Ik heb besloten om mee te doen aan een betaald experiment om een product te testen. Het speelt zich af in een groot lokaal dat lijkt op de eetzaal van een school. Elke dag als ik in dat lokaal aankom staat er een wit plastieke bord met een maaltijd op en een wit plastieke wegwerpbekertje met een doorschijnende vloeistof en een rietje erin. De bedoeling is dat ik dat volledig opeet en opdrink en dan op het einde een rapport schrijf erover. De eerste dag gaat de vloeistof via een naald in mijn kin naar mijn mond, daarna drink ik het via het rietje. Het product zou een nevenwerking hebben op de nieren. De eerste 2 dagen merkte ik niets, de derde dag had ik wat krampen in mijn onderbuik en de vierde dag ook niets.

Op een bepaald moment zit ik aan een tafel en bedenk ik me dat ik nog niet aan het rapport begonnen ben en om niet te vergeten wat ik moest opschrijven begin ik met een tube met een soort pasta erin al op de eettafel in het kort wat trefwoorden te schrijven over wat er in het rapport moet komen.

Tegenover me aan tafel zit een koppel met een hond en naast de tafels staat een lange glazen muur waarachter een soort van grote overdekte ruimte ligt, gelijk een schaatshal zonder ijs, waar wat mensen rondwandelen.

Ik ben in deze droom een zus met een fictieve kleinere broer en ouders en we rijden in een auto, op zoek naar een veilige plaats die ons beschermt tegen zombies die overal rond ons leven, want de zombies zijn besmettelijk en als je ermee in aanraking komt word je zelf een zombie. Op een bepaald moment vinden we een huis waar een muur omheen gebouwd is. Mijn fictieve ouders verzekeren me dat het de zombies buiten houdt, maar ik vertrouw het niet helemaal en blijf alert.

Dan zitten we opnieuw in de auto en stoppen even aan een winkel enzo en ik merk opeens rare dingen op aan mijn kleinere fictieve broertje die naast me zit te wachten in de auto. Hij zegt dingen die niet kloppen, zijn ogen zien er donkerder uit en hij zegt dat zijn bovenbenen pijnlijk aanvoelen. Ik voel aan dat hij besmet is door de zombies en ik roep naar mijn ouders dat hij de symptomen heeft, maar mijn fictieve moeder zegt dat ze het weet maar lijkt het gevaar niet te willen beseffen.

Ik begrijp niet goed waarom de moeder de rest van het gezin op het spel zet door het broertje bij ons te laten en ik gedraag me meer en meer afstandelijk tegenover het broertje en wou dat ik hem kon kwijtgeraken om mezelf te redden.

Ik ben in een soort van taverne en zie achteraan aan een grote tafel mijn broer en een aantal oude klasgenoten (denk ik) iets vieren. Als ik dichterbij kom hoor ik hun 'happy birthday' zingen voor mij en nog iemand anders. Ik vraag hoe het komt dat ik zelf niet uitgenodigd ben waarop iemand antwoord dat ik dan maar weer vervelend zou doen en beginnen janken enzo. Ik ben helemaal overstuur dat ik door iedereen buitengeloten werd en zoek ergens anders een rustig tafeltje om alleen te gaan zitten, maar alle tafeltjes zijn volzet. Dan ga ik maar naar buiten en stap iets later op een bus, maar als de bus nog maar pas vertrokken is duw ik al op de noodbel om de bus te doen stoppen omdat ik besef dat ik mijn kat bij heb en die is bang op de bus. Ik neem mijn kat en stap met hem de bus af. Iets verderop vraag ik aan iemand om me de weg te wijzen naar het station. De kerel flirt een beetje met me en zegt me dan hoe ik naar het station kan wandelen.

Ik rijd op een koersfiets die veel te klein is, mijn knieën komen tot aan het stuur, over straat waar veel volk over loopt. Ik moet de hele tijd rinkelen met mijn bel, anders kan ik niet door en mis ik mijn afspraak bij de tandarts. Als ik bijna daar ben stop ik even aan een frietkraampje om te vragen of ze daar wat geld kunnen wisselen voor bij de tandarts, maar ze kunnen me niet helpen. Het huis van de tandarts ligt naast het kraampje en als ik hun oprit opwandel check ik in mijn portefeuille en merk dat ik waarschijnlijk net niet genoeg bij heb.

Iets later fiets ik door een natuurgebied en ben ik op zoek naar de camping waar ik blijkbaar verbleef voor ik naar de tandarts ging, maar ik ben de weg kwijt en het adres van de camping ligt nog in de tent. Ik vraag de weg aan een voorbijganger, maar hij spreekt een andere taal en ik kan hem niet verstaan dus ik probeer me goed te focussen op wat hij uitbeeld.

Ik ben in een grote ruimte, lijkt wel de grote kamer in onze kelder. Sommige dingen lijken niet te kloppen. Er ligt een matras, ik denk de matras van mijn vader. Ik ga eraan voelen en de matras is veel te mals, zoals een dikke donsdeken, ik zeg, ziet ge wel dat er iets niet klopt. Iemand anders zegt tegen me, maar jawel, die matras is gewoon verwisselt, en mijn aandacht gaat iets verderop naar een dunnere, opgevouwde donsdeken die eerst dienst zou gedaan hebben als matras. Dan denk ik weer, hier klopt toch echt iets niet, terwijl mijn aandacht gaat naar een klein, houten antiekuitziend paardenmolentje dat op een tafeltje staat. Ik neem het op, hou het voor mij en kijk ernaar en zet het dan zachtjes terug neer.

Ik ben in een speelgoedwinkel een cadeau aan het uitkiezen voor iemand, maar van de meeste dingen zijn de prijzen nogal hoog. Ik richt me vooral op de gezelschapsspellekes en op een houten karretje wat iets op de 200€ kost. De speelgoedwinkel lijkt opeens meer op een speeltuin en mijn aandacht gaat naar een gezelschapsspelleke waar je een knikker in een soort van gelei-achtige mat moet stoppen. Het spelletje spreekt me heel erg aan en opeens bevind ik me in het spel, in een nagebootst stukje jungle met een rivier erdoorheen. Ik voel aan het water van de rivier of het ook gelei-achtig is, maar het voelt gewoon aan als water en ik voel of daar ook knikkers in zitten. Ik bedenk of ik het spel voor mezelf zou kopen want het geeft me een blij gevoel.

Ik zie iets op mijn arm wat lijkt op een los stuk rot vlees en als ik het vastneem en van mijn arm af trek merk ik dat het een stukje van het vlees van mijn arm zelf was. Op die plek waar ik dat stuk weg trok begin ik wat van de huid rondom weg te plukken, omdat ik dat vieze donkerbruine en rottend uitziende vel van mijn arm af wil. Ik begin zelfs met een schaar stukjes vel weg te knippen totdat het gat in mijn arm groter word en ik opeens zie dat mijn arm vanbinnen een holle ruimte is met enkel een ijzeren skelet in, zoals van een robot.

Iets verderop staat een mechanische dinosaurus en ik stel vast dat ik de dinosaurus bestuur door de bewegingen die ik met mijn mechanische arm maak. Even later is de dinosaurus een heel pak kleiner zodat ik hem onder mijn arm kan nemen en op zoek ga naar iemand die iets van techniek kent om mij te helpen.

Later in de droom zweef ik op een soort van wolkje de lucht in. Doordat ik een beetje bang ben om eraf te vallen grijp ik me heel stevig vast rond de wolk en doe ik mijn ogen dicht zodat ik niet zie hoe hoog ik ga. Dan doe ik voorzichtig mijn ogen open en zie ik in de open en klare hemel een tak van een boom met mooie groene bladeren boven mij. Ik vind het heel mooi en ben blij dat ik niet zo hoog zit als ik dacht en dan drijf ik langzaam aan terug naar beneden tot ik op een grasperk land. Ik zie achter mij iets wat op een grote gele slang lijkt en hij houdt iets in zijn greep gevangen. Ik probeer ongemerkt ervan weg te lopen, maar de slang ziet me en wil me aanvallen. Ik neem het ding vast wat hij in zijn greep had en gooi het een eindje verder in de hoop dat hij terug daar op af gaat en dat lukt ook eventjes, totdat ik terug probeer weg te lopen. Hij keert zich weer om en komt achter mij aan en dan zie ik ook dat het eigenlijk geen slang is, want hij heeft poten zoals een leguaan maar dan veel groter. Terwijl ik aan het weglopen ben neem ik mijn gsm uit mijn broekzak om het natuurhulpcentrum op te bellen zodat ze hem kunnen komen vangen. Het duurt even voordat ik het nummer gevonden heb en als ik een vrouw aan de lijn heb en ik de situatie probeer uit te leggen hoor ik mijn eigen stem in een echo-vorm weerklinken. Ik zeg tegen de vrouw dat ik ga neerleggen en dan terug bel omdat ik een slechte verbinding heb, maar als ik dan wil terugbellen vind ik het nummer niet meer …

Ik ben in een hotel, samen met een kamergenote. Op de benedenverdieping van de hotelkamer is alles vrij primitief, maar als ik dan een verdieping hoger ga kijken zie ik een vrij luxueuze badkamer met jacuzzi en automatische massagetafel. Mijn kamergenote gaat op de tafel liggen om te testen, maar de massagetafel maakt een opgaande beweging waardoor mijn kamergenote er af wordt geworpen. Ik begin te lachen, maar merk dan dat ze haar echt pijn heeft gedaan. Even later gaan we met nog 2 mannelijke medereizigers op stap en ik betaal ergens aan de inkom van een danstent met een briefje van 20€ en ik krijg een hele handvol kleingeld terug. Dan stap ik de keet binnen op zoek naar de anderen en ga ik bij hun aan tafel zitten en ik toon aan 1 van hun mijn stapel kleingeld wat ik terugkreeg.

Ik ben in een shop van het werk en het is sluitingstijd. De kassa moet geteld worden en de deur gesloten. Als ik aan het tellen ben, voel ik me een beetje bang dat er nog iemand in de shop aanwezig is die me gaat overvallen. Tijdens het tellen van de kassa gebeuren er nog een aantal dingen. Zo moet ik nog snel even een rolluik half omhoog doen om mijn katten naar binnen te halen en daarbij stap ik even uit de winkel, buiten is het al nacht. Even later ben ik verder aan het tellen, maar moet ik dringend naar het toilet. Als ik op het toilet zit moeten er nog meer mensen opeens dringend en staan ze daar met een man of 5-6 aan het toilet aan te schuiven met de deur open. Ik vraag hun om de deur te sluiten maar de deur blijft open en dan sta ik maar op en denk ik, ik wacht wel even.

Dan ben ik weer alleen in de donkere winkel, of zo lijkt het toch, want opeens zie ik mijn vader in de raamopening met iemand babbelen die buiten staat. Ik zie niet wie daar staat, maar ik heb het gevoel dat het niet echt te vertrouwen is om dat raam open te laten terwijl ik dat geld aan het tellen ben.

Ik moest in Genk ergens zijn en mijn vader had me daar naartoe gebracht. Even later sta ik naast de straat naar mensen te kijken en voor ik het weet verzamelen er meer en meer mensen zich rond mij zodat er een heel publiek naast de straat staat. De voorbijgangers die door die straat moeten voelen zich ongemakkelijk, want het publiek begint dan luid te klappen. Ik bel mijn vader op om mij terug te komen ophalen en ik leg hem aan telefoon uit waar ik zit, nl. tegenover de videotheek op de straat van het station. Ik vind het niet meer leuk om tussen dat publiek te staan dus ik wandel iets verder op de hoek van de straat om daar op mijn vader te gaan wachten. Als ik hem zie, wandelen we samen terug naar de auto, maar we komen een winkeltje tegen waarvan hij zegt dat hij daarbinnen graag even wil gaan kijken. Ik ga mee het winkeltje binnen en het is een klein winkeltje waar ze handgemaakte beeldjes en kaartjes voor o.a. geboortes en sterftes maken. Ik vind het heel erg mooi en ik babbel nog even na met de verkoopster, terwijl mijn vader al verder wandelt en dan loop ik ook door tot bij hem.

De droom van vannacht speelt zich af op vakantie in Portugal. Op een bepaald moment ben ik in een bos, maar kan me niet meer herinneren welk tafereel er zich juist afspeelt.

Later in de droom ga ik met een student vrachtwagenchauffeur naar een souvernirswinkeltje. Als we de straat oversteken om er te geraken moet ik hem er eerst op attent maken dat de lichten op groen gesprongen zijn, want hij heeft dat zelf niet door. Dan aangekomen in het winkeltje zie ik iets leuk hangen en ik wil het graag meenemen, maar ik besef dat ik mijn portefeuille in de auto vergeten ben, dus ik vraag aan hem om mij even voor te schieten. Het ding wat ik wil kopen is ovaalvormig en doorschijnend gevuld met een doorschijnende gelachtige vloeistof en een gekleurde blubber erin met glinstertjes wat een mooi effect geeft als je ermee schudt. Ik twijfel nog even tussen de blauwe of de rode, maar dan neem ik de rode mee. Het kost 3,30€.

Terug aan de auto gekomen zitten mijn overleden grootouders in de auto. Omie achter het stuur en opie ernaast en ik zit op de achterbank. Het is ergens in de late namiddag en ik stel voor dat opie en ik na een tijdje kunnen afwisselen met rijden, omdat we een heel eind terug naar huis moeten. Omie zegt gewoon “ja”, maar even later zegt ze dat we over een drukke baan moeten en dan antwoord ik of ik anders tegen de avond moet overnemen, omdat het dan rustiger is op de baan en we al een eind verder zitten, want ik heb het gevoel dat ze het niet echt vertrouwt dat ik over die drukke baan op dat druk moment rijd. Dan opeens stapt ze uit de auto, waardoor er niemand meer achter de bestuurdersplaats zit en ze stapt in naast mij op de achterbank en ik vraag me af wie op dat moment de auto aan het besturen is.

Ik kom aan op een nieuwe werkplaats waar iemand me begeleidt naar de vleesafdeling. Ik moet daar met dat vlees iets leren maken en die begeleidster doet het eerst één maal voor en dan moet ik dat nadoen om te leren waarbij ik gehakt moet scheppen en afwegen op een weegschaaltje. Dan gaat de begeleidster opeens weg want ze moet op tijd zijn voor één of andere bevalling en ze laat me nog een instructie na die ik in eerste instantie niet goed snap, maar dan opeens denk ik bij mezelf, jawel, ik weet wel wat ze bedoelt en ik begin iets in te geven op een computer.

Er zijn nog 3 mannen daar waarvan ik er 2 achter mij tegen mekaar hoor praten dat ze zich afvragen hoe mijn naam is en ik draai me om naar hun en ik zeg mijn naam. Daarna vraag ik hun wie zij zijn, maar ik vind hun maar oppervlakkig overkomen dus knoop er verder geen conversatie mee aan. Iets verder aan mijn rechterkant zit een andere man aan tafel, hij ziet eruit zoals een bekend tv-figuur. Ik vraag naar zijn naam, hij zegt hoe hij heet en ik bied hem mijn rechterhand die hij aanneemt met zijn linkerhand terwijl we heel hartelijk naar mekaar lachen en ik voel me er meteen bij op mijn gemak, alsof we mekaar begrijpen.

Ik ben samen met twee andere vrouwen een dansvoorstelling aan het geven op een groot plein. Er staat wat publiek rond het plein en sommigen zitten op een terrasje te kijken. Ik ken de pasjes van de dans niet helemaal dus ik probeer te kijken hoe die twee andere vrouwen hun pasjes zetten en het lijkt opeens wel alsof het een soort van wedstrijd is. Ik begin meer op de muziek in te gaan en mij minder aan te trekken hoe ik de pasjes moet zetten terwijl ik denk, wie weet kiezen ze toch voor mij, ondanks dat ik hun pasjes niet ken. Mijn armen zwaaien in de lucht en ik voel me heel ontspannen en geniet van het dansen, alsof ik een ballerina ben. Als de dans gedaan is voel ik me nog steeds prettig en ik huppel wat rond tot ik mijn armen wijd open spreidt en rond het plein begin te rennen. Ik ren ontzettend snel en ik zoef tussen het publiek door zonder me ergens iets van aan te trekken…

Ik ben midden in een grot, en ik ben op de vlucht voor een draak. Ik kruip een spelonk in en kom in een stroming water terecht die me door de spelonk heen, als een buisvorm erdoor spoelt, gelijk als op een glijbaan. Op de plek waar ik uit kom, kom ik zombies tegen. Hun gezichten zijn heel wit en geschaafd en ze zitten me achterna. Ik ga ervoor op de vlucht en kom in een rivier terecht in open lucht en ik begin heel hard te zwemmen, achternagezeten door de zombies en ook al zwem ik zo hard als ik kan, toch komen ze dichter. Als de rivier ophoudt loop ik verder in het gras en blijf met mijn armen zwembewegingen maken, alsof ik nog in het water zit. De zombies komen nu heel dicht en op een bepaald moment neem ik een stok van de grond op en draai me om terwijl de zombies op me af komen. Ik wil me verdedigen door de stok in een zombie zijn buik te steken, maar ik krijg de zombie niet verwondt en zijn gezicht lijkt van kortbij opeens veel minder bleek en zelfs een beetje triest…

Ik ben in een vreemd land en ben van iemand aan het wegrennen die me achterna zit. Onderweg kom ik een vrouw tegen die voor dezelfde persoon op de vlucht is en ik ren samen met haar verder. Door straatjes en later over het strand, totdat de vrouw die bij me is gevat wordt en ik neem een dikke steen van de grond op om me te verdedigen voor als ze mij ook moesten vatten en ik ren alleen nog een eind verder weg tot ik uiteindelijk tot rust kom op een balustrade die uitkijkt over de zee. Opeens zie ik een kleine walvissoort een tuimeling maken, net voor de balustrade en ik ben zo overdonderd, dat ik enthousiast rond me kijk naar de andere mensen die op de balustrade staan, maar die kijken zelfs niet eens op en zitten druk met mekaar te babbelen, totaal ongeïnteresseerd voor wat er in het water gebeurt. Als ik terug naar het water kijk zie ik opeens iets verderop in het water de schaduwen van een hele groep walvissen afkomen. Het water van de zee kleurt zwart van de enorme zwarte schaduwen onder het oppervlak en ik voel me een beetje bang worden. Dan opeens staat de vrouw waarmee ik samen aan het wegvluchten was voor me en ze zegt dat die man die me achterna zat me gewoon iets wou zeggen over rekeningen, dat ze die voorlopig gingen laten wegvallen of zoiets, zodat ik me niet onnodig zou zorgen maken erover.

Iets later sta ik aan een machine van een lunapark en ik grijp een pluchen ronde pinguin eruit.

Ik ben in een appartement en ik heb een baby bij me. Ik denk dat het in de droom mijn baby is, maar het voelt niet echt aan als mijn baby, eerder als een beproeving. Ik ben hem aan het klaarmaken om te gaan slapen en opeens hoor ik hem een beetje jammeren omdat er mosterd in zijn mond is terecht gekomen. Ik begrijp niet goed hoe die mosterd in zijn mond is gekomen en dan zie ik dat zijn handje helemaal vol hangt met mosterd en ik voel me een beetje schuldig dat ik dat niet opgemerkt had. Met wat keukenrol of wc-papier of zoiets probeer ik de mosterd van zijn handje en mondje af te vegen, maar gemakkelijk gaat het niet want het lijkt wel of er mosterd bij komt bij elke veeg. Uiteindelijk ben ik klaar met hem schoon te vegen en dan voel ik dat zijn kleertjes helemaal nat zijn geworden van het schoonvegen, ook al heb ik daarbij helemaal geen water gebruikt. Ik doe hem droge kleertjes aan en stop hem in bed.

Iets later stap ik het appartement uit, de gang op en ik zie vanuit mijn rechterooghoek de deur van het appartement naast mij op een kier openstaan waardoor ik een glimp opvang van een lange rode jurk. Het heeft iets geheimzinnigs en ik word erdoor aangetrokken om binnen te gaan. Wanneer ik daar binnenkom zie ik een gezin staan. Een moeder en vader met tussen hun in een dochter en een lange grote spiegel waar een afbeelding van hun andere dochter ophangt met een lange rode jurk aan. Hun kleding lijkt wel uit een vroegere eeuw te komen en ze tonen geen emoties op hun gezichten. Ik vind ze best eng, het lijken wel spoken en de moeder stelt me opeens een vraag over haar andere dochter die in Normandië of zoiets zit. Ik herinner me de vraag niet meer juist, wie ze was of wat ze daar aan het doen is of zoiets. Ik weet er geen antwoord op en ik vraag haar voor een hint te geven want het lijkt me belangrijk, maar dan toont ze een glimlach en doet de deur langzaam voor me dicht. Dan ga ik terug naar mijn appartement want ik herinner me dat die baby daar nog alleen ligt te slapen.

Even later ben ik aan een subtropisch zwembad. Ik herinner me dat ik even aan het zwemmen ben, maar het water voelt droog aan. Ik heb geen zin om daar te zijn.

Nog even later ben ik terug bij het appartement, ik denk dat er iemand bij me is die vraagt naar de baby want ik zeg opeens, je zal hem daar niet meer vinden, ga maar kijken …

Ik zit opeens ergens mee in een lokaal waar ik een examen moet afleggen, maar ik weet totaal niks af van het examen en ben dus ook totaal niet voorbereid. Voor één bepaalde vraag moest ik werkwoorden vertalen naar het portugees en die ging me redelijk vlot af. Voor een aantal andere vragen had ik een stripverhaal moeten lezen om het te kunnen oplossen maar ik had dat niet gelezen en opeens verscheen er tussen mijn examenbladeren een stuk van een stripverhaal. Ik blijf als laatste over in het lokaal. Er zitten ook vragen bij die ik moet oplossen aan de hand van een sprekende pluchen beer, maar ik versta niets van wat hij zegt en de leraar die bij mij in het lokaal zit zegt dat de beer duits spreekt.

Even later beslis ik om alleen naar portugal te gaan en voor ik het weet zit ik al in een hotel in portugal, samen met nog een paar andere mensen die ik daar heb ontmoet, maar ’s avonds zijn zij al weg en ik had al gereserveerd om daar te blijven overnachten dus blijf ik daar slapen. De volgende dag loop ik door de gang in het hotel, ik zie daar een paar andere reizigers in en uit hun badkamer lopen en eentje staat op de gang in een spiegel tegen de muur haar tanden te poetsen. Terwijl ik de gang uit loop kan ik al uitkijken door de buitendeur en zie ik een reling met vlak daarachter de zee. Een deel mensen staan aan de reling verzameld, ik zie het water van de zee redelijk wild kabbelen en als ik dichterbij kom zie ik dat ze allemaal staan te kijken naar een groepje orka’s wat daar in het water zitten te spartelen en die het water doen kabbelen. Ik ben helemaal verbaasd en enthousiast en ik wil dolgraag een foto nemen dus ik ga snel in het hotel mijn fototoestel nemen, maar ik ben vergeten de batterij van het fototoestel op te laden voor ik naar portugal vertrok en ik zie op het schermpje verschijnen dat de batterij leeg is. Ik wil toch proberen dus ik loop terug naar buiten, maar de plaats waar de orka’s zaten is nu een soort van bassin rond hun verschenen en zitten ze daar trucjes uit te voeren.

Ik sta op de badkamer voor de spiegel en zie nog sporen van een piercing in mijn onderlip en ik denk, als daar toch nog een gaatje in zit dan kan ik net zo goed proberen er terug een piercing door te steken. Ik neem een zwarte oorbel in de vorm van een ringetje en steek die erdoor. Tot mijn verbazing past die er gewoon in en doet het zelfs geen zeer. Dan hoor ik mijn vader op de gang en denk ik bij mezelf, zo een zwarte ring erdoor is ook geen zicht dus ik maak het ringetje los en neem het er terug uit. Dan ben ik tussen mijn oorbelletjes aan het zoeken naar iets wat meer gepast is om erin te steken en ik pas er een paar, maar de lip begint wat te zwellen en uiteindelijk komt er ook bloed uit. Ik begin dan wat wanhopiger te zoeken omdat ik er graag iets in wil steken omdat het anders dicht zou groeien, ik kom zelfs verroeste schroeven tegen tussen de juwelen, maar ik bedenk me dat die veel te groot zijn om erdoor te krijgen en uiteindelijk neem ik de kleine piercing die in mijn oor zit en ik draai de kraan open met koud water om de piercing en mijn lip af te spoelen …

Ik loop ergens rond met een vriendin en ik moet een boomstam meedragen, maar ik ben ook al een karretje vooruit aan het duwen en ik vraag aan haar of ze helpt dragen en ze zegt ja is goed, er staan toch 2 handvatten op, en ze neemt één van de twee ijzeren kettingen vast die aan de boomstam vastzitten. Heel even draagt ze de boomstam alleen en het lijkt wel alsof het voor haar geen gewicht is, alsof ze het op één vinger kan dragen en dan neem ik de boomstam weer en het ding weegt loodzwaar zodat ik één kant ervan op de grond zet en het zo meesleur over de grond.

Even later kom ik aan in een schoonheidssalon voor een gezichtsbehandeling. Een medewerker stuurt me naar een kamer waar ik mijn gezicht al mag gaan wassen. Ik zie een heel klein wasbakje staan waar automatisch lauw water uitkomt. Ik moet nogal onhandig over het ding leunen omdat het zo klein is. Er ligt een wit klontje zeep, maar het schuimt echt véél te fel zodat ik moeite heb om het schuim weg te spoelen. Dan droog ik mijn gezicht met de witte malse handdoek die daar hangt en ga ik buiten wachten op een soort terrasje tot ze me komen roepen. We zijn blijkbaar met 3 wachtenden, we stonden op een wachtlijst en we hadden elk een nummer. Er was een nummer 29 en nog een nummer 26 denk ik en het derde nummer herinner ik me niet meer. Ik denk dat ik het nummer 26 was. Een blonde dame neemt me dan even later mee, maar ik vind haar helemaal niet vriendelijk. Ik zet me neer op de stoel en ze legt me uit wat ze eerst gaat doen, maar ik vind haar niet erg duidelijk en ze is blijkbaar wat geïrriteerd omdat ik haar niet goed begrepen heb. Ze neemt iets wat lijkt op een langwerpige pumpsteen, in de vorm van een aftrekker voor ramen mee te doen en ze gaat daarmee over mijn gezicht. Ik probeer mij te relaxen en ondertussen in een tijdschriftje te bladeren. Dan brengt ze een crème aan op mijn gezicht en dan gaat ze weg. Het lijkt wel alsof ik in slaap val in die stoel want ik zak helemaal onderuit en ik heb moeite om me terug recht te zetten. De crème op mijn gezicht wordt hard, het lijkt wel een masker van gips en ik zie heel slecht erdoor. Wanneer het masker eraf gaat kijk ik even in de spiegel en voel aan mijn huid, maar ik voel me niet gelukkiger want het was geen aangename ervaring.

tijdens een middagdutje:

Het lijkt alsof ik wakker aan het worden ben en ik wil rechtop gaan zitten, maar ik lig als genageld in mijn bed. Mijn hoofd krijg ik niet gedraaid en mijn zicht is heel erg beperkt, zodat ik enkel recht naar voor kan kijken en mijn gezicht staat naar de lamp aan het plafond gericht. Op een bepaald moment bedenk ik me dat ik vast nog aan het slapen ben, anders zou ik wel gewoon rechtop kunnen gaan zitten en ik probeer tegen mezelf te zeggen dat ik moet wakker worden, want ik heb op dat moment geen zin meer om te slapen, ook al voel ik me door en door vermoeid en wegen mijn oogleden loodzwaar. Ik vind het ook een beetje eng dat ik mezelf niet kan bewegen. Ik verzamel heel mijn kracht bijeen en het lijkt even alsof ik rechter zit, maar dan denk ik, als ik nog aan het slapen ben, hoe kan het dan dat ik rechter zit, dan moet ik vast nog plat liggen. Ik vind het een heel enge gedachte maar ik wil graag weten of het waar is of niet, dus met mijn twee handen neem ik mijn hoofd vast en met heel veel moeite krijg ik mijn hoofd stukje per stukje iets naar rechts gedraaid en opeens zie ik vanuit mijn rechterooghoek mijn rechterarm nog op het hoofdkussen liggen. De hand ziet er een beetje transparant uit, ik vind het nog steeds eng en dan verlies ik de kracht waardoor mijn hoofd weer in zijn beginpositie staat. Dan lijkt het ook even alsof ik niet meer in mijn kamer ben, want ik hoor stemmen onder mij en ik voel dat ik ergens anders ben, in een wachtkamer van de dokter denk ik, maar mijn zicht naar de lamp op het plafond en mijn hoofdpositie blijven hetzelfde…