Vandaag was het dan zo ver, de terugplaatsing. 

Rond ongeveer 11u20 belde het ziekenhuis. De ontdooiing was perfect verlopen en rond 13u werden we verwacht.

Joyce moest ervoor zorgen dat ze een volle blaas had. Onderweg naar Brussel heeft Joyce dus nog goed wat gedronken, zodat haar blaas zeker goed vol zat.

We moesten ons beneden aanmelden om nadien ons boven aan te melden. Daar zaten we dan, in de wachtzaal.

Iets later werden we binnengeroepen naar administratie 2. Daar werden dan papieren voor het werk, document voor de bloedname als zwangerschapstest in orde gemaakt, alsook de parameters werden nagekeken.

Dan terug naar de wachtzaal, dit zou niet lang meer duren... dachten we! 

Hier zaten we dan... Joyce met een volle blaas... een uur te wachten... Om 14u was het dan eindelijk aan ons. Blijkbaar was de embryoloog te laat! 

We moesten ons beide steriel kleden om zo naar het OK te gaan. We konden terug naar OK 3, waar ook de pick-up van Joyce was!

Wie weet bracht dit geluk. 

Ze hebben maar 1 embryo moeten ontdooien aangezien de slaagkans erg goed was en we hebben er dus nog 8 in de vriezer. 

Via de echo konden we mee volgen... nu ja, echt volgen was het niet, want we zagen er niet veel van, enkel de holle naald. 

Op 5 minuutjes was de klus geklaard en konden we het ziekenhuis verlaten.

Joyce heeft zich in sneltempo omgekleed, zodat ze eindelijk naar het toilet kon. 

Nadien zijn we in het shopping gaan kerstshoppen om onze gedachten te verzetten.

En dan nu... duimen maar ... tot 31/12!!!!!

Oudjaar zal een topfeest worden of een avond vol verdriet.

Lieve groetjes, 

Gisteren hadden we bloed en echo. 

Op de echo zag alles er redelijk goed uit.

Wel zagen ze een cyste op de rechtereierstok, maar deze zou geen probleem mogen vormen voor een transfer! 

Ook de bloedresultaten bleken in orde.

Vanaf morgen start Joyce met utrogestan, 4 capsules per dag. 2 's morgens en 2 's avonds... En dit vaginaal... Laat ons hopen dat het een beetje vlot gaat!

Lieve groetjes, 

De eerste bloedafname was gisteren 3 december 2018. 

Vandaag hebben we dan telefoon gekregen. De resultaten waren in orde en vanaf morgen moet Joyce starten met medicatie drie maal per dag te nemen.

Dit zou ervoor zorgen dat de cyclus kunstmatig is.

Maandag 10 december hebben we dan een echo en bloedafname! 

Spannend! 

Lieve groetjes, 

Vandaag kregen we een telefoontje hoeveel embryo's er bevrucht waren en hoeveel er zijn ingevroren.

Ze gingen tussen 11u en 12u30 bellen...

Uiteindelijk werd er pas gebeld om 16u... 

We kunnen u zeggen dat dit een dag vol stress en spanning was en dat terwijl we vanaf 15u in Mask'ara zaten voor een show...

Gelukkig was het lange wachten geen slecht voorteken.

17 van de 18 eicellen waren rijp om te bevruchten. 

Hiervan waren er 14 die bevrucht zijn geraakt.

Uiteindelijk konden er 9 in de vriezer. Dit was een enorm mooi resultaat.

We kunnen dus tot en met augustus 2019 elke maand een eitje terugplaatsen! 

Spannend! 

Extra spannend: Joyce haar nieuwe cyclus is deze ochtend gestart. Morgen even bellen voor een bloedafname.

Lieve groetjes, 

Vandaag gaat de pijn al beter.

Het is draaglijk, met medicatie. 

Joyce heeft nog wel erg veel rust genomen, wat erg moeilijk is voor haar! 

Ze zou liefst niets voelen en gewoon doorgaan, maar neemt toch de rust die haar lichaam vraagt.

Hopelijk is het morgen nog beter!

Lieve groetjes, 

Vandaag was het dan zover, de pick-up. 

Vol stress en spanning keken we toch naar dit moment uit. Nu zouden we eindelijk weten of Joyce effectief eicellen heeft en hoeveel.

Om 7u40 stond de papa van Samantha hier om ons naar Jette te rijden. Joyce mocht zelf niet rijden en aangezien Samantha niet met de auto mag rijden, was vervoer regelen de enige mogelijkheid. 

Uiteraard was er veel file onderweg, dus kwamen we rond 9u20 aan. Om 9u45 moest Joyce zich kunnen aanmelden voor haar kamer! 

Joyce moest zich op het gelijkvloers eerst inschrijven aan de infobalie. Daar kreeg ze dan een wit bandje met al haar gegevens op en een papier om zich op het 1ste verdiep aan te melden. 

De tijd leek tergend traag vooruit te gaan. We zaten maar liefst 45min. te wachten voor de daar werden afgeroepen! 

Eindelijk was het dan aan ons. Samen gingen we naar de administratie. Daar werden eerst de parameters van Joyce genomen (bloeddruk, hartslag en temperatuur). Verder kregen we de informatie over het verloop van de opname in het ziekenhuis. 

Na de uitleg en zodra wij geen vragen meer hadden, werden we naar de kamer gebracht. (kamer 186 bed 1).

Daar lag dan een ziekenhuishemd en een muts. 

Tegen 10u30 zaten we dan ongeveer op de kamer. Een half uurtje later, rond 11u, moest Joyce het ziekenhuishemd aan hebben. Alle juwelen moesten tegen dan ook uit zijn. 

Om 11u00 kwam er een verpleegster een pijnstiller geven en een kalmeringsspuit (deze was in de bil en geen aangenaam gevoel!!!) 

Joyce kon maar 1 van de gebruikelijke medicaties krijgen aangezien Joyce problemen heeft met Dafalgan bruis. 

Tegen 11u10 kwamen ze Joyce ongeveer halen... Daar werden de wegen dan even gescheiden.

Samantha ging ondertussen naar het 2de verdiep om een afspraak met Dr. De Rijdt te maken, want dat was plots nodig aangezien we geen terugplaatsing konden doen. 

Joyce werd naar de wachtzaal van het OK gebracht... 

Een verpleegster (Joyce denkt een student) kwam even nahoren wie Joyce juist was en alles nog eens controleren. 

De verpleegster moest bloed trekken... Dit was geen eenvoudige klus. Ze moest een andere verpleegster halen die dan van de tweede keer een juiste ader had. 

Daar werd Joyce aan de baxter gelegd (om het vochtbalans op peil te houden) en een extra spuit tegen misselijkheid). 

Aan het bed van Joyce werd er een kaartje gehangen met daarop Zaal 3. 

Samantha had ondertussen een afspraak kunnen maken op 19 december om 15u15. Hopen dat de cyclus niet vooraf start of we toch al wat kunnen regelen telefonisch! 

Samen met haar papa is Samantha in de cafetaria een koffie gaan drinken om de tijd te doden. Tegen 12u10 werd Joyce terug verwacht dus wilde ze zeker terug zijn. 

Rond 11u50 kwamen ze Joyce halen om naar het OK te gaan. Alle gegevens werden nog eens gecontroleerd (voor de 4de keer!). 

Joyce werd naar OK-ruimte 3 gebracht. (Het geluksgetal van Joyce, laat ons hopen dat het ook nu werkt) 

Joyce haar bed werd vlak naast de tafel gereden. Die tafel kan je gewoon vergelijken met de stoel van de gynaecoloog. Joyce moest voorzichtig daarin gaan zitten. 

Ze kreeg nog een extra deken en werd dan volledig ontsmet. 

Stap voor stap werd alles uitgelegd. De gynaecologe, een Engelse vrouw, stelde Joyce onmiddellijk gerust. De woorden die Joyce erg bijblijven zijn: 'It's your first time, so i'll be very gently.' 

De gynaecologe plaatste eerst het speculum, om daarna de echo te plaatsen en de holle naald. Het speculum verdween zodra de echo en de naald op zijn plaats zaten. 

Dit was best haalbaar van pijn. Het was geen prettig gevoel, maar geen extreme pijn. 

Op een scherm kon Joyce alles meevolgen. De stippelijn was de holle naald die elke follikel ging aanprikken. Die vingen ze dan op in een proefbuis, die dan onmiddellijk ergens werd ingezet. Zodra dat ok was, ging die naar de laborante achter het hoekje. 

Die onderzocht elk staaltje dan op eicellen. 

Eén verpleegster had een draadloze hoofdtelefoon op. Zij stond in verbinding met de laborante. Zo wist de gynaecologe, maar ook Joyce zelf, hoeveel eicellen er al waren gevonden. 

Al redelijk snel werd er gezegd dat er één eicel was gevonden. Vermoedelijk door deze positieve boodschap, vond Joyce kracht om het te ondergaan.

Gedurende de hele pick-up heeft Joyce geen extreme pijn gehad.

Het was geen fijn gevoel en soms voelde Joyce het iets harder, maar over extreme pijn kon Joyce niet spreken.

Regelmatig hoorde Joyce getallen, waren dit eicellen of iets anders?

Toen het voorbij was, ging Joyce terug naar haar eigen bed. Onderweg naar de kamer vroeg Joyce dan aan de verpleegster of het klopte dat ze 9 eicellen had. Dit was het laatste dat ze echt had gehoord, en waarop ze hadden gezegd dat dit mooi is. Het gemiddelde ligt tussen de 7 en 10.

De verpleegster keek Joyce verbaasd aan en zei; 'Nee ze, je hebt er 18.' 

Joyce wist niet goed wat te zeggen, buiten willen huilen van geluk kon ze niets uitbrengen.

Toen Joyce op de kamer aankwam zag ze daar Samantha en haar schoonvader. 

Het eerste dat Joyce kon uitbrengen was verbouwereerd zeggen dat er 18 eicellen zijn. 

Ook Samantha kon dit nieuws niet echt geloven. 

De verpleegster vroeg wat Joyce wilde drinken (koffie of thee). EINDELIJK. Het eerste drinken en eten in14uur tijd!!! 

Joyce voelde zich eigenlijk goed. Ze kon rechtzitten, lachen. Ze voelde het wel, maar alles leek erg goed te gaan. Ook was Joyce niet draaiierig. 

Toen de verpleegster kwam met toast en koffie, vroeg Joyce aan Samantha om choco te regelen. Er zat een confituur bij, maar dat lust Joyce niet, dus anders waren het droge toastjes. 

Gelukkig kreeg Joyce choco! 

Nu was het een kwestie van tijd. Joyce moest kunnen plassen zodat de baxter weg mocht. En dan konden ze bijna naar huis! 

Toen de verpleegster kwam voor de baxter af te koppelen, vroeg Joyce nog maar eens hoeveel eitjes er waren. Het blijft een super aantal, dit geeft ons toch een beetje hoop. 

13u45, weg naar huis. We gingen terug naar een administratiekamertje waar we dan verdere info kregen over het rusten. De ziektepapieren van Joyce. 

Rustig naar buiten naar de auto. Bij de auto aangekomen voelde Joyce zich redelijk. Er leek nog helemaal niet veel aan de hand. Ze voelde de pijn wel, maar kon het allemaal nogal dragen. 

In Deurne aangekomen, wandelden Joyce en Samantha richting hun appartement. Bij het binnenkomen in de inkomhal, voelde Joyce zich helemaal niet meer goed. Ze had het gevoel dat ze ging flauwvallen, dus legde zich even in de inkomhal op de grond. Enkele minuten later konden ze dan naar hun appartement gaan, waar Joyce onmiddellijk in bed is gaan liggen. 

Samantha ging met haar schoonmoeder even naar de winkel, terwijl Joyce bleef liggen. 

De pijn werd erger en plassen was erg pijnlijk. De enige manier om te kunnen slapen was met een zwangerschapskussen, wat een geluk dat we dat al hadden! 

Hopelijk gaat het morgen al wat beter.

Lieve groetjes, 

Gisterenavond om 23u45 heeft Joyce de gonapeptyl spuit moeten zetten.

Dit waren twee kleine spuitjes.

Joyce begon eraan en dacht ach nog 2 extra, wat maakt het uit...

NIETS was minder waar...

Na de eerste spuit vond Joyce het al vies. Ze voelde de vloeistof lopen, ze voelde een plofje op het einde.

Dit was geen leuke ervaring en er moest nog een tweede bij!

Joyce zette de tweede spuit, met natuurlijk dezelfde impact, alleen moest ze vlak daarna gaan liggen. Ze voelde zich wegdraaien.

Dit was geen aangename ervaring. Hopelijk werkt het om de eisprong tegen te houden. 

Nu aftellen tot maandag 26/11 voor de pick-up (om 11u45)

Lieve groetjes, 

Deze ochtend gingen we langs Jette voor een bloedafname. (De derde keer deze week, wat een over-en-weer-rijden)

In de namiddag kregen we dan telefoon.... Joyce zou overstimulatie hebben!!!

WAT?

Wat is dat? Hoe komt dat? Is dit slecht? Duizenden vragen kwamen door ons hoofd.

Normaal zou Joyce vanavond pregnyl spuiten, dat is nu niet het geval. Het worden 2 spuiten gonapeptyl.

Verdere informatie kregen we eerst niet, wel dat we het snel moesten halen.

Snel naar de auto en het super snel gaan halen. 

.... wachten op de telefoon voor verdere info...

De vrouw die deze keer belde, legde rustig uit dat de hormoonwaarde van Joyce super snel was gestegen.

Hierdoor kregen ze erg veel schrik voor overstimulatie.

Dit wil zeggen dat er geen terugplaatsing zal plaatsvinden deze cyclus, enkel een eicelpunctie. 

Dit nieuws sloeg in als een bom... 

Hoe kunnen we dit nu goed vinden? Weeral wachten? 

Wel werd er aan de telefoon gezegd dat het lichaam van Joyce rust zou nodig hebben na de pick-up. Dit gaf ons rust, maar konden we eerst niet goed plaatsen. 

Lieve groetjes, 

Vandaag kregen we telefoon over het bloed. 

De hormonen stonden nog redelijk laag, dus nog één dagje bij spuiten en dan morgen enkel een bloedafname.

Weer afwachten.

(De bijwerkingen worden steeds erger qua emoties, laat ons dus hopen dat het snel mag stoppen).

Lieve groetjes, 

Vandaag was het dan de tweede echo. 

Aangezien we 's avonds gingen, krijgen we de uitslag van het bloed pas morgenmiddag.

Wat ons wel even stomverbaasd sloeg, was dat er al 19 rijpe follikels zaten.

Op ongeveer 36 uur verschil, waren er al zeker 6 follikels bijgekomen! 

We hopen dat we op vrijdag de telefoon krijgen voor de pick up!

Lieve groetjes, 

Vandaag was het de eerste controle. We waren klaar voor een bloedafname en echo. 

Op de echo zagen we al ongeveer 13 follikels, dit zag er al redelijk goed uit vonden we! 

De gynaecoloog, toevallig onze eigen dokter, zei dat we waarschijnlijk nog even moesten spuiten. 

In de namiddag kregen we dan inderdaad telefoon om nog tot vrijdagochtend te spuiten. 

Normaal zouden we dan op vrijdagochtend een echo en bloedafname laten doen, maar deze planden we al op donderdagavond. 

Zodat Joyce op haar werk niet alles moest regelen en we rustig konden rijden. 

Spannend!

Lieve groetjes, 

Deze ochtend zijn we gestart met een nieuwe spuit: cetrotide.

Dit zou ervoor moeten zorgen dat er geen eisprong kan plaatsvinden.

Samantha stond, in haar verlof, samen met Joyce mee op om de spuit in geval van nood te zetten.

Zonder goed te weten wat er gebeurde, zette Joyce de spuit zelf.

Vlak daarna kwam er een jeukende rode plek op de plaats van spuiten. 

Deze verdween na een half uurtje ongeveer. 

Nog eventjes! 

Lieve groetjes, 

Zoals eerder gezegd, gaat de Ovaleapspuit zonder problemen. 

Toch kan Joyce enkele bijwerkingen ondervinden. 

Zo heeft ze elke keer een half uur na de spuit hoofdpijn. Slapen is daar gelukkig een handige remedie tegen! 

Joyce is veel sneller moe dan anders.

Joyce voelt dat de hormonen aan haar eierstokken werken. (dit is natuurlijk een goed teken)

De laatste bijwerking is toch het grootste nadeel volgens Joyce.

Terwijl ze normaal gewoon emotioneel over iets kan zijn, begint ze nu te wenen. 

Alles lijkt plots sneller naar boven te komen. Laat ons hopen dat dit zodra de pick-up gedaan is, ook voorbij gaat.

Lieve groetjes, 

Dit bericht zal in de ik-vorm worden geschreven. 

Het is weer een tijdje geleden dat ik mijn emoties heb neergeschreven. 

De laatste tijd gieren er heel wat emoties door me heen. 

De ene dag lijk ik de wereld aan te kunnen, 

dan lijkt het weer of alles is te zwaar.

Wat gaat er gebeuren?

Wat komt er op mij af?

Hoe gaat het lopen?

Krijgen we goed nieuws?

Het zijn zoveel vragen, en niemand die me een antwoord kan geven. 

Zoveel zorgen die dagelijks door mijn hoofd gieren en bonken. 

De laatste weken huil ik vaak, meer dan gemiddeld.

Paniekaanvallen zijn een gewoonte geworden. Bang voor het nieuwe. Bang voor de nieuwe teleurstelling.

Ook al zegt niemand dat het zo gaat lopen... Toch denk je negatief.

Ik wenste, dat dit alles al voorbij was, dat wij ook eens gewoon jong konden zijn zonder teveel zorgen. 

Want hoe dan ook dat er zovele zijn die dit doormaken, het weegt.

Het weegt op je mentale toestand, je fysieke, maar vooral ook je sociale leven.

Ik merk vaker en vaker dat ik me wil afsluiten, zodat ik in mijn eigen wereld kan blijven.

Is dat beter? Nee zeker niet, maar het helpt wel om niemand te hoeven te vertellen wat ik voel en denk. 

Soms wilde ik even verdwijnen en gewoon op een eiland alleen zijn. 

Lieve groetjes, 

Vandaag was de eerste spuit Ovaleap.

Met erg veel stress nam Joyce de spuit en alles wat erbij hoort bij elkaar.

Eva was bij ons thuis aanwezig om eventueel Joyce te ondersteunen of in geval van nood Sam.

Met trillende handen maakte Joyce de spuit dan klaar.

21.05... Joyce zette de naald tegen haar buik en voor ze het wist, zat de spuit erin.

Dit was veel pijnlozer dan ooit gedacht!

Gelukkig maar!

Hop naar de volgende spuiten!

Lieve groetjes, 

Vandaag kregen we de telefoon dat alles in het bloed in orde was! (Gelukkig, Joyce is terug getest op Hepatitis B, ...) 

Hierdoor weten we dat we nu effectief kunnen starten. 

Hieronder een kleine opsomming van wat er allemaal te wachten zal staan de komende week.

Vanaf vandaag, 14/11/2018, tot en met dinsdag 20/11/2018 moet Joyce elke avond een spuit zetten met de Ovaleappen. Ze moet dan 150 eenheden inspuiten. Dit is om extra eitjes aan te maken. 

Vanaf maandag 19/11/2018, tot en met woensdag 21/11/2018 moet Joyce elke ochtend een spuit zetten met Cetrotide. Dit is om de eisprong tegen te houden. 

Op woensdag 21/11/2018 moet Joyce dan een echo en bloed laten nemen om dan te bepalen hoe en wat alles verder gaat!

Benieuwd hoe de eerste spuit vanavond zal verlopen! 

Lieve groetjes, 

Vandaag was het een spannende dag voor ons, maar ook een spannende dag voor onze vrienden Quinten en Caroline. 

Deze ochtend kregen ze het nieuws dat ze vandaag nog zou bevallen via keizersnede.

Op de terugweg naar huis kregen we dan het heugelijke nieuws dat ze hun zoontje gezond hebben mogen ontvangen in hun gezin. 

Lieve kleine Colin, 

Welkom in de knotsgekke wereld met je nog gekkere, maar vooral fantastische ouders!

Geniet maar samen van je momenten met je grote broer en zus! 

Sjoekes, nog eens proficiat! Jullie gaan dat super doen!

Lieve groetjes, 

Normaal was 6 november onze startdatum. Dit wil zeggen dat we normaal dan met de medicatie moeten starten. 

Moeder natuur bracht daar, zoals gewoonlijk, verandering in. 

De maandstonden van Joyce wilden niet doorkomen, waardoor we erg veel stress kregen.

Gisteren, 12/11/2018, belden we dan met een bang hartje naar het ziekenhuis. 

Normaal gezien zouden we nu alles moeten uitstellen, aangezien we 1 week na de startdatum nog niet konden starten.

Joyce vertelde aan de planningsverantwoordelijke dat er al wel sprake was van rozig verlies. Hierop reageerde de vrouw dat ze dan wel snel zouden komen en we dus nog extra dagen krijgen.

Tranen van geluk rolden over onze wangen. Zou alles eens helemaal meezitten? Zouden we eindelijk het geluk eens volledig kennen? 

En jawel, gisterenavond kreeg Joyce haar regels door. Voor de tweede keer die avond rolden de tranen over onze wangen. We kunnen starten... Wat nu? Hoe? ...

Allerlei vragen dwarrelden door ons hoofd. 

13/11/2018 werd dan dag 1 van de cyclus. Normaal zouden we op dag 2 een bloedafname moeten doen. Aangezien dit vaak onpraktisch is op het werk van Joyce, besloten we om dit de avond voordien te doen. De heenweg ging vrij vlot, de terugweg was een echte hel. 

Door ongelukken en de gebruikelijke files waren we maar liefst 2 uur onderweg. 

Groetjes,