Met de fiets Ik ga op 1/9/2018 met de fiets naar Santiago de Compostela vertrekken via een grote omweg. Het Spaanse binnenland blijft me boeien, ik wil de 'Camino de Levante' opzoeken. Mijn eerste overnachting zal in Namen zijn, daarna Frankrijk in langs Givet, Charleville-Mezi�res, Verdun enz.. Dit prachtige land zal ik verlaten langs Beziers, Narbonne en Perpignan.
Dan volgt Girona in Spanje, verder zuidwaarts langs Morella, Teruel, Albaracin, de namen zullen bij velen vreemd in de oren klinken. Langs die laatste drie steden passeerde ik reeds met de fiets in 2013 op de Camino del Cid naar Valencia.
Wanneer ik Teruel zal doorfietsen op de nieuwe reis, dan zal mijn kilometerstand op 2178 staan. Wanneer ik een gemiddelde van 85km/dag zou kunnen doen zou dat op 25/9 kunnen zijn. Vandaar in Teruel heb ik nog 1176km af te leggen. Langs Cuenca, Mota del Cuervo, Toledo, Avila, Zamora, Ourence om op 8/10 Santiago te bereiken. Allemaal 'zal of zou', ik hoop heel erg dat het zo ongeveer zal verlopen. Het kan ook zijn dat het niet lukt en dat ik opgeef, maar het is dan maar zo.
Ongeveer half oktober zal ik terug thuis zijn.
14-09-2018
Dag 14
De Drôme is de poort naar de Provence. Na de bergen gaat het lager, de wind in de rug, de mistral.
Op het einde van de rit was het weer moeilijk om een hotel te vinden. Ik ondervind dat er veel mensen zijn die bereid zijn om te helpen wanneer ik hen vraag waar er een hotel is. Is het de pelgrimsschelp op mijn fiets ? Misschien, ook al ben ik hier helemaal niet op een pelgrimsweg naar Santiago. In Bollène gaat een jonge vrouw zelfs mee binnen in een hotel, tot bij de receptie. Het hotel blijkt volzet, de hotelier zoekt op zijn computer een ander hotel in de stad waar nog plaats is. Dan er naar toe, de vriendelijke vrouw gaat met me mee naar haar wagen waar haar man wacht. Ze rijden voor mij uit naar het andere hotel, ik hoef maar te volgen. Daar gaat ze opnieuw mee binnen om zeker te zijn dat er een kamer beschikbaar is. Waar heb ik dat toch verdiend ?
Bollène - Remoulins. Afstand: 80km - gem. snelh.: 13,9km/u - max. snelh.: 51km/u.
Gisteren heb ik de gids 'Langs groene wegen naar ....' voor het deel van mijn reis tot Narbonne op het einde van de dag verloren, stel ik nu vast. Ik koop een wegenkaart hier in Bollène. Ik ga trachten om zo veel mogelijk op kleine wegen te fietsen. Nu vlug nog het stadje verkennen.
Hoog boven Mornas op een rots staat er een burcht. Van in dat dorp Mornas wil ik langs enkele lokale wegen naar een brug over een kanaal en nadien over de Rhône. Ik verzeil onverwacht op een niet verharde weg met veel scherpe keien naast dat kanaal, kilometers lang tot aan die brug.
Vénéjan heeft alles wat een dorp in de Provence te bieden heeft, toch is het niet te veel op toerisme afgesteld, lijkt me. Het oude centrum is zeer mooi, het water van de bron is potable. Ik vertrek en kom na een hele boel kleine wegen terug uit in dit dorp, ik val bijna omver van verbazing. Dan maar langs grote banen in de goede richting, ze hebben dikwijls wel een pechstrook waarop men kan fietsen.
Remoulins. Vandaag dan toch eens een gemakkelijke aankomst. Ik moest zelfs niet binnen gaan om te vragen dat ik er een kamer kon hebben, er was iemand van de uitbaters buiten. Niets dan goed hier.
Remoulins - Aigues-Mortes. Afgelegde weg: 83km - gem. snelh.: 15,3km/u - max. snelh.: 38,35km/u.
De Pont Du Gard ligt 4 tot 5 kilometer verwijderd van Remoulins, ik moet er wel helemaal de andere richting voor uit. Die omweg neem ik er wel graag bij. Het is een indrukwekkende Romeinse brug over de rivier Gard. Het is zondag, er zijn veel bezoekers. De weg er naartoe, parkeerplaatsen, gebouwen voor informatie, de te volgen weg voor het bezoek, alles is voorzien, ik had mij dat zo helemaal niet voorgesteld. Mijn fiets vastgezet op de parking van de linker oever, het bezoek aangevat. Drie controleposten moet men passeren om de wat grotere tassen van de bezoekers te controleren. Eén maal moest ik mijn tas open maken. Men moet weten dat deze brug ongeveer 2000 jaar geleden is gebouwd, er is slechts een hoogteverschil tussen de linker en rechteroever van enkele centimeters. De bovenste constructie was een waterkanaal om Nimes te voorzien van water uit de bergen. Men kan met fiets van de ene oever naar de andere, ik had mijn fiets dus niet moeten achter laten op de parking. Ongeveer 2 uur heb ik besteed aan dit bezoek, het er naar toe rijden weg en terug inbegrepen.
Ik fiets nu door de Camargue. Een vlakke streek die de Rhônedelta omvat. Het is een gebied met veel moerassen, grasland, duinen en ook wat kleine bossen. Er wordt zout gewonnen, rijst geteeld, aan wijnbouw gedaan en er worden zwarte stieren gekweekt.
Ik kom in Saint-Gilles, een stadje op de weg naar Santiago de Compostela vanuit Arles. Bij de romaanse gevel van de abdijkerk uit de 12-de eeuw kan men het belang dat men hechtte aan het geloof en het pelgrimeren in de middeleeuwen zich goed voorstellen. Het beeldhouwwerk is indrukwekkend. In de kerk laat ik een stempel zetten in mijn stempelboekje.
Aigues-Mortes - Mèze. Afgelegde weg: 96km - gem. snelh.: 14km/u - max. snelh.: 45,8km/u. Aigues-Mortes is helemaal ommuurd en met een kanaal door zoutwatermoerassen verbonden met de zee. Aigues-Mortes letterlijk vertaald is 'dode waters'. De Franse koning Louis IX wordt er fel geëerd, hij vertrok hier in 1248 op kruistocht met een vloot van 1300 schepen en 25.000 man, in 1270 nogmaals. Wellicht daardoor is hij heilig verklaard en zal hij hier nooit vergeten worden. Gisterenavond heb ik buiten dicht bij zijn beeld op het centrale marktplein kunnen eten, er was een aangename drukte.
Op weg naar Le Grau-du-Roi schijnt de zon voorlopig niet, een rechte baan langs een kanaal rechts van mij en zoutpannen links. Er komen vandaag andere fietsers in beeld. Een jong koppel met een kindje in een aanhangwagen kan me niet helpen om het stadje langs de juiste weg te verlaten, ze zijn zelf de weg aan het zoeken.
La Grande Motte was een nachtmerrie om er uit te geraken, deze stad heeft geen normaal centrum. Op de grote baan in de richting Montpellier kom ik aan een brug waarop geen fietsers mogen rijden. Er is een fietsroute die min of meer de zee volgt, maar die is hier en daar zonder wegwijzers. Ik heb daardoor vandaag veel tijd verspeeld en verloren kilometers gedaan. Het is ondertussen opnieuw zonnig en warm tot in Mèze.
Mèze - Narbonne. Afstand: 98km. Meer dan eens verkeerd gereden. Zonder mijn fietsgids is het kiezen tussen kleine-of grote wegen. De kleine wegen waaraan ik nog altijd de voorkeur geef hebben het me soms zeer lastig gemaakt. Er zijn ook gemerkte fietswegen die ik volg wanneer ze mijn richting uitgaan. Ideaal maar hier in de kuststreek maken ze dikwijls veel kronkels, ook gebeurd het dat er op een wegsplitsing geen aanduiding te zien is. Zo kwam ik eens via een doodlopende weg in een camping terecht, een andere keer op een ver afgelegen plage van een dorp in plaats van in het dorp zelf. Ook dan zat er niets anders op om langs dezelfde toegangsweg terug te rijden.
Vandaag op de weg naar Agde een jong koppel met de fiets ingehaald, de man trok een wagentje met een kindje er in. Ik dacht dat ik ze gisteren in Le Grau Du Roi, meer dan 100km hier vandaan, ook gezien had. Daar had ik aan dat koppel toen de weg gevraagd en een foto gemaakt. Omdat ze bijna dezelfde kleren aan hadden met dezelfde kleuren en vooral door dat wagentje dacht ik dat zij het waren. Ik zei hun dat, maar ze waren het niet. Ik wou hun de foto van het andere koppel laten zien, ze waren er ook nieuwsgierig naar. Tussen de vele fotos die ik ondertussen al had gemaakt vond ik de foto jammer genoeg niet direct terug.
Agde. Op een sfeervol plein staat Marianne. In de Franse revolutie van 1789 werd Marianne gekozen als nieuw symbool van Frankrijk. Ze verving hiermee de lelie van de Franse monarchie. Ze bekleedt een ereplaats in stadhuizen en rechtbanken. Ze symboliseert de 'Triomf van de Republiek', de Vrijheid en de Rede. We kennen allemaal wel het schilderij met daarop een vrouw die met ontbloot bovenlijf de Franse vlag vasthoudt tijdens de bestorming van de Bastille in Parijs. Marianne draagt vaak een Frygische muts, in de Romeinse Republiek het herkenningsteken van een bevrijde slaaf. Deze muts draagt ze ook in Agde, verder is ze hier beter of meer gekleed dan op het schilderij van Eugène Delacroix.
In haar schaduw tref ik hier een zeer sympathieke man uit Brussel aan, hij was op 29 augustus thuis vertrokken, 2 dagen vroeger dan ik. Zijn doel is Barcelona, hij had een tent bij en veel water.
De Drôme is de poort naar de Provence. Na de bergen gaat het lager, de wind in de rug, de mistral. 
Het dorp Taulignan. Later in de verte links van mij, op ongeveer 40km afstand, de Mont Ventoux. 
Suze-la-Rousse met zijn indrukwekkend kasteel.
Op het einde van de rit was het weer moeilijk om een hotel te vinden. Ik ondervind dat er veel mensen zijn die bereid zijn om te helpen wanneer ik hen vraag waar er een hotel is. Is het de pelgrimsschelp op mijn fiets ? Misschien, ook al ben ik hier helemaal niet op een pelgrimsweg naar Santiago. In Bollène gaat een jonge vrouw zelfs mee binnen in een hotel, tot bij de receptie. Het hotel blijkt volzet, de hotelier zoekt op zijn computer een ander hotel in de stad waar nog plaats is. Dan er naar toe, de vriendelijke vrouw gaat met me mee naar haar wagen waar haar man wacht. Ze rijden voor mij uit naar het andere hotel, ik hoef maar te volgen. Daar gaat ze opnieuw mee binnen om zeker te zijn dat er een kamer beschikbaar is. Waar heb ik dat toch verdiend ?
Bollène - Remoulins. Afstand: 80km - gem. snelh.: 13,9km/u - max. snelh.: 51km/u.
Gisteren heb ik de gids 'Langs groene wegen naar ....' voor het deel van mijn reis tot Narbonne op het einde van de dag verloren, stel ik nu vast. Ik koop een wegenkaart hier in Bollène. Ik ga trachten om zo veel mogelijk op kleine wegen te fietsen. Nu vlug nog het stadje verkennen.
Hoog boven Mornas op een rots staat er een burcht. Van in dat dorp Mornas wil ik langs enkele lokale wegen naar een brug over een kanaal en nadien over de Rhône. Ik verzeil onverwacht op een niet verharde weg met veel scherpe keien naast dat kanaal, kilometers lang tot aan die brug.
Pont-Saint-Esprit.
Vénéjan heeft alles wat een dorp in de Provence te bieden heeft, toch is het niet te veel op toerisme afgesteld, lijkt me. Het oude centrum is zeer mooi, het water van de bron is potable. Ik vertrek en kom na een hele boel kleine wegen terug uit in dit dorp, ik val bijna omver van verbazing. Dan maar langs grote banen in de goede richting, ze hebben dikwijls wel een pechstrook waarop men kan fietsen. 
Remoulins. Vandaag dan toch eens een gemakkelijke aankomst. Ik moest zelfs niet binnen gaan om te vragen dat ik er een kamer kon hebben, er was iemand van de uitbaters buiten. Niets dan goed hier.
Remoulins - Aigues-Mortes. Afgelegde weg: 83km - gem. snelh.: 15,3km/u - max. snelh.: 38,35km/u.
De Pont Du Gard ligt 4 tot 5 kilometer verwijderd van Remoulins, ik moet er wel helemaal de andere richting voor uit. Die omweg neem ik er wel graag bij. Het is een indrukwekkende Romeinse brug over de rivier Gard. Het is zondag, er zijn veel bezoekers. De weg er naartoe, parkeerplaatsen, gebouwen voor informatie, de te volgen weg voor het bezoek, alles is voorzien, ik had mij dat zo helemaal niet voorgesteld. Mijn fiets vastgezet op de parking van de linker oever, het bezoek aangevat. Drie controleposten moet men passeren om de wat grotere tassen van de bezoekers te controleren. Eén maal moest ik mijn tas open maken. Men moet weten dat deze brug ongeveer 2000 jaar geleden is gebouwd, er is slechts een hoogteverschil tussen de linker en rechteroever van enkele centimeters. De bovenste constructie was een waterkanaal om Nimes te voorzien van water uit de bergen. Men kan met fiets van de ene oever naar de andere, ik had mijn fiets dus niet moeten achter laten op de parking. Ongeveer 2 uur heb ik besteed aan dit bezoek, het er naar toe rijden weg en terug inbegrepen.
Ik fiets nu door de Camargue. Een vlakke streek die de Rhônedelta omvat. Het is een gebied met veel moerassen, grasland, duinen en ook wat kleine bossen. Er wordt zout gewonnen, rijst geteeld, aan wijnbouw gedaan en er worden zwarte stieren gekweekt.
Ik kom in Saint-Gilles, een stadje op de weg naar Santiago de Compostela vanuit Arles. Bij de romaanse gevel van de abdijkerk uit de 12-de eeuw kan men het belang dat men hechtte aan het geloof en het pelgrimeren in de middeleeuwen zich goed voorstellen. Het beeldhouwwerk is indrukwekkend. In de kerk laat ik een stempel zetten in mijn stempelboekje.
Op een zondag in de Camargue.
Op weg naar Le Grau-du-Roi schijnt de zon voorlopig niet, een rechte baan langs een kanaal rechts van mij en zoutpannen links. Er komen vandaag andere fietsers in beeld. Een jong koppel met een kindje in een aanhangwagen kan me niet helpen om het stadje langs de juiste weg te verlaten, ze zijn zelf de weg aan het zoeken. 
La Grande Motte was een nachtmerrie om er uit te geraken, deze stad heeft geen normaal centrum. Op de grote baan in de richting Montpellier kom ik aan een brug waarop geen fietsers mogen rijden. Er is een fietsroute die min of meer de zee volgt, maar die is hier en daar zonder wegwijzers. Ik heb daardoor vandaag veel tijd verspeeld en verloren kilometers gedaan. Het is ondertussen opnieuw zonnig en warm tot in Mèze.
Mèze - Narbonne. Afstand: 98km. Meer dan eens verkeerd gereden. Zonder mijn fietsgids is het kiezen tussen kleine-of grote wegen. De kleine wegen waaraan ik nog altijd de voorkeur geef hebben het me soms zeer lastig gemaakt. Er zijn ook gemerkte fietswegen die ik volg wanneer ze mijn richting uitgaan. Ideaal maar hier in de kuststreek maken ze dikwijls veel kronkels, ook gebeurd het dat er op een wegsplitsing geen aanduiding te zien is. Zo kwam ik eens via een doodlopende weg in een camping terecht, een andere keer op een ver afgelegen plage van een dorp in plaats van in het dorp zelf. Ook dan zat er niets anders op om langs dezelfde toegangsweg terug te rijden. 
Typisch voor de Camargue zijn de zwarte stieren, men treft er ook paarden aan. Een speciaal paardenras dat men in stand wil houden in deze streek.
Vandaag op de weg naar Agde een jong koppel met de fiets ingehaald, de man trok een wagentje met een kindje er in. Ik dacht dat ik ze gisteren in Le Grau Du Roi, meer dan 100km hier vandaan, ook gezien had. Daar had ik aan dat koppel toen de weg gevraagd en een foto gemaakt. Omdat ze bijna dezelfde kleren aan hadden met dezelfde kleuren en vooral door dat wagentje dacht ik dat zij het waren. Ik zei hun dat, maar ze waren het niet. Ik wou hun de foto van het andere koppel laten zien, ze waren er ook nieuwsgierig naar. Tussen de vele fotos die ik ondertussen al had gemaakt vond ik de foto jammer genoeg niet direct terug. 
Agde. Op een sfeervol plein staat Marianne. In de Franse revolutie van 1789 werd Marianne gekozen als nieuw symbool van Frankrijk. Ze verving hiermee de lelie van de Franse monarchie. Ze bekleedt een ereplaats in stadhuizen en rechtbanken. Ze symboliseert de 'Triomf van de Republiek', de Vrijheid en de Rede. We kennen allemaal wel het schilderij met daarop een vrouw die met ontbloot bovenlijf de Franse vlag vasthoudt tijdens de bestorming van de Bastille in Parijs. Marianne draagt vaak een Frygische muts, in de Romeinse Republiek het herkenningsteken van een bevrijde slaaf. Deze muts draagt ze ook in Agde, verder is ze hier beter of meer gekleed dan op het schilderij van Eugène Delacroix.
In haar schaduw tref ik hier een zeer sympathieke man uit Brussel aan, hij was op 29 augustus thuis vertrokken, 2 dagen vroeger dan ik. Zijn doel is Barcelona, hij had een tent bij en veel water. 
