Deze ochtend gingen we langs Jette voor een bloedafname. (De derde keer deze week, wat een over-en-weer-rijden)
In de namiddag kregen we dan telefoon.... Joyce zou overstimulatie hebben!!!
WAT?
Wat is dat? Hoe komt dat? Is dit slecht? Duizenden vragen kwamen door ons hoofd.
Normaal zou Joyce vanavond pregnyl spuiten, dat is nu niet het geval. Het worden 2 spuiten gonapeptyl.
Verdere informatie kregen we eerst niet, wel dat we het snel moesten halen.
Snel naar de auto en het super snel gaan halen.
.... wachten op de telefoon voor verdere info...
De vrouw die deze keer belde, legde rustig uit dat de hormoonwaarde van Joyce super snel was gestegen.
Hierdoor kregen ze erg veel schrik voor overstimulatie.
Dit wil zeggen dat er geen terugplaatsing zal plaatsvinden deze cyclus, enkel een eicelpunctie.
Dit nieuws sloeg in als een bom...
Hoe kunnen we dit nu goed vinden? Weeral wachten?
Wel werd er aan de telefoon gezegd dat het lichaam van Joyce rust zou nodig hebben na de pick-up. Dit gaf ons rust, maar konden we eerst niet goed plaatsen.
Vandaag kregen we de telefoon dat alles in het bloed in orde was! (Gelukkig, Joyce is terug getest op Hepatitis B, ...)
Hierdoor weten we dat we nu effectief kunnen starten.
Hieronder een kleine opsomming van wat er allemaal te wachten zal staan de komende week.
Vanaf vandaag, 14/11/2018, tot en met dinsdag 20/11/2018 moet Joyce elke avond een spuit zetten met de Ovaleappen. Ze moet dan 150 eenheden inspuiten. Dit is om extra eitjes aan te maken.
Vanaf maandag 19/11/2018, tot en met woensdag 21/11/2018 moet Joyce elke ochtend een spuit zetten met Cetrotide. Dit is om de eisprong tegen te houden.
Op woensdag 21/11/2018 moet Joyce dan een echo en bloed laten nemen om dan te bepalen hoe en wat alles verder gaat!
Benieuwd hoe de eerste spuit vanavond zal verlopen!
Normaal was 6 november onze startdatum. Dit wil zeggen dat we normaal dan met de medicatie moeten starten.
Moeder natuur bracht daar, zoals gewoonlijk, verandering in.
De maandstonden van Joyce wilden niet doorkomen, waardoor we erg veel stress kregen.
Gisteren, 12/11/2018, belden we dan met een bang hartje naar het ziekenhuis.
Normaal gezien zouden we nu alles moeten uitstellen, aangezien we 1 week na de startdatum nog niet konden starten.
Joyce vertelde aan de planningsverantwoordelijke dat er al wel sprake was van rozig verlies. Hierop reageerde de vrouw dat ze dan wel snel zouden komen en we dus nog extra dagen krijgen.
Tranen van geluk rolden over onze wangen. Zou alles eens helemaal meezitten? Zouden we eindelijk het geluk eens volledig kennen?
En jawel, gisterenavond kreeg Joyce haar regels door. Voor de tweede keer die avond rolden de tranen over onze wangen. We kunnen starten... Wat nu? Hoe? ...
Allerlei vragen dwarrelden door ons hoofd.
13/11/2018 werd dan dag 1 van de cyclus. Normaal zouden we op dag 2 een bloedafname moeten doen. Aangezien dit vaak onpraktisch is op het werk van Joyce, besloten we om dit de avond voordien te doen. De heenweg ging vrij vlot, de terugweg was een echte hel.
Door ongelukken en de gebruikelijke files waren we maar liefst 2 uur onderweg.
Zoals belooft een beetje meer info over wat er ons nu te wachten staat.
We gaan ons best doen om het wat uit te leggen. Voor een volledige uitleg kan je wel best op de site van UZ Brussel kijken Oké hier gaan we:
In november starten we met IVF, wat wilt dit zeggen? Joyce zal een hormoon kuur moeten starten waardoor ze eigenlijk meer eitjes zal aanmaken, daarna word er een pick up gedaan om te zien welke dat er goed zijn voor te bevruchten hierna worden ze bevrucht en dan wordt er 1 eitje terug in de baarmoeder van joyce geplaatst en alles dan goed loopt dan zou er een klein wondertje groeien.
het voordeel van zo 1 poging is wel dat er tussen de 5 à 15 eitjes kunnen geplukt worden en dat je dus ook voor die ene poging betaalt en dan enkel voor de terug plaatsing dus dat is al minder duur dan we dachten. plus de eitjes worden 5 jaar bijgehouden. Wat voor ons nu wel doet twijfelen of we toch niet voor een tweede zouden gaan erna, maar dat zijn zorgen voor later
misschien moeilijk te bevatten? de makkelijkere uitleg is: je kan het vergelijken met een appelboom eerst moeten de appeltjes groeien om deze daarna te plukken
Voor we wisten wat het juiste kostplaatje ging zijn moesten we wachten op antwoord van ons ziekenfonds, na lang wachten hadden we de goedkeuring gekregen wat wilt zeggen dat ze gaan tussenkomen in de kosten voor 6 pogingen. Een poging kost dankzij ons ziekenfonds maar tussen de 400 en 600 euro, terwijl als ze er niet in tussenkomen dit tussen de 3200 en 3800 euro zal zijn
Hopen dat we nooit 7 pogingen zullen nodig hebben, maar dat zal niet. onze kansen zijn nu wel verhoogt met deze optie.
Hopelijk zal het deze keer wel een positief resultaat geven
Ondertussen is pride er ook weer, tijd om ons te amuseren Hopelijk kunnen we volgend jaar dit ook vieren met ons wondertje, of zitten we misschien in het ziekenhuis. Al bij al ooit kan ons wondertje mee naar de parade gaan zien!
We zijn net terug thuis van het gesprek met de dokter, de beslissing is gevallen we starten met IVF of ICSI. We konden een beetje kiezen wanneer we wouden starten, dus hebben we de keuze gemaakt om pas in November te starten. Zodat Joyce haar lichaam wat rust kon hebben en ook mentaal alles terug op een rijtje te zetten
In het volgende bericht zal ik even een toelichting geven tot de behandeling
We zijn ondertussen een weekje verder en nog steeds geen regels. We hebben dan maar naar het ziekenhuis gebeld en we moesten langskomen voor een echo. Het goede nieuws was dat ze al gesprongen waren, het slechte was dat ze met bloed gevuld zijn.. wat moeten we dan nu doen? we kregen twee opties te horen: 1- Ze zouden natuurlijk weg gaan 2- Joyce zou de pil moeten nemen
Die tweede optie zagen we niet echt zitten, maar het ziekenhuis zei dat deze waarschijnlijk zal moeten. Teleurgesteld gingen we te terug naar huis, wachten tot Joyce haar volgende cyclus zou beginnen Afwachten maar..
De telefoon gaat, het ziekenhuis.. Nu gingen we weten wat er was. Het waren dus cystes en nu? We moesten afwachten tot de regels er waren, zodat er dan een echo kon genomen worden. Zo konden we dan zien of de cystes natuurlijk weg waren gegaan
gezien ik niet vaak mijn gevoelens uit, maar als ik het doe het voor mij wel nodig is.. Dit was toen ik net het slechte nieuws had gehoord.. poging 6 was mislukt..
Hoeveel pijn kan een hart verdragen? Hoeveel zware klappen kan je aan? Hoeveel leed kan je verdragen? Hoe dapper moet je kunnen zijn. Om geen mens te laten merken, dat je hart breekt van de pijn? Hoe sterk moet je op je benen staan? Om je zelfvertrouwen te bewaren, en je niet totaal te laten gaan? Hoeveel tranen moet je laten vloeien, voor de allerdiepste wond heelt?
Vandaag kregen we een raar telefoontje van het ziekenhuis.. Sam was net thuis van de bijscholing toen de telefoon ging. We snapte de telefoon niet goed, het enige dat we wisten was dat we dringend naar het ziekenhuis moeten. Zonder het goed te snappen zijn we dan toch vertrokken..
Eens daar aangekomen moesten we direct een echo laten nemen, Daaruit bleek dat Joyce Cystes had.. Nu wat er allemaal moest gebeuren werd ons morgen meegedeeld..
Dus wij in volle paniek terug naar huis om te wachten op telefoon ..
Hoi hoi,
 "Very Happy"){kind=icon}
 "Smile"){kind=icon}
 "Razz"){kind=icon}
