Ik ben om 6.45 uur op stap voor de laatste 4,8 km. De laatste kilometers stap ik met Laurent en zijn dochter Anik. Ze zijn Canadezen. Laurent is in Lourdes vertrokken met 1 van zijn dochters. Daarna heeft hij een stuk met zijn 4 dochters gestapt en nu dus met Anik. Ouder(s) die met hun kinderen stappen versterkt enorm de samenhorigheid en het elkaar begrijpen. Ook deze middag sprak ik met Jef en hij bevestigde hetzelfde over zijn camino met zijn zoon Jefferson. Om 8 uur ga ik de kathedraal binnen. Daarna op het plein voor de kathedraal beginnen de eerste omhelzingen: we hebben het gehaald en we zullen dit nooit vergeten. Ik ontbijt en ga daarna mijn Compostelana halen. Daar zie ik Pascal maar ook Antoinette die ik al een hele tijd niet meer had gezien. Daarna naar het hotel om mijn rugzak kwijt te geraken en mij om te kleden. Iets na tienen sta ik terug voor de kathedraal en daar staan David en Silka. Iets later komen Dick en Jane en Rosemary aan. Om 11 uur mogen we de kathedraal binnen voor de pelgrimsmis van 12 uur. We zetten ons in de zijbeuk om het grote wierookvat beter te kunnen zien. Voor de mis wordt voorgelezen van welke plaats en nationaliteit er pelgrims zijn aangekomen: "Vezelay un Belga". Het wierookvat is echt indrukwekkend, veel meer dan je in de documentaires ziet. Na de mis gaan we enkele tapas eten. Daarna naar het hotel. Iedereen wilt zich omkleden en douchen. Ondertussen bericht Lesley dat ze vandaag al zullen aankomen. Om 17 uur wordt afgesproken. Voor het aperitief in de Parador zijn we met 24. Daarna nog een restaurant zoeken waar we allemaal terecht kunnen. Ook dat lukt. Er wordt ook afscheid genomen van diegenen die morgenvroeg vertrekken. De overigen gaan nog een pacharan drinken in de Parador. Tegen middernacht ben ik in mijn kamer. Morgenvroeg sta ik zeker niet om 6 uur op.
Zaterdag 15 juni. Van Arzua tot Monte do Gozo over een afstand van 35,8 km. Ik vertrek na een kort ontbijt op de kamer in het halfdonker om 6.25. Het weer is opgeklaard en al snel kan de fleece uit. Rond 7.30 haal ik Rosemary in die al om 6.00 met een pillamp is vertrokken. Rond 8.00 komen we een eerste bar tegen voor onze koffie. Ook Suzanne komt er aan. Daarna ga ik alleen verder want de anderen stoppen vroeger. Tot 1230 uur stap ik alleen. Blijkbaar iets te rap want mijn rug geeft duidelijk signalen om het wat rustiger te doen. Ik eet een spaghetti en zet me aan tafel bij Young, Eilien en Francesco, een Spanjaard. Daarna stap ik tot Monto do Gozo met Eilien. Ze komt uit Ierland, is 19 jaar, studeert muziek en heeft al 2 jaar universiteit achter de rug. We praten over muziek, klassiek maar ook over The Beatles. Zij gaat vandaag door tot Santiago. Monto do Gozo is de plaats waar je voor het eerst zicht krijgt op Santiago. Nog een vijftallig kilometers en ik sta voor de kathedraal. Vandaag gingen we heel wat bergop en bergaf: 634 m. omhoog en 674 omlaag. Ik blijf in Monto do Gozo om de zonsondergang over Santiago te kunnen filmen.
De laatste dagen wordt er veel gesproken over het einde van onze camino en het terug naar huis gaan. Ook over hoe de reacties thuis zullen zijn. De meesten thuis zullen het hebben over de prestatie, de afstand die is afgelegd: 800 km of 500 miles van uit Saint-Jean, voor anderen nog meer. Of over de fysieke problemen zoals blaren of een oprispende rug. Maar voor diegenen die de camino hebben gestapt is dat bijzaak en is er veel meer, het gaat niet om de kilometers maar om de andere pelegrinos: de mooie ontmoetingen met jong en oud, de nieuwe vrienden, de soms heel intieme gesprekken. Waarschijnlijk daarom dat er mensen zijn die de camino herhaaldelijk stappen. En om dat te begrijpen denk ik dat je misschien zelf de camino moet beleven.
Vrijdag 14 juni. Van Palas de Rey tot Arzua over een afstand van 31,3 km. Ik vertrek heel vroeg om 6.30 omdat het een lange en warme dag gaat worden. De weg is mooi. Ik wandel door mooie boswegels en kleine dorpjes. Vrij snel haal ik Rosemary in. Ik blijf bij haar tot aan de eerste stop voor een warme koffie. Daarna stap ik door. Eerst kom ik Nella tegen. Ze is een Zuid-Afrikaanse en toen ze hoorde dat ik een Vlaming was begon ze in het Zuid-Afrikaans te spreken. Achteraf is ze Rosemary tegengekomen en vertelde ze dat ze een Vlaming was tegengekomen. Wat later kwam ik Young tegen, een Zuid-Koreaan. Ik had hem al een paar keer tegengekomen maar nooit mee gepraat. Deze keer wel. Hij studeert Japans en na de camino gaat hij 7 maanden naar Japan. Wat later komen Marc, Dan en Mady ons vervoegen en gaan we in sneltempo door tot Arzua, waar we om 13.30 al aankomen. We eten en drinken samen. Daarna gaat het 3-tal nog 12 km. verder. Ze willen morgenavond al in Santiago aankomen. Ik ga me douchen en val in slaap. Rosemary komt een uur later aan. Ze heeft nog niet geluncht en gaat eerst nog iets eten waarna we onze inkopen doen. Tegen 19 uur gaan we op zoek naar een plaats om te eten. We komen eerst Suzanne tegen en daarna Lionel en Dominique uit de Auvergne. We gaan samen eten. Suzanne geeft Franse les in de USA en dus waren we met twee om te vertalen tussen Engels en Frans. Tegen 22.00 weer naar bed want morgen wacht weer een lange en warme dag.
Donderdag 13 juni. Ik stap vandaag van Portomarin naar Palas de Rei over een afstand van 31,3 km. met vertrek rond 7.00 en aankomst na 14.00 uur. Bij het vertrek is het donker en heel mistig, genoeg om mijn regenbroek aan te doen. Ook een weinig regen is van de partij, dit in tegenstelling van de weersvoorspellingen. Ik voel me wat triestig. Het einde is in zicht en dat betekent weer afscheid nemen van heel wat vrienden. Vanaf maandag of dinsdag gaat iedereen weer zijn eigen weg. Ik besluit om vandaag alleen te stappen en verder na te denken over hoe na de camino. Ik heb nooit echt heimwee gehad naar huis, maar eens thuis weet ik nu al dat ik de camino ga missen. Tegen de middag schuif ik aan bij Paul en Nicole, een Canadees koppel. Ik eet een Crema de mariscos. Na de middag klaart het op en schijnt de zon. We, Dick en Jane en Rosemary hebben een 3-slaapkamers appartement gehuurd. Na de douche gaan we iets drinken en inkopen doen: yoghurt en fruit. s'Avonds gaan we eten met ons 4 plus Kevin die in Nederland werkt en zijn Canadese oom. Mijn slaapkamer ziet uit op het westen. Ik heb getracht om dit zo mooi als mogelijk vast te leggen op film.
Woensdag 12 juni. Van Sarria naar Portomarin. De weersvoorspelling geeft tot 26 gr. aan. Om zeven uur is het al 14 gr. Na het ontbijt vertrek ik om acht uur, onmiddellijk zonder vest en met korte broek. Vrij snel ben ik bij Dick en Jane. Ik stel voor om samen te blijven tot het 100 km-punt. We maken foto's (zie foto) maar ik zeg tegen Dick dat dit volgens mij niet de echte is. En inderdaad 500 m. verder is er weer een met de 100 in de steen gegraveerd. Nog iets verder rond 11.15 drinken we een koffie. Daarna ga ik alleen verder. Ik passeer een vriendelijke dame die Frans wil spreken. Jolanta is Poolse van geboorte maar woont al lang in Quebec en dat is te horen aan haar Frans. Als we Rosemary naderen zeg ik haar van door te lopen en tegen Rosemary te zeggen: "You must be Rosemary because you're known for your green shoes". En Rosemary verwonderd zegt ken ik u en vraagt hoe ze dat weet. Joke geslaagd. Daarna verder met Rosemary tot Portomarin, waar we na 23,7 km. om 13.45 aankomen. De naam van het stadje is niet gestolen: het lag vroeger aan beide zijden van een rivier en ligt nu boven een stuwmeer. De kerk San Nicolas, volledig heropgebouwd na het vullen van het stuwmeer, ziet er uit als een fort en heeft geen toren. Het is wat mij betreft de mooiste pure Romaanse kerk die ik tot nu toe heb gezien. Vanavond met dezelfde pelgrims als gisteren gaan eten aangevuld met 2 dames uit Nieuw-Zeeland. Ik probeer vandaag vroeger te gaan slapen want morgen is een lange en warme dag.
Dinsdag 11 juni. Van Triacastela tot Sarria over 22,7 km. Om zes uur sta ik op want om 7.00 word ik opgehaald om terug op de camino te kunnen vertrekken. Daar het een korte dag stap ik de ganse voormiddag samen met Rosemary. Het is al vanaf 's morgens erg warm en droog, maar meestal bewolkt. Om 12.00 zijn we al ter plaatse. Ook Suzanne is hier en we eten samen een menu del Pelegrino voor maar 8,5 euro. Na een douche verken ik met Rosemary het stadje. Ondertussen is de zon erdoor gekomen. We klimmen tot aan de ruine van het kasteel. Daarna een bezoek aan de kerk. We overlopen daarna nog de volgende etappeplaatsen. Om 18.00 ga ik samen met Rosemary en Suzanne naar een pizzeria. Dick en Jane komen ons daarna vervoegen op het terras. Om 22.00 is het hoge tijd om te gaan slapen.
Maandag 10 juni. Ik ben vandaag op stap in Galicie van O Cebreiro naar Triacastela over een afstand van 21,7 km. Ik ben om 7.45 vertrokken in de dichte mist en om 12.15 in de zon aangekomen. Vooral het laatste stuk was een grote afdaling van meer dan 900 m. De Albergue was gereserveerd maar het loopt weer mis. Uiteindelijk zijn Rosemary en ik verkast naar een casa rural "Pacios" op 2 km van Triacastela. Het is hier heel rustig en ze hebben een labrador puppy van 4 maanden. 12345? Telkens ik terug vertrek tel ik tot 5: 1 geld, 2 iPhone, 3 camera, 4 stick en 5 rugzak. Om 18.00 komen ze ons halen voor de supermercado en daarna het avondeten met Dick en Jane. Suzanne is ondertussen ook hier afgezet. Uiteindelijk zitten we met 12 aan tafel, o.a. Linda een Française uit de Elzas. Ik heb de Gallische soep en pulpo gekozen. Tegen 21.00 worden we terug naar onze Casa gereden en is het slapenstijd.
Zondag 9 juni van Villafranca del Bierzo tot O Cebreiro. IK doe vandaag 30 km. Ik vertrek om 7.30 en kom om 13.40 aan. Vanaf vanmorgen is het zwaar bewolkt. Maar ik heb vandaag geen regen gezien. De laatste 6 km klim ik 700 m over een afstand van 8 km. Voor veel pelgrims de laatste grote hindernis. Op het einde eindig ik in de mist. Ik kom hier Christian weer tegen en nadat ik mijn rugzak heb achtergelaten gaan we samen een hapje eten. Daarna tijd om te douchen en een uurtje siesta. Vervolgens wat door het heel klein dorpje gestapt met enkele mooie originele Keltische daken. Ondertussen afgesproken samen met Rosemary, Dick en Jane, David en Silka om na de mis bij de Franciscanen, samen te gaan eten. Silka brengt nog een Duitser mee, Christof. Om 21.30 is iedereen moe en gaat naar bed. Ik blijf nog even om mijn blog bij te werken. De planning voor de rest is dat ik zondag 16 juni voor de eerste keer in Santiago aankom. Ik blijf daar tot dinsdagmorgen. Dan ga ik in 3 dagen naar Finisterre en nog 1 dag naar Muxia. Op 22 juni ben ik terug in Santiago.
Zaterdag 8 juni van Molinaseca tot Villafranca del Bierzo over een afstand 32,6 km. Ik ben vandaag terug alleen op stap. "The Girls" blijven een dag achter en David is verder vertrokken. Om 8.15 ben ik op weg. De lucht is donker maar de temperatuur is goed. In Ponferrada neem ik mijn tweede ontbijt. Daar zie ik Pascal nog terug. Vanaf vandaag blijft hij achter. Iets na de middag bij Cacabelos eet ik mijn lunch om daarna recht naar Villafranca door te gaan. Ik had ondertussen al gehoord dat 3 uren nadat we Cruz de Ferro waren gepasseerd het had gehageld. Twee fietsende Hollandse dames vertelden me dat vanmorgen er sneeuw lag. Zo zie je maar hoe snel het weer hier verandert. Ik ben om 8.15 vertrokken en ben om 16.10 aangekomen. Na mijn douche en een kleine was ga ik op een terras een pint pakken als Rosemary aankomt. We dineren uiteindelijk om 17.45 om daarna naar de mis van 19.30 te kunnen gaan. Daarna moesten Dick en Jane nog dineren. Rosemary en ik drinken nog een pacharan. David, Silka en Julie zitten daar al. Het is weer een leuke avond. Om 22.00 doe ik het licht uit.
Vrijdag 7 juni. Van Foncebadon over Cruz de Ferro tot Molinaseca. We vertrekken om 8.00. In het begin is het nog stijgen tot Cruz de Ferro waar iedereen een steen(tje) achterlaat. Het steentje is het zinnebeeld van de intenties waarmee je vertrekt. Voor heel wat mensen gaat dit over iemand die overleden of heel ziek is. Vanaf hier begint het aftellen. Als alles normaal gaat nog 9 dagen tot Santiago. Na het Cruz de Ferro is het nog een afdaling van 1.042 meter. Ergens heb ik weer iets verkeerd gedaan want mijn rug speelt weer op. Vanavond kan ik nog naar een fysiotherapeut gaan. Om 13.15 zijn we in Molinaseca en lunchen we met 4 nog samen. David wilt de rest van de camino alleen zijn want hij heeft nog vele vragen over hoe zijn verder leven in te vullen. Ik blijf vandaag nog met Karen en Leslie. Vanaf morgen scheiden ook onze wegen want een vriendin uit de USA komt over met haar dochter om de laatste 200 km met hun te stappen. Ik zie morgen wel hoe het met mijn rug gaat om te zien tot waar ik kom. Vanavond eten we om 19.00 samen met Rosemary, Dick en Jane en Suzanne (tot nu toe onbekend). Om 20.10 neem ik een voorlopig maar emotioneel afscheid van de zussen. Ik heb 2 ongelooflijk mooie weken met hen doorgebracht. We zien elkaar in ieder geval terug op hun laatste dag maandag 17 juni. Om 20.10 word ik met de taxi naar de Clinica Vazquez in Ponferrada gereden . Om 21.45 mag de taxi me komen oppikken. Maar de behandeling heeft van 20.45 tot 22.15 geduurd. Nu nog even uitblazen en om 23.00 lichten uit.
Donderdag 6 juni. Van Astorga tot Foncebadon over een afstand van 26,6 km. Bij het vertrek om 8.10 is het zo zwaar bewolkt dat we een onweer kunnen verwachten. De hele dag verandert het weer: van regen naar droog en soms zon, en weer terug naar regen. Dat wil zeggen ook keer op keer van kledij wisselen. In Santa Catalina de Somoza drinken we iets. We zijn terug in de bergen. Vandaag hebben we uiteindelijk 645 meter geklommen. Om 13.00 stoppen we om in Rabanal del Camino in de hoofdstraat buiten te picknicken. Het blijft gelukkig droog. We beslissen om nog 6 km verder te gaan. Om 15.00 zijn we in de Albergue Convent. David en Leslie hebben vandaag een slechte dag. David heeft last aan zijn voet en Leslie haar schouder is beter maar ze is heel moe. Vandaag ben ik over de drempel van 1.500 km gegaan. Met Cruz de Fero morgenvroeg begint het aftellen. De Albergue voelt aan als een hut in de Alpen, veel hout en muren opgebouwd uit grote stenen. Vanavond eten we in La Taberna de Gaia, een Keltische herberg. Dit is het beste eten tot nu toe. Een lekkere vissoep, een ongelooflijk lekker en groot stuk steak en een stuk chokoladetaart om nooit te vergeten. Om af te sluiten drinken we in de Albergue nog een pacharan samen met Silka, een Duitse die in de Emiraten werkt. Omdat we al 14 dagen met 4 op stap zijn dacht ze dat we 2 koppels waren: algemeen gelach. Tegen 22.00 slapen, de wekker staat op 6.30.
Woensdag 5 juni. Van Mazarife tot Astorga. Het wordt niet alleen een lange dag van 32,4 km maar ook de warmste tot nu toe met meer dan 28 gr. in de schaduw. Het was een mooi traject. In de Albergue hadden we een uitgebreid ontbijt met o.a. granen en melk waar de Amerikanen dol op zijn. We vertrekken om 7.30. Onderweg in Hospital de Orbigo hadden we een eerste stop om daarna over een van de langste middeleeuwse bruggen van Europa verder te stappen. Op een 10-tal km van Astorga was in the middle of nowhere een tent waar alles gratis te krijgen was op basis van een donativo. David die het verzorgt verwelkomt iedereen met "Welcome to paradise". We zijn in Astorga rond 15.15. Eerst een grote pint om de warmte te verdringen en daarna een douche. Om 17.00 gaan we de kathedraal bezoeken en El Palacio de Gaudi samen met het Museo de los Caminos. Terwijl Leslie naar een chiropracter is wegens een schouderprobleem gaan wij al naarde Plaza Mayor. We eten bij een Italiaan. Om 22.00 gaat het licht uit.
Dinsdag 4 juni. We stappen van Leon naar Mazarife. Het was een heel ontspannende dag. We vertrokken om 8.30 en waren al om 13.00 ter plaatse. Op het terras van de Albergue Antonio de San Padua hebben we gepicknickt met heel fris bier uit een buurtwinkeltje. Na de middag eens door jet dorp gelopen met Leslie en inkopen gedaan voor morgen. Op de kerktoren zijn drie ooievaarsnesten en ik blijf meer dan een uur op de uitkijk om het in- en uitvliegen van de ouders te zien. De kleine ooievaars proberen hun vleugels al een uit. Voor het avondeten is het voor iedereen dezelfde kost. Een gemengde salade met een dressing van mosterd en honing. Daarna soep en paella en een pannenkoek met room en aardbei.
We blijven nog een dag hier want Leon is een mooie stad met een mooi verkeersvrij historisch centrum. Ik heb om 8.00 afgesproken met David om te gaan ontbijten in de stad. We moeten wachten tot 8.30 om iets open te vinden. Eerst komt Karen opdagen en daarna Leslie. Het is vandaag echt warm, 19 gr. in de schaduw. We bezoeken de Parador en het erbijhorend museum San Marcos. Het is zo mooi dat we er 2 uren blijven rondhangen. Daarna terug naar het oude centrum en na een kleine lunch komen we oude bekenden tegen: Rosemary en Dick and Jane. Er wordt afgesproken voor het eten vanavond. Terwijl mijn 3 compagnons gaan rusten loop ik met Rosemary nog rond in het oude centrum. Om 17.30 gaan we nog het Panteon museum bezoeken. Daarna nog wat proviand inkopen voor morgen en om 19.00 gaan we met 9 op weg. Het restaurant waar we gaan eten zou om 19.30 open gaan maar naar Spaanse gewoonte is het iets na 20.00 uur geworden. Het menu was iets uitgebreider dan gewoonlijk. Ik heb gekozen voor witloof en een lamsragout. Om 22.30 lichten uit want morgen zijn we terug op stap. Vandaag toch rond de 10 km. gekuierd.
Zondag 2 juni van Mansilla de las Mulas tot Leon over een afstand van 20,5 km. Na een lekker ontbijt in een Confeteria zijn we om 8.30 op weg. Ik vertrek onmiddellijk in een hemd zonder vest. Het belooft warm te worden en er is geen wind. We lopen de hele tijd parallel aan de N-601, maar het is zondag en dus beduidend minder verkeer. Rond 13 uur zijn we al in Leon. We gaan eerst iets drinken en een tapa eten. Voor mij is dat een paella. In Leon wordt het feest van Corpus Christi gevierd met o.a. een fanfare van meer dan 100 man die door de straten trekt. We bezoeken daarna nog de kathedraal. Dit is een heel mooie indrukwekkende gotische kathedraal met enorm veel glasramen. Spijtig dat bij een vroegere verbouwing het koor in het midden is blijven staan in plaats van vooraan. Terwijl we voor de kathedraal stonden Ana nog gezien. Dit wordt zeker een tot weerziens. Nog een ijsje gegeten en gezocht waar te eten vanavond om daarna ons te gaan douchen. We gaan avondeten in een restaurant met een pelgrimsmenu. 's Middags nog gevraagd maar 's avonds blijkt dit enkel te gelden voor de middag. We zijn met ons vieren en Jeffrey en Jefferson en een dame uit Noorwegen. We bestellen van de menukaart en een paar flessen wijn. Jeffrey wilt betalen omdat dit weer een afscheid is. Zij gaan verder en wij blijven nog 1 dag in Leon. We zakken nog af naar een bar om een pacharan te drinken. Tegen 11 uur gaan we slapen.
Zaterdag 1 juni. We stappen van Calzadilla de los Hermanillos tot Mansilla de las Mulas over een afstand van 24,5 km. We zijn nog altijd met 4 op stap en moeten vertrekken rond 7.20 zonder koffie. We stappen het alternatief via La Calzada Romana. Dat wil zeggen dat we over de volledige afstand geen dorp tegenkomen. Dit is de Meseta op zijn best. Gisteren scheen de zon al de hele dag maar er was een zeer koude wind van uit de bergen. Vandaag de hele dag zon, geen wind, en ook geen schaduw. We zijn om 13.30 ter bestemming vlak voor het te heet wordt. Deze keer geen probleem met de reservatie. De meesten slapen in dezelfde straat. Nadat we gedoucht hebben drinken we een pint en eten we een bocadillo in de verkeersvrije steeg. Ondertussen passeren een aantal oude bekenden: Christian, Antoinette, Ana en Eriko de Japanse jonge dame. Met Anna zijn de gesprekken geanimeerd als ze hoort over Sidi Lardi Cherkaoui. Ze is een grote fan van hem en ze benijdt me dat ik al een aantal stukken van hem heb gezien. Afspraak is dat als er nog een vertoning van hem in Belgie is ik haar verwittig. 's Avonds het gebruikelijk menu met 10. Door de jongeren wordt er daarna meerstemmig gezongen. Weer een prachtig einde van een mooie dag.
Vrijdag 31 mei. Van Terradillos over Sahagun tot Calzadilla de los Hermanillos over een afstand van 29,8 km. Om 7 kunnen we ontbijten en om 7.45 zijn we op weg. We hebben vanaf het begin zon en geen wind. Na een uur start de wind en na de middag waait het goed hard. De hele dag is het wind tegen en dat is best vermoeiend. Tot Sahagun wandelen we parallel aan de grote baan, maar daarna nemen we de alternatieve weg. Een brede zandweg zonder ook maar 1 dorp. Maar het is lekker wandelen in de Meseta met dit weer. De reservatie was weer een knoeiboel zodat David en ik uiteindelijk worden overgeplaatst naar een mooie casa rural. Voor het avondeten gaan we naar de andere Albergue waar Karen en Leslie slapen voor de klassieke menu de Pelegrino. Het was heel verzorgd en alle desserten waar ter plaatse gemaakt en heel lekker. Terug met David naar onze casa en daar nog een pacharan gedronken.
