Met de fiets Ik ga op 1/9/2018 met de fiets naar Santiago de Compostela vertrekken via een grote omweg. Het Spaanse binnenland blijft me boeien, ik wil de 'Camino de Levante' opzoeken. Mijn eerste overnachting zal in Namen zijn, daarna Frankrijk in langs Givet, Charleville-Mezi�res, Verdun enz.. Dit prachtige land zal ik verlaten langs Beziers, Narbonne en Perpignan.
Dan volgt Girona in Spanje, verder zuidwaarts langs Morella, Teruel, Albaracin, de namen zullen bij velen vreemd in de oren klinken. Langs die laatste drie steden passeerde ik reeds met de fiets in 2013 op de Camino del Cid naar Valencia.
Wanneer ik Teruel zal doorfietsen op de nieuwe reis, dan zal mijn kilometerstand op 2178 staan. Wanneer ik een gemiddelde van 85km/dag zou kunnen doen zou dat op 25/9 kunnen zijn. Vandaar in Teruel heb ik nog 1176km af te leggen. Langs Cuenca, Mota del Cuervo, Toledo, Avila, Zamora, Ourence om op 8/10 Santiago te bereiken. Allemaal 'zal of zou', ik hoop heel erg dat het zo ongeveer zal verlopen. Het kan ook zijn dat het niet lukt en dat ik opgeef, maar het is dan maar zo.
Ongeveer half oktober zal ik terug thuis zijn.
Een van de vier zijden van de Plaza de Obradoiro is ingenomen door El hostal de los Reyos Católicos. In 1486 gaven de katholieke koningen Ferdinando en Isabel na hun bezoek aan Santiago de Compostela de opdracht om een nieuwe albergue te bouwen. Nu is het een parador waar de pelgrims indien ze er zouden willen overnachten zeer diep in hun beurs moeten tasten.
Santiago de Compostela was in de middeleeuwen een van de drie grote bedevaartsplaatsen van de christelijke wereld, naast Jeruzalem en Rome. Steeds meer pelgrims, 300.000 duizend in 2017, hebben zich gemeld voor een 'Compostela', steeds minder zijn religieus geïnspireerd. Religieuzen zijn hier ook, maar niet zo heel veel. Zie wat verder (ook dag 45) een bericht met recente uitgebrachte cijfers over het aantal pelgrims in 2018.
Maandag, dit wordt mijn tweede volledige dag in Santiago de Compostela. Ik verlaat het hotel waar ik twee overnachtingen heb gedaan en neem mijn intrek in het Hotel Mexico, daar lever ik ook mijn fiets af voor transport naar huis. Daarna de stad in om mijn reis naar huis te regelen.
Toen ik in 2006 in Santiago was, was er strenge controle op hand-en andere tassen bij de ingang van de kathedraal. Met rugzakken mocht men helemaal niet binnen. De terroristische aanslag in Madrid van 2004 met bijna 200 dodelijke slachtoffers lag toen nog vers in het geheugen. Alles lijkt nu minder streng. Er is nog wel toezicht van de politie op de Plaza de Obradoiro. Mijn eerste volledige dag in de stad kan ik nu verder zonder praktische bekommernissen doorbrengen. Ik had reeds mijn verblijf in het hotel met een nacht kunnen verlengen. Morgen, maandag ga ik mijn reis naar huis regelen.
Waar veel volk komt duiken er steeds mensen op die hun kunsten willen tonen, al dan niet voor geld. Er zijn ook pelgrims die voor deze straatkunstenaars niet moeten onderdoen.
Nog in de kathedraal, door een raam zie ik een beeld van Santiago Matamoros dat boven op het huidige stadhuis van Santiago de Compostela prijkt. Santiago te paard, met een zwaard en daar onder verschillende neergestoken moslims. Zo zou hij mee gestreden hebben in de 'reconquista', dat was de strijd om Spanje terug onder christelijk bestuur te brengen. Santiago Matamoros treft men op vele plaatsen in Spanje aan. Ook hier in de kathedraal waar de Moorse slachtoffers uit het zicht worden gehouden door bloemen. Er zijn plannen geweest om het beeld weg te halen en in het museum van de kathedraal onder te brengen. Onder de talrijke andere beelden valt ook de christus aan het kruis op omdat het zo realistisch is.
Van de Plaza de Obradoiro kon men via een trap naar hoofdingang van de kathedraal. Voorlopig nu niet meer, de poort met tralies is nog altijd gesloten. Achter een dubbele deur bevindt zich 'El Portico de la Goria'. Een portaal in romaanse stijl, een meesterwerk gemaakt door 'Maestro Mateo' in de 12-de eeuw, wordt nu gerestaureerd. De restauratie lijkt bijna gedaan maar men kan het portaal nog niet betreden. Ik heb wel een glimp van enkele beelden kunnen van opvangen, ze hebben hun originele kleuren terug. De kostprijs van de werken zou 6,2 miljoen euro bedragen.
Terug naar de Plaza de Obradoiro waar onafgebroken pelgrims toekomen of anderen die er nog wat rondhangen vooraleer Santiago de Compostela te verlaten. De vreugde na de tocht is aanstekelijk, uitbundig laten sommigen ze zich gaan. Er worden ontelbare foto's genomen. Wie wil er later niet herinnerd worden aan wat men hier voelde, hoe het was ?
Recht onder het beeld van Santiago kan men afdalen tot bij een zilveren schrijn waarin zich drie skeletten bevinden. Het zouden die van de apostel Jacobus en van zijn twee discipelen kunnen zijn.
Midden in het koor boven het altaar bevindt zich het beeld van Santiago uit 1211 dat in de 17-de eeuw een zilveren schoudermantel kreeg. Men kan er naartoe langs trappen omhoog om het beeld langs achter aan te raken of te omarmen. Het is het bijzonderste ritueel van de pelgrims naar Compostela. Het voelt bijna zo aan dat men de apostel in levende lijve aanraakt. Het is een wonder dat de verering zulke proporties heeft kunnen aannemen.
Men kan niet weten wat de pelgrims vroeger voelden wanneer ze deze ruimte betraden. Ik vermoed dat ze heel erg onder de indruk zullen geweest zijn. In het hart van de kathedraal bevindt zich het hoofdaltaar met een baldakijn waar een enorm aantal beelden van engelen en andere versieringen uitpuilen.
Aan de achterkant van de kathedraal is er het plein met de paardenfontein, er was vroeger een drenkplaats voor paarden. Hier was de wijk van de zilversmeden, er zijn nog enkele winkels die er aan herinneren. De romaanse gevel uit de 11-de eeuw is hier nog zichtbaar, zodat men het beeldhouwwerk uit die tijd nog kan bekijken. Ook in deze omgeving stappen, zitten en liggen pelgrims.
De kathedraal werd gebouwd van 1077 tot 1128 op de plaats waar voordien een andere kerk uit het de negende eeuw stond. De barokgevel langs de kant van de Plaza de Obradoiro is vóór de oudere romaanse gevel gezet, in de 18-de eeuw. De torens hebben hun uitzicht zoals we ze nu zien hoofdzakelijk in de 17-de eeuw bekomen.
Santiago de Compostela, vandaag geen kilometers. Bij het aankomen gisteren in Santiago stond niemand de pelgrims op te wachten. De Plaza de Obradoiro en de kathedraal blijven indrukwekkend, ook al is het de vijfde keer dat ik hier ben. Maar dan, men staat daar, wat gedaan ....Best toch eerst mijn 'Compostela' afhalen en daarna zo vlug mogelijk overnachting zoeken. Ik wist niet meer waar ergens ik moest zijn voor die oorkonde. Ik vroeg het aan een 'peregrina' die dromend voor zich uit zat te kijken op de plaza. Zo was ik er geraakt, de wachtende rij pelgrims was ellendig lang, dan toch maar eerst overnachting gezocht. De albergues, hostals, hotels in het oude centrum waren allemaal volzet. Men gaf me de raad om wat verder weg van het centrum te zoeken. Toen kwam ik toevallig het zelfde Spaans meisje tegen dat me de weg had uitgelegd om mijn 'Compostela' af te halen. Zij was op weg naar haar hotel, het kon zijn dat daar nog plaats was. Ze belde voor mij, er was een kamer vrij. Die zelfde avond vertrok ze naar huis. Ze had de 'Camino desde Oviedo' gestapt, een camino die men in een zevental dagen kan doen. De dag begint regenachtig wanneer ik het bureel opnieuw opzoek. De rij is even lang dan gisteren, bij het wachten maak ik kennis met een Amerikaans koppel dat een deel van de 'Via de la Plata' deed. Om de oorkonde 'Compostela' te krijgen moet men de 'Credencial del Peregrino' voorleggen met stempels die bewijzen dat je minstens de laatste 100km te voet of 200km met de fiets heb afgelegd. Ik had mijn credencial verloren, mijn stempelblad ter vervanging wordt aanvaard na overleg. Toch wil men op de oorkonde de afstand van af de start in Duffel niet invullen, wel 804km van af Cuenca. In totaal heb ik 3844km afgelegd, het was een lange reis, 43 dagen onderweg.
Het laatste bedrijf volgt dan in de voetgangerszone. De binnenstad in naar de kathedraal, met de fiets aan de hand hier en daar. Ik wil er zo vlug mogelijk zijn en het gaat tergend langzaam. Het is zaterdagavond, er is buitengewoon veel volk op stap. Eindelijk kom ik op de plaza. Nu nog enkele foto's nemen. Een Amerikaans meisje doet alle moeite om me samen met de kathedraal op de foto te krijgen.
Ik ben in Santiago !!!
In Santiago toekomen met de beschrijving in de gids van Benjaminse is niet te doen. Hopeloos reed ik verloren, ik ben dan terug op de N-535 terecht gekomen, daarna op enkele ringbanen van de stad. Ik moet duchtig klimmen alhoewel Santiago niet op een berg lijkt te liggen. Het probleem komt doordat men met de beschrijving van Benjaminse op sommige plaatsen als fietser op de gemerkte weg van de voetpelgrims komt en er dan weer af moet. Het is niet duidelijk waar men die merktekens moet volgen of niet.
In het stroomgebied van de Rio Ulla ligt de Pico Sacro, die berg die ik reeds van op grote afstand had gezien, wordt in verband gebracht met de geschiedenis of de legende van Santiago. Na de onthoofding van de apostel Santiago door Herodes hadden twee discipelen hem met een schip in Spanje gebracht, daar wilden ze hem begraven in de streek waar hij had gepredikt. Op de Pico Sacro kwamen ze terecht, maar daar kwamen ze ook in aanraking met Lupa die koningin was in deze streek, ook met een draak die er in grotten leefde. Ze geraakten er met het dode lichaam met een wagen getrokken door ossen toch weg. Ze zijn zo tot op een plaats gegaan waar nu de kathedraal van Santiago de Compostela staat.
In Galicia zijn er nog al veel eucalyptus bossen, te veel volgens dat men hier en daar kan lezen, ook in Portugal. De bosbranden zijn veel heviger en gevaarlijker, dorpen worden nu meer bedreigd. Grote maatschappijen waarvan de winst helemaal niet ten goede komt van de lokale bevolking hebben te veel grond ingepalmd. Het hout van deze snelgroeiende bomen wordt gebruikt in de papierindustrie, de bladeren voor eucalyptusolie. Een enorme hoge brug en nog een hórrio maken deel uit van het landschap.
Ik volg een weg die ik in grote lijnen al deed in 2006, Het landschap en ook de dorpen zijn niet zo uitzonderlijk maar de Ponte Ledesma, een Romaanse brug over de Rio Ulla, is dat wel. De brug ligt wat verwijderd van de baan en men is er in een wip voorbij met de fiets, ik ben gestopt. Op de niet zo brede Ulla is er heel wat verval, een stroomversnelling maakt dat hier duidelijk. Vlak bij die brug staat er een oud huis, nu een Casa Rural. Wat zou het heerlijk kunnen zijn om hier te overnachten. Wanneer het warm is in de zomer is er de koelte van het water. Zulke gelegenheid zou men op het juiste moment moeten tegenkomen. Er is hier niemand, ook niet aan de brug, misschien is het gesloten. Ik steek de brug over, er volgt direct een beklimming op de ander oever. Ook vandaag blijft het op en af gaan.
Het is vandaag rustiger dan de vorige dagen.
Een van de vier zijden van de Plaza de Obradoiro is ingenomen door El hostal de los Reyos Católicos. In 1486 gaven de katholieke koningen Ferdinando en Isabel na hun bezoek aan Santiago de Compostela de opdracht om een nieuwe albergue te bouwen. Nu is het een parador waar de pelgrims indien ze er zouden willen overnachten zeer diep in hun beurs moeten tasten.
Santiago de Compostela was in de middeleeuwen een van de drie grote bedevaartsplaatsen van de christelijke wereld, naast Jeruzalem en Rome. Steeds meer pelgrims, 300.000 duizend in 2017, hebben zich gemeld voor een 'Compostela', steeds minder zijn religieus geïnspireerd. Religieuzen zijn hier ook, maar niet zo heel veel. Zie wat verder (ook dag 45) een bericht met recente uitgebrachte cijfers over het aantal pelgrims in 2018.
Maandag, dit wordt mijn tweede volledige dag in Santiago de Compostela. Ik verlaat het hotel waar ik twee overnachtingen heb gedaan en neem mijn intrek in het Hotel Mexico, daar lever ik ook mijn fiets af voor transport naar huis. Daarna de stad in om mijn reis naar huis te regelen.
Toen ik in 2006 in Santiago was, was er strenge controle op hand-en andere tassen bij de ingang van de kathedraal. Met rugzakken mocht men helemaal niet binnen. De terroristische aanslag in Madrid van 2004 met bijna 200 dodelijke slachtoffers lag toen nog vers in het geheugen. Alles lijkt nu minder streng. Er is nog wel toezicht van de politie op de Plaza de Obradoiro. Mijn eerste volledige dag in de stad kan ik nu verder zonder praktische bekommernissen doorbrengen. Ik had reeds mijn verblijf in het hotel met een nacht kunnen verlengen. Morgen, maandag ga ik mijn reis naar huis regelen.
Waar veel volk komt duiken er steeds mensen op die hun kunsten willen tonen, al dan niet voor geld. Er zijn ook pelgrims die voor deze straatkunstenaars niet moeten onderdoen. 
Nog in de kathedraal, door een raam zie ik een beeld van Santiago Matamoros dat boven op het huidige stadhuis van Santiago de Compostela prijkt. Santiago te paard, met een zwaard en daar onder verschillende neergestoken moslims. Zo zou hij mee gestreden hebben in de 'reconquista', dat was de strijd om Spanje terug onder christelijk bestuur te brengen. Santiago Matamoros treft men op vele plaatsen in Spanje aan. Ook hier in de kathedraal waar de Moorse slachtoffers uit het zicht worden gehouden door bloemen. Er zijn plannen geweest om het beeld weg te halen en in het museum van de kathedraal onder te brengen. Onder de talrijke andere beelden valt ook de christus aan het kruis op omdat het zo realistisch is.
Van de Plaza de Obradoiro kon men via een trap naar hoofdingang van de kathedraal. Voorlopig nu niet meer, de poort met tralies is nog altijd gesloten. Achter een dubbele deur bevindt zich 'El Portico de la Goria'. Een portaal in romaanse stijl, een meesterwerk gemaakt door 'Maestro Mateo' in de 12-de eeuw, wordt nu gerestaureerd. De restauratie lijkt bijna gedaan maar men kan het portaal nog niet betreden. Ik heb wel een glimp van enkele beelden kunnen van opvangen, ze hebben hun originele kleuren terug. De kostprijs van de werken zou 6,2 miljoen euro bedragen. 
Terug naar de Plaza de Obradoiro waar onafgebroken pelgrims toekomen of anderen die er nog wat rondhangen vooraleer Santiago de Compostela te verlaten. De vreugde na de tocht is aanstekelijk, uitbundig laten sommigen ze zich gaan. Er worden ontelbare foto's genomen. Wie wil er later niet herinnerd worden aan wat men hier voelde, hoe het was ? 
Recht onder het beeld van Santiago kan men afdalen tot bij een zilveren schrijn waarin zich drie skeletten bevinden. Het zouden die van de apostel Jacobus en van zijn twee discipelen kunnen zijn.
Midden in het koor boven het altaar bevindt zich het beeld van Santiago uit 1211 dat in de 17-de eeuw een zilveren schoudermantel kreeg. Men kan er naartoe langs trappen omhoog om het beeld langs achter aan te raken of te omarmen. Het is het bijzonderste ritueel van de pelgrims naar Compostela. Het voelt bijna zo aan dat men de apostel in levende lijve aanraakt. Het is een wonder dat de verering zulke proporties heeft kunnen aannemen.
Men kan niet weten wat de pelgrims vroeger voelden wanneer ze deze ruimte betraden. Ik vermoed dat ze heel erg onder de indruk zullen geweest zijn. In het hart van de kathedraal bevindt zich het hoofdaltaar met een baldakijn waar een enorm aantal beelden van engelen en andere versieringen uitpuilen. 
Aan de achterkant van de kathedraal is er het plein met de paardenfontein, er was vroeger een drenkplaats voor paarden. Hier was de wijk van de zilversmeden, er zijn nog enkele winkels die er aan herinneren. De romaanse gevel uit de 11-de eeuw is hier nog zichtbaar, zodat men het beeldhouwwerk uit die tijd nog kan bekijken. Ook in deze omgeving stappen, zitten en liggen pelgrims. 
De kathedraal werd gebouwd van 1077 tot 1128 op de plaats waar voordien een andere kerk uit het de negende eeuw stond. De barokgevel langs de kant van de Plaza de Obradoiro is vóór de oudere romaanse gevel gezet, in de 18-de eeuw. De torens hebben hun uitzicht zoals we ze nu zien hoofdzakelijk in de 17-de eeuw bekomen.
Het laatste bedrijf volgt dan in de voetgangerszone. De binnenstad in naar de kathedraal, met de fiets aan de hand hier en daar. Ik wil er zo vlug mogelijk zijn en het gaat tergend langzaam. Het is zaterdagavond, er is buitengewoon veel volk op stap. Eindelijk kom ik op de plaza. Nu nog enkele foto's nemen. Een Amerikaans meisje doet alle moeite om me samen met de kathedraal op de foto te krijgen.
Ik ben in Santiago !!!
In Santiago toekomen met de beschrijving in de gids van Benjaminse is niet te doen. Hopeloos reed ik verloren, ik ben dan terug op de N-535 terecht gekomen, daarna op enkele ringbanen van de stad. Ik moet duchtig klimmen alhoewel Santiago niet op een berg lijkt te liggen. Het probleem komt doordat men met de beschrijving van Benjaminse op sommige plaatsen als fietser op de gemerkte weg van de voetpelgrims komt en er dan weer af moet. Het is niet duidelijk waar men die merktekens moet volgen of niet.
In het stroomgebied van de Rio Ulla ligt de Pico Sacro, die berg die ik reeds van op grote afstand had gezien, wordt in verband gebracht met de geschiedenis of de legende van Santiago. Na de onthoofding van de apostel Santiago door Herodes hadden twee discipelen hem met een schip in Spanje gebracht, daar wilden ze hem begraven in de streek waar hij had gepredikt. Op de Pico Sacro kwamen ze terecht, maar daar kwamen ze ook in aanraking met Lupa die koningin was in deze streek, ook met een draak die er in grotten leefde. Ze geraakten er met het dode lichaam met een wagen getrokken door ossen toch weg. Ze zijn zo tot op een plaats gegaan waar nu de kathedraal van Santiago de Compostela staat.
In Galicia zijn er nog al veel eucalyptus bossen, te veel volgens dat men hier en daar kan lezen, ook in Portugal. De bosbranden zijn veel heviger en gevaarlijker, dorpen worden nu meer bedreigd. Grote maatschappijen waarvan de winst helemaal niet ten goede komt van de lokale bevolking hebben te veel grond ingepalmd. Het hout van deze snelgroeiende bomen wordt gebruikt in de papierindustrie, de bladeren voor eucalyptusolie. Een enorme hoge brug en nog een hórrio maken deel uit van het landschap.
Ik volg een weg die ik in grote lijnen al deed in 2006, Het landschap en ook de dorpen zijn niet zo uitzonderlijk maar de Ponte Ledesma, een Romaanse brug over de Rio Ulla, is dat wel. De brug ligt wat verwijderd van de baan en men is er in een wip voorbij met de fiets, ik ben gestopt. Op de niet zo brede Ulla is er heel wat verval, een stroomversnelling maakt dat hier duidelijk. Vlak bij die brug staat er een oud huis, nu een Casa Rural. Wat zou het heerlijk kunnen zijn om hier te overnachten. Wanneer het warm is in de zomer is er de koelte van het water. Zulke gelegenheid zou men op het juiste moment moeten tegenkomen. Er is hier niemand, ook niet aan de brug, misschien is het gesloten. Ik steek de brug over, er volgt direct een beklimming op de ander oever. Ook vandaag blijft het op en af gaan.
