Druk op onderstaande knop om te reageren in mijn forum
Categorieën
Categorieën
Categorieën
Categorieën
Categorieën
Evenementen in de LIMBURGSE WESTHOEK
08-05-2009
PLANTEN -- ZADEN
De PAARDEBLOEM
De PAARDEBLOEM anders bekeken...
Iedereen kent deze bloem wel voldoende om te weten dat het een belangrijke plant is voor de medische wereld en zeker ook voor de vogelliefhebbers. De voedingswaarde van deze overbekende plant is van groot belang voor onze vogels. Maar, wie heeft er al eens verder bij stilgestaan hoe deze plant zich ontwikkeld en hoe zij zich ten dienste stelt van onze mensheid? Hierna gaan we even dieper in op deze plant in zijn geheel.
In onze streken worden ongeveer 200 verschillende soorten paardebloemen genoemd. Al deze soorten onderscheiden zich onderling, voornamelijk in hun grootte, vorm en kleur van de bloem en vorm van het blad. Dat er zoveel soorten worden onderscheiden, komt door de speciale manier van voortplanten. Onze paardebloemen blijken zich namelijk ongeslachtelijk voort te planten, waardoor er in feite een groot aantal klonen ontstaan. Deze klonen zijn dus onderling genetisch identiek. Het zijn dan ook geen echte soorten maar zgn. microspecies. Door de soortenrijkdom en de vele milieus waarin de paardebloemen voorkomen, is de manier van aanpassen aan hun omgeving de moeite om even van nabij te bekijken.
Paardebloemen behoren tot de familie der samengesteldbloemige (Compositae). Dat betekent, dat wat we als bloem zien, in werkelijkheid bestaat uit een groot aantal bloemen, die samen met elkaar in één hoofdje staan.
De BOUW van de PLANT:
De onderdelen bestaan uit: - De penwortel - het blad, - Het bloemhoofdje, - De eindlob v/h blad, - de zijlob v/h blad, - het interlobium, en de omwindselblaadjes van de bloem. Niet vermeld is de stengel. Deze bevindt zich ondergronds en is zeer kort en gedrongen. Als je niet goed kijkt, dan ziet deze er uit als een deel van de wortel. er bevindt zich een rozet van bladeren op, die spiraalsgewijs gerangschikt zijn. De top van de stengel brengt de bloemen voort en sterft na de bloei af. De lentegroei van de stengel wordt voortgezet door een uitlopende okselknop van een dieper gelegen blad. Als er meer dan één okselknop uitloopt, dan ontstaat er een paardebloem met meerdere rozetten. Doordat de stengel ondergronds zit is deze beschermd tegen maaien, vraat en koude winters. De wortel is een penwortel, die diep de grond kan ingaan. De vorm wordt bepaald door de grondwaterstand. Indien de plant in een vochtige omgeving staat, danis de wortel kort en sterk vertakt. In een droge omgeving is de wortel juist lang en weinig vertakt.
Aan het blad worden een aantal onderdelen onderscheiden. De bladsteel loopt door in de hoofdnerf.De insnijdingen van het blad zijn kenmerkend voor de soort en worden onderverdeeld in de eindlob, de zijlibben en de interlobia. De kleur van de bladeren varieert van licht- tot donkergroen, soms met paarse vlekken. De bladsteel en nerven kunnen variëren van fel purperrood tot hel groen. De bloem bestaat uiteen hoofdje met omwindselbladen. De omwindselbladen staan in 2 groepen. De blaadjes van de binnenste groep staan in een krans en zijn van gelijke lengte. De buitenste groep is ongelijk van lengte en kan aanliggend, afstaand of teruggericht zijn. De omwindselblaadjes hebben aan de top soms verdikkingen die de vorm van hoorntjes kunnen hebben. De bloemhoofdjes kunnen een groot aantal bloemen bevatten, variërend van 15 tot 400. In tegenstelling tot een aantal andere compositae bevat de paardebloem alleen lintbloemen. De bloemkleur is meestal geel en soms lichtgeel. Een lintbloem bestaat uit een zevental verschillende onderdelen.
De krans van witte haren in de lintbloem, die pappus wordt genoemd, is ontstaan uit de kelkbladen. Zij zullen uitgroeien tot de vruchtpluis. De 5 helmknoppen van de meeldraden zijn vergroeid tot de antherenkoker. onder de antherenkoker zitten de 5 helmdraden, waarmee de meeldraden op de bloemkroon zijn ingepland. De stempel en voor een deel ook de stijl, zijn bij een volwassen bloem door de antherenkoker heen gegroeid. In het bloemhoofje beginnen de buitenste bloemen als eerste te bloeien. De binnenste bloemen volgen later. De vrucht is onderstandig en zit aan een steeltje onder de krans van pappusharen. Na de bloei groeit het steeltje uit en drukt de overige onderdelen van de bloem, die nu niet meer nodig zijn, weg. Op een gegeven momentkomen zij boven het omwindsel van de dan gesloten bloemhoofd uit. Als de vruchten rijp zijn, dan slaat het omwinsel weer terug en spreiden de pappusharen tot het vruchtpluis. We zien dan de zo kenmerkende pluizenbol, waarop vaak nogde verdroogde bloemkronen met antherenkokers en stijl met stempel zijn te zien.
De vruchtjes van de paardebloem bevatten één zaadje. We onderscheiden aan zo'n zaadje het vruchtpluis of pappus, het rostrum (steeltje), de pyramide en het vruchtlichaam. Dit laatste heeft ribben en bevat veelal stekels aan de bovenkant. De kleur van de vruchtjes is afhankelijk van de soort en varieert in de tinten grijs, groen, strokleurig, bruin, rood of zwart. De kleur , de grootte en de vorm van de vruchtjes zijn belangrijke kenmerken in de systematiek van de paardebloem.
De Rode KLAVER behoort tot de familie van de vlinderbloemigen. Het is een vaste plant met een samengesteld blad en rode bloemen. Typisch voor de bladeren van de Rode Klaver is, dat ze een V-vormige tekening vertonen. De Rode Klaver heeft een harige stam om de mieren, die erop willen klimmen, af te schrikken. De naam "Rode Klaver" wordt voor een deel uit de kenmerken van de bloemen afgeleid. Deze zijn geurig en kunnen in kleurschakeringen van rose tot donkerrood gaan. De Rode Klaver is een wilde en zeer algemeen verspreide plant. Deze plant is overvloedig aanwezig over heel Europa, Centraal en Noord Azië en van het Middellandse zeegebied tot aan de Noordpoolcircel. De Rode Klaver heeft zich ook in Noord Amerika gevestigd. De plant produceert honing maar niet in de mate van de Witte Klaver. Het planten van de Rode Klaver zal de grond verbeteren omdat de wortels speciale knobbeltjes hebben die stikstof uit de lucht, in de grond vasthouden en ter beschikking stellen van de planten. Wanneer de plant afsterft komt die stikstof opnieuw vrij in de grond.
GENEESKRACHTIGE EIGENSCHAPPEN:
De Rode Klaver heeft heel wat medische eigenschappen. De bloemen van de Rode Klaver verbeteren de urineproductie, de bloedsomloop en afscheiding van de gal. Zij doen ook dienst als detergent, kalmerend middel en tonicum. De plant heeft ook de capaciteit om slijmen los te maken en bronchinale krampen te kalmeren. De Rode Klaver wordt eveneens gebruikt in de behandeling van huidklachten, vooral eczema en psoriasis, borstkanker, kanker van de eierstokken en het lymfatische systeem, chronische degeneratieve ziekten, kinkhoest en droge hoest. De plant is één van de rijkste bronnen van isoflavonen maar bevat ook mineralen zoals calsium, magnesium, chroom, kalium en vitaminen zoals niacine, thiamine en vitamine C. De zalven van de Rode Klaver worden gebruikt om huidproblemen zoals psoriasis en eczeem te behandelen.
ISOFLAVONES in de Rode Klaver:
Op droge stof basis bevat de Rode Klaver mer dan 10 maal meer isoflavonen dan soja. Volgens de database van de Iowa Universiteit bevat 100 gram droge rode klaver 1322 mg formonoetin en 833 mg biochanin A.
GROOTTE - VINDPLAATS - BLOEITIJD
De Rode Klaver kan uitgroeien tot struikjes van 30 tot 45 cm en kan men terug vinden in bemeste graslanden, langs landelijke wegen en op oevers en dijken van de waterwegen. - De Rode Klaver is op te merken in bloei, van de maand mei tot in de late herfst.
KENMERKEN:
De Rode Klaver is een overblijvende plant. Een van de weinige , in het wild voorkomende planten met een rode bloem. Klaverblaadjes bestaan uit drie aparte bladschijfjes. De Latijnse benaming ( Tribolium) wijst daar immers reeds op. Per uitzondering komt het wel eens voor dat er in plaats van 3, vier blaadjes aan een stengel zitten. Volgens een oud bijgeloof ging het erom om deze vierbladerige plantjes te vinden want deze plant zou een geluksbrenger zijn voor de vinder ervan. De zaadjes zijn bruin van kleur en worden dikwijls toegevoegd aan graszaden- mengeling.
OOGST:
Hetis niet moeilijk om de zaadjes te verzamelen. De bloemen kunnen geplukt worden als zij bruin beginnen te worden. Zo gauw ze gedroogd zijn, dorst men het zaad op een krant of een oude lap stof, de zaadjes dan verzamelen is een kleinigheid. De meeste vogels lusten het klaverzaad wel en maken er ook gretig gebruik van.
De Braambessenstruik kan wel tot meer dan 5 meter uitgroeien en kan men vinden langs verlaten zandwegeltjes, aan de bosranden en zelfs in de bossen. De bloeitijd is zowat van juni tot en met augustus.
KENMERKEN:
De Braam is een algemene, stekelige struik (behoort tot de rozenfamilie). De kruipende of klimmende stengels kunnen, zoals reeds gezegd, tot 5 meter uitlopen. Daar, waar de stengels de grond raken, zullen ze zich verankeren in de bodem en opnieuw wortel schieten. De donker groene bladeren zijn ovaal van vorm en fijn getand met een wisselstand van de bladeren. Het blad is ongelijk gezaagd, kort toegespitst en hebben een ringvormige steel. De bladeren worden beschermd door een scherpe stekel. De bloemen hebben een witte kelk en een witte of rose kroon, deze bloemen laten bessen na die, wanneer ze in volle rijpheid zijn, een diep zwarte kleur krijgen en kunnen geoogst worden in de maanden augustus-september.
BESTANDDELEN:
Van de jonge bladeren en de ranken kan men tinctuur maken. De bladeren bevatten looistoffen,organische zuren, flavonen, vitaminen C en sporen van etherische olie. Het sap bevat waardevolle zuren, mineralen en vitaminen. De bes bevat vitaminen A en C en een reeks mineralen, Calciul, Fosfor, IJzer, Magnesium, Chloor en Zwavel.
EIGENSCHAPPEN;
In de medische wereld worden de bladeren gebruikt voor de behandeling van ontstoken slijmvliezen.
GEBRUIK;
Voor onze vogels worden voornamelijk de vruchten gebruikt. In de industrie worden ze gebruikt voor het bekomen van chlorofyl. Uit de gedroogde bastvezels worden momenteel nog steeds neteldoeken gemaakt. Heel wat vogels zijn erg verlekkerd op deze bessen, o.a. de goudvink, de cini, de kanarie en meerdere soortgenoten. Voor onze vogels kunnen we de bladeren en de stengels oogsten om er nadien thee van te maken. Deze lichtgroene thee geven we dagelijks aan de vogels in verse vorm. Deze thee geven we het liefst in het voorjaar, en wel in een kuur van een tiental dagen na mekaar. Verder kunnen we de zaden verzamelen en toevoegen aan de originele zaadmengeling. Ook de bladluizen, die veelvuldig aanwezig zijn op de braamstruik, zijn een welgekomen aanvulling op het vogelmenu.
Een kopje KAMILLE-THEE helpt meer dan drie dokters.!
Zijn botanische naam:
De geslachtsnaam is samengesteld uit de Latijnse woorden "Mater", wat staat voor "Moeder" en "Caria", hetgeen "Zorg" betekent. Ook de soortnaam is een samenvoegsel, ditmaal van de Griekse woorden "Carmai" wat staat voor "Grond", en "Millon" hetgeen "Appel" betekent. In het Spaans heet deze plant Manzanilla, hetgeen "Kleine appel" betekent.
Nog enkele "Volksnamen" voor de Kamille: Appelijn, Gemene Kamille, Hondsdulle, Kwade ogenbloem, Moederkruid, Lepellijn, Oppelene, Stinkende Meide, Stinkerd, Zere-ogen-bloem, enz...
De GESCHIEDENIS:
Kamille was al bij de oude Egyptenaren een gewaardeerd kruid, ook nu nog wordt het veel gekweekt, men produceert er ook een etherische olie van. In de maag van de mummie van Farao Ramses II werd Kamillestuifmeel aangetroffen. in het noorden van Europa, in de tijd voor de kerstening was de Kamille gewijd aan Balder, De Germaanse God van het licht en de zon, ze werden dan ook de "Balder's Bra" genoemd, ook wel de "Balders wenkbrauwen". In het Angelsaksische geschrift " Lacnunga" wordt Kamille beschreven als een van de negen heilige kruiden van Wodan. De Kamille speelde een belangrijke rol in de Midzomerrituelen. De Echte Kamille was een plant uit de tuin van Hecates. Men geloofde dat diegene die Kamille bij zich droeg, onkwetsbaar was voor hekserij. Uit de oudheid bestaan beschrijvingen van planten die vermoedelijk de Kamille voorstellen, alleen bestond er toen al veel onenigheid over de naamgeving van alle Kamillesoorten. Opmerkelijk is dat Hildegard von Bingen niets vermeldt over de familie, terwijl hij in haar tijd ook al veel voorkwam, de eerste houtsnede van Kamille vind men pas in 1485 terug.
In de Middeleeuwen werd Kamille vaak gebruikt in de tuinen om over te lopen, de geur kwam dan vrij, ook liet men zitbanken begroeien met het kruid. Dodoens noemt tal van Kamillesoorten zonder duidelijkheid te bieden. De plant werd vaak de "Plantendokter" genoemd, omdat andere planten er baat bij hebben als Kamille bij ze in de buurt groeien. Nu is Kamille een plant van de meest gewaardeerde kruiden waar veel onderzoek naar is gedaan.
BOTANIE:
Een éénjarige plant uit de familie van de composieten is een echte pioniersplant, bloeit tweemaal per jaar, het zaad komt op in september, de plant overwintert met een bladrozet, in het voorjaar schieten de stengels omhoog, ze zijn rechtopstaand en rijk vertakt. Echte Kamille wordt ongeveer 60 cm hoog, de bloempjes zijn gesteeld en hebben zowel lint als buisbloemen, de buisbloemen zijn heldergeel en de lintbloemen zijn wit van kleur. De echte Kamille is verder te herkennen aan de zoete zuurtjesgeur.
INHOUDSSTOFFEN bij de Echte KAMILLE:
De Kamilleplant bevat enorm veel gezonde en versterkende voedingsstoffen, in grote mate ideaal voor de gezondheid van het menselijk lichaam, zo vinden we ondermeer volgende elementen terug in deze plant:
- Etherische olie (Azuleen
- Bisabolol (Werkt sterk tegen krampen)
- Bitterstoffen
- Glycosiden (Vochtafdrijvende stof)
- Looistoffen
- Slijmstoffen
- Cumarine (licht verdovende stof)
- Belleferon (Schimmeldoder)
- Salicylzuur (Pijnstillend en koortsverlagend)
- Vitamine A, B en C
- Mineralen P, Fe en S
- Valepropriaten (werken ontspannendop de darmen)
Voor het gebruik bij onze vogels is het aan te raden om ze wekelijks een theetje te schenken van deze Kamilleplant. Zorg er dan wel voor dat ze geen ander drinkwater in de buurt hebben.
We kennen de gram-positieve en de gram-negatieve bacteriën. Het zijn vooral de laatste waar onze vogels mee te maken hebben en jaarlijks heel wat slachtoffers eisen.
SALMONELLA of PARATYFUS:
We kennen tevens verschillende vormen van Paratyfus. De voornaamste zijn Salmonella gallinarum en Salmonella pullorum. Hun ziekteverschijnselen zijn niet altijd specifiek. Acute sterftes. Het meest opvallende is de ernstige diarré met een opvallende witte kleur zoals een plasje gemorste koffiemelk. De Pullorumvorm : De ziekte kan vogels van elke leeftijd treffen maar de jonge vogels zijn toch wel het meest gevoelig hiervoor. De dood kan plots, zonder duidelijke vermagering optreden maar somsis er een snelle vermagering op één dag doordat de vogels weinig of niet meer eten of drinken en door de diarré veel vocht verliezen. De ziekte kent dikwijls een epidemisch verloop, zeker in dicht bevolkte volières en eist in enkele dagen soms veel slachtoffers indien er niet met geneesmiddelen ingegrepen wordt. De incubatietijd is zowat 2 à 3 dagen. Ook nestjongen kunnen besmet worden zonder dat de ouders ziekteverschijnselen vertonen. De witte diarré veroorzaakt bij hen het zogenaamde mestkontje. Ze houden de poten gestrekt, verlaten soms te vroeg het nest en vallen dan op de bodem. Buik en darmen zijn meestal donker tot zwart gekleurd en aan de cloaca ziet men de witte mest klaarzitten. Soms zijn er ook verlammingsverschijnselen en afwijkende ademhalingsgeluiden waarneembaar (meestal klikkende). Zwaar geïnfecteerde vogels zijn zeer moeilijk te genezen doordat ze echt doodziek zijn en practisch niet meer eten of drinken. De anderen maken een goede kans op herstel.
CHRONISCHE STERFTE:
Ook hier hebben we dikwijls diarré die echter groenachtig gekleurd is (gallinarumvorm) . Het meest opvallend is de vergrote lever die duidelijk waarneembaar is in het centrum onder het borstbeen en een bruin-gele kleur heeft (de kleur van bruine herfstbladeren). Meestal is de buik ook gezwollen en kan er naargelang de kleur ook sprake zijn van een menginfectie (zie coccidiose). Soms nemen we ademhalingsmoeilijkheden waar. (op en neer wippen met de staart en open bek). Deze ziekte kan vogels van elke ouderdom besmetten. Salmonella bacteriën kunnen via het broedei aan de nakomelingen doorgegeven worden met als gevolg dat de jongen afsterven in het ei of de eerste dagen na het kippen van de reeds zieke jongen. Eventueel gezonde jongen kunnen ook later nog door de ouders besmet worden indien deze drager zouden zijn van deze bacterie. Bij de sectie zijn de sterk gezwollen en vergrote lever en milt de voornaamste herkenningspunten. Ook vinden we witgele vlekken op de hartspier, de longen en de maag. de darmen zijn gevuld met een kaasachtige substantie. Gewoonlijk verloopt het ziekteproces erg onduidelijk. Er treedt slechts af en toe een sterfgeval op, maar op langere termijn vallen er toch veel slachtoffers en vele overlevendenhebben een vergrote lever en een slechte conditie. Aangetaste vogels maken een redelijke kans op genezing als de ziekte niet te ver gevorderd is. Het genezingsproces kan wel erg lang duren.
PSEUDO-TUBERCULOSE of de VOGELCHOLERA:
Weeral moet een onderscheid gemaakt worden tusse de acute en de chronische vorm. De ziekteverschijnselen gelijken erg veel op deze van de salmonella. Er kunnen echter kleine verschillen zijn.De ACUTE vorm; De aangetaste vogels zijn maar voor korte tijd ziek, gaan dik zitten en kunnen een uur later reeds dood zijn. Bijna altijd is er van diarré sprake geweest. Bek en neusdoppen zijn soms blauw uitgeslagen. Vogels die wat meer weerstand hebben vertonen ernstige ademhalingsmoeilijkheden, zitten in elkaar gedoken en hebben meestal diarré. Hersenstoornissen komen ook dikwijls voor. De CHRONISCHE vorm; De lever is dikwijls ontstoken en is als een bruinrode vlek onder het borstbeen waar te nemen. Ook een ontsteking van de snavelrand, oogvliezen of oogholtes kan voorkomenwaardoor zelfs een uilenkop ontstaat. ( kaal rond de ogen) Eventuele ontstekingen van de neusholte kan tot snotverschijnselen leiden. De ademnood is meestal meer uitgesproken dan bij paratyfus. Doordat beide bacteriële infectiesin hun ziekteverschijnselen veel overeenkomst vertonen is het moeilijk om een juiste diagnose te stellen. Dit is wel niet van essentieel belang omdat de gebruikte geneesmiddelen dezelfde kunnen zijn. In principe komt paratyfus dus het meest voor in de zomer terwijl de pseudo-tuberculose een voorkeur heeft om toe te slaan in de winterperiode. Dit hoeft natuurlijk niet altijd zo te zijn.
COLIBACILLOSE of Escherichia coli;
Bij jonge nestvogelsis deze infectie bekend als de Zweetziekte. Besmette vogels lijden aan darmstoornissen en hebben hevige diarré. Het nest wordt aldus bevuild omdat de ouders deze uitwerpselen niet kunnen verwijderen. De bacteriën kunnen zich daarom explosief vermenigvuldigen en het hele nest besmetten. Ook zelfstandige jongen zijn vatbaar voor deze ziekte. Sterfte is zeer plots en vertoont veel overeenkomst met de acute salmonella of de pseudo-tuberculose. Bacterie verontreinigd voedsel en een slechte hygiëne kunnen hier weeral de hoofdoorzaak zijn.
UITZICHT en KENMERKEN:De Blauwstaart,die in Europa alleen in Finland en het westen van de Sovietunie vorkomt, is slechts bij weinige van onze vogelliefhebbers bekend. Daarom geven wij hier een kleine kennismaking met deze soort.
Het volwassen mannetje is op de rug fel blauw gekleurd met een opvallende lichte streep boven de ogen. De staartveren, de zijkanten van de hals en de flanken hebben een donkere grijsbruine tint. De flanken worden bovendien getekend door pigmenterende strepen. Op de borst is de vogel wit tot gebroken wit.
Het popje is doorgaans niet zo fel gekleurd. Een volwassen popje draagt op de rug een grijsbruin verenpak met een blauwachtige schijn op de stuit en de staart. de flanken zijn lichter oranje gekleurd dan bij het mannetje. Jonge blauwstaarten hebben een gevlekt verenkleed (zoals jonge roodborstjes b.v.) Na de jeugdrui gaan de jonge vogels op het popje gelijken maar het oranje in de flanken ontbreken nog bijna volledig.
BIOTOOP:
De Blauwstaart woont in drassige sparren- en dennenbossen. De voorkeur gaat uit naar gebieden met een dichte onderbegroeiïng en met veel mosgroei. Meestal wordt er gebroed in de nabijheid van een kreek maar ook in de bergstreken komen broedparen regelmatig voor. De Blauwstaart komt voor tot in het gebergte waar nog dwergsparren groeien. De laatste tijd wordt het broedgebied uitgebreid in westelijke richting van Finland.
VERSPREIDING:
De soort komt als broedvogel voor van Noord Azië tot Japan. In Europa zelf vindt men de Blauwstaart als broedvogel alleen in het oosten van Finland en het aangrenzende deel van de Sovietunie. In centraal Azië komen er nog twee ondersoorten voor.
BIOLOGIE:
De Blauwstaart overwintert in Zuid-Azië. Pas in april of mei komen de vogels terug naar hun broedplaatsen. In hun broedgebied houdt de blauwstaat zich eerder verborgen dan dat hij op de voorgrond treedt. Het is alsnog niet bekend of het popje alleen het nest bouwt (wat wel het geval is bij hun kweek in gevangenschap). Heel dikwijls wordt het nest gebouwd in een kuiltje op de grond. Het fijnere nestmateriaal (mos, halmpjes, worteltjes...) wordt met het ruwe materiaal verweven tot één geheel. Het legsel van de Blauwstaart bestaat over 't algemeen uit zes (soms drie of zeven) eieren. Elke dag wordt één ei gelegd tot het legsel volledig is. Alleen het popje broedt de eieren uit (waaremingen uit het gevangenschap). De jongen komen uit na ongeveer twaalf dagen broeden en worden door beide ouders groot gebracht. Alleen in geval het eerste legsel verloren gaat, wordt een tweede kweekronde begonnen.
VERZORGING en KWEEK:
Sedert een twaalftal jaren worden steeds meer Blauwstaarten in de handel te koop aangeboden. Het is maar de vraag of hier de "echte" Blauwstaarten dan wel één van de ondersoorten worden aangeboden. Tot nogtoe werden helaas maar erg weinig popjes verkocht, waardoor de Blauwstaart maar uiterst zelden in gevangenschap wordt gekweekt. De Blauwstaart behoeft in elk geval verzorgd te worden als alle andere gelijkaardige vogelsoorten. Een zéér goede voedselmengeling met veel gevarieerd levend voer is vereist. De volière moet dicht beplant zijn en er moet veel mos in groeien. Zonder bijverwarming kan de Blauwstaart de winter niet overleven. Een goede voedselvoorziening, de geschikte volière en de allergrootste omzichtigheid in de voedselverschaffing zouden ertoe kunnen bijdragen dat in de toekomst de Blauwstaarten veelvuldiger zouden gekweekt worden in de landen waar hij nog niet verboden is en waar ze nog vrij mogen gehouden worden.
PS- Door een wettelijk besluit in het Vlaamse Gewest is de Blauwstaart in België gerangschikt onder de "Beschermde vogels"
Sinds mijn LIEFDE voor het kweken en houden van vogels is omgeslagen in HAAT tegenover de overkoepelende instanties is mijn goesting om informatie door te spelen, totaal verdwenen.
Bepaalde organisaties (en personen) hebben mij zover gekregen door hun egoïstische manier van beleidsvoering, de kleine liefhebbers zijn steeds de dupe van hun ingesteldheid.
Misschien kom ik in de toekomst nog wel terug op mijn besluit, maar dan zal er meer aandacht moeten besteed worden aan de gewone liefhebbers, die hun liefhebberij nog enkel als hun HOBBY bekijken en niet aan de zakvullerij doen zoals er momenteel maar al te veel kwekers bestaan.
Propaganda voor deze hobby zal u mij zeker niet meer zien maken en zeker niet voor bepaalde "Speciaalclubs"
Ik ben Theunis Julien, en gebruik soms ook wel de schuilnaam TJip.
Ik ben een man en woon in Mijngebied - Beringen (Belgisch Limburg) en mijn beroep is Typograaf - Drukker .
Ik ben geboren op 24/08/1939 en ben nu dus 85 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Ornithologie - Fotografie - Fauna en Flora - Verslaggeving - Interviews - Fotosessies.
Ben vooral bekend om mijn "Scherpe pen" - Sommige artikels laten een wrange nasmaak achter bij nogal wat indi
