Wereldvreemdheid van de “zogenaamde” elites van onze samenleving.

Wereldvreemdheid van onze elites is dit een correcte en alleszeggende omschrijving? Wereldvreemd blijken onze elites bij nader inzicht toch niet te zijn althans toch niet in hun eigen wereldje, in hun eigen cocoon! Allicht is hun houding beter te omschrijven als een ver doorgedreven vervreemding van hun eigen leefwereld en zeker van de samenleving waarin ze leven en werken. Blijkbaar hebben ze alle voeling met onze maatschappij verloren! Toch zal ik mijn verder betoog het woord “wereldvreemdheid” blijven hanteren omwille van het feit dat deze omschrijving door Jan en Alleman gehanteerd wordt! Laat mij starten met voor de eerste keer hanteren van deze omschrijving door een politiek boegbeeld!

Op het einde van 2016 waren een paar vonnissen van onze toprechtbanken vatbaar voor veel kritieken. Tot de criticasters die in het oog sprongen bevonden zich Bart De Wever en Theo Francken. Voor velen onder ons was de geuite kritiek terecht en op zijn plaats. Vanuit gerechtelijke kringen en vooral bij monde van de Voorzitter van de Brusselse Rechtbanken van Eerste aanleg kregen de klagers onmiddellijk repliek als zou hun kritiek een schending van de scheiding der machten, vervat in de GW, omvatten. Mijn standpunt is dat rechtspraak dient te gebeuren op basis van wetten uitgevaardigd door de Wetgevende macht zonder dat de betrokken rechter aan deze wetten een eigen invulling of interpretatie dient aan te geven. Vandaag, 18 januari 2017, is er opnieuw een vonnis van een rechter die een uitwijzing van asielzoekers tegenhoudt op basis van, volgens mij, uit de lucht gegrepen argumenten. Ik ga ervan uit dat rechters bij het behandelen van een dossier en bij het vellen van hun vonnissen in eerste instantie rekening houden met de vigerende wetgeving, vervolgens nagaan in welk kader de rechtszaak die hen voorgelegd wordt kadert in internationale overeenkomsten en verdragen. Hun beraadslaging moet alleszins in de lijn liggen van de wetgeving maar moet vooral gestoeld zijn op objectieve en bij voorkeur meetbare elementen. Verwijzen naar “onmenselijke” toestanden van jaren terug in bijvoorbeeld Oostbloklanden zoals Bulgarije in volle crisis, zonder zich te vergewissen van de huidige toestand is ontoelaatbaar en ruikt naar willekeur en vooral eigengereidheid. Het zal, volgens mij, niet de laatste aanvaring zijn tussen de magistratuur en de politieke wereld.

In een reactie op bovenvermelde evolutie lieten enkele politici hun verwondering en verontwaardiging horen en verdienen deze politieke reacties eveneens mijn aandacht. Een nieuwe vaststelling dat buiten de wereldvreemdheid van de top van onze magistratuur nog een andere elite, nl. de academische elite, een meer dan merkwaardige démarche heeft genomen door aan Angela Merkel een eredoctoraat toe te kennen en dit door de twee voornaamste Vlaamse universiteiten. Beide rectoren onderschrijven de toekenning van deze eretitel en verwijzen naar en ik verwijs naar hun motivering: ‘vanwege haar diplomatieke en politieke inspanningen om de politieke sterkte van Europa uit te bouwen, en de waarden te verdedigen die ons continent toelaten om in verscheidenheid toch eenheid te vinden’. Ook wordt verwezen naar Merkel’s vreemdelingenpolitiek in Europa en in eigen land met haar beruchte uitspraak “Wir schaffen das!”. Opendeur houden in Europa strookt volgens mij niet met het alles behalve schitterend resultaat van haar politiek! Haar uitspraak, ondanks het feit dat een eenvormig en coherent Europees standpunt op dat eigenste moment van de asielcrisis totaal ontbrak, leidde enkel tot het letterlijk overspoelen van het Europese vasteland met miljoenen vluchtelingen; na haar uitspraak “Wir schaffen das!” was de chaos compleet en werden de Westerse landen overspoeld met vluchtelingen. Haar overmoed kreeg een wrange nasmaak, mede door de terroristische aanslagen in haar land en door enkele, naar Westerse normen, onaanvaardbare gebeurtenissen in Keulen en andere Duitse steden.

Maar ook de politieke elite geeft blijk van wereldvreemd gedrag in bepaalde domeinen! In belangrijke en minder belangrijke hangijzers geven meerdere politici aan dat zij, om welke redenen ook, aan dat zij voeling met hetgeen leeft en beweegt in onze maatschappij verloren hebben of, misschien erger nog, negeren om hun, veelal nefaste, zienswijze door te drukken. Enkele voorbeelden opsommen? Hier volgt een summier lijstje: het Oosterweel-dossier met de versmachtende druk op de Antwerpse (zowel op stedelijk als provinciaal vlak) mobiliteit, het ARCO-dossier waarbij de politiek zichzelf indekt en zich boven de wet plaatst daar het hier handelt om slecht beheer en misleiding van particulieren op grote schaal, aan het ARCO-dossier gelieerde praktijken in het vroegere Gemeentefonds en het vroegere OMOB om er maar een paar te noemen!

Het risico dat een dergelijke ingesteldheid overgenomen wordt door burgers ligt voor de hand. Toen ik eind vorige week op de radio reacties hoorde van mensen op het invoeren van de lage emissiezone in Antwerpen moest ik toch de wenkbrauwen fronsen bij de reactie van sommige automobilisten. Ik beschouw mezelf niet als een toonbeeld als het om milieubewust leven gaat. Ik probeer zo goed als kwaad zorgzaam om te springen met milieuvereisten. In hun reacties geven de criticasters blijk van kortzichtigheid en een huizenhoge egoïstische houding: ik en mijn auto, ik ga en sta waar ik wil en het liefst van al doe ik dat met mijn lievelingstransportmiddel … mijn auto! Wanneer ik mij vanuit mijn woonplaats naar Antwerpen wil begeven doe ik dat bij voorkeur in een combinatie van gebruik van eigen wagen en het openbaar vervoer. Met de wagen tot de Park&Ride Keizershoek Merksem en van daaruit met tram 2 of 3 naar het centrum van Antwerpen. De kostprijs van mijn verplaatsing ligt alleszins lager dan het parkeergeld in een private parking in het centrum van de stad. Bijkomend voordeel: ik hoef mij geen snars aan te trekken van de lage emissiezone in Antwerpen! Maar ja, zich op een dergelijke wijze verplaatsen vergt een inspanning maar vooral een aangepaste mentaliteit!

18-01-2017 om 20:44 geschreven door Robrecht De Block