Na de ochtendmis en het breviergebed namen we het ontbijt.

Brother Michael die een vreselijke babbelaar, maar een gezellige kerel is, vertelde me zijn levensverhaal en het verhaal van zijn roeping en zijn toetreden tot de Salesianen, zodat de ochtend vrij snel voorbij ging.

Daarna leidde hij me rond op het terrein van de school, een vrij recent gebouwde basisschool en een college.

Alles samen ongeveer 1000 leerlingen.

Volgende week zal ik de school in werking zien, maar nu is het nog vakantie.

In de namiddag wilde father Bob me meenemen op de top van de Mount Wellington hier net achter, maar door de wolken veranderden de plannen en red hij me rond. We reden een hele tijd langs de rivier, langs de chocoladefabriek van Cadbury, naar New Norfolk en zo verder door naar Bushy Pak en het Mount Field National Park. In dat park dat eigenlijk oerwoud is, staan reuzengrote bomen en varens, ondoordringbaar woud.

Het was een prachtige rit door het binnenland van Tasmanië en door steeds wisselende heuvelachtige landschappen.

Na enkele kalme dagen in Melbourne was vandaag een reisdag.

Father John bracht me naar de luchthaven van Melbourne (domestic terminal) waar ik om 11.45 uur de vlucht van Virgin Blue nam naar Hobart (Tasmanië).

Het vliegtuig steeg op tijd op. Spijtig dat ik niet aan het raam zat.

We vlogen in zuidelijke richting de zee over en dan het eiland dwarsen tot we landden in Hobart. Door het raam kon ik toch een beetje de landing volgen. De luchthaven lig oostwaarts van de stad en je kon door het raam de rivier zien of de zeearm en daaraan de stad Hobart, tot deze achter een heuvelrug verdween.

De eerste aanblik van het eiland (Tassie, zoals ze het hier in Australië noemen) was groen, vergeleken met Melbourne en omstreken.

Hier regent het veel meer en in overvloed.

Bij aankomst om 13 uur was het zonnig en 10 graden, maar het voelde niet zo koud als de 12 graden in Melbourne.

Bij mijn aankomst zou father Michael Jackson me opwachten, maar ik vond niemand.

Ik bleef wat wachten en rondlopen in en uit, maar vond niemand.

Uiteindelijk kon ik rond kwart over drie met de bus naar de stad.

Aangezien de pater me zou ophalen, had ik geen adres, noch telefoonnummer.

Ik liet me afzetten aan het informatiecentrum dat hier op elke belangrijke plaats bestaat.

Ik wist alleen Salesian fathers, Don Bosco, parochie en school.

Niemand die daarvan ooit gehoord heeft.

Ook niet in het informatiecentrum. Gelukkig waren ze daar heel behulpzaam en hebben ze het op internet opgezocht. Het bleek het Dominic college te zijn in een buitenwijk van Hobart, in Glenorchy, op ongeveer 10 km. afstand van Hobart en bergop. Gelukkig mocht ik vandaag bellen en het leek de juiste plaats te zijn. De paters verwachtten me echter pas morgen. Ik weet niet wat er is misgegaan, maar met de taxi stond ik na een halfuur ter plaatse.

De plaats is mooi en Tasmanië is heel anders dan de rest van Australië. Wat ik er tot nu toe van gezien heb, schijnt dat te bevestigen. Het lijkt hier gemoedelijk en kleiner.

Ondertussen ben ik hier wel goed ontvangen en ben ik wel gekomen.