Hoihoi,
Vandaag was het dan zover, de pick-up.
Vol stress en spanning keken we toch naar dit moment uit. Nu zouden we eindelijk weten of Joyce effectief eicellen heeft en hoeveel.
Om 7u40 stond de papa van Samantha hier om ons naar Jette te rijden. Joyce mocht zelf niet rijden en aangezien Samantha niet met de auto mag rijden, was vervoer regelen de enige mogelijkheid.
Uiteraard was er veel file onderweg, dus kwamen we rond 9u20 aan. Om 9u45 moest Joyce zich kunnen aanmelden voor haar kamer!
Inschrijven aan de infobalie....
Joyce moest zich op het gelijkvloers eerst inschrijven aan de infobalie. Daar kreeg ze dan een wit bandje met al haar gegevens op en een papier om zich op het 1ste verdiep aan te melden.
Wachten...
De tijd leek tergend traag vooruit te gaan. We zaten maar liefst 45min. te wachten voor de daar werden afgeroepen!
Eindelijk was het dan aan ons. Samen gingen we naar de administratie. Daar werden eerst de parameters van Joyce genomen (bloeddruk, hartslag en temperatuur). Verder kregen we de informatie over het verloop van de opname in het ziekenhuis.
Na de uitleg en zodra wij geen vragen meer hadden, werden we naar de kamer gebracht. (kamer 186 bed 1).
Daar lag dan een ziekenhuishemd en een muts.
Tegen 10u30 zaten we dan ongeveer op de kamer. Een half uurtje later, rond 11u, moest Joyce het ziekenhuishemd aan hebben. Alle juwelen moesten tegen dan ook uit zijn.
Om 11u00 kwam er een verpleegster een pijnstiller geven en een kalmeringsspuit (deze was in de bil en geen aangenaam gevoel!!!)
Joyce kon maar 1 van de gebruikelijke medicaties krijgen aangezien Joyce problemen heeft met Dafalgan bruis.
Tegen 11u10 kwamen ze Joyce ongeveer halen... Daar werden de wegen dan even gescheiden.
Samantha ging ondertussen naar het 2de verdiep om een afspraak met Dr. De Rijdt te maken, want dat was plots nodig aangezien we geen terugplaatsing konden doen.
Joyce werd naar de wachtzaal van het OK gebracht...
In de wachtzaal van het OK
Een verpleegster (Joyce denkt een student) kwam even nahoren wie Joyce juist was en alles nog eens controleren.
De verpleegster moest bloed trekken... Dit was geen eenvoudige klus. Ze moest een andere verpleegster halen die dan van de tweede keer een juiste ader had.
Daar werd Joyce aan de baxter gelegd (om het vochtbalans op peil te houden) en een extra spuit tegen misselijkheid).
Aan het bed van Joyce werd er een kaartje gehangen met daarop Zaal 3.
Ondertussen bij Samantha
Samantha had ondertussen een afspraak kunnen maken op 19 december om 15u15. Hopen dat de cyclus niet vooraf start of we toch al wat kunnen regelen telefonisch!
Samen met haar papa is Samantha in de cafetaria een koffie gaan drinken om de tijd te doden. Tegen 12u10 werd Joyce terug verwacht dus wilde ze zeker terug zijn.
In het OK
Rond 11u50 kwamen ze Joyce halen om naar het OK te gaan. Alle gegevens werden nog eens gecontroleerd (voor de 4de keer!).
Joyce werd naar OK-ruimte 3 gebracht. (Het geluksgetal van Joyce, laat ons hopen dat het ook nu werkt)
Joyce haar bed werd vlak naast de tafel gereden. Die tafel kan je gewoon vergelijken met de stoel van de gynaecoloog. Joyce moest voorzichtig daarin gaan zitten.
Ze kreeg nog een extra deken en werd dan volledig ontsmet.
Stap voor stap werd alles uitgelegd. De gynaecologe, een Engelse vrouw, stelde Joyce onmiddellijk gerust. De woorden die Joyce erg bijblijven zijn: 'It's your first time, so i'll be very gently.'
De gynaecologe plaatste eerst het speculum, om daarna de echo te plaatsen en de holle naald. Het speculum verdween zodra de echo en de naald op zijn plaats zaten.
Dit was best haalbaar van pijn. Het was geen prettig gevoel, maar geen extreme pijn.
Op een scherm kon Joyce alles meevolgen. De stippelijn was de holle naald die elke follikel ging aanprikken. Die vingen ze dan op in een proefbuis, die dan onmiddellijk ergens werd ingezet. Zodra dat ok was, ging die naar de laborante achter het hoekje.
Die onderzocht elk staaltje dan op eicellen.
Eén verpleegster had een draadloze hoofdtelefoon op. Zij stond in verbinding met de laborante. Zo wist de gynaecologe, maar ook Joyce zelf, hoeveel eicellen er al waren gevonden.
Al redelijk snel werd er gezegd dat er één eicel was gevonden. Vermoedelijk door deze positieve boodschap, vond Joyce kracht om het te ondergaan.
Gedurende de hele pick-up heeft Joyce geen extreme pijn gehad.
Het was geen fijn gevoel en soms voelde Joyce het iets harder, maar over extreme pijn kon Joyce niet spreken.
Regelmatig hoorde Joyce getallen, waren dit eicellen of iets anders?
Toen het voorbij was, ging Joyce terug naar haar eigen bed. Onderweg naar de kamer vroeg Joyce dan aan de verpleegster of het klopte dat ze 9 eicellen had. Dit was het laatste dat ze echt had gehoord, en waarop ze hadden gezegd dat dit mooi is. Het gemiddelde ligt tussen de 7 en 10.
De verpleegster keek Joyce verbaasd aan en zei; 'Nee ze, je hebt er 18.'
Joyce wist niet goed wat te zeggen, buiten willen huilen van geluk kon ze niets uitbrengen.
Toen Joyce op de kamer aankwam zag ze daar Samantha en haar schoonvader.
Het eerste dat Joyce kon uitbrengen was verbouwereerd zeggen dat er 18 eicellen zijn.
Ook Samantha kon dit nieuws niet echt geloven.
De verpleegster vroeg wat Joyce wilde drinken (koffie of thee). EINDELIJK. Het eerste drinken en eten in14uur tijd!!!
Joyce voelde zich eigenlijk goed. Ze kon rechtzitten, lachen. Ze voelde het wel, maar alles leek erg goed te gaan. Ook was Joyce niet draaiierig.
Toen de verpleegster kwam met toast en koffie, vroeg Joyce aan Samantha om choco te regelen. Er zat een confituur bij, maar dat lust Joyce niet, dus anders waren het droge toastjes.
Gelukkig kreeg Joyce choco!
Nu was het een kwestie van tijd. Joyce moest kunnen plassen zodat de baxter weg mocht. En dan konden ze bijna naar huis!
Toen de verpleegster kwam voor de baxter af te koppelen, vroeg Joyce nog maar eens hoeveel eitjes er waren. Het blijft een super aantal, dit geeft ons toch een beetje hoop.
13u45, weg naar huis. We gingen terug naar een administratiekamertje waar we dan verdere info kregen over het rusten. De ziektepapieren van Joyce.
Rustig naar buiten naar de auto. Bij de auto aangekomen voelde Joyce zich redelijk. Er leek nog helemaal niet veel aan de hand. Ze voelde de pijn wel, maar kon het allemaal nogal dragen.
In Deurne aangekomen, wandelden Joyce en Samantha richting hun appartement. Bij het binnenkomen in de inkomhal, voelde Joyce zich helemaal niet meer goed. Ze had het gevoel dat ze ging flauwvallen, dus legde zich even in de inkomhal op de grond. Enkele minuten later konden ze dan naar hun appartement gaan, waar Joyce onmiddellijk in bed is gaan liggen.
Samantha ging met haar schoonmoeder even naar de winkel, terwijl Joyce bleef liggen.
De pijn werd erger en plassen was erg pijnlijk. De enige manier om te kunnen slapen was met een zwangerschapskussen, wat een geluk dat we dat al hadden!
Hopelijk gaat het morgen al wat beter.
Lieve groetjes,
26-11-2018, 00:00 geschreven door Sam & Joyce 
|
Hoi hoi,
