is dat ze de lucht door hun hobby verpesten en een veilig gevoel krijgt men er ook niet van. Misschien daarom had ik een splitsing van de baan niet gezien, na een tijd zie ik dat ik op weg ben naar Montserrat, dat is niet mijn route.
Ondertussen komt de indrukwekkende bergketen die ik gisteren al zag dichterbij, Montserrat, de gezaagde berg. Het is de meest gekende berg van Catalonië. Mont betekent berg en serrat betekend zaag in het Catalaans. Ergens op deze berg bevind zich het klooster van Montserrat, een bekende bedevaartplaats.
Niet naar Monserrat en terugkeren richting naar Manresa zint me helemaal niet. Ik kies dan maar de richting Barcelona en autostrade. Ik hoop dat er misschien toch kleinere wegen zijn die niet op mijn wegenkaart staan om zo vlug mogelijk op mijn geplande route te geraken. Een diepe vallei en de autostrade maken het me heel moeilijk. Ik geraak op den dool, een bewoner van een dorp waarin ik verzeild was geraakt geeft me de raad om een omweg te maken naar Villafranca del Penedès, daar zou ik dan ook kunnen overnachten. Vandaar zal het nadien gemakkelijker zijn om terug op mijn route te komen, met minder bergen dan op de weg die ik had gepland. Ik ben de man heel dankbaar dat hij de moeite deed om met aandacht mijn geplande route te bekijken. Later in een ander dorp vraag ik iemand buiten aan een bar de beste weg naar mijn nieuwe bestemming. Al vlug komt er andere man buiten die zijn visie ook geeft en dan nog een derde. Ze zijn het onderling niet eens, ik hak de knoop dan maar zelf door. Deze drie en vooral de man van daarstraks komen met hun foto in mijn classeur van de "Reddende engel(en)".
Villafranca del Penedès - Poblet. Afstand: 79km; 12,8km/u gem. snelh.; 40km/u max. snelh.. Ik had een mooie kamer in Villafranca del Penedès, met een grote foto van een deur op een muur, ze leek precies echt. Een verkenning van de stad ga ik niet doen, ik ben gisteren te veel uit koers geslagen. Enkele foto's van het plein met het hotel en de mensen kan nog wel.
Heel wat kilometers fiets ik door een landschap dat me doet terugdenken aan de Provence in Frankrijk. Het is een streek met veel wijngaarden, wijnkastelen en wijncorporaties. Hellingen op en af, niet zwaar, het is aangenaam fietsen. 
Dat mooie leventje blijft niet duren. Ik moet terug de meseta op. Dat is de Spaanse hoogvlakte die een gemiddelde hoogte heeft van 600m. De Coll de la Rubelia met zijn 340m hoogte is bijlange nog niet zo hoog maar ik heb toch 3km onafgebroken met 6% moeten klimmen om hier de top te bereiken. Het is ondertussen zeer warm.
Igualada is het stadje dat ik gisteren niet kon bereiken. In Cabrina del Camp ben ik terug op mijn geplande route. Een eenvoudig dorp, toch fotogeniek hier en daar.
Het stadje Montblanc doet sterk denken aan de hoogste berg van Europa, daardoor alleen al lijkt het me interessant. In het oude centrum geniet men volop van gewoon buiten te zijn. Ik heb de indruk dat het vooral bewoners van de stad zelf zijn, ik ben er zo wat de enige vreemdeling. 
Wind op, berg op, al zwoegend bereik ik Poblet. Het monasterio van Poblet vind men ook in de werelderfgoed lijst van UNESCO. Ik zou er als pelgrim kunnen overnachten in het klooster, had men mij gezegd maar........
Enkele dagen geleden had ik mijn stempelboekje van het Vlaams Genootschap van Santiago de Compostela ergens verloren. In de abdij neemt men er vrede mee dat ik mijn geloofsbrief van het Genootschap kan tonen, die heb ik gelukkig nog. 
Poblet - Miravet. Afgelegde weg: 97km; 13,9km/u gem. snelh.; 45,5km max. snelh..
Door mijn geloofsbrief van het Vlaamsgenootschap van Santiago de Compostela werd ik in het monasterio van Poblet ontvangen als pelgrim naar Santiago. Ik heb er avondeten gekregen in een middeleeuwse refter, er waren nog enkele monniken. De volledige maaltijd werd vóór mij neergezet zonder enige uitleg. Ik nam er een foto van zoals die voor mij stond. Het flitslicht was opgemerkt, men zei me op een strenge manier dat er niet mocht gefotografeerd worden. Er stond een kruik water en een fles rode wijn, ik had maar één beker of beter een kom om uit te drinken. Toen ik een beker of een glas bij vroeg werd dit geweigerd. Het water en de wijn stonden op een bepaalde plaats op mijn tafel. Toen ik wijn inschonk en de fles op een andere plaats zette, links van mij, werd die terug op de oorspronkelijke plaats gezet door een monnik die er toezicht had. Toen de laatste monniken gedaan hadden met eten werd er afgeruimd in volledige stilte, ik had dan nog niet gedaan, vervelend wel. De meeste monniken op enkele uitzonderingen na waren niet zo jong meer.
Op de foto lijkt mijn bord te zweven, eigenaardig want heb geen kennis van levitatie fotografie. Levitatie is een op paranormale wijze tot stand komende opheffing van een persoon of voorwerp. Ik geloof er wel niet in maar door de vreemde sfeer in dit eeuwenoude klooster zou men het onmogelijke geloven.
Na het avondmaal gisteren werd ik naar een bijgebouw gebracht waar enkele bedden stonden, de verantwoordelijke monnik gaf me een volledige uitleg. De poort zou hij om tien uur komen sluiten. s Morgens, vandaag dus, zou hij ze om zeven uur open maken zodat ik kon vertrekken wanneer ik wou. Ontbijten zou niet gaan in het klooster. Bij de vraag wat ik moest betalen zei hij tien of vijftien euro. Ik gaf twintig euro en hij leek net zo tevreden als ik. Ik was zeker dankbaar voor hun gastvrijheid maar de vreemde sfeer was toch wat beklemmend. Ik moest terug denken aan het boek en de film De Naam van de Roos. In het hotel vlak bij de abdij heb ik genoten van een heerlijk ontbijtbuffet.
Poblet ligt aan de rand van het gebergte Montañas de Prades waar ik vandaag door moet tot in Prades al zeker. Hoeveel er nu eigenlijk te klimmen valt weet ik niet zo goed. De baan blijft maar verder de hoogte in kronkelen, er lijkt geen einde aan te komen.
Na de klim, het zeer afgelegen stadje Prades is zeer mooi. Ik zie er twee Belgische mountainbikers, twee broers waarvan de ene in Bonheiden woont. Ze zijn met hun familie aan de kust, hier ongeveer 45km vandaan.
