De Amerikaanse President Trump en de tegenstand op zijn handelingen.

Vandaag, 03 februari 2017, rondt President Trump zijn eerste veertien dagen van zijn bewind af en dat dit niet zonder slag of tegenstoot is gebeurd hoeft ons niet te verwonderen.

Wat opvalt bij Trump is dat hij bij de aanvang van zijn ambt een daadkracht ten toon spreidt die ongezien is. Vanaf dag 1 maakt Trump zijn verkiezingsbeloftes waar of geeft alleszins een stevig startschot om zijn beloftes één voor één om te zetten in politieke beslissingen. Beslissingen die en impact zullen hebben op de eigen economie (protectionistische maatregelen om eigen markt te beschermen en voorrang te geven, door werkgelegenheid te scheppen met de plannen voor de bouw van een muur tussen de VS en Mexico, door de aanleg van pijpleidingen toe te laten in het noorden van de VS, door zijn beslissingen om een einde te maken aan een aantal internationale handelsverdragen of de voorbereiding ervan), op de binnenlandse veiligheid (o.a. door zijn visumpolitiek t.o.v. de zeven “zogenaamde” moslimlanden, door het in vraag stellen van verdragen met o.a. Australië m.b.t. het opvangen van vluchtelingen in de VS) en , tenslotte, op buitenlands vlak door aan te sturen op een evaluatie van de werking en financiering van de NAVO en het aanmoedigen van GB in het uitvoeren van zijn “Brexit”.

Het hoeft geen betoog dat zijn politiek niet bij iedereen in goede aarde valt, dat vele politieke leiders zich geroepen voelen om Trump terecht te wijzen, zelfs niet-democratisch verkozen zoals Koning Filip voelen zich geroepen om de kersverse Amerikaanse president met de vinger te wijzen en hun ongenoegen te uiten. Een wereldwijd protest, al dan niet flink opgeklopt door de media, tegen Trump en zijn beslissingen ontstond al de dag van zijn inauguratie! Wat bij mij toch enkele bedenkingen oproept.

Vooreerst voor wat zijn algemeen beleid aangaat: het is, volgens mij, zijn volste recht zijn eigen inzichten om te zetten in een binnenlands beleid, een strikt Amerikaans handels- en economisch beleid te voeren en nieuwe accenten te leggen in de buitenlandpolitiek. Feit is dat President Trump er een andere benadering van beleid voeren op na houdt dan in het Westen en vooral in Europa ongezien is.

Ik ben ervan overtuigd dat ik, ongeacht welke van de drie petten (Vlaamse, Belgische of Europese) ik opzet, mij niet in te laten heb met maatregelen van Trump die enkel en alleen betrekking en impact hebben op het Amerikaanse volk en hun grondgebied. Het getuigt van een verregaande arrogantie als politici, ongeacht of het hier handelt over Vlaamse, Belgische of Europese verkozenen, met opgestoken vinger Trump schofferen of in het slechtste geval terecht wijzen. Ik ga ervan uit dat hier te lande en binnen Europa dringender problemen op een gedegen oplossing wachten. Ter illustratie wil ik je enkele uitspraken van bepaalde figuren niet ontzeggen. Een eerste quote komt van Rob de Wijk, hoogleraar internationale betrekkingen aan het Centrum voor Strategische Studies in Den Haag: “volgens de ex-journalist en Navo-specialist wordt Amerika straks ‘een corporatistische staat met enkele miljardairs aan het hoofd’ en zal de vrije pers worden gemuilkorfd. ‘De mensen die voor Trump stemden krijgen het niet beter en dat zorgt voor onrusten, die Trump zal onderdrukken. Maar als het daarna terug rustig wordt zullen mensen denken dat het allemaal nog meevalt. Repressie went snel,’ aldus de Wijk”.

Een andere quote die ik jullie niet wil onthouden is er één van Kristof Calvo: “Als mensen aan de grens geweigerd worden op basis van hun naam en hoe ze eruit zien, moet je als democraat opstaan.”. Deze laatste quote doet bij mij de vraag reizen of wij, Vlaming of Belg, ons te moeien hebben met een maatregel van Trump waarbij de president een maatregel uitvaardigt die aan bepaalde nationaliteiten de toegang tot de VS ontzegt! Is deze interventie van een nationaal politicus niet eerder een aanslag op de soevereiniteit van één van de machtigste landen van de wereld? Behoren dergelijke interventies tot het werk van een parlementariër of kunnen we dit onderbrengen in de categorie “Stuntwerk”? Volgens mijn bescheiden mening illustreert de quote van Calvo de misvatting die bij onze politici, hier te lande en bij uitbreiding in Europa, overheerst dat zij, democratisch verkozen politici van het Westen, zich kunnen mengen in eender welk probleem dat zich eender waar voordoet. Graag voeg ik hierbij een paar uittreksels uit een interview verschenen in Knack en overgenomen door Express Busines met Rob de Wijk m.b.t. Europa: “Het Westen is niet meer oppermachtig, dat is ons probleem. Wij zijn een vragende partij, niet langer de aanbieder.”. En verder vermeldt Rob de Wijk nog het volgende: “Ook het Europese Huis staat op zijn grondvesten te schudden. De eurozone is door de snelle en ondoordachte uitbreiding verworden tot een transferzone die de lidstaten uit elkaar drijft. Overal in de lidstaten zijn populistische partijen in opmars die streven naar een herstel van de nationale soevereiniteit.” De Europese leiders zijn met de tijd verder en verder afgeweken van de oorspronkelijke doelstelling van de Unie, namelijk een economisch blok te vormen, Europa zal er, volgens mijn bescheiden mening, nooit in slagen een politieke eenheid te worden. De oorzaken voor dit falen ligt voor het volle pond bij de zogenaamde zwaargewichten in de Unie met Duitsland, Frankrijk en GB op kop! De bewindvoerders van deze landen willen teveel vingers in de papa hebben en daardoor verstoren zij de goede werking van de Unie. De ongebreidelde zucht naar meer lidstaten door o.a. Duitsland en Frankrijk hebben geleid tot een inefficiënt Europa. Een Europa dat meer en meer het beeld krijgt van een achtentwintig koppige draak waarbij het onbegonnen werk is om alle achtentwintig neuzen in dezelfde richting te krijgen. Binnen afzienbare tijd wordt er één hoofd afgestoten maar een aanzet tot een efficiënt werkend Europa is verre van zeker, in tegendeel, de vrees dat Europa verder gaat afkalven behoort tot de mogelijkheden. Het Europa van vandaag wordt gekenmerkt door zijn gebrek aan slagkracht en visie, het ontbreken van een coherent beleid op vlak van immigratie en vreemdelingenpolitiek, beleidsconflicten tussen wat de lidstaten als soeverein beschouwen en hetgeen Europa naar zich toe wil trekken maar tegelijk faalt in het opzetten van een beleid die naam waardig! Uitgerekend vandaag, 3 februari 2017, houden de Europese leiders een top in Malta. Het lag in de bedoeling van Europees president Donald Tusk om een eensgezind Europa rond zich te krijgen in zijn reactie op het beleid van de Amerikaanse president Trump. Uit wat de Volkskrant bericht vanuit Malta heeft geen enkele politieke leiders zich afgezet tegen Trump en zijn beleid, althans toch niet in wat aan de pers medegedeeld werd. Zijn de Europese leiders tot het inzicht  gekomen zich niet tegen Trump te keren en ervoor kiezen af te wachten hoe het beleid van Trump verder evolueert? De houding van de Europese leiders wijst op een voorzichtige omgang met de nieuwe situatie in de VS maar duidt allerminst op een besluit genomen als blok, als één geheel, als een unie; de vrees bestaat, enerzijds, dat de Europese leiders uit één mond spreken maar dat, anderzijds, elke lidstaat er een afwijkende interpretatie aan geeft!

Voor wat het protest in de straten betreft mag ik stellen dat protesteren tegen “iets” wat nog geen “feit” is allicht als zeer voorbarig te beschouwen is ook al zijn de vooruitzichten alles behalve positief! Het straatprotest toont alleen aan dat voorbijgegaan wordt aan het feit dat Trump de democratisch verkozen president is sinds 21 januari 2017 en dat vele zich hier niet kunnen bij neerleggen. Het zou diegenen die op elke beleidsbeslissing van Trump negatief reageren sieren een periode van rust en bezinning in te bouwen en de Amerikaanse president Trump de kans te geven zijn doelstellingen nader te verklaren in plaats van bij de minste aanleiding zijn ongenoegen te uiten!

Dat Trump een persoonlijkheid is die wars van alle mogelijke protocollen en diplomatieke regeltjes zijn ding wil doen is een feit! Dat politici van de oude stempel het hier zeer moeilijk mee hebben kan dan weer een aanwijzing zijn dat zij vastgeroest zitten in een totaal voorbijgestreefd systeem van beleidsvoering.