Sinds enkele weken maak ik de maandag een langere uitstap. Twee weken was dat een georganiseerde dagtrip en vandaag was het op eigen initiatief een bezoek aan de 'Goldfields' van Victoria. In de tweede helft van de negentiende eeuw werd, na New South Wales, ook in Victoria goud gevonden. Toen trokken vele avonturiers uit onder andere Europa en China naar Australië en vooral dan de streek van de 'Golfdields' om hun geluk te beproeven. De steden zoals Ballarat en Bendiigo groeiden toen enorm. Er was veel armoede en de mensen moesten hard werken, zonder enige zekerheid op succes. Gisteren nam ik de trein vanuit het Southern Cross Station in Melbourne naar Ballarat. Het is anderhalf uur sporen voor 110 km. Het was een mooie rit door wisselende landschappen. In Ballarat wachtte een busje dat ons naar 'Sovereign Hill' bracht, even buiten Ballarat. Het is een soort attractiepark in verband met de goudzoekers en de goudkoorts van de tweede helft van de negentiende eeuw. Eerst is er een soort tentoonstelling en een film binnen en als je buiten komt, kom je eerst in het kamp van de goudzoekers. Daar kan je zien hoe en in welke moeilijke omstandigheden deze mensen leefden en werkten in de goudvelden en in de goudmijnen. Als je verder ging, kwam je in een stad, volldig nagebouwd zoals in die tijd en met acteurs in de kleding van toen. Je waant je echt in Ballarat in de tweede helft van de negentiende eeuw. Er is een tinbewerker, een kopersmid, een goudbewerker, een bank en postkantoor, hotels en theater, begrfenisondernemer, apotheker, fotgraaf, bakkers, snoepfabriekje en snoepverkoper, kledingwinkel, hoeden- en laarzenmaker, horlogewinkel en juwelier, zadelmaker, hoefsmid en koetsenfabriek. Daar kon je zien hoe de karrenwielen gemaakt worden. Heel speciaal!!! Er was ook een kaarsenmakerij, een bowling, kerken, brandweer, politie, postkoetsenkantoor, ... .... Op de heuvel zelf zag je hoe het gouderts werd bewerkt Alles werkte. In de bakker kon je pasteitjes en broodjes kopen, in de voedingwinkel de zelfgemaakte snoep, bij de kaarsenmaker kon je de ter plaatse gemaakte kaarsen kopen, .... Ik maakte ook een ritje met de koets. Een leuke dag, maar rond de middag begon het spijtig genpoeg te regenen en het heeft niet meer opgehouden. De slechtste dag die ik hier al meegemaakt heb. Echt Belgisch weer! Nadien bracht ik een bezoek aan het goudmuseum en dan bracht de bus ons terug naar het station van Ballarat. Ik ben vandaar terug gekeerd naar het centrum van Ballarat, maar wegens het zeer slechte weer heb ik dat bezoek moeten inkorten. De bus bracht me terug naar Melbourne.
Vandaag was nogal een miezerige dag. Geen weer om naar de kust te gaan. Dan maar een stadwandeling. Eerst met de tram over de Yarrarivier naar Richmond om daar de Griekse sfeer op te snuiven. Daar was echter niet veel te beleven, dan maar terug naar de city. Met de tram reden we door het Olympisch Park waar de grote cricketground van Melbourne staat, het Olympisch stadion en onder andere de Rod Laver arena, het stadion waar de 'Australian Open' tenniswedstrijden gehouden worden. Vandaar naar het meest recente en hippe park van Melbourne, genoemd naar de Aboriginals, het Birrarung Marrpark (Oever van de mistige rivier). Dan kwam ik aan het moderne centrum van Melbourne, Federation Saquare en daar de rivier terug over en langs de zuidkant loopt een nooie promenade. Aan het 'Arts center' was een mooie markt met allerlei ambachtelijke producten.
Deze week hadden we een paar heel mooie dagen. Het was dan ook een goede gelegenheid om samen met broeder Michael, de missieprocurator van de salesianen van Australië, enkele malen over en weer te rijden naar Chadstone met pakken voor in de container voor Oost-Timor. We hebben allerlei dingen opgehaald, verpakt, gelabeled en naar de cnntainer gebracht. Elke keer door de suburbs van Melbourne en steeds een andere baan. Zo hebben we deze week, denk ik, alle oostelijke en zuidelijke suburbs van Melbourne gezien. En er zijn er nogal wat op die afstand. We zijn dan ook enkele malen op bezoek geweest bij pastoors of bij een of andere familie. Vanmorgen hebben we de container weer gedeeltelijk geleegd en opnieuw gestapeld en gevuld. Deze avond heb ik dan de eucharisitieviering in de parochie opgeluisterd met gezangen uit Taizé. De mensen hebben het zeer gewaardeerd.
Vandaag was de dag van de tocht langs de 'Great Ocean Road,' een weg die begint aan de kustplaats Torqay en loopt langs de zuidwestkust van Victoria. Deze weg werd aangelegd door overlevende soldaten van de eerste wereldoorlog om hen werk te geven. Het werd een rit van ongeveer zes honderd kilometer heen en terug van Melbourne, vol prachtige zichten. We hadden een minibusje met tien personen, een ideale manier om deze kustweg te verkennen. Eerst reden we langs Geelong naar Torqay en vandaar naar de eerste stop, de bekende surfbeach: Bells Beach. Daar kregen we Bush Billy Tea en crackers met Vegemite en lamingtons. Echt Australisch! Vandaar naar het Split Point lighthouse en de 'Memorial Arch' voor de arbeiders die aan de weg werkten. Ondertussen was het al goed aan het regenen. Vandaar naar Lorne en via allerlei badplaatsen en de Otway ranges naar Kennet River waar we koala's konden zien en mooi gekleurde inlandse vogels. Vandaar via enkele prachtige uitzichtpunten verder naar Apollo Bay voor de lunch. Gelukkig was de regen toen opgehouden, maar de hemel bleeg dreigend. Na de lunch reden we naar Maits Rest voor een wandeling door het dichte regenwoud met boomvarens en enorme bomen van honderden en duizenden jaren oud. Verder door het prachtige landschap waar we ook kangaroos in het wild konden zien naar een heel ander en meer rotsig landschap. De volgende stop was Gibson steps waar we via trappen naar het strand konden afdalen en tot bij de woeste oceaan konden komen en een eerste blik op de 'twelve apostles' hadden. Bij de volgende stop konden we de 'twelve apostles' dan beter zien. Vandaar ging het dan naar Loch Ard Gorge, de plaats van een beroemde schipbrek in de negentiende eeuw voor deze kust van de Schotse cargoboot:: Loch Ard. De laatste halte was 'London Bridge' en vandaar naar Port Campbell voor het avondmaal en dan via de highway terug naar Melbourne. Zoals u zelf kan zien aan de foto's was het een hoogst interessante dag.
Vandaag begon mooi, maar naargelang de voormiddag vorderde werd het meer en meer bewolkt. Na het schillen van de aardappelen (mijn werk sinds de aardappelschilmachine in panne is gevallen) nam ik de tram naar de city en vandaar met een andere tram door de noordoostelijke suburbs vijftien kilometer van het centrum naar Bundoora. Daar is een mooi park. Een oude farm die omgevormd werd tot park, maar midden in het park is nog de oude nederzetting te bezoeken als een 'heritage village' onder de naam Cooper's settlement. Daar is ook een afgesloten gebied waar kangaroos en emu's vrij rondlopen. Erg bijzonder is het niet, maar toch een leuke uistap op zondag.
Vandaag, feest van Petrus en Paulus, was een fantastische dag. Het weer zat mee. Zon en diepblauwe lucht en een beetje fris.
Om 11.30 uur vertrok de minibus in de city voor de ecodagtrip naar Philip Island, een eiland ten zuidoosten van Melbourne, ongeveer anderhalf uur rijden.
We reden door de mooie landschappen van Victoria (farmland) tot aan Moonlit Wildlife Conservation Sanctuary, zoals er hier zo vele zijn.
Eerst kreeg elkeen de kans om een Austrlische python rond de nek te hangen en dan naar buiten in een mooie 'setting' naar de Australische dieren. Het eerste wat we zagen en hoorden was de onvermijdelijke, lawaaierige kakatoo.
We konden tot vlakbij de koala maar strelen is verboden om ze niet op te schikken uit hun slaap (20 uur per etmaal).
Daarna naar de dingo, een soort Australische, wilde hond, of beter wolf. Vandaar naar de wombat, de dichtste verwant van de koala. De eerste keer dat ik de wombat zo goed kon zien, want normaal is het een nachtdier en het verblijft in onderaadse gangen. Maar deze leefde overdag, dus konden we hem eindelijk eens goed zien. Vandaar door de 'bush' op zoek naar de wallabis en de kangaroos. Eerst waren ze schichtig, maar na een tijdje kwamen ze dichterbij en kwamen ze uit je hand eten en kon je ze zelfs strelen. Uniek! Na de lunch vertrokken we naar Philip Island dat met een brug aan het vasteland verbonden is Na enkele minuten sloegen we af en over een brug naar Churchill Island. Daar bezochten we een 'Heritage Farm', een boerderij van de eerste kolonisten zoals ze hier in de 19de eeuw leefden. We zagen er schapen scheren en honden die de schapen moesten drijven. Heel interessant en een prachtige omgeving: weiden, schapen, exotische planten en bomen en overal de zee. Vandaar ging het naar een van de bekendste en meest beruchte surfstranden van Australië: Woolamai Beach. Prachtig strand en woeste oceaan met grote, schuimende golven. Vandaar naar Point Grant voor een parchtig zicht over de ocean en de ondergaande zon en de Nobbies, kleine eilandjes voor de kust waar zeevogels nesten en de zeeleeuwen rusten. Vandaar ging het dan tenslotte naar de Penguin Parade. Een strand waar elke avond honderden kleine pinguins na enkele dagen en vele kilometers in de oceaan te hebben gezwommen op zoek naar voedsel, terug aan land komen en naar hun nesten gaan. Een ongelooflijk schouwspel hoe die kleine pinguins in groepen uit de branding opduiken en al waggelend over het strand de duinen in trekken. Wonder hoe die kleine pinguins van ongeveer 20 cm. groot, na een tocht tot in Tasmanië en soms verder, op de juiste plaats uit de zee komen, het strand oversteken en in de duinen terug naar hun nest gaan. Grappig om ze vlakbj te zien, blijkbaar ongestoord door de menselijke aanwezigheid. Een mooie afsluiter van alweer een fijne dag. En zoals beloofd, prachtige beelden. Van de inguins mochten we echter geen foto's nemen, maar je kan ze zien op internet (Pinguin Parade of Philip Island).
Deze week is een eerder kalme week geweest. Veel opzoekingswerk en studie van de mogelijkheden om naar Alice Springs te gaan en het rode hart van Australië te verkennen. Het was ook zoeken naar een, voor Australische normen, goedkope verblijfplaats in Alice Springs. Alles is nu hopelijk geregeld. Deze middag was ik, samen met de Libanese priester van de Maronitische ritus, uitgendoigd voor de lunch bij de Libanese zusters die hier een grote school hebben en een ouderlingentehuis en een kinderkribbe. Het was een echte Libanese maaltijd: lekkere sla met koude frieten als voorgerecht. Daarna brood met rauw vlees: lever, steak en een soort zelf gemaakte filet américain. Als hoofdgerecht kikkererwten met kip en hele uien en veel saus (een soort soep, maar geen soep!). Als dessert Libanees gebak, fruit en Libanese koffie. Heel lekker, enkel het rauwe vlees is nogal ongewoon voor ons. Ik ben mijn camera vergeten meenemen, dus deze keer geen foto's. Maar morgen hoop ik er een hele hoop te hebben van mijn daguitstap naar Philip Island. Australië is zodanig groot dat ze hier alle fruit en groenten hebben, van appels tot de meest exotische vruchten en dat alles in één en hetzelfde seizoen en de groenten zijn soms reusachtig groot, net zols de spinnen en sommige insecten, vleermuizen en hagedissen. De wortelen en de aardappelen zijn immens groot en op de markt zag ik reuzechampignons.
Zaterdagavond ben ik teruggevlogen naar Melbourne na een onvergetelijk verblijf van 10 dagen in Tasmanië.
Ik ben de saleziaanse gemeenschap van Glenorcky zeer dankbaar en erkentelijk voor hun gastvrijheid en vriendschap en alles wat ze voor mij hebben gedaan.
Zondag was een rustige dag. 's Morgens was er de eucharistieviering in de parochie. Het was juist een mis verzorgd door de leerkrachten en kinderen van de parochieschool.
Daarna was er tijd voor de was en de strijk.
Gisteren was een fantastisch mooie dag. Ik was al een hele tijd niet meer in Melbourne geweest, dus een hele voormiddag stadsbezoek en in de namiddag met de tram naar Saint Kilda beach voor een wandeling aan het strand.
Je kan op de foto's zien hoe de Grieken en de Chinezen hier hun massale aanwezigheid benadrukken.
Vandaag was weer een topdag. Deze keer was het father Lawrie die me meenam voor een dagtrip. Hij bracht me naar zijn favoriete plaats: Bruny Island, een eiland voor de zuidoostkust van Tasmanië, even ten zuiden van Hobart. We hadden weer geluk met het weer. De hele dag stralende zon en blauwe lucht. In de zon was het redelijk warm. We reden door Hobart in zuidelijke richting naar Kettering (ongeveer 40 km. ten zuiden van Hobart), waar we de ferry namen naar Bruny Island. Na ongeveer 15 minuten varen kom je in een heel andere wereld terecht. Prachtige natuur en zo goed als ongerept: stranden, duin, weiden, zee, ... We reden zuidwaarts, ongveer 40 km. langs mooie landschappen en verlaten stranden. We kwamen aan de baai waar Kapitein Cook voor het eerst aan land kwam op zzoek naar zoet water en dan in Adventure Bay, waar hij uiteindelijk landde voor hij naar Botany Bay in Sydney ging op het Australische vasteland. In Adventure Bay stapten we op een 'jetty' (speedboat voor ongeveer 30 man) die ons langs de kust voer. We zagen albatrossen en adelaars in vrije vlucht, allerlei andere zeevogels, zeerobben in de zee en met tientallen rustend op de rotsen, witte walabi's, en alles in een natuurlijke habitat. Ongelooflijke natuurpracht zoals je het enkel ziet op televisie in documentaires. Hier en daar hield de boot stil en we genoten van de professionele uitleg. Na de bootocht van drie uur reden we terug over het eiland naar de ferry en zo terugv naar Hobart. Deze avond werd ik getrakteerd bij de Italiaan in Hobart. Hieronder enkele foto's van een onvergetelijke dag.
Vandaag was een fijne dag. Blauwe lucht, zon en redelijk warm. Een echte lentedag in de winter. Father Bob nam me mee op een prachtige rit langs de oostkust van Tasmanië. Eerst reden we over de Tasmanbrug, langs de luchthaven en zo door het binnenland naar de oostkust. We reden ene hele tijd langs de kust tot in Swansee waar we onze lunch namen en dan door het binnenland langs de Midland Highway terug naar Hobart. Een hele rit van ongeveer 300 km langs prachtige weiden, door de heuvels en langs historische plaatsen. Geniet maar mee via enkele foto's. Deze avond was het gemeenschapsavond samen met een aantal mensen die met de salezianen verbonden zijn en hun werken steunen. Eerst was er de mis en daarna vertelde father Lawrie over zijn recente reis en retraite die hij predikte op Samoa en daarna moest ik vertellen over de Kerk in België. De mensen waren zeer geïnteresseerd. Daarna hadden we een maaltijd met vodsel dat de mensen zelf hadden klaar gemaakt en meegebracht. Heel lekker! Er was ook het typisch Australisch dessert: Pavlova!
Vandaag was het heel mistig toen we aan het ontbijt zaten. Maar heel vlug zag je de zon door de mist heenbranden en op geen tijd was het een blauwe lucht en stralende zon, maar fris. Rond 11 uur vertrok k met father Michael naar Richmond, een plek van grote historische waarde voor Tasmanië en zelfs voor Australië. We reden over de Bowen bridge over de brede Drewent rivier. Daarna de heuvels in met prachtige landschappen die soms aan de Ardennen, soms aan Zwitserland deden denken. Zachte glooiingen en steile hellingen waarop schapen stonden te grazen. Prachtige kleuren en schakeringen van groen tegen de blauwe lucht en in het felle zonlicht. Eens de bergen over, kwamen we in een grote vlakte met groene weiden, bezaaid met heuvels. Even werder (ongeveer 25 km. van Hobart) ligt Richmond. Eerst bekeken we de oudste brug van Australië, gemaakt tussen 1823 en 1825 door de 'convicts', gevangenen die uit Engeland verbannen werden, dikwijls omwille van een kleine diefstal, en hier na een lange en harde reis, terecht kwamen in gevangenissen en werkkampen, onder andere in Richmond en in Port Arthur. De convicts moesten hard werk verrichten en verbleven in erbarmelijke, menonterende toestanden. Dan konden we vaststellen tijdens het bezoek aan de oude gevangenis. We bezochten ook de mooi gelegen kerk, toegewijd aan de evangelist Johannes en de oudste katholieke kerk van Australië. We aten onze lunch (fish and chips) in een plaatselijk restaurant en keerden naar Glenorchy terug.
Deze morgen nam ik weer vroeg de bus naar Hobart. Eerst het westelijk stuk aan de Botanical Gardens met zicht op de Derwent rivier en de imposante 'Tasman Bridge'. Het was zonnig en redelijk warm. Vandaar ging ik te voet langs de haven naar het Tasmanië museum voor een bezoek. Het is niet super groot, maar het bevat een collectie schilderijen over Tasmanië en vooral over Hobart, een deel over de tijd van de gevangeniskolonie die Van Diiemenland (Tasmanië) aanvankelijk was, een afdeling over de cultuur van de aboriginals en de Polynesische cultuur en een belangrijk deel over de dieren op Tasmanië.
Gisteren was een rustige dag. In de nmiddag heb ik echte Belgische frietjes klaar gemaakt voor de gemeenschap en feta in de overn. Een mengeling van Belgisch en Grieks. Ze waren in de wolken. Father Brian had zelf ijs gemaakt als dessert en ook dat was bijzonder lekker. Vanmorgen ben ik met de lijnbus afgedaald naar Glenorchy en vandaar naar Hobart. Ik ben eerst naar de kathedraal gegaan omdat deze om 1O uur sloot. Dan heb ik een bezoek gebracht aan father Brian, de pastoor van de parochie van de kathedraal, die ik had ontmoet op de lunch vorige zaterdag. Ik werd uiterst vriendelijk ontvangen met de lekkerste kofiie (Italiaans) die ik al in Austyralië gedronken heb. Anders is het altijd Nescafé en na een tijd begint dat te vervelen. Vanuit de pastorij heb je een prachtig zicht over Hobart en de haven. Daarna heb ik wat rondgehangen in de stad om Hoabrt te verkennen. Het is geen al te grote en geen echt drukke stad, maar gezellig.
Vandaag was weer zo een dag op zijn Belgisch: miezerig, regen, mist, laaghangende wolken, maar niet te koud. De mensen klagen wel van de kou. Deze morgen heb ik een wandeling gemakt in het Tolosa Park hier vlakbij. Er is een meer en de bergen die het geheel omringen. Heel mooi! Om 12 uur kwam father Michael me ophalen want er was in Moonah, het dorp hiernaast, een bijeenkomst van de priesters en de diaken van de streek en ik mocht meegaan. Het was heel gezellig. De kok was een Nederlander die me meteen bij hem thuis uitnodigde voor de maaltijd. Een van de priesters was een Pöol die instaat voor de pastoral voor de Polen en er was onder andere ook een jonge Nigeriaanse priester die door zijn bisschop voor drie jaar uitgeleend werd aan het bisdom Hobart, met mogelijkheid tot verlenging. Na de gezellige bijeenkomst hebben we gerust, want om zes uur was er avondmis in de parochie van Saint-John in Glenorchy en ik was de voorganger. De mensen waren zeer vriendelijke en gastvrij en kwamen na de mis vriendelijk groeten bij de koffie.
Na de ochtendmis en het breviergebed namen we het ontbijt.
Brother Michael die een vreselijke babbelaar, maar een gezellige kerel is, vertelde me zijn levensverhaal en het verhaal van zijn roeping en zijn toetreden tot de Salesianen, zodat de ochtend vrij snel voorbij ging.
Daarna leidde hij me rond op het terrein van de school, een vrij recent gebouwde basisschool en een college.
Alles samen ongeveer 1000 leerlingen.
Volgende week zal ik de school in werking zien, maar nu is het nog vakantie.
In de namiddag wilde father Bob me meenemen op de top van de Mount Wellington hier net achter, maar door de wolken veranderden de plannen en red hij me rond. We reden een hele tijd langs de rivier, langs de chocoladefabriek van Cadbury, naar New Norfolk en zo verder door naar Bushy Pak en het Mount Field National Park. In dat park dat eigenlijk oerwoud is, staan reuzengrote bomen en varens, ondoordringbaar woud.
Het was een prachtige rit door het binnenland van Tasmanië en door steeds wisselende heuvelachtige landschappen.
Na enkele kalme dagen in Melbourne was vandaag een reisdag.
Father John bracht me naar de luchthaven van Melbourne (domestic terminal) waar ik om 11.45 uur de vlucht van Virgin Blue nam naar Hobart (Tasmanië).
Het vliegtuig steeg op tijd op. Spijtig dat ik niet aan het raam zat.
We vlogen in zuidelijke richting de zee over en dan het eiland dwarsen tot we landden in Hobart. Door het raam kon ik toch een beetje de landing volgen. De luchthaven lig oostwaarts van de stad en je kon door het raam de rivier zien of de zeearm en daaraan de stad Hobart, tot deze achter een heuvelrug verdween.
De eerste aanblik van het eiland (Tassie, zoals ze het hier in Australië noemen) was groen, vergeleken met Melbourne en omstreken.
Hier regent het veel meer en in overvloed.
Bij aankomst om 13 uur was het zonnig en 10 graden, maar het voelde niet zo koud als de 12 graden in Melbourne.
Bij mijn aankomst zou father Michael Jackson me opwachten, maar ik vond niemand.
Ik bleef wat wachten en rondlopen in en uit, maar vond niemand.
Uiteindelijk kon ik rond kwart over drie met de bus naar de stad.
Aangezien de pater me zou ophalen, had ik geen adres, noch telefoonnummer.
Ik liet me afzetten aan het informatiecentrum dat hier op elke belangrijke plaats bestaat.
Ik wist alleen Salesian fathers, Don Bosco, parochie en school.
Niemand die daarvan ooit gehoord heeft.
Ook niet in het informatiecentrum. Gelukkig waren ze daar heel behulpzaam en hebben ze het op internet opgezocht. Het bleek het Dominic college te zijn in een buitenwijk van Hobart, in Glenorchy, op ongeveer 10 km. afstand van Hobart en bergop. Gelukkig mocht ik vandaag bellen en het leek de juiste plaats te zijn. De paters verwachtten me echter pas morgen. Ik weet niet wat er is misgegaan, maar met de taxi stond ik na een halfuur ter plaatse.
De plaats is mooi en Tasmanië is heel anders dan de rest van Australië. Wat ik er tot nu toe van gezien heb, schijnt dat te bevestigen. Het lijkt hier gemoedelijk en kleiner.
Ondertussen ben ik hier wel goed ontvangen en ben ik wel gekomen.
Vandaag was een publike feestdag in Australië: The Queen's birthday. Het is wel niet de verjaardag van de Engelse koningin vandaag, maar alle redenen zijn goed om vrijaf te hebben. Deze morgen hebben we in Chadstone, een buitenwijk van Melbourne in een salesian college een container gevuld voor Oost-Timor. Televisietoestellen, fietsen, porselein en bestek, schoolgerief, ... Het was een leuke ervaring en opnieuw nieuwe mensen ontmoet.
Vandaag was mijn laatste dag in Sydney. Ik was verwend want het was mooi weer en warm.
Eerst heb ik Parramatta bezocht. Na Sydney de tweede plaats waar de kolonisten zich hebben gevestigd.
Parramatta ligt aan de Parramatta rivier, een uitloper van Sydney Harbour.
Na het bezoek aan Parramatta heb ik de trein genomen aar Lidcombe en vandaar naar Sydney Olympic Park voor een bezoek aan de Olympische installaties van 2000.
Daarna met de trein naar Sydney Central en Circular Quay waar ik de bot nam naar Toronga Zoo. Ik heb de zoo net bezocht, maar naast de kust is en strook bijna ongerepte natuur, 'bush' die gedurende 200 jaar bijna niet veranderd is. Ideaal om te wandelen en met weer een ander zicht op de stad Sydney.
Dan weer met de boot naar Circular Quay en vandaar met de Rivercat naar Darling Harbour.
Wat rondgelopen in de haven en vandaar naar Peddy's Markets. Een reusachtige hall met allemaal kraampjes met souvenirs, Chinese artikelen, kledij, groenten en fruit en op de bovenverdiepingen allerlei winkelketens en een 'food court'.
Vandaar even door Chinatown gewandeld en dan te voet door de stad naar het station.
Hiermee is mijn bezoek aan Sydney beëindigd. Het spijt me om te moeten vertrekken want Sydney is een aantrekkelijke stad waar je kan blijven rondzwerven.
Morgen vertrekken we terug met de wagen naar Melbourne.
Met veel dank voor de gastvrijheid en de vriendelijke ontvangst van de Saleziaanse gemeenschap in Saint Marys.
Vandaag was een fijne dag. Blauwe lucht, zon en redelijk warm. Een echte lentedag in de winter.
