Onze foto's vindt u op www.photobucket.com/compostela1
Voor deel 2, klik op "show albums"
Patrick en Dirk te voet van Mechelen naar Santiago de Compostela.
Vertrek op 23 maart 2012
11-05-2012
Dag 48: Roquefort - Mont de Marsan (24 km)
Weeral een dag zonder regen. In korte broek en t-shirt is het veel leuker wandelen en de natuur is nog mooier als de zon schijnt. Eigenlijk was de etappe van vandaag 31 km maar door de kaarten eens goed te bestuderen moesten er heel wat kilometers afkunnen. De grote weg nemen kan hier niet, veel te druk en gevaarlijk maar op 500 meter van de weg loopt een ondergrondse gasleiding die makkelijk te volgen moet zijn. Dus op goed geluk proberen of het gaat en ja hoor, een mooi zandpad over de hele lengte van de gasleiding met links en rechts bossen, het kon niet beter. Ik had hier al enkele herten gezien maar op een gegeven ogenblik stond er eentje op 50 meter voor mij. Ik weet niet wie van ons het meeste verschoot maar het dier haastte zich snel in de bossen.
Het was vandaag een bijzonder mooie wandeling met het voordeel dat het 7 km korter was. Zo rest er weer meer tijd om te rusten en te genieten zoals "God in Frankrijk".
Vanmorgen al om zeven uur op stap. Ik wilde voor 12:00 uur in Roquefort zijn zodat ik de sleutel van de gite kon bemachtigen voordat het café (waar je de sleutel moest ophalen) gesloten was. Het eerste stuk ging door grote, prachtige bossen, dan weer een stuk spoorwegbedding en dan bossen en open velden met zanderige wegen die het stappen bemoeilijken. Je kan het parkoers van vandaag het beste omschrijven met een wandeling door onze mooie Kempen.
Juist voor twaalf uur was ik in Roquefort. Even de sleutel halen en net op tijd voor een baguette en dan naar de gite. Onderweg had ik een Duitse vrouw voorbijgestoken die nu ook aankwam en gelukkig was dat ze ineens naar de gite kon. Even later nog een koppel Duitsers en dan nog Robert, een Fransman die ik al dagen s'avonds zie.
Hier is een prachtige nieuwe gite. Wasmachine, droogkast, keuken en kasten gevuld met allerhande voedingswaren. Vanavond eten we met z'n allen gebakken patatjes met eitjes en voor de liefhebbers nog een Cuisse de Canard. Lekker. Spijtig genoeg is de winkel gesloten, anders kocht ik me nog een pot mayonaise. Gelukkig heb ik nog wat Pastis zodat het nu echt genieten is van het (vandaag toch) mooie weertje.
Bij het uitkomen van Bazas moet je een oude spoorwegbedding volgen tot bijna in Roquefort, de bestemming voor morgen. Mooi is het wel, bomen links en rechts, maar na een hele dag heb je het wel gezien. Bij aankomst in het dorp Captieux mocht ik er even af om mijn stempel te halen, dan in de vlucht naar de bakker en de kruidenier om eten voor vanavond. Weer een kleine twee kilogram meer in de rugzak.
In Captieux is er niets betaalbaar om te slapen en ik vond de etappe toch wat kort, dus maar verder naar Le Billon, een kleine zeven km op de oude spoorwegbedding. Nu zit ik dus in Le Billon in een heel knusse gite. Twe kamers, douche en keuken met alles erop en eraan. Voor de gite een klein terrasje met tafel en stoelen. Het lijkt wel vakantie, was het alle dagen maar zo. 's Avonds nog enkele herten uit het bos zien komen, echt mooi om te zien.
Het is zondag. Dus eerst naar de bakker om brood voor vanmiddag en vanavond. Deze avond weet ik niet of er iets is in het dorp Bazas zodoende heb ik toch een brood.
Net toen ik wilde vertrekken werd de lucht zwart maar gelukkig bleef ik van veel regen gespaard. Vandaag een heel gewone wandeling met onderweg niet zo veel te zien. Gewoon de kilometertjes aftellen tot de kathedraal van Bazas.
De fransen mogen gaan stemmen vandaag. Op het dorpsplein is het een komen en gaan van de stemmers. Niet verplicht in Frankrijk maar toch veel volk.
Ondertussen heb ik mijn wasje gedaan. Winkels zijn gesloten maar heb een pitazaak gevonden. Goed vettig maar dat loop ik er morgen wel af.
Na een heerlijk avondmaal met de nodige Pastis, kon ik vandaag uitslapen. Voor 20 km hoef je niet vroeg te vertrekken en de mensen waar ik vannacht slaap, komen me pas om 17:00 uur ophalen aan de kerk van La Reole. Een echt rustdagje. Het is hier nog steeds bewolkt en onderweg kreeg ik een felle onweersbui over me heen. Twee minuten, niet langer en gelukkig kon ik onder enkele bomen schuilen. Even mater werd ik tegengehouden door een vrouw met een auto die me vroeg of ik niet te nat was geworden. Ze vroeg me of ik naar Compostela ging en babbelde maar door. Nog geen tien minuten na deze ontmoeting stoptte er nog een wagen met een vrouw die me vroeg of ze een foto mocht nemen en wat vragen mocht stellen. Ze was blijkbaar van de pers en moest een artikel maken over pelgrims. Dus vanaf vandaag ben ik een bekende pelgrim ;)
Bij mijn aankomst in La Reole ben ik de kerk en de abdij gaan bezoeken. Ook de oude binnenstad (dorp) is weer heel mooi met de kleine steegjes. Momenteel zit ik hier op een bank in het zonnetje, hoog boven de rivier Garonne mijn dagboek te schrijven. Morgen steek ik deze belangrijke rivier over om mijn volgende bestemming te bereiken.
Nu eerst naar de bibliotheek om te proberen een pc te mogen gebruiken.
Toen we deze morgend opstonden en naar de keuken gingen, stond deze overhoop. Alles lag verspreid over de tafel en het aanrecht. De afwasplaats overvol vuile afwas. De daklozen houden blijkbaar niet van een nette keuken. Dan maar vlug één tasje koffie met een stukje brood en dan zo vlug mogelijk weg uit dit tehuis. Na een kort maar welgemeend afscheid begaf Ferdinant zich richting station, ikzelf richting Saint Ferme. Het zal weer even wennen worden, terug alleen op weg maar vanaf de Spaanse grens kom ik zeker nog andere mensen tegen, daar loop je niet meer alleen.
Ook vandaag een wandeling door de Franse wijngaarden. Het verbaasd me hoe groot deze hier zijn. Spijtig genoeg lust ik geen wijn, anders kan je deze wijnhuizen en chateau's binnenstappen en overal eens gaan proeven.
Tegen 13:00 uur was ik op mijn bestemming, weer een refuge met hospitalero's. Een Canadees koppel deze keer, die hier voor veertien dagen de opvang van de pelgrims zorgen. Eigenlijk mag je hier pas tegen 16:00 uur binnen maar ik kreeg toch een kopje koffie aangeboden. Spijtig genoeg moesten ze nog weg en moest ik buiten wachten maar het zonnetje scheen en ik kon mijn dagboek schrijven en de etappe van de volgende dag al bekijken. Terwijl ik mijn dag boek aan het schrijven ben, begint het in de verte te donderen en de lucht wordt donker. Onweer op komst...
Een prachtige dag vandaag. Mooi weer, mooie wandelpaden en rondom ons uitgestrekte bossen. Het was een dag om met volle teugen van te genieten. Tot op tien kilometer van Sainte Foy loop je nog door de bossen, dan bevind je je opeens tussen de wijnranken. Het landschap veranderd hier zo plots dat je even moet bekomen. Toen we vertrokken vanuit Mechelen en in de Champagnestreel waren, zag je enkel kale wijnranken. Ondertussen zie je hier al goed de bladeren aan de ranken komen. Heel wat mooier. Onderweg zijn we het dorpje Fraisse gepasseerd. En ja, er waren aardbeitelers te zien.
Saint Foy ligt aan de rivier Dordogne. Op de brug staat een merkteken met als opschrift "Santiago de Compostela, 1100 km". Dat wil dus zeggen dat ik halverwege zit en nu de Doprdognestreek binnenstap.
Slapen doen we vannacht in een opvangtehuis voor daklozen. Ze houden hier steeds één kamertje vrij voor twee man, we hebben geluk dat we de eersten waren. Een lieve vrouw nam ons mee naar de voorraadkamer waar we mochten kiezen welke producten we wilden om eten te maken. Een doos erwtjes en worteltjes, twee dikke biefstukken, twee blikken rijstpap voor nagerecht, een pak koekjes, een doos melk en wat oploskoffie. Aardappelen, ajuin en wat tomaatjes zijn we gaan halen in een winkeltje en daarna hebben we alles klaargemaakt. Heerlijk, een maaltijd zoals thuis. Dat is toch beter dan al die spaghetti en ravioli.
Na 11 dagen stappen samen met Ferdinant, de Duitse pelgrim, houdt het hier voor hem op. In de herfst wil hij terugkomen om de weg verder te zetten. We zijn vanavond samen nog iets gaan drinken en morgen gaat ieder zijn eigen weg. Het waren leuke dagen en ik zal hem missen. Ferdinant, alles Gute und auf Wiedersehen.
Na een heerlijke nacht in het kasteel, weliswaar zonder Sneeuwwitje, Konden we vandaag in korte broek en t-shirt vertrekken. De zon, die we zo lang moesten missen, scheen nu volpo en al vlug was het lekker warm. Zo is de natuur nog mooier dan anders en is het echt genieten. Het is nog steeds vrij heuvelachtig maar de heuvels zijn niet meer zo steil. Mooie ruwe streek met grote bossen. Op de middag zijn we een lekkere tas koffie gaan drinken en daarna onze dagelijks picknik.
De hele dag zat ik met het liedje "Wooden Heart" in het hoofd. Zeker gekend bij Red Hackle. Onderweg al zingend en fluitend. Niet te verwonderen, onze bestemming voor vandaag is "Mussidan" of voor Bart (Laine) "Wooden Heart". Nog steeds zie ik het voor me. Hamont vorig jaar waar Bart onze tunes moest aankondigen en het even niet meer wist. Vorig jaar wonnen we deze wedstrijd, nu ben ik er niet bij maar ik duim zeker voor Red Hackle en hoop dat ze dit jaar ook met de prijzen gaan lopen. Mannen en vrouwen van Red Hackle, doe dat goed, hé.
Voor de rest is alles hier in orde, enkel hopen dat het weer wat goed blijft.
Eerst naar de bakker om brood want veel zouden we onderweg niet tegenkomen. Dan stapten we naast de rivier"l' Isle". Het was mistig, misschien een goed teken voor beter weer?
Op 1 mei kan je hier overal meiklokjes kopen, er staan kraampjes naast de weg. Een traditie in Frankrijk op deze dag van de arbeid. Voor ons geen feestdag, wel arbeid... Al gauw mochten we de oevers van de rivier verlaten om al klimmend onze weg te vervolgen. Tegen tien uur scheen het zonnetje volop en kon de softshell uit en de broek worden afgeritst. Gewoon zalig. We waren zelfs vergeten dat je kon zweten.
Men had ons gezegd dat de route veranderd is zodat onze kaarten niet meer volledig klopten. Het was dus uitkijken om niet fout te lopen en de aanduidingen te vinden. Op de middag wilden we in een klein dorpje picknikken maar een loslopende hond wou ons eten maar al te graag dus moesten we verder.Na een tijdje vonden we een mooie plaats in de zon en langs de rivier. Gewoon zalig om daar wat te rusten en te eten.
Na de middag werd het terrein ruwer en de weg ging vrij steil omhoog. Een zware dag vandaag. We slapen vannacht in een kasteel, Puy-Ferrat. Hier is een grote slaapzaal met 12 bedden. Op de bedden liggen rode hoeslakens en bij het binnenkomen was het net als bij Sneeuwwitje en de zeven dwergen. Maar geen sneeuwwitje te zien. Straks weer zelf eten maken en heerlijk slapen in onze rode bedjes.
De dag begon droog maar tegen de middag kregen we weer regen. Onze baguette hebben we dan maar in een bushokje langs de weg opgegeten, zo zaten we even droog. Toen we op 5 km van Perigueux waren, kregen we een echte stortbui over ons. Even verder was er een supermarkt en daar zijn we gaan schuilen. Aangezien het morgen feestdag is, konden we onze inkopen al doen voor morgenavond, dan is het weer zelf koken. Na meer dan een uur wachten, minderde de regen en stapten we verder. De stad Perigueux is zéér mooi, een echte aanrader. Een oude stadskern met kleine steegjes en natuurlijk weer een grote kathedraal. Je ziet aan de stad dat je in Zuid-Frankrijk bent, aan het weer spijtig genoeg niet.
Volgens mij is dit de laatste grote stad die ik passeer tot aan de Frans-Spaanse grens. Nog dik twee weken stappen door kleine dorpjes en hopen dat er af en toe een supermarkt is of toch ten minste een bakker.
Vandaag nog maar eens twee etappes op één dag. Anders was het maar een kleine 18 km, dat vonden we wat weinig. Gelukkig bleef het, op enkele buitjes na, droog en af en toe kwam de zon zelfs piepen. De wegen lagen er echter allesbehalve goed bij. Soms was het zo drassig en nat zodat je in het slijk zakte. Op het einde scheen de zon wat meer en hoorde je zelfs het tsirpen van de krekels. Zou de lente dan toch komen?
Vandaag slapen we nog eens in een refuge met hospitaleros. Er is hier ook een koppel Nederlandse pelgrims uit Hengelo en nog een Fransman. Samen met de Duitser zijn we met z'n vijven. De hospitaleros zijn twee vrouwen. De ene is heel lief maar wat doof en de andere is een echte "hyper". Je weet direct wie hier de plak zwaait. Ondertussen heb ik al twintig keer gezegd dat mijn naam Patrick is maar ze blijft me steeds Robert noemen. Och, als het gezelschap leuk is en het eten is lekker, slaan we ons hier ook weer door.
Omdat we niet in Le Cars sliepen, zoals voorzien, konden we voor vandaag een iets kortere weg nemen naar La Coquille. 22 km in plaats van 27 km, het scheelt meer dan een uur. Na een halfuurtje wandelen bemerkte Ferdinant dat hij zijn gsm niet bijhad. Hij is dan teruggestapt, we zouden elkaar bij de aankomst weer zien. Zo ben ik vandaag nog een alleen gestapt en heb ik mijn mp3 spelertje nog eens kunnen opzetten. DE hele weg was asfalt maar toch mooie dennenbossen en licht glooiend terrein. Onderweg was ik een bakker binnengestapt en heb ik me een baguette gekocht. Deze was nog warm en ik heb hem helemaal opgegeten.Niet zo goed maar wel overheerlijk. In het volgende dorp ben ik dan weer een bakker binnengestapt om me een brood voor vanavond te kopen maar ondertussen is ook dat al ribbedebie. We slapen in een refuge waar hospitalero's aanwezig zijn. Een waals koppel die hier een week of twee verblijven en de pelgrims van alles voorzien. ZEmaken vanavond eten en voor het ontbijt wordt ook gezorgd. We krijgen zelfs brood mee voor morgenmiddag. Bij aankomst kreeg ik een pilsje, Heineken, normaal niet zo lekker maar het smaakte me goed.
Aangezien ik momenteel ergens over de 1000 km zit, denk ik toch want ik hou het niet echt bij, ga ik me straks een kleine fles Pastis kopen. Misschien kan ik zo de zon lokken?
"Avance sur ta route car elle n'existe que par ta marche"
Het duurde lang eer we buiten de stad Limoges waren. Als je niet meer gewend bent aan zulke steden, valt het je op dat het er stinkt van de uitlaatgassen. Gelukkig na een uurtje terug in de moie natuur met gezonde lucht. Natte weliswaar.
Toen we het stadje Aixe sur Vienne binnenstapten, zagen we welke schade de regen van de afgelopen dagen had veroorzaakt. De weg die we langs de rivier moesten volgen, was nu onzichtbaar door het water. We moesten een heel stuk over de gewone weg. Nadat we onze picknick hadden gegeten, moesten we weer langs verschillende bospaden die nu veranderd waren in kleine riviertjes. Gelukkig bleven we zelf gespaard van veel regen en kwamen we vrij droog aan in Flavignac. Hier kunnen we zelf wat koken en ik denk dat ik me spek met eitjes bak. Smakelijk.
Gisterenavond zijn we met z'n vieren lekker gaan eten. Voor 12,5 had je hier een voorgerecht a volonté, een hoofdschotel en dessert a vollonté. Aan mij heeft het restaurant alvas niet veel erdiend. Genevieve heeft besloten om vandaag een kinesist op te zoeken voor haar gezwollen voet. Waarschijnlijk tendinitis en ook zij zal vermoedelijk haar tocht voortijdig moeten beëindigen. De zoveelste op rij, het zijn er al heel wat. Meestal tendinitis aan de achillespees of aan het scheenbeen. Niets aan te doen, de gezondheid gaat voor en het is zeker geen zondagswandelingeske.
Wachten tot de regn voorbij is? Dan kan je nog lang wachten. Met het regenpak aan dan maar vertrekken, het kan niet anders. Saint Leonard verlaten is mooi. Enkele oude bruggen oversteken met daaronder een kolkende rivier. Dan de vallei uit via kleine weggetjes. Door de regen niet zo makkelijk maar moeilijk gaat ook.
Vanaf Feytiat zie je Limoges liggen.Een grote stad met weer een prachtige kathedraal. Daar aangekomen zijn we eerst een Ierse pub binnengestapt, om p te warmen natuurlijk. Maar ik kon de verleiding niet weerstaan en heb me een grote pint Guinness genomen. Die had ik vandaag zeker verdiend. Om 14:30 uur gingen we dan naar de kathedraal waar we een gratis rondleiding kregen van de gids. Patrick, de gids verjaarde een dag na mij, weer toeval? Na de rondleiding zijn we naar de supermarkt gegaan en dan naar de zusters Fransiscanen, waar we overnachten.
Al bij al nog een vrij leuke dag vandaag. Ferdinant, de Duitse pelgrim, heeft besloten om nog wat dagen mee te gaan. Hij doet maar een deel en gaat dan per trien weer naar huis om volgend jaar de rest te stappen. Ik moet alleen zien dat ik al die vreemde talen niet door elkaar sla...
Luc, je vertrek komt u wel heel dichtbij en ik heb niet altijd de kans om op internet te geraken. 1 mei zal er vlug zijn en dan kan jou tocht beginnen. Ik wens je alvast een mooie tocht met heel veel mooie ontmoetingen en ervaringen toe. Sommige dagen zijn minder leuk, dat is zo. Maar dan sta je opeens weer voor een verassing of een gebeuren dat je bijblijft waardoor je de mindere dagen vergeet. Geniet van je tocht en hopelijk kan je ze volbrengen. Ikzelf kom alvast naar de terugkomdag te Mechelen, op het einde van het jaar. Hopelijk zien we elkaar daar gezond en wel terug.
Dag 34: Chatelus le Marcheix - Saint Leonard de Noblat (29 km)
Eindelijk, een hele wandeling zonder regen. Vroeg vertrokken en in totaal weer vier herten gezien. Prachtige bossen en mooie maar steile bospaadjes die er, na de overvloedige regenval van de laatste dagen, slecht bij liggen. Maar toch, een mooie dag met op de middag een picknick aan een dorpskerkje. zo mogen er nog vele dagen volgen. We zitten nu in Saint Leonard de Noblat. Saint Leonard is de patroonheilige van de gevangenen. Je ziet, ik ben toch nog wat begaan met het werk (haha). Vanavond is er nog een nederlandse pelgrime aangekomen, Mirian. Zij is met een vrij gewone fiets vertrokken vanuit 's Hertogenbos. Toen ze hier aankwam, had ze taart bij. Ze viert vandaag haar verjaardag. Heerlijk, zo'n stukje taart. We zitten nu met z'n vieren in de gemeentelijke refuge. Hier zijn drie slaapkamers, douche, keuken en wc. Ook een wasmachine en een droogkast. Onze was is weeral gedaan en we zijn terug proper. Voor morgen voorspeld men weer veel regen. Zorgen voor later, straks gaan we eten in een restaurantje. A vollonté voor 12,5 . Die gaan niet veel verdienen aan mij...
Deze morgen was gelukkig alles terug droog en tegen half negen was ik op weg voor deze kleine etappe. Kort maar zwaar, de helft van de afstand ging steil omhoog naar ee bergtop van ongeveer 700 meter hoogte. Een heel mooi arkoers, langs modderige bospaadjes. Onderweg weer twee hertjes gezien. Gelukkig wat minder regen vandaag en voor het steile stuk kon de regenjas uit. Maar best want met de regenjas aan zweet je je kapot en wordt je al even nat. De allerlaatste kilometers gingen dan natuurlijk bergaf en al vlug kwam het dorp Chatelus in zicht, gelegen in een mooie vallei. Om een uur of één al aangekomen en goed op tijd om alles te laten drogen en terug op orde te brengen. Straks weeral ravioli met een baguette eten. Een makkelijke oplossing maar misschien niet veel variatie? Maar wat doe je als er geen winkels in de buurt zijn?
Acht uur gewandeld vandaag waarvan zeven uur in de regen en wind. Alles doornat en niet veel goesting om te genieten van de mooie natuur. Spijtig want het eerste uur was gewoon prachtig wandelen langs een rivier en bospaden. De rest was puur afzien. Met verkleumde vingers door de regen en de koude kon ik zelfs geen sigaret meer rollen. Op de middag vlug een brood gekocht en een koffie gaan drinken in een café. Gelukkig mochten we ons brood daar opeten en konden we ons wat verwarmen. Nadat we op ons verblijf waren, ik stap nog steeds met de duitse pelgrim, kwam er nog een oudere dame aan. Genévieve, een franse vrouw die de route vanuit Vézelay al ooi gelopen had met haar zoon maar onlangs is haar man overleden en is ze terug op stap. Een kranige dame van rond de zeventig. Respect. Voor de rest gaat het beter, vandaag twee etappes gedaan in plaats van één, wel spijtig van de regen.
Nadat ik vanmorgen eindelijk even op internet kon, vertrok ik met een gerust hart en terug opgeladen richting Crozant. Na 15 km kom je in het dorpje Gargilesse. Hier komt de noordelijke en zuidelijke tak van de Via Lemovicensis weer samen en vanaf hier volgen de meeste pelgrims dezelfde route tot de frans-spaanse grens. Onderweg kwam ik ee duitse pelgrim tegen, Ferdinant. Ons tempo lag gelijk en samen hebben we deze etappe afgewerkt. Zo kon ik nog eens mijn duits oefenen. Ook kwamen we de pelgrim uit de Elzas tegen, de man die ik gezien had in Vézelay en er toen al drie dagen vastzat met een gezwollen voet. Het was een hertelijk weerzien en hij was nu aan de beterhand. De tijd vloog voorbij en al vlug waren we in Crozant. Hier is een oude kasteelruïne, boven op een berg en beneden loopt een mooie brede rivier. Geert en Jean zijn ook aangekomen en hebben de spaghetti voor vanavond bij. Nu eerst koken en dan lekker eten.
Vandaag weer een korte etappe. Ik houd me bewust aan mijn schema tot mijn blaar goed genezen is. De streek is nu volledig veranderd. Mooie bospaadjes en terug wat meet op en af. Veel leuker om te stappen. 's Morgens vertrek ik rond 7:30 uur. Op zo'n korte etappes ban ik dan makkelijk op de middag ter plaatse en kan ik een hele middag rusten en me bezig houden met mijn materiaal. Zo was het ook vandaag. Om half twaalf was ik ter plaatse en net toen ik binnen was, begon het te regenen. Geert en Jean, de twee pelgrims die ik 's avonds meestal terugzie, waren enkele uurtjes later en kletsnat.
We verblijven bij een leuk gastgezin. Hier kunnen we onze was nog eens laten doen. Ik had gisteren wel met de hand gewassen maar met de wasmachine ruikt alles toch terug frisser.
Het avondeten was overheerlijk Salade en gerookte hesp als voorgerecht, dan gebakken petatjes met gebraad, een kaasschotel en nog een stuk appeltaart met een tasje thee. Als je weet dat het bijna een maand geleden is dat ik nog deftige aardappelen gegeten heb, zal het je niet verwonderen dat het me heeft gesmaakt. Voor deze mensen was niets teveel en ik zal ze zeker extra bedanken door hen een postkaart te sturen als ik Compostela haal.
