In “in defence of lost causes” zet Zizek een onderzoekspoor op waar POP wel oor voor heeft. Hij vertrekt vanuit een aantal zogezegd foute of verbrande filosofen. Namelijk die filosofen, die vanuit hun denken zich effectief politiek geworpen hebben. Grote voorbeelden bijven Socrates, Plato maar die worden niet als verbrand gekenmerkt. Zizek staat voornamelijk stil bij Heidegger en Foucault. De idee is dat er toch wel degelijk iets filosofisch te leren valt uit hun schriftuur. Zoals hij het mooi omschrijft “ why Heidegger took the right step (albeit in the wornd direction)”. En dat doet Zizek systematisch in dit boek, een aantal politiek fenomenen waar bij wijze van spreken de intellectuele goegemeente neerbuigend over doet of afwijzend naar kijkt, wil hij nauwgezet bekijken en analyseren of er toch geen zekere “weg” is afgelegd die anders helemaal uit het blikveld zou verdwijnen. Methodologisch betekent dit hij enerzijds het denkspoor van de filosoof nauwgezet volgt, en anderzijds voortdurend zoekt naar een herinterpretatie van de aangereikte concepten om het doodlopende spoor dat de verbrande denker heeft opgezet net zolang mogelijk te volgen. Kortom, een gevaarlijke filosofische onderneming omdat hij dat zeer verketterde stellingen dient in ogenschouw te nemen. Het POP waardeert een dergelijke gedurfde denkoefening, als een betekenisvolle inspanning. In deze werkmethode zit dan een welbepaalde kijk op de geschiedenis en werkelijkheid geïncorporeerd, een soort eeuwige terugkeer van hetzelfde, niet zozeer als ontologische referent voor de werkelijkheid maar als politiek ontologische cyclus.

•  Dit onderzoek wil een natuurfilosofische onderzoeksspoor trekken.  Een dubbelgelaagde benadering wordt gehanteerd. Enerzijds een evolutionaire lijn, waarbij gesteld wordt dat de werkelijkheid een evolutionair karakter kent. Dit evolutionaire karakter  heeft betrekking op de  verschillende wetenschappelijke benaderingen van de werkelijkheid, zijnde een fysische, een chemische en biologische werkelijkheid. Anderzijds wordt ook gesteld dat de werkelijkheid een eigen ordening kent die zich laat onderscheiden van de menselijke ordeningen. Het hanteren van deze dubbele benadering in het natuurfilosofische onderzoeksluik tracht antropocentrisch geladen gedachtegangen op het spoor te komen. Het is tevens een poging om om te gaan met het werkprincipe van de "ontological phallacy".