Vandaag kregen we de telefoon dat alles in het bloed in orde was! (Gelukkig, Joyce is terug getest op Hepatitis B, ...)
Hierdoor weten we dat we nu effectief kunnen starten.
Hieronder een kleine opsomming van wat er allemaal te wachten zal staan de komende week.
Vanaf vandaag, 14/11/2018, tot en met dinsdag 20/11/2018 moet Joyce elke avond een spuit zetten met de Ovaleappen. Ze moet dan 150 eenheden inspuiten. Dit is om extra eitjes aan te maken.
Vanaf maandag 19/11/2018, tot en met woensdag 21/11/2018 moet Joyce elke ochtend een spuit zetten met Cetrotide. Dit is om de eisprong tegen te houden.
Op woensdag 21/11/2018 moet Joyce dan een echo en bloed laten nemen om dan te bepalen hoe en wat alles verder gaat!
Benieuwd hoe de eerste spuit vanavond zal verlopen!
Normaal was 6 november onze startdatum. Dit wil zeggen dat we normaal dan met de medicatie moeten starten.
Moeder natuur bracht daar, zoals gewoonlijk, verandering in.
De maandstonden van Joyce wilden niet doorkomen, waardoor we erg veel stress kregen.
Gisteren, 12/11/2018, belden we dan met een bang hartje naar het ziekenhuis.
Normaal gezien zouden we nu alles moeten uitstellen, aangezien we 1 week na de startdatum nog niet konden starten.
Joyce vertelde aan de planningsverantwoordelijke dat er al wel sprake was van rozig verlies. Hierop reageerde de vrouw dat ze dan wel snel zouden komen en we dus nog extra dagen krijgen.
Tranen van geluk rolden over onze wangen. Zou alles eens helemaal meezitten? Zouden we eindelijk het geluk eens volledig kennen?
En jawel, gisterenavond kreeg Joyce haar regels door. Voor de tweede keer die avond rolden de tranen over onze wangen. We kunnen starten... Wat nu? Hoe? ...
Allerlei vragen dwarrelden door ons hoofd.
13/11/2018 werd dan dag 1 van de cyclus. Normaal zouden we op dag 2 een bloedafname moeten doen. Aangezien dit vaak onpraktisch is op het werk van Joyce, besloten we om dit de avond voordien te doen. De heenweg ging vrij vlot, de terugweg was een echte hel.
Door ongelukken en de gebruikelijke files waren we maar liefst 2 uur onderweg.
Zoals belooft een beetje meer info over wat er ons nu te wachten staat.
We gaan ons best doen om het wat uit te leggen. Voor een volledige uitleg kan je wel best op de site van UZ Brussel kijken Oké hier gaan we:
In november starten we met IVF, wat wilt dit zeggen? Joyce zal een hormoon kuur moeten starten waardoor ze eigenlijk meer eitjes zal aanmaken, daarna word er een pick up gedaan om te zien welke dat er goed zijn voor te bevruchten hierna worden ze bevrucht en dan wordt er 1 eitje terug in de baarmoeder van joyce geplaatst en alles dan goed loopt dan zou er een klein wondertje groeien.
het voordeel van zo 1 poging is wel dat er tussen de 5 à 15 eitjes kunnen geplukt worden en dat je dus ook voor die ene poging betaalt en dan enkel voor de terug plaatsing dus dat is al minder duur dan we dachten. plus de eitjes worden 5 jaar bijgehouden. Wat voor ons nu wel doet twijfelen of we toch niet voor een tweede zouden gaan erna, maar dat zijn zorgen voor later
misschien moeilijk te bevatten? de makkelijkere uitleg is: je kan het vergelijken met een appelboom eerst moeten de appeltjes groeien om deze daarna te plukken
Voor we wisten wat het juiste kostplaatje ging zijn moesten we wachten op antwoord van ons ziekenfonds, na lang wachten hadden we de goedkeuring gekregen wat wilt zeggen dat ze gaan tussenkomen in de kosten voor 6 pogingen. Een poging kost dankzij ons ziekenfonds maar tussen de 400 en 600 euro, terwijl als ze er niet in tussenkomen dit tussen de 3200 en 3800 euro zal zijn
Hopen dat we nooit 7 pogingen zullen nodig hebben, maar dat zal niet. onze kansen zijn nu wel verhoogt met deze optie.
Hopelijk zal het deze keer wel een positief resultaat geven
Ondertussen is pride er ook weer, tijd om ons te amuseren Hopelijk kunnen we volgend jaar dit ook vieren met ons wondertje, of zitten we misschien in het ziekenhuis. Al bij al ooit kan ons wondertje mee naar de parade gaan zien!
We zijn net terug thuis van het gesprek met de dokter, de beslissing is gevallen we starten met IVF of ICSI. We konden een beetje kiezen wanneer we wouden starten, dus hebben we de keuze gemaakt om pas in November te starten. Zodat Joyce haar lichaam wat rust kon hebben en ook mentaal alles terug op een rijtje te zetten
In het volgende bericht zal ik even een toelichting geven tot de behandeling
We zijn ondertussen een weekje verder en nog steeds geen regels. We hebben dan maar naar het ziekenhuis gebeld en we moesten langskomen voor een echo. Het goede nieuws was dat ze al gesprongen waren, het slechte was dat ze met bloed gevuld zijn.. wat moeten we dan nu doen? we kregen twee opties te horen: 1- Ze zouden natuurlijk weg gaan 2- Joyce zou de pil moeten nemen
Die tweede optie zagen we niet echt zitten, maar het ziekenhuis zei dat deze waarschijnlijk zal moeten. Teleurgesteld gingen we te terug naar huis, wachten tot Joyce haar volgende cyclus zou beginnen Afwachten maar..
De telefoon gaat, het ziekenhuis.. Nu gingen we weten wat er was. Het waren dus cystes en nu? We moesten afwachten tot de regels er waren, zodat er dan een echo kon genomen worden. Zo konden we dan zien of de cystes natuurlijk weg waren gegaan
gezien ik niet vaak mijn gevoelens uit, maar als ik het doe het voor mij wel nodig is.. Dit was toen ik net het slechte nieuws had gehoord.. poging 6 was mislukt..
Hoeveel pijn kan een hart verdragen? Hoeveel zware klappen kan je aan? Hoeveel leed kan je verdragen? Hoe dapper moet je kunnen zijn. Om geen mens te laten merken, dat je hart breekt van de pijn? Hoe sterk moet je op je benen staan? Om je zelfvertrouwen te bewaren, en je niet totaal te laten gaan? Hoeveel tranen moet je laten vloeien, voor de allerdiepste wond heelt?
Vandaag kregen we een raar telefoontje van het ziekenhuis.. Sam was net thuis van de bijscholing toen de telefoon ging. We snapte de telefoon niet goed, het enige dat we wisten was dat we dringend naar het ziekenhuis moeten. Zonder het goed te snappen zijn we dan toch vertrokken..
Eens daar aangekomen moesten we direct een echo laten nemen, Daaruit bleek dat Joyce Cystes had.. Nu wat er allemaal moest gebeuren werd ons morgen meegedeeld..
Dus wij in volle paniek terug naar huis om te wachten op telefoon ..
Dit bericht is een bericht dat voor de rest meer in de ik-vorm zal staan. Het wordt geschreven door Joyce.
Ik merk aan mezelf dat ik het moeilijk heb. Emoties gieren door mijn lijf, wat als... zijn vragen die zich heel de tijd afspelen. We hebben nu 5 pogingen gehad, en daartussen twee keer een maand er tussenuit geweest. (Ongeveer dan toch) We zijn dus ongeveer al 7 maanden bezig. Uiteraard weet ik dat er zovele koppels al zoveel langer proberen, maar dit neemt niet weg dat deze strijd deze weg zwaar is. Enerzijds is het mentaal uitputtend, ik ben mentaal op. Ik huil snel, ben prikkelbaar, twijfel aan alles, .. kortom ik voel me gewoon op. Lichamelijk merk ik toch ook dat het niet meer van een leien dakje loopt. Elke keer de hormonen, deze periode dan extra hormonen, kruipen niet in mijn kleren. Uiteraard staan de twee dingen met elkaar in wisselwerking, maar ... ik weet soms niet goed hoe ik moet reageren. Ik zou zo graag positief zijn en denken dat alles goed zou komen, maar hoe kan ik dat nog zeggen? Hoe kan ik zoiets nog denken? Hoe kan ik....? Mijn kinderwens is enorm groot, misschien wel te groot, waardoor ik het voor mezelf zo moeilijk maak. Overal hoor je dan mensen dat ze zwanger zijn, het was niet gepland maar het is zo, dan vraag ik me af waarom wij zo gestraft moeten zijn. Wij willen het graag, en het lukt niet. Laat ons hopen dat er deze keer een klein wondertje kan groeien, en dat we eind van deze maand dolgelukkig kunnen zijn. Ik hoop het ergens zo hard...
Lief ukje, je bestaat nog helemaal niet. Je bent zelfs nog niet gevormd. Maar lieve kleine schat, ik hou nu al zoveel van jou. De dag dat ik jou in mijn armen kan sluiten, is de dag dat ik al deze pijn en emoties zal vergeten. Jij bent degene die ons gezinnetje compleet kan maken. Ik beloof je, mama zal haar best doen om haar lichaam te verzorgen. Zodat jij plaats hebt om te groeien. Zodat jij gezond kan worden. Zodat jij een kans hebt op bestaan.
Vandaag was het zo ver, de inseminatie vond plaats. Het plan was om Samantha om 6uur op haar werk af te zetten, rustig naar huis te gaan, wandelen met de hond en rond 7uur te vertrekken. Om de ene of andere reden is onze elektriciteit vannacht uitgevallen, waardoor we ons dus hadden overslapen. Om 8u45 werden we wakker! Om 9u30 moest Joyce in Brussel zijn en Samantha moest al bijna 3uur op het werk zijn.
Met een redelijke hectische ochtend is uiteindelijk alles toch goed gelopen. De inseminatie is gelukt, al duurde het allemaal net iets langer. Een stagiaire moest het speculum zetten, dit was blijkbaar geen eenvoudige klus.
Nu hopen dat het allemaal eens vlot en positief verloopt.
Gisteren is Joyce langsgeweest voor een bloedafname. Vandaag belden ze om te zeggen dat de inseminatie op 19 april zal plaatsvinden. Deze avond moet Joyce dus de Pregnylspuit laten zetten.
Vandaag was het zover. We hadden een bloedafname en echo. Op de echo was een eitje te zien van 15,5! Dit is erg groot, zeker voor dag 10. We wisten dus al zeker, een tweede echo is niet nodig. Uiteraard was de bloedafname nog even afwachten.
In de namiddag, net tijdens de Derby, kregen we dan telefoon. De echo zag er perfect uit, maar toch zouden ze dinsdag nog graag een bloedafname hebben. Aangezien een ochtend altijd hectisch is, zal Joyce morgenavond al terug naar Brussel rijden voor een nieuwe bloedafname. Dinsdag weten we dus meer, dan weten we heel waarschijnlijk ook de datum van inseminatie! Spannend!
We waren al wel wat gewoon, de Pregnylspuiten zorgden voor heel wat ups & downs met hormonen, maar Chlomid deed dit nog erger. Joyce voelde zich vaak erg neerslachtig, erg lelijk, ... zonder aanwijsbare redenen kon haar emotionele toestand heel erg veranderen. In tegenstelling tot anders, zorgde dit niet voor ruzies. Joyce probeerde zich vaker af te sluiten, probeerde geen ruzie met Sam te maken.
Laat ons hopen dat de Chlomid heeft gewerkt en we niet terug drie echo's moeten afnemen.
We hadden al laten vallen dat we drie meters en één peter zouden hebben. Aangezien de peter die we in gedachte hadden, met sociaal-emotionele problemen kampt, hebben we samen besloten dit niet te doen. Het kind zelf mag hier nooit gevolgen van ondervinden, en dit vormt een te groot risico. Hierdoor heeft Joyce terug een zoektocht naar een nieuwe peter, want minstens 1 peter vinden we noodzakelijk.
Dit wilt niet zeggen dat we de vriendschap met die persoon over boord hebben gegooid, maar peter zijn gaat net iets verder uiteraard. Ons ukje zal dus enkel drie meters hebben.
Hoi hoi,
 "Very Happy"){kind=icon}
 "Smile"){kind=icon}
 "Razz"){kind=icon}
