Onze foto's vindt u op www.photobucket.com/compostela1
Voor deel 2, klik op "show albums"
Patrick en Dirk te voet van Mechelen naar Santiago de Compostela.
Vertrek op 23 maart 2012
06-06-2012
Dag 77 : Santiago - Lint (veel kilometers)
Aan alle volgers op de blog van Patrick
Hij keert huiswaarts op donderdag 7 juni. Hebben hem maar een ticket voor het vliegtuig bezorgd, nog eens te voet terug leek ons wat ver. Hij komt aan in Zaventem om 14u30.
Eigenlijk wou ik in Monte Guzo stoppen maar door het slechte weer ben ik de laatste 5 km maar verder gestapt tot Santiago. Je had gelijk, Marc ... Bij de aankomst in Santiago gaat elke pelgrim steevast eerst naar de kathedraal. Ik dus ook. Een groot plein en een enorme kathedraal maar niet zoveel volk als verwacht, waarschijnlijk door de regen. Als je de kathedraal binnenkomt is het de gewoonte dat naar de zuil gaat en je hand erop legt. Pech voor mij, de zuil is niet bereikbaar en afgespannen voor onderhoudswerken. Dan maar naar het pelgrimsbureau om mijn "Compostela" te halen. Na even wachten was het aan mij en kreeg ik het document als bewijs dat ik de pelgrimstocht heb volbracht, De vrouw schreef zelfs mijn naam in latijn, Patricius. Ik blijf nu 2 nachten in Santiago. Ik heb een refuge gevonden waar ik zelfs een kamer alleen heb voor 35 en dat voor 2 nachten. Morgen ga ik de stad verkennen, goed eten en pintje drinken. Zalig niets doen, dat heb ik verdiend. Nu de aankomst er is, doet mijn hele lijf pijn. Het is net of het weet dat het gedaan is. Maar het belangrijkste is dat ik het gehaald heb zonder al te veel af te zien. Er waren ook wel mindere momenten maar die neem je erbij, het was de moeite. Ik heb veel leuke mensen ontmoet en zal ze zeker niet vergeten, de leuke avonden die we samen mochten delen zal ik wel een beetje missen.
Zo, opdracht volbracht. Donderdag terug thuis.
Bedankt allemaal voor de steun en de vele reakties.
Het was weer een mooie maar een gewone wandeldag vandaag. Vrij vlak en soms naast de baan en na Palas de Rei heb ik niet zo veel pelgrims meer gezien. De zon schijnt terug volop maar het is niet te warm. Veel wandelpaden zijn afgeschermt met bomen zodat je vrij veel in de schaduw loopt. Het wandelen op zich is hier wel prachtig. Onderweg ben ik de 50 km aanduiding voorbij gelopen en vanaf waar ik nu zit moet ik nog maar 39 km meer. Onderweg hoorde ik een Amerikaanse vrouw prqten met een man die vroeg of ze tot Compostela ging. De vrouw antwoordde: "Compostela? Dat weet ik niet maar zeker toch tot Santiago." Dommer kan dus niet.
De refuge van vandaag is mooi en alles erop en eraan. Je kan recht naar de cafetaria en op het terras waar ik nu aan het genieten ben van een welverdiende pint. Mijn kleren zijn nog eens in de wasmachine geweest en alles ruikt weer fris. Straks even het stadje verkennen en iets gaan eten.
Op zich weer een leuke wandeldag maar toch is het verlangen om huiswaarts te keren groot, heel groot.
Vandaag weer een wondermooie etappe. Vanaf Sarria omhoog en dan steeds langs golvend terrein met aan de linkerkant het dal waar je de lage wolken ziet hangen. Spanje op zijn mooist, puur wandelgenot. Na 11 km ben ik het kilometerpaaltje met de vermelding "Santiago 100 km" voorbijgestapt. Vanwaar ik nu slaap zijn het nog 78 km.
Het wordt echt wel tijd om huiswaarts te keren. Finistere doe ik zeker niet meer, voor mij is het afgelopen. Het wandelen en de natuur spreekt me aan en is fantastisch, ik voel me ook goed en zou misschien nog naar huis kunnen stappen. Maar die verdomde toeristen, ik kan er niet meer tegen. Wat je hier ziet grenst aan het ongelofelijke en binnen vijf jaar is deze Camino kapot, dat zegt iedereen.
Dinsdag of ten laatste woensdag ben ik in Santiago, donderdag hopelijk een vlucht terug naar huis.
Na een kleine 4 km begonnen we aan de klim naar O Cebreiro. 8 km omhoog en door velen gevreesd maar eigenlijk was het niet zo erg. We hadden wel geluk, het was niet te warm en lichtjes bewolkt. Op het hoogste punt was er geen wolk te zien en het uitzicht was adembenemend mooi. Alain bleef even in het dorpje La Faba, nadien heb ik hem niet meer gezien.
Aan de andere kant van de berg was het weer minder goed. Bij het afdalen hing er een wolk waar ik door moest. Je zag geen 10 meter ver maar het was wel speciaal. De afdaling viel verder goed mee en al vlug was ik in Triacastele, waar we wilden slapen. De refuge was echter niet open en ik besloot om 9 km verder te gaan naar Samos. Bij het buitengaan van Triacastela was er een rare splitsing en daar heb ik een verkeerde keuze gemaakt. Volgens mijn boekje juist maar blijkbaar is de route veranderd maar ik dacht dat het wel goed was. In Samos heb ik geen refuge meer gevonden en kon ik nodgedwongen verder naar Sarria, nog 10 km verder. Onderweg niets van voorzieningen en water te vinden en op de koop toe nog regen. Men zegt dat het hier in Galicië veel regent, bij deze kan ik dit bevestigen.
Door dit voorval ben ik mijn wandelmaatje Alain ook kwijt geraakt. Ik hoop hem voor of in Santiago toch te kunnen zien.
Door de voorspelde hitte mocht je hier al vanaf zes uur vertrekken in plaats van zeven uur. Wijzelf vertrokken om half zeven. We hebben bijna de hele dag door de Sierra del Caldeiron gewandeld. Een prachtige wijnstreek met hoge bergen rondom ons. De laatste 15 km gaan op een slingerende weg door het dal. De weg naast ons verdwijnd af en toe door een tunnel of een hoge brug, wij moeten omwegen maken. Elke kans om water bij te vullen moet worden benut, het is gewoon te heet en het zweet loopt van je hele lichaam. Vannacht verwacht men onweer. We slapen in een refuge tussen de bergen en aan de voet van de beklimming van O Cebreiro, 1330 meter hoog. We kunnen enkel hopen dat het vannacht regent en niet morgen tijdens onze beklimming. Morgen zal het ook de laatste zware etappe worden op onze weg naar Santiago. Als we in O Cebreiro zijn, bevinden we ons in de provincie Galicië.
Twee kilometer moesten we maar stappen naar Cruz del Ferro. Daar hebben we wat foto´s genomen en ons steentje achtergelaten. Na nog 2 km begonnen we aan de steile afdaling naar Molinaseca, 15 km afdalen. Ongelofelijk mooi met smalle paadjes en af en toe een afgrondje. Wandelen op zijn best en naar mijn hart. Af en toe stoppen voor een foto maar een foto zegt zo weinig, je moet het zien hoe prachtig het is. Molinaseca is een klein dorp met één lange smalle hoofdstraat. Allemaal mooie huisjes, winkeltjes en restaurantjes. Na Molinaseca gaat het verder naar Ponferrada, onze eindbestemming. We wilden nog wel verder maar de volgende refuge ligt op 15 km en dat leek ons iets te ver voor vandaag. Maar Ponferrada is weer een leuk stadje en Alain heeft al een pittazaak gevonden dus straks gaan we nog maar eens voor een lekkere pita.
Eindelijk terug een mooi parkoers met prachtige natuur. Het doet goed om weer te wandelen langs bossen en slingerende wegen. Daarbij hebben we het stadje Astorga nog doorgewandeld. Heel mooi en weer een prachtige kathedraal. Vanaf Astorga begint het geleidelijk te stijgen tot Rabanal del Camino en dan beginnen de heuse klimmetjes. Momenteel zijn we in Foncebadon, een dorpje op 1440 meter. Het is de hoogst gelegen refuge op de Camino. We zitten nu op twee kilometer van Cruz del Ferro, het ijzeren kruis waar iedereen zijn of haar steen achterlaat. In onze refuge is plaats voor 20 man en het avondmaal is samen. Tijdens dat avondmaal moet iedereen zich voorstellen en een leidje zingen uit het land van herkomst. Leuk en na een lekker avondmaal konden we rustig gaan slapen.
Leon was fun. We hebben zowat de hele stad gezien, pintjes gaan drinken en ´s avonds een lekkere pitta gaan eten. Spijtig genoeg hebben we niet kunnen uitslapen, er zijn altijd van die klojo´s die iedereen wakker maken omdat ze vroeg willen vertrekken. Door al dat lawaai waren we ook vroeger vertrokken voor weer een saaie etappe. Eigenlijk wilden we tot Hospital de Orbiego stappen maar we besloten nog vijf kilometer verder te gaan. Gelukkig, een grote refuge maar weinig volk en keigezellig. Een heerlijke tuin waar ik na een paar pintjes kon luieren in een hangmat. Alain, Franz de Oostenrijker en ik kregen nog een gratis pintje omdat we een dood konijntje wilden begraven dat net overleden was. Het beestje bleek al even ziek te zijn maar de mevrouw van de refuge wist niet wat gedaan en nu was het dood. ´s Avonds hebben we met z´n allen, een man of 20, lekker gegeten. Het was hier best gezellig.
De afstand tot Leon was maar 18 km, een meevaller. De schoenen van Alain zijn voor reparatie bij de schoenmaker en ik heb de mijne ook even binnengegeven om de naden te laten plakken. Beter voorkomen dan genezen en de laatste 300 km kan er best niks meer met de schoenen misgaan. Om 13:00 uur mogen we ze afhalen. Voor de pelgrims met schoenproblemen doen ze hier wat meer.
Aangezien we hier al voor elf uur waren, kunnen we ten volle genieten van de stad. Onze was wordt hier nog eens vakkundig gewassen en alles zal weer fris ruiken. De rest van de dag is het luieren en de stad verkennen, vanavond gaan we eens lekker eten. Het zal zeker geen pelgrimsmenu worden.
Vanaf morgen zal het parkoers veranderen en gaan we een mooier landschap voorgeschoteld krijgen. Eindelijk want het was soms wel heel saai in de Meseta. Nog 300 km te gaan en we staan in Compostela.
In één woord te omschrijven. saai. 36 km vlak, naast een baan, enkel twee dorpjes gepasseerd waar niets te zien was. In de verte zie je de bergen al liggen, teken dat er aan deze saaie wandelingen een einde komt. Aangezien we een uur of twee na de grote muete zijn vertrokken, hebben we onderweg niet veel volk gezien.
Morgen gaan we voor een korte etappe van maximum 20 km tot de stad Leon. Alain moet zijn schoenen laten repareren, één zool hangt er bijna af. Hopelijk vinden we daar een schoenmaker. Normaal gezien komen we voor de middag aan in Leon, het zal een rustig dagje worden en we zullen veel tijd hebben om de stad te verkennen.
Deze morgend was het lachen. De Koreanen en Chinezen begonnen zich al vroeg klaar te maken maar hier mag je pas vanaf half zeven vertrekken , de deur is op slot. Dus stonden die mafkezen al een uur te wachten omdat ze niet buiten konden en wisten niet dat je via een andere poort wel buiten kon. Wij vertrokken iets na hen maar hadden ze, zoals gewoonlijk, al vlug ingehaald.
Vandaag ook weer een vlakke en saaie etappe. Alhoewel het landschap toch wat mooier wordt. We zitten nu in de provincie Leon, de stad zelf is nog twee dagen stappen. Dan zijn we uit deze vlaktes en begint het bergachtig gedeelte met enkele hoge beklimmingen.
Omdat het vandaag wat bewolkt en minder heet was, hebben we nog een kleine acht kilometer meer gedaan dan gepland. Momenteel gaat het stappen vlot, hoe dichter bij het doel hoe makkelijker.
Men zegt dat de laatse 300 km tot Santiago niet leuk zijn door de drukte en de vele Spanjaarden. Ben benieuwd, maar Santiago halen is het doel dus ga ik er voor.
Dag 64: Itero de la Vega - Carrion de los Condes (35 km)
Toen ik vanmorgen om zes uur wakker werd was iedereen al vertrokken. Enkel vier Franse vrouwen, een Fransman en Alain waren nog aanwezig, de rest had blijkbaar verkozen om extra vroeg te vertrekken, gezien de voorspelde warmte. We stappen nog steeds door een grote vlakte, veel is er onderweg niet te zien behalve enkele doodse dorpjes waar je water kan bijvullen aan een fonteintje en al je geluk hebt is er een klein cafeetje. Daarbij mag je vanaf Fromista nog 19 km langs de baan lopen. Altijd maar rechtdoor, leuk is anders. Het water is zeker broodnodig, zelf heb ik vandaag zeker drie liter water binnen. Gezien de hoge temperatuur en het constant in de zon lopen, moet je wel. Na de middag wordt het nog warmer en je bent dan echt blij dat je op de bestemming geraakt. De verdere weersvoorspellingen geven voor de komende dagen nog steeds warm en zonnig weer. Mij hoor je niet klagen, na al die regen in Frankrijk.
Vanavond slapen we in de refuge municipal van Santa Maria. Hier helpen vriendelijke nonnetjes met het vinden van een bed. Mijn was heb ik ook kunnen laten doen met de wasmachine. Beter dan met de hand en alles ruikt weer fris.
Vanmorgen waren de meeste pelgrims al onderweg terwijl wij ons nog klaar maakten. Om zeven uur waren wij op weg maar de meesten willen voor de grote warmte al kilometers ver weg zijn. De Meseta is eigenlijk een hele grote vlakte, af en toe een dorpje in de vallei en af en toe een steile klim naar de volgende vlakte. De weg waar je loopt gaat steeds rechtdoor en je ziet hem in de verte lopen. Als je dan even naar omhoog stapt en boven bent, zie je dezelfde weg weer voor kilometers. Niet moeilijk dat velen deze weg vermijden, zeker nu het zo warm is. Maar toch heeft het zijn charmes, mooie vergezichten en kleurrijke velden. Natuurlijk ook de lelijke windmolens die het landschap ontsieren. Om de tien kilometers ligt er wel een dorpje en daar moet je zeker water nemen, anders kom je in de problemen. Vermoedelijk zullen wij vier dagen nodig hebben om deze streek door te stappen.
Al bij al viel het voor ons wel mee en kunnen we ons tempo behouden. Vanaf het dorp Castrojeriz tot aan onze bestemming kregen we als afsluiter voor vandaag nog de Alto de Mostelares te verwerken. Een bergje van 910 m hoog met een steile weg van 2 km omhoog, er staat een bord met 12%. Boven gekomen moesten we nog een kilometer of vijf naar onze bestemming en we waren blij dat we deze hebben gehaald.
Wat mijn planning betreft, deze bestaat niet meer. We stappen al dagen etappes van tussen de 30 en 35 km. Alles gaat goed en meestal zijn we tegen 14:00 uur op onze overnachtingsplaats. Ik zal dus enkele dagen eerder in Santiago zijn dan gepland en zal daar beslissen of ik verder stap naar Finisterra.
Na een steile weg omhoog als opwarmertje zag je de stad Burgos al van kilometers ver liggen. Toen we de industriegebieden en voorsteden doorgingen, moesten we nog zeker 10 km stappen alvorens in het oude stadscentrum aan te komen. Maar het was de moeite waard. De stad Burgos is heel mooi met een prachtige kathedraal en een oude stadskern. Nadat we de stad hadden bekeken zijn we nog naar de supermarkt geweest. Konfituur, oploskoffie, koekjes en bananen en we konden weer op weg met een kilootje of twee meer in de rugzak.
We staan nu aan het begin van de Meseta. Een vrij vlakke, drige streek die voor velen moeilijk is. Vanaf Burgos nemen veel mensen de bus naar Leon om deze streek te vermijden. Men geeft deze week veel zon met hoge temperaturen. Het zal voor ons ook zwaar zijn maar we moeten er door. Veel drinken onderweg en een extra litertje water in de rugzak steken.
Momenteel genieten we echter nog van een heerlijke refuge met een goed terrasje. De zon schijnt en we zitten met enkele Oostenrijkers en een Tsjech en de nodige blikjes bier. Het was vandaag een mooie dag met een gezellige afsluiter.
Het eten viel in Villamayor goed mee. Soep, aardappelen met stoofvlees en een potje youghurt. Er is die avond geen volk bijgekomen dus waren we maar met zeven pelgrims. Goed voor een nachtje rustig slapen in deze kleine refuge. Het ontbijt was sober maar voldoende en zo konden we weer uitgerust op weg.
Vandaag staat de beklimming van de Alto de Valbuena op het programma. 1162 m hoog maar eigenlijk niet zo'n steile beklimming. In het dorp voor de beklimming, Belorado, worden de pelgrimtoeristen uit hun bus gedropt om na de beklimming weer netjes in de bus te stappen en naar hun mooi hotelletje te rijden. Och, wij hebben al zo veel rare dingen gezien. Pelgrims die onderweg de bus of taxi nemen, en andere zaken. Je vraagt je soms af wat ze hier komen doen en of ze thuis ook vertellen dat ze sjoemelen. Vast niet. Maar ja, ieder zijn eigen weg, zekers?
Eens over de top wandel je in een heel ander landschap. Veel zanderige wegen en grote naaldbossen. Het was wel een mooie wandeling. Voor de rest blijft het hier de volgende dagen mooi weer. We zullen zweten.
Het water van de refuge was blijkbaar niet drinkbaar dus werd het een tasje chocomelk uit de automaat met enkele droge koekjes als ontbijt. Vanaf het begin tot het einde van de etappe hadden we wind op kop met af en toe een regenvlaag. Het was precies of we waren terug in Frankrijk. Veel beterschap zit er momenteel niet in, het blijft regenachtig. Niets aan te doen, we moeten verder. Door de regen zijn verschillende weggetjes veranderd in grote slijkpoelen. Dat slijk blijft aan je schoenen plakken en maakt het wandelen nog moeilijker dan het al is. Drie kwart van de wandeling loopt naast een grote baan dus is het niet zo'n mooie wandeling.
We slapen vannacht op zo'n vier kilometer van Belorado in een private refuge. Hier kan je ter plaatse een avondmaal bestellen. Hopelijk valt het mee, anders waren we beter toch naar Belorado gegaan. Wat het eten hier betreft, de pelgrimsmenu's zijn steeds gelijkaardig. Meestal een slaatje en frietjes met een dun stukje vlees. Zelf een goede spaghetti maken is nogal moeilijk doordat je hier geen goede spaghettisaus vind. Ravioli kan je hier ook niet vinden dus is het soms behelpen met microgolfeten.
Gisterenavond bleef het regenen en buiten de supermercado hebben we niet veel gezien van de stad. Vanmorgenvroeg toen we opstonden regende het nog steeds maar toen we vertrokken was het gedaan. Het was een mooie wandeling, steeds lichtjes stijgend, tot op een hoogste punt van 790 meter. Onderweg veel wijngaarden te zien en in mooie dorpjes. In die dorpjes zit overal wel een ooievaarskoppel op een hoge toren te nestelen. Daar kan Plankendael niet tegen op.
Tegen het einde van de etappe begon het lichtjes te regenen maar al bij al viel het mee.
Na een afscheid te hebben genomen van onze Vlaamse hospitaleros begonnen we aan onze dagelijkse wandeling. De eerste helft van de wandeling was betoverend mooi. Geurende amandelbloesems langs de weg en dan bossen met naaldbomen. Kort voor Torres del Rio begon het te regenen. De sliert pelgrims stopt precies gelijktijdig om een poncho aan te trekken. Gelukkig bleef het bij een klein buitje met in de verte donder en bliksem en kon de poncho vlug terug uit.
Na een tijdje komt Logroño in zicht en mag je langs een drukke baan stappen waar men een extra pelgrimsweg heeft aangelegd. Het laatste half uur ga je door een stinkende industriezone om dan eindelijk aan de Rio Ebro te komen die je oversteekt om de stad in te gaan.
Aan de refuge zat al een man of twintig te wachten tot ze openging. Het is weer een grote refuge van ongeveer 80 bedden. Vannacht slaap ik zeker met oorstopjes. Straks de stad even verkennen en op zoek naar een supermercado, elke dag hetzelfde werk.
Voor zes uur werd er niemand wakker, het werd zelfs half zeven eer de eersten opstonden. Om acht uur vertrokken Alain en ik voor èèn van de mooiste etappes tot hier toe. Halverwege kon je kiezen voor een route die 2 km langer was of een route 2 km korter maar zwaarder. Wij kozen natuurlijk voor de langere en moeilijkere route en werden beloond met een prachtig stuk natuur. Mooie weggetjes, op en neer door het prachtige Spaanse landschap. Kort voor Los Arcos komt de route terug samen en loop je het dorp binnen. Hier kan je kiezen uit drie refuges maar wij kozen natuurlijk voor onze eigen Vlaamse refuge. We werden hier goed ontvangen en kregen een kamertje met twee stapelbedden.
De rest van de dag gaan we eens goed genieten van de rust en enkele pintjes. Straks eten we petatjes met tomaten en kippefilet, alles zelf klaargemaakt.
Stilletjesaan kan ik me toch aanpassen aan de Spaanse Camino en maar goed ook want het landschap is hier ongeloofelijk mooi en daar kan ik echt van genieten.
