Vandaag moest de topdag worden van deze driedaagse tocht met een bezoek aan het nationale park van Uluru en Kata-Tjuta.

Van Erldunda was het opnieuw een rit van een kleine driehonded kilometer.

Onderweg stopten we voor een fotostop aan de lookout voor Mount Connor, een geërodeerde Tafelberg, die vanuit de verte kan verward worden met Ayers Rock (Uluru).

Maar Mount Connor is groter, platter en onderaan anders dan Ayers Rock.

Aan de andere kant van de weg lagen zoutmeren.

Overal zagen we die dieprode kleur van de aarde en het zand, die aan deze streek de naam geven van 'the red centre'.

Vandaar ging het in één stuk tot Yulara aan de ingang van het nationale park van Uluru en Kata-Tjuta.

Daar konden we een kijkje nemen in het informatiecentrum en dan reden we eerst naar Kata- Tjuta, of ook genoemd met de oude koloniale naam, the Olgas.

Het is een indrukwekkend massief afgesleten rotsen in kegelvorm, afgescheiden door kloven.

Hetzelfde verhaal als gisteren. Hondeden miljoenen jaren oud!

Indrukwekkend en prachtig.

Vandaar reden we naar Uluru zelf voor een bezoek aan het 'Aboriginal Cultural Centre' en een rit rond de basis van 'the Rock'.

De beklimming is erg moeilijk en gevaarlijk en niet gewenst door de Aboriginals.

De wandeling rond de basis van de rots leek me zinvoller en interessanter en dat was het ook.

Als je vlak bij 'the Rock' staat, is het verbazend welke grillige vorm deze aanneemt en een de voor en achterzijde totaal verschillend is. Er zijn veel inhammen, kloven, scheuren, grotten, holen, …

De kleur is roze en de rots heeft een glad oppervlak.

We hadden opnieuw een fantastische gis die onderweg al veel verteld had over de natuur en de Aboriginals en deze keer ook veel wist te vertellen over de verhalen van de Aboriginals in verband met verschillende plaatsen en plekken op de 'Rock'. Deze plek is een heilige plaats voor de Aboriginals. In en rond Uluru vonden heel wat ceremonies plaats.

Na de rondrit en enkele wandelingen langs de rots reden we naar de 'sunset area' waar we een prachtig zicht hadden op de hele rots die nu ondertussen al veel roder zag.

Stilaan zagen we Ayers Rock van kleur veranderen naarmate de zon onder ging.

Ondertussen werd de barbecue klaargemaakt en genoten we van 'champagne' en een lekkere maaltijd.

Het is verrassend hoe rap de zon ondergaat en het kleurenschouwspel verdergaat, tot de zon helemaal achter de horizon verdwenen is en de rots van dieprood, nu flets paarsgrijs geworden was.

Na dit unieke schouwspel wachtte een lange busrit van ongeveer vijfhonderd kilometer naar Alice Springs.

Onderweg zagen we tientallen kangoeroes over de weg huppelen of op of langs de weg zitten.

Vandaag was het vertrek heel vroeg, want we hadden een lange rit van een kleine vijfhonderd kilometer (enkele rit) voor de boeg. We volgden vanuit Alice Springs een tijd de Stuart Highway die Adelaide (in het Zuiden) verbindt met Darwin (in het Noorden).

Stuart was de eerste Europeaan die het Australische continent van Zuid naar Noord, volledig doorkruiste.

We reden ongeveer tweehonderd kilometer tot Erldunda, een benzinepomp en een motel, voor een eerste rustpauze.

Daar sloegen we af op de Lasseter Highway, richting Uluru, maar na een honderdtal kilometer sloegen we weer af, richting Kings Canyon (Watarrka).

Toen we aankwamen makten we een 'rimwalk', een wandeling langs de bovenkant van de canyon van ongeveer drie uur.

Kings Canyon is een echte canyon, want niet gevormd door erosie, maar door breuken en scheuren in de aardkorst.

De canyon is honderden miljoenen jaren geleden ontstaan, ongeveer honderd miljoen jaar voor de komst van de eerste dinosaurussen.

En dit verhaal zullen we hier nog horen. Deze streek is geologisch gezien, bijzonder oud en lang geleden gevormd, zoals ze nu nog bestaat, maar ondertussen is er veel erosie geweest.

De wandeling begon met een steile en moeilijke klim, maar eens boven hadden we een prachtig zicht over de vallei en de hele wandeling was bijzonder mooi.

Na afloop reden we terug tot Erldunda voor de overnachting.
Je ziet enkele foto's van de terugweg met zicht op de Ranges en een enkele wilde kameel.

Vandaag was de eerste dag van mijn driedaagse tour doorheen central-Australia.

We waren maar met drie en dus reden we in een terreinwagen naar Hermannsburg ongeveer honderd dertig kilometer zuidwest van Alice Springs.

We reden langs de West Mac Donnell Ranges en prachtige landschappen.

Hermannsburg was oorspronkelijk een Duits Lutheraanse missie, gesticht eind negentiende eeuw met de bedoeling om de Aboriginals te bekeren.

De missie werd een tijd geleden opgeheven, maar de plaats is nu 'heritage' en gerund door Aboriginals. Hermannsburg ligt in Aboriginalland en is een Aboriginal nederzetting ('community' zoals ze het hier noemen).

Er is nog de oude kerk te zien, de missie en enkele aanpalende gebouwen.

In een ervan is een tentoonstelling met schilderijen van onder andere Albert Namatjira, bekend Aboriginalartiest. Hij was de eerste Aboriginalschilder.

Zijn werken weerspiegelen de kleuren van het rode hart van Australië en doen wat denken aan Van Gogh. Zijn werk doet opvallend Europees aan.

Het is niet de traditionele Aboriginalkunst, zoals ze deze hier veel verkopen.

Ook zijn kinderen waren getalenteerde schilders.

Albert Namatjira was wereldwijd beroemd en geëerd en stierf in 1959.

Deze streek (Aboriginalland) is volkomen alcoholvrij. Gen verkoop en geen verbruik! Althans niet officieel.

Even buiten Hermansburg hield de asfalt op en reden we over hobbelige en zanderige pistes of over rotsen naar de Palm Valley.

Opnieuw onbeschrijflijk mooie landschappen die meer dan zeshonderd miljoen jaar geleden gevormd zijn. Bergketens die hoger waren dan de Himalaya, volledig geërodeerd, canyons en kloven.

Men vindt er geen fossielen, want dit alles werd gevormd lang voordat er sprake was van enig leven op aarde.

Na een hobbelige rit langs en soms in de droge bedding van de Finke rivier, de oudste rivier op aarde, kwamen we in het Finke Gorge National Park en de Palm Valley.

Een uitzonderlijk mooie vallei, de enige plaats op aarde waar de prehistorische 'red cabbage' palmbomen groeien.

Ze hebben zich kunnen in stand houden (enkel in deze vallei) dankzij het water in de porreuze zandsteenrotsen die het regenwater als een spons opslorpen en het nadien beetje bij beetje vrijgeven..

We hadden het geluk van een uitstekende gids te hebben die heel veel wist en ons ook veel vertelde over de cultuur van de Aboriginals en hoe dit intelligente volk er in slaagde om te overleven in een (semi)-woestijngebied waar enkel kangoeroes leven, insecten en enkele eetbare planten.

Ze hadden voor alles een natuurlijk medicijn en technische hulpmiddeltjes die ze haalden uit de natuur.

Deze morgen bracht ik een bezoek aan het historische 'Telegrapgh Station'.
Het ligt even buiten het centrum (ongeveer vier kilometer), maar het is een uiterst aangename wandeling door mooie natuur, eenzaam en verlaten, langs de boord van de uitgedroogde Toddrivier.
Het bezoek was interessanter dan ik had gedacht. De aanleg van de telegraaflijn van Adelaide naar Darwin en zo via Indonesië en India naar Londen was een grote stap in de negentiende eeuw. Australië werd voor het eerst rechtsreeks met Groot-Brittannië verbonden.
De lijn liep dwars door het Australisch binnenland en er moest om de driehonderd kilometer een station komen om het signaal te versterken.
Zo is Alice Springs ontstaan. Het station is mooi gelegen aan de originele bron, genoemd naar Alice, de vrouw van Charles Todd, de ingenieur die een belangrijke rol speelde bij de aanleg van de overlandse telegraaflijn.
Na de verhuis van het station naar Alice Spring zelf, werd het comples een tehuis voor halfbloed kinderen (van blanke vaders en aborignal moeders) die door hun vaders verstoten werden. Sosm werden de kinderen van de aboriginal moeders weggenomen (ontvoerd) om ze in een tehuis op te voeden naar westers model en om alle invloeden van de aboriginal cultuur uit te wissen.
Alcohol moet hier een serieus probleem zijn, want de verkoop is zeer streng gereglementeerd en overal zie je borden die het verbruik in het openbaar verbieden.


 

Deze morgen ben ik van Melbourne naar Alice Springs gevlogen, een vlucht van ongeveer twee uur en driekwart. Alice Springs ligt in het centrum van Australië in de Northern Territory. Daarmee ben ik aangekomen in het rode hart van Australië.

In minder dan een uur vliegen zag ik het groene landschap van Victoria al snel veranderen in droger gebied en al snel in woestijn, een onherbergzaam, dor en verlaten land.

We vlogen langs grote zoutmeren en dan over heuvelruggen en steeds werd de aarde roder en droger en kon je de sinds oudsher uitgedroogde rivierbeddingen zien.

Als we Alice Springs naderden, zagen we toch wat begroeiing en bomen.

Een echte oase midden in de woestijn, dankzij de bron van Alice!

Het is een heel andere sfeer, een ander land bijna.

Nu zitten we echt in de outback van Australië.

De airport shutltlebus bracht me van de luchthaven naar de stad, ongeveer vijftien kilometer verder.

Alice Springs is een kleine stad, mooi gelegen aan de Mc Donnell Ranges en met rechte parallelle straten.

Het is een echte uitvalsbasis voor toeristen en jongeren die van hieruit de outback intrekken en Uluru of andere gebieden in de buurt bezoeken.

Het is hier echt Aboriginalland. Je komt ze overal tegen en in de stad zijn er een aantal galerijen waar ze zeer mooie, typische aboriginalart verkopen, didgeridoo's enz.

Deze avond zag ik ze op de terugweg naar mijn backpakkerslogement in groepjes rond de kampvuurtjes zitten aan de oevers van de uitgedroogde Toddrivier.
De winkelstraat is hier de Toddmall, die vandaag uitestorven was, zoals je kan zien op de foto.

In Alice ligt een heuvel die men de ANZAC heuvel noemt ter herinnering aan de soldaten van Australië en Nieuw-Zeeland, die gestreden hebben in de oorlogen.

Van daar zie je de stad mooi liggen.
Het weer is aangenaam zonnig, maar niet te warm.