Om 6u vanochtend hoorden we dat de planning vandaag nog een keertje gewijzigd werd. Daar zijn ze hier wel goed in, in planningen aanpassen. Van 'wel raften' naar 'niet raften' om uiteindelijk 'toch te raften'. Raften op weg van Pokhara naar Chitwan, onze volgende bestemming.
We moeten toegeven dat niet alleen de Nepalezen de planning soms durven veranderen. Oorspronkelijk zou alleen ik deelnemen aan de rafting. Maar mama kon het best aan volgens Dorjee, en mama houdt van 'wild', dus kon dit wel eens haar ding zijn.
Na een tweetal uur rijden, bereikten we het vertrekpunt. Een deskundige veiligheidsuitleg (en uitdelen van helm, reddingsvest en peddel) later klommen we met drie uiterst vriendelijke Spanjaarden (waarvan ene echt ne knappe was) het raft in.
Geweldige ervaring!! Af en toe echt hevig beukend tegen de stroomversnellingen in, golven over ons krijgend, 'fast forward' en soms ook 'faster, faster' om toch maar recht te blijven, een ijskoude zwempartij op een rustig stukje (ja, ja, ikke ook) en een 'rapid fall' die ze 'big smile' hadden genoemd,... Mama en ik beleefden de tijd van ons leven! Echt tof om eens te doen!
Na het raften kregen we een lekkere lunch voorgeschoteld met kip, patatjes en rijst. Wat wij niet opkrijgen, werkt Dorjee wel naar binnen. We share everything
Het vervolg van de weg naar Chitwan ging een stuk trager dan het raften: heel erg veel wegwerkzaamheden en nog meer stilstaand verkeer...
Vanavond genoten we van een traditionele dansshow. Vooral de 'pauwendans' kon ons bekoren. Verder was het zo opvallend dat alle Nepalezen trots hun hymne meezingen, met hand op hart en rechtstaand en dat zelfs de jeugd de traditionele dansen wel kent.
Moe maar voldaan snel het bed in nu, want morgen wacht een gevulde safaridag!
Twee dagen relaxen in Pokhara... Je zou denken dat we dan tijd hebben om aan de blog te schrijven. Niet dus... Hierbij dan ook de ingekorte versie van wat we zoal deden.
Beetje luieren aan het zwembad, mountain museum bezoeken, foto's nemen van prachtige bergzichten (na een hevige regenbui eergisteren avond was het gisteren super helder weer), naar Devils Falls gaan kijken (watervallen die zoals Peter had gewaarschuwd niets voorstelden), om 6u30 opstaan om uiteindelijk tegen 12u30 boven op een berg te besluiten om toch maar niet te gaan paragliden wegens veel te bewolkt (en bergen zien was prioriteit in beslissing om te paragliden), niet kunnen zwemmen door een groot trouwfeest in het hotel en dan nog een boottochtje en extra klim inplannen naar de plaatselijke stupa, mee bidden en zingen en trommelen in Boedhistisch klooster, genieten van een cocktail en lekker lunchen aan de rand van het Pewa meer.
Relaxen en misschien enkele uitstapjes in en rond Pokhara (Devi Falls --> schijnen niet de moeite te zijn, dus slaan we over; Tibetan Refugee Center; Peace
Pagoda) of een tochtje over het meer...
Heerlijk rustig opstaan vanochtend... Nu ja, rustig... Met een groep van zo'n 15 vertrekkende trekkers een half uur voordat je eigen wekker afloopt, vergezeld van de rochelende geluiden van hun dragers, konden we moeilijk van 'rustig' spreken.
En toch: alles liep wat langzamer en gemoedelijker. Hoofd onder de koude kraan (later in het hotel van Pokhara wachtte een warme douche), ontbijten met een - naar gewoonte - appel of banaan pannenkoek, en een verzachtende doch soms ook pijnlijke massage van de kuiten door Dorjee.
De schoenen van mama hielden het net lang genoeg vol om het punt van aankomst te bereiken (daar waar we vijf dagen eerder ook waren afgezet). Met z'n vieren in een kleine taxi, bagage op het dak, angstig om de rijstijl en het soms zeer nipte voorsteekgedrag van tegenliggers, maar we overleefden de rit van 40km van Naya Pul naar Pokhara.
De rest van de middag luierden we aan het zwembad van het hotel: boekje lezen, eens opzoeken hoe de tocht naar Everest basecamp er zou uitzien, krant via internet bekijken... Totdat een onweer ons naar de kamer joeg en we de bagage reorganiseerden (het was niet de eerste en zeker niet de laatste keer).
Het was wel een beetje wennen weer aan de drukte rond het zwembad (veel spelende kinderen uit de buurt die een dagje kwamen zwemmen); zeker na vijf dagen 'stilte' en 'aan niets denken'.Â
Dorjee nam ons 's avonds mee naar het restaurantje van een vriend "Sherpa Kitchen". Heel gezellig ingericht en vooral fantastische soep (meer hutsepot) en gebakken noedels met kip. We aten al vaak hetzelfde, maar toch is het elke keer net iets anders. En tot nog toe altijd lekker (behalve die keer dat de tomatensoep bijna bloem-pap was). Vooral het Tibetaans brood ga ik thuis missen!
We dalen af vanuit Ghandruk naar de Modi Khola en trekken zo via
Birethanti terug naar Nayapul.
Hier wacht de chauffeur ons op voor een
transfer naar Pokhara waar het gezellige hotel Barahi, een warme douche en een
fris drankje klaar staan. We nemen afscheid van het lokale team van dragers.
Wakker worden van vogelgeluiden... de koekoek herkenden we, tientallen andere kwetterende lokroepen niet. Maar alles klonk opgewekt en vrolijk. Onze stijve benen (vooral kuiten en billen) en stramme spieren stemden ons iets minder blij...
We waren de avond ervoor gewaarschuwd "If the weather is clear, I will wake you up for the view". Aangezien de vogels en niet Dorjee ons wekten, wisten we genoeg. In een dichte mist ontwaarden we met veel moeite het topje van de Annapurna South. Het moet machtig zijn als je de bergen in hun volle glorie kan aanschouwen, maar wij waren al dolgelukkig met wat we zagen en de vriendschap van de mensen om ons heen...
Het zou een gemakkelijke tocht worden vandaag. Een vijftal uur wandelen, soms trappen dan weer plat. Met een stop aan het Gurung museum in Gandruk (klein maar best interessant) en een lunch met zicht op de snelstromende rivier. Tot aan Birethani, vlakbij onze vertrekplaats. "Zou" want alles veranderde toen de schoenen van mama het een voor een begaven en door onze bekwame gids moesten opgelapt worden. Gelukkig bedachten we dat we verband bij hadden (in onze "orange rescue bag" van 1,5kg waarmee Dorjee rondsjouwde omdat hij 'm te zwaar vond voor ons) en in een mum van tijd was mama geholpen. De foto's spreken voor zich Het stappen ging wat moeizamer, de zolen flapten af en toe de foute richting uit en het verband verschoof wel eens. Maar mama haalde het einddorp met vlag en wimpel en al gauw sprak iedereen over "strong mom".
Tijdens onze tocht vandaag merkten we veel gelijkenissen met Sapa, het bergdorp in het noorden van Vietnam. Terrasbouw, waterbuffels, houten hutjes (en soms ook wel stenen huizen), vriendelijke mensen en kindjes die blij zijn met chocolade. Onze energie repen werden ook door onze drager Pemba gesmaakt. Hij verdiende ze zeker, met onze twee "medium" zware zakken op zijn rug.
We bereikten tegen een uur of half vier onze lodge voor de nacht en genoten samen met gids en drager van een fris Everest biertje (mama) en een koude cola (overal in Nepal echte, dus ik helemaal blij). Dorjee begon onze mopjes steeds beter te begrijpen en Pemba toverde voortdurend een brede smile op zijn gezicht. Na een korte wandeling door het dorpje (waar niks te zien was) werd er - met zicht op de rivier - heerlijke, plaatselijk gevangen vis geserveerd, met echt lekkere frietjes en een portie mixed noodles.
Al is de trekking morgen pas officieel te einde, we kunnen nu al besluiten dat het sublieme dagen waren waar we nog heel lang van zullen nagenieten!
Wakker worden van vogelgeluiden... de koekoek herkenden we, tientallen andere kwetterende lokroepen niet. Maar alles klonk opgewekt en vrolijk. Onze stijve benen (vooral kuiten en billen) en stramme spieren stemden ons iets minder blij...
We waren de avond ervoor gewaarschuwd "If the weather is clear, I will wake you up for the view". Aangezien de vogels en niet Dorjee ons wekten, wisten we genoeg. In een dichte mist ontwaarden we met veel moeite het topje van de Annapurna South. Het moet machtig zijn als je de bergen in hun volle glorie kan aanschouwen, maar wij waren al dolgelukkig met wat we zagen en de vriendschap van de mensen om ons heen...
Het zou een gemakkelijke tocht worden vandaag. Een vijftal uur wandelen, soms trappen dan weer plat. Met een stop aan het Gurung museum in Gandruk (klein maar best interessant) en een lunch met zicht op de snelstromende rivier. Tot aan Birethani, vlakbij onze vertrekplaats. "Zou" want alles veranderde toen de schoenen van mama het een voor een begaven en door onze bekwame gids moesten opgelapt worden. Gelukkig bedachten we dat we verband bij hadden (in onze "orange rescue bag" van 1,5kg waarmee Dorjee rondsjouwde omdat hij 'm te zwaar vond voor ons) en in een mum van tijd was mama geholpen. De foto's spreken voor zich Het stappen ging wat moeizamer, de zolen flapten af en toe de foute richting uit en het verband verschoof wel eens. Maar mama haalde het einddorp met vlag en wimpel en al gauw sprak iedereen over "strong mom".
Tijdens onze tocht vandaag merkten we veel gelijkenissen met Sapa, het bergdorp in het noorden van Vietnam. Terrasbouw, waterbuffels, houten hutjes (en soms ook wel stenen huizen), vriendelijke mensen en kindjes die blij zijn met chocolade. Onze energie repen werden ook door onze drager Pemba gesmaakt. Hij verdiende ze zeker, met onze twee "medium" zware zakken op zijn rug.
We bereikten tegen een uur of half vier onze lodge voor de nacht en genoten samen met gids en drager van een fris Everest biertje (mama) en een koude cola (overal in Nepal echte, dus ik helemaal blij). Dorjee begon onze mopjes steeds beter te begrijpen en Pemba toverde voortdurend een brede smile op zijn gezicht. Na een korte wandeling door het dorpje (waar niks te zien was) werd er - met zicht op de rivier - heerlijke, plaatselijk gevangen vis geserveerd, met echt lekkere frietjes en een portie mixed noodles.
Al is de trekking morgen pas officieel te einde, we kunnen nu al besluiten dat het sublieme dagen waren waar we nog heel lang van zullen nagenieten!
Net voor zonsopgang bereikten we de top van Poon. We hadden het met glans gehaald! Dorjee was niet alleen een uitstekende gids, maar hij bleek ook een knappe fotograaf. Met alle mogelijke camera's en vanuit alle mogelijke hoeken werden we op de gevoelige plaat vastgelegd.
Jammer alleen van de dichte mist, want op foto's van Pasang en Dorjee zagen de bergen met eeuwige sneeuw er fantastisch uit. Misschien voor een volgende keer? Nu waren we vooral blij dat we eerder al een mountain flight hadden genomen zodat we een idee hadden van wat er achter de mist te zien was.
Een heerlijke, straffe black tea later (in sommige lodges of restaurantjes kregen we ook van die slappe afkooksels) vatten we de tocht naar beneden weer aan.
Weer aan de lodge verorberden we een stevig ontbijt en tegen 8u15 waren we alweer op stap. Het werd een prachtige dag door de jungle:
sprookjesbos-achtige met elkaar vergroeide bomen, met dik mos bedekte boomtakken, felgroen gebladerte, rododendrons in alle mogelijke kleuren, een recital van zingende vogels, klaterende watervallen, heerlijk ruikend bos, en als kers op de taart: een prachtige langoer aap en een waterbuffel die wel heel dicht kwam.
We hebben inmiddels volgens onze gids naar schatting zo'n 60.000 treden gedaan, op en af. Heel wat meer dus dan de 3.000 die we gedacht hadden. Maar we zijn niet klein te krijgen!! Zeker niet met de massage van de kuiten door Dorjee...
In Tadapani waar we normaal gezien zouden overnachten, besloten we nog een paar uur verder te wandelen. We belandden in een kleine lodge, waar we de enige gasten waren. Een sympathieke familie zorgde er voor ons: lekker eten, een kachel die ontzettend veel warmte gaf, een ok kamer en boven al, een super warme douche.
Een korte dag die start met een afdaling. We dwarsen enkele zijvalleien
en komen op een kam die naar Ghandruk leidt.
Ghandruk is een uitgestrekt
en groot Gurung-dorp dat bijna 300 families heeft. De huisjes liggen in een
uniek decor van zorgvuldig aangelegde terrasvelden en het is aangenaam rondkuieren
in de kleine steegjes. Hier huist ook het Annapurna Conservation Area
Project-center waar je een inzicht krijgt in de cultuur en natuur van de regio.
