Het was de bedoeling om ´s middags te eten in Villamayor in het Castillo de Montjardin. Ik was natuurlijk weer te ver he

Ik vroeg het aan een auberge en men zij me dat ik 3 km moest terugkeren. Ik wilde het perse zien dus ben ik maar teruggegaan.

Villarmayor en het castillon zijn BIJZONDER mooi. Het restaurant was echter maar om 13u30 open dus moest ik nog anderhalf uur wachten. Dat was dus de volgende uitdaging. Ofwel vertrekken en de hitte ontwijken (28 graden ongeveer) ofwel wachten, eten en nadien vertrekken. In tussentijd ontmoette ik Richard, een 77 jarige jongeman uit South Carolina. Hij had al drie keer gevallen en vandaag voor de 4e keer. Hij had last aan zijn schouder, knie en had een rib gebroken. Hoe hij daar geraakt is weet ik niet. De dokter is gekomen en hij moet halte houden maar ik weet zeker dat hij morgen opnieuw vertrekt. Intussentijd was het tijd om te gaan eten, Martine het is inderdaad een streling voor het oog en de maag.

Ik had dus gekozen voor de 2e optie, nou ik heb het geweten.  het was hot, hot en nog eens hot en smeren, smeren en nog eens smeren. De druppels druipten van mijn pet alsof het regende. Maar we hebben het gehaald en wat was het zalig die douche achteraf. Het heeft wel een beetje energie gekost dus morgen wordt het een korte trip naar Viana (15 km) en daar ga ik een break nemen.

Vandaag weer mensen ontmoet die belangstelling hebben voor mijn project. Het gaat zelfs zover dat ze komen vragen of ik die man ben van dat project en of ze eens met mij op de foto kunnen. Iedereen schijnt me hier te kennen inmiddels. Iemand zei vandaag you´re de belgian king who ´s

flying over this camino. Een bijzonder leuke ervaring is dat toch.

Zo nu ga ik mijn was doen, een pintje drinken, mijn oordoppen zoeken en ....... (hopelijk) slapen.

See you 

Marnix