Geef je e-mail adres op en klik op onderstaande knop om je in te schrijven voor de mailinglijst.
Onderweg zijn is belangrijker dan aankomen.
19-05-2013
De schelp
In Spanje is er heel veel signalisatie. De gele verf moet er goedkoop zijn. Daarnaast zijn er ook gestileerde schelpen zoals deze in een klein dorpje. De schelp zou ook de richting moeten aangeven maar dat klopt niet. Soms staat de punt in de richting verwijzend naar het feit dat alle camino's in Santiago samenkomen, soms is het omgekeerd en zou het verwijzen naar de vingers van een hand die de weg wijzen. Ik weet het antwoord niet, maar erg consequent is het niet. Ter info: in Frankrijk was het niet beter.
Zondag 19 mei. Van Puente la Reina tot Estella over een afstand van 23,8 km. Ik zou verder kunnen stoppen maar ik wil morgen in Los Arcos slapen waar er Vlaamse Hospitaleros zijn. Ik heb lekker lang geslapen. De wekker staat op 7.15. Daarna een ontbijtbuffet. Rond 9 uur vertrek ik maar ik neem nog mijn tijd in Puente la Reina. Ik ben in de hoofdkerk, Iglesia de Santiago, geweest waar de Pinkstermis bezig was. Heel de kerk blonk van het goud. Door een poort en een romeinse brug verlaat ik de stad. Het is nog altijd zwaar bewolkt en het begint weer te regenen. Dus bache over de rugzak en de regenbroek weer aan. Het is afwisselend fris en dan weer wat zon. De temperatuur blijft laag, zeker in vergelijking met Antwerpen, waar het vandaag nog meer dan 20 gr. zou zijn. Ik ben nu op de Camino Frances. De weg is op vele plaatsen breed en op 1 plaats was er zelfs een voetgangerstunnel. Maar dat wil ook zeggen vele pelgrims voor mij, achter mij, rustend langs de weg. Om 14.30 ben ik ter bestemming. Ik besluit om in Estella in de kleine Albergue Parroquial San Miguel te slapen met 32 bedden over 2 slaapzalen verdeeld. De Hospitaleros van het ogenblik zijn Canadezen. Hier wordt geen avondeten gemaakt, wel wordt voor een ontbijt gezorgd. Na een lekkere douche verken ik het stadje. Het is zondag en alles is gesloten op een aantal bars en restaurants na. Op aanraden van de Hospitaleros ga ik naar de Casanova om iets te eten. Daar tref ik nog 4 pelgrims en we hebben samen een gezellige babbel.
Zaterdag 18 mei. Van Monreal tot Punta la Reina. Ik heb vandaag 36,6 km gestapt. Vanaf 5.45 beginnen de 4 Spanjaarden op te staan. Ze vertrekken al om 6.30. Ik ben dan maar om 6.15 opgestaan omdat ook de 3 Spaanse dames opstaan. Vandaag is het eerste deel weer over de weg om zo de modderige bergen te vermijden. Ik ben niet zeker van de te volgen weg en volg op afstand de dames. Gelukkig want op een splitsing was ik anders de verkeerde weg opgegaan. Ik ben in Tiebas rond 9.30 en wil daar ontbijten, maar de plaatselijke bar gaat vrijdag pas na 10 uur open. Een warme koffie had nochtans deugd gedaan want de temperatuur was ondertussen gedaald tot 3 graden. Mijn handen beginnen pijn te doen. Handschoenen hadden niet veel geholpen want het heeft tot 14 uur voortdurend geregend. De titel water verwijst niet alleen naar het hemelwater maar ook naar de smaak van het water. Elke dag vul ik mijn camelbag met water van de kraan. Al in Frankrijk viel me op dat het water van streek tot streek anders smaakte. In Spanje zijn de smaken nog meer uitgesproken: gisteren veel chloor, vandaag een soort ontsmettingsstof. Lekker is wel anders, maar het laaft de dorst en ge wordt er niet ziek van. Naar het einde toe heb ik de Spanjaarden ingehaald, zij hadden al middag gegeten, en ik ben met hun verder meegegaan tot Puente la Reina. In Obanos werd het ineens drukker omdat we vanaf hier op de Camino Frances zitten. Ik ben erg moe van een aantal nachten slecht slapen. Ik besluit om op hotel te gaan. Na een lekker bad ben ik in slaap gevallen. Toen ik naar beneden ging zat Joaquin, de man met de grote snor, een pint te drinken en hij vraagt om bij hem te komen zitten. We proberen zo goed en zo kwaad als mogelijk met elkaar te spreken. Hij vertelde dat hij 5 jaar geleden zijn dochter van 33 jaar had verloren door een hartaanval. Voor het avondmaal word ik aan een grote tafel gezet. Daarna komt Wilfred erbij zitten, een jonge Nederlander die met de fiets vanaf Utrecht alleen op weg is. Een eenzame avondmaaltijd werd opeens weer een leuke gezellige babbel. De camino zit vol verrassingen en telkens weer mooie ontmoetingen. We hebben samen het restaurant gesloten om 22.15, naar Spaanse normen heel vroeg. Nu wacht me nog een lange rustige nacht.
Donderdag 16 mei. De tocht vandaag gaat van Ruesta naar Sanguesa over een afstand van 21,8 km. Ik heb slecht geslapen. Ik denk van de kou. Ik heb te dikwijls het te warm gehad 's nachts zodat ik geen t-shirt aandoe om te slapen. Maar deze nacht was echt koud. Om 8.20 ben ik op weg. Ik vertrek met de fleece omdat het niet koud is en de lucht bewolkt met blauwe vlekken. Maar eens 300 m gestegen is er veel ijskoude wind. Er zijn hier niet voor niets zovele windmolens. In loop nog door Undues de Lerda maar besluit om daar in de Albergue niet te lunchen en verder te gaan. Op de grens tussen Aragon en Navarra lunch ik: het eten staat in Navarra, het drinken nog in Aragon. Daarna zie ik regenwolken naderen. Vlug de regenbroek aan en ik krijg eerst hagel en daarna lichte regen op het menu. Maar door de harde wind voelt het erger aan. Om 14.15 ben ik al in Sanguesa. Er zijn hier 14 bedden. Voor avondeten en ontbijt moeten we zelf zorgen. Na het douchen heb ik wat rondgewandeld en inkopen gedaan voor de volgende dagen: brood, geitenkaas (iets anders hebben ze hier niet) en fruit. Tegen 19 uur zoek ik een restaurant. Na wat zoeken stap ik ergens binnen en bots op 4 Spanjaarden die ook in de Albergue slapen. Een van hen is de man met een zware moustache die gisteren de uitspraak over de "cojones" deed. Onmiddellijk schuiven ze een stoel toe om mee iets te drinken. De patron wil het restaurant niet openen want zijn vrouw is er niet. Maar als er in totaal 7 pelgrims willen eten belt hij zijn vrouw op. Voor geen 15 euro heb ik goed gegeten en gedronken: vissoep, kabeljauw en dessert. Daarnaast 2 flessen wijn voor 5 man en om af te sluiten een ruime Pacharan. De Spanjaarden hebben echt hun best gedaan om mij bij het gesprek te betrekken. Dat was een aangename verassing. Â Om 21.30 lag ik in bed.Â
Door de zware regenval in het begin van het jaar is er zware schade aangericht in de vallei. Huizen zijn weggespoeld en op de oevers liggen nog heel veel ontwortelde bomen. Ook de Camino was bijna weg. Op een andere plaats moet ze helemaal zijn weggespoeld maar was het na 1 week al hersteld.
Woensdag 15 mei. Ik stap van Arres naar Ruesta. Iets voor achten ben ik op weg voor uiteindelijk 29 km. De lucht is zwaar bewolkt en ik beslis om met de regenvest te vertrekken. Terecht. In begin met 2 km terug af te dalen om terug op de camino te komen. Vanaf kwart na 10 regent het een gans uur lichtjes. Daarna probeert een waterzonnetje alles te drogen. Ondertussen loop ik in een bos op een smal paadje dat een beekje is geworden. Nu eens op de kant lopen, maar meestal is er geen andere keuze dan in de modder te ploeteren. Op het middaguur verlaat ik de weg om naar Artieda te klimmen in de hoop een bakker te vinden. Ik vraag het aan iemand die daar woont en hij vraagt of het Jueves is want dan komt de bakker langs. Dus niet. In de bar/restaurant naast de pelgrimsherberg kan ik toch al een bocadillo con jamon y queso (broodje) krijgen. Na 45 minuten vertrek ik terug maar ik zie dat het boven het stuwmeer hard regent. Ik trek dus nog vlug mijn regenbroek aan. Het heeft goed doorgeregend tot als ik in Ruesta aankwam. De regenbroek bevalt me enorm. Ruesta moet ooit een dorp geweest zijn. Nu staat er alleen nog een ruine van een kasteel en enkele ingestorte woningen. Een van de oude woningen is gerenoveerd. Daar is nu een bar en de refter. In een gebouw ernaast zijn de slaapplaatsen. Dit is deels een oud gebouw en deels nieuwbouw. Mooie kamers en gescheiden sanitair voor mannen en vrouwen. Voor morgen kan ik een picknick bestellen. Komt goed uit want morgen kom ik weer geen winkels tegen. Het avondmaal bestaat uit een soep met bonen en ik denk andijvie. Het hoofdgerecht is aardappelmoes met zoete courgettesaus en als dessert krijgen we cacaocake met aardbeiencoulis. Ik zit aan tafel met een Duitse, 3 Spaanse vrouwen en een Spanjaard. Op een zeker ogenblik wordt de discussie nogal hevig, vermoedelijk over politiek. Al wat ik verstond was "Todos los Espagnoles son cojones". De Duitse is een lerares die 1 schooljaar werkonderbreking heeft gevraagd. Vorig najaar is ze van thuis te voet naar Santiago geweest. In maart is ze vanuit Santiago in tegengestelde zin terug vertrokken richting Arles. Ik kon tenminste met iemand praten want met de Spanjaarden is dat quasi uitgesloten.Â
Dinsdag 14 mei. Van Jaca naar Ares over een afstand van 25,9 km. Rond 8 uur waren we op weg. We want Fred en Vera gaan de eerste kilometers mee, daarna gaan ze een variante van GR-route lopen. Het is een aangenaam lopend pad dat de Vallei van de Rio Aragon volgt en we dalen langzaam samen met de rivier. We steken ook een aantal keren de N-240 over. Dit is telkens zeer goed aangeduid voor de wandelaars maar ook voor de automobilisten. In Santa Cilia de Jaca lunch ik op een pleintje. Op het einde is er een pittig klimmetje naar Ares, waar ik rond 14.30 aankom. Ik heb me toch wel wat gespoed omdat vanaf de middag veel regen werd voorspeld, maar ik ben droog aangekomen. Veel lijkt er in dit dorp niet te gebeuren. In de Albergue is plaats voor 18 personen. De planning is strikt: 18.00 rondleiding in de kerk, 20.00 avondeten, 22.00 licht uit, 7.00 ontbijt en 8.00 iedereen buiten. Naast de albergue is er ook een bar/restaurant. Alles lijkt hier 1,20 te kosten: een biertje, een ijsje, ... Diegenen die willen, helpen mee met het klaarmaken van het avondmaal. Het is een gezellige drukte in kleine keuken. We eten paella met kip en worst en daarnaast een heel lekkere ensalada mixta. We zijn met 10 pelegrinos en 3 Hospitaleros. Hier wordt gerekend op een donativo, dat wil zeggen dat iedereen mag betalen wat hij wilt. Met het geld van gisteren wordt ons avondmaal klaargemaakt, met het onze doen ze de aankopen voor de volgenden. Met de wijn erbij werd het een gezellige boel. Nu zijn de meeste pelgrims Spanjaarden maar gisteravond was er ook een koppel uit West-Vlaanderen en een uit Hongarije.
Maandag 13 mei. Voor de middag naar het toerismebureau geweest voor wat info over de Via Tolosano naar Puente la Reina. Daarna de mooie Romaanse kathedraal bezocht. De speciale dakversiering is veel later aangebracht. Van uit de kerk ga je het Musee Diocesain de Jaca binnen. Het is gevestigd in een oud klooster dat aan de kathedraal is aangebouwd. Ook hier is met respect voor het oude klooster een modern museum uitgebouwd. Heel speciaal zijn de muurfrescos die gered zijn uit oude vervallen kerken. Om morgen terug op stap te kunnen gaan ook wat inkopen gedaan. De portemonnee is ook aangevuld want de volgende 3 dagen zou ik geen bank tegenkomen. Na de middag zijn we met de wagen naar de Col de Somport gereden, waar de Via Tolesana de Pyreneeen oversteekt. We zijn daar op de grens tussen Frankrijk en Spanje. Daarna zijn we afgedaald tot Canfranc. Daar staat een monumentaal groot treinstation. Langs de ene kant kwamen de Spaanse treinen en langs de andere kant de Franse. Iedereen moest door het station van trein veranderen en o.a. door de douane. Nu rijden enkel nog treinen op het Spaanse gedeelte. Fred en ik zijn met de trein terug naar Jaca gereden. Daarna thuis nog een pintje gedronken met als tapa groenten in tempura. Tegen 20.30 zijn we in een restaurant een hapje gaan eten. Een mooie afsluiter van 2 dagen in Jaca. Morgen wacht terug het serieuze werk.
Zondag 12 mei. Vandaag en morgen zijn rustdagen. Voor de middag zijn we Jaca gaan verkennen en in de St. Jacobskerk naar de mis geweest. Ik heb daar ook een heel mooie stempel gekregen. Na de middag zijn we met de wagen de bergen ingetrokken. De wagen wordt geparkeerd aan het nieuwe (nieuw is relatief want er zijn al lang geen monniken meer) klooster van de Benedictijnen in San Juan de la Pena. Het is volledig afgebrand en nu herbouwd, deels als een prachtig museum met de resten van het klooster en deels als een hotel. Vandaar zijn we te voet afgedaald naar het oude klooster dat onder een overhangende rots is gebouwd. De oudste delen dateren van de tiende eeuw. Impressionant. Met het busje terug naar boven want het werd al laat. Bij het terug rijden zijn we nog gestopt bij het Iglesio Monasterio Santa Cruz de la Seros ( Huesca). Na een heerlijk avondmaal nog wat gesproken over ons gemeenschappelijk werkverleden. En dan rond 23 uur naar bed.
