Geef je e-mail adres op en klik op onderstaande knop om je in te schrijven voor de mailinglijst.
Onderweg zijn is belangrijker dan aankomen.
20-06-2013
Dag 79 - 0,00 km.
Donderdag 20 juni. Ook zonder wekker word ik om 6 uur wakker. Ik heb daardoor de zonsopgang kunnen filmen. Deze voormiddag heb ik ook mijn laatste kilometers gestapt tot aan kilometerpaal 0,00. De lichttoren ligt op 3,5 km. van Fistera. Vanaf nu nog enkele rustdagen en op 24 juni huiswaarts. Dit is het laatste dagverslag. Één van de volgende dagen zal ik nog een afsluitend bericht posten. Aan al die mij gedurende de tocht hebben ondersteund met reacties op een blog en/of in het gastenboek, bedankt. Aan al diegenen die gesponsord hebben voor het project van Plan, hartelijk dank. Voor diegenen die gewacht hebben om te sponsoren heb ik slecht nieuws: in plaats van 1.700 km. zijn het 1.869 km. geworden.
Ik vertrek om half acht deze morgen met het idee om indien het kan ineens door te stappen naar Fistera. De nacht was weer luidruchtig met een aantal harde snurkers. Het is mistig en het regent. Maar eens de oceaan in zicht begint de zon er door te komen. Na 47,9 km. kom ik om 6.15 aan. Na wat zoeken vind ik een hostal met zicht op zee en de haven van Fistera. Als ik op zoek ben voor een restaurant kom ik Carola tegen. We hebben elkaar de laatste weken regelmatig tegengekomen maar nooit met elkaar gesproken. Ze was altijd met 2 andere Duitse vrouwen. Ze vraagt of ik goesting heb om met haar iets te drinken. We drinken een vino blanco secco. In het restaurant is er een menu van 12 euro met 6 soorten warme schaaldieren. Heerlijk!
Ik ben vanmorgen vóór mijn "Friends for ever" om 6.30 vertrokken. Vrij snel kom ik Lionel en Dominique tegen. Iets later Michael, een Ier, die even snel stapt als ik. We stappen uiteindelijk 45,7 km. Om 17.10 hebben we de 2 laatste bedden in de Albergue. Ingrid uit Brussel en Jolanta zijn daar ook en we eten samen. Om 22.00 gaan de lichten uit.
Maandag 17 juni. Daar Karen en Lesley
gisteren avond pas zijn aangekomen, gaan we vandaag terug naar de pelgrimsmis.
We zitten weer om 11 uur in de
kerk om een zitplaats te hebben. Voor Karen worden de emoties erg groot. Deze
keer geen groot wierookvat. Daarna gaan ze hun Compostela halen. Christian die
ik al ken van Frankrijk staat daar ook. We spreken af om na de middag iets
samen te eten en of drinken. Als ik daar aankom staat ook Fred daar die ik
sinds Sint-Jean niet meer had gezien. s Avonds spreken we af om samen te gaan
eten in een Italiaans restaurant. We zijn met acht: Dick en Jane, Rosemary,
Karen en Leslie, en de vriendin van Karen en haar dochter. We slapen allemaal
hetzelfde hotel. Het afscheid nemen is verschrikkelijk emotioneel. Wanneer
iemand zegt: " You truly were my Camino Angel" dan weet je
eigenlijk niet wat te zeggen of denken. Morgen ga ik verder en moet ik proberen
al deze emoties een plaats te geven.
