Vanwaar komt het idee van mij om hieraan deel te nemen. Wel, al vele jaren op rij gaan we elke zomervakantie op reis naar Soelden (vertrekpunt van de Oztaler Radmarathon). Dit zijn meestal tamelijk sportieve vakanties. Elk jaar wordt er wel gefietst en elk jaar trekken we ook enkele keren te voet de bergen in. Het Oetztal is trouwens een prachtige streek in het hooggebergte. In de winter is er elk jaar een massa-skitoerisme. Maar ook in de zomer is het er prachtig. Zo hebben we er eens te voet een bergtocht gedaan van op 1900 m tot op 3450 m hoogte. De hoogste tocht die we ooit in de Alpen gedaan hebben.
Ik wist dus ook wel al enkele jaren van het bestaan van de Oetztaler Radmarathon af. De gedachte was ook al eens in me opgekomen om mee te doen, maar ik heb dit nooit concreet gemaakt. Tot ik in januari 2008 op de website van de marathon zag dat de inschrijvingsprocedure dit jaar veranderd was. Zoals elk jaar was er weer een deelnemerslimiet van 4000 personen. De vorige jaren werd de inschrijvingsprocedure op de website opengesteld vanaf 1 februari en op enkele dagen waren alle plaatsen dan weg. Dit jaar kon iedereen zich echter inschrijven, en je kreeg daarvoor gans de maand februari de tijd. Uit alle ingeschrevenen zouden er dan 4000 uitgeloot worden begin maart.
Toen ik dit bericht van aanpassing van de inschrijvingsprocedure las op de website van de organisatie, dacht ik, ik ga me eens inschrijven voor de fun, want ik ben echt benieuwd of ik zou uitgeloot worden, mocht ik echt willen meedoen. Ik heb mij dus begin februari ingeschreven, maar eigenlijk op dat moment was er nog geen haar op mijn hoofd dat er aan dacht van echt te gaan meedoen. De weken daarop was ik dit echter al een beetje uit het oog verloren, toen ik begin maart een e-mailtje kreeg waarop stond dat ik NIET uitgeloot was. OK, zei ik, het is blijkbaar niet evident om uitgeloot te worden, als ik ooit eens echt zou willen meedoen. Ik ben dit dan de weken daarop totaal uit het oog verloren, tot ik plots (ergens eind maart of begin april) nog een e-mailtje krijg van de organisator (ik dacht eerst, waarom sturen ze mij nu nog een mailtje) waarin stond dat ik in de tweede loting WEL uitgeloot was. Oei, ik verschoot toch wel een beetje. Maar enfin, ik HOEF natuurlijk niet mee te doen. Want als ik niet betaal binnen de 14 dagen, dan komt mijn plaats gewoon weer terecht in de volgende loting.
Ik heb hier dan wel eens serieus over gepraat met mijn vrouw. Het werd een lang en interessant gesprek. Ik zou eigenlijk wel ooit eens deze rit willen proberen uit te rijden. Uiteindelijk waren we het er alle twee over eens dat dit misschien nu wel de moment was om het te doen. Ik was al enkele maanden terug aan het fietsen (ik had wat getraind voor de 140 km van de Ronde van Vlaanderen begin april 2008). Als ik nu nog enkele maanden verder train, dan kan ik misschien eind augustus toch eens een poging wagen. En zo werd beslist dat dit mijn uitdaging van het jaar zou worden. Ik besef wel maar al te goed dat dit waarschijnlijk te hoog gegrepen is voor mij. Maar als ik het nooit probeer, zal ik het ook nooit weten. Dus vanaf nu: trainen maar!
Op zondag 31 augustus 2008 vind in Oostenrijk (Oetztal, Soelden) de jaarlijkse Oetztaler Radmarathon plaats. Rad is de afkorting van Fahrrad en dat is Duits voor fiets. De Oetztaler Radmarathon is dus een fietsmarathon in Oostenrijk.
De deelnemers hebben 238 km af te leggen. Er worden vier cols beklommen. In totaal moeten 5500 hoogtemeters geklommen worden. Daarmee is deze bergrit waarschijnlijk zwaarder dan de zwaarste bergetappe uit de Ronde van Frankrijk. (Gelukkig moet ik wel maar 1 dag fietsen, en geen 3 weken!) Ook zwaarder dan de onder wielertoeristen beter gekende Marmotte in Frankrijk. In de Marmotte hebben de deelnemers "maar" 175 km en "maar" 5000 hoogtemeters te verteren.
Hiernaast vind je een afbeelding in profiel van de te beklimmen bergen. De rit vertrekt in Soelden (gekend winterskioord). Dan volgt eerst een afdaling van 30 km tot in Oetz (820 m). Dan de eerste col: de Kuehtai (naar 2020 m). Dan de afdaling tot in Innsbruck, waar de beklimming van de tweede col begint, de Brennerpas (1377 m). Boven op de Brennerpas wordt de grens met Italië overgestoken en dan gaan we naar de derde col, de Jaufenpass (2090 m). Als laatste col is er dan nog de Timmelsjoch. Deze is 30 km lang. Hij begint op 750 m en eindigt op 2509 m. Boven op de laatste col is de grensovergang en rijdt men dus terug Oostenrijk binnen. Dan terug afdalen tot in Soelden.
Er is elk jaar een deelnemerslimiet van 4000. Dit om organisatorische redenen. Het merendeel zijn Duitsers (jawel: 2300), Italianen (800) en Oostenrijkers (700). Momenteel staan er 63 Belgen op de deelnemerslijst. Ik ben er 1 van! Hier de Belgische deelnemerslijst:
In persartikels omschrijft de organisator deze rit vaak als loodzwaar, en enkel bestemd voor 's werelds beste wielertoeristen. Dat laatste is er wel over. Ik reken mezelf zeker niet tot de 4000 beste wielertoeristen van de wereld. Ik durf zelfs te twijfelen of ik het gemiddeld niveau van een wielertoerist haal. Maar dat het voor mij een loodzware uitdaging is, daar ben ik het natuurlijk wel volmondig mee eens.
Welkom op mijn blog. Ik probeer hier regelmatig informatie te plaatsen omtrent mijn training, voorbereiding en andere informatie.
Het maken van een blog en het onderhouden is eenvoudig. Hier wordt uitgelegd hoe u dit dient te doen.
Als eerste dient u een blog aan te maken- dit kan sinds 2023 niet meer.
Op die pagina dient u enkele gegevens in te geven. Dit duurt nog geen minuut om dit in te geven. Druk vervolgens op "Volgende pagina".
Nu is uw blog bijna aangemaakt. Ga nu naar uw e-mail en wacht totdat u van Bloggen.be een e-mailtje heeft ontvangen. In dat e-mailtje dient u op het unieke internetadres te klikken.
Vanwaar komt het idee van mij om hieraan deel te nemen. Wel, al vele jaren op rij gaan we elke zomervakantie op reis naar Soelden (vertrekpunt van de Oztaler Radmarathon). Dit zijn meestal tamelijk sportieve vakanties. Elk jaar wordt er wel gefietst en elk jaar trekken we ook enkele keren te voet de bergen in. Het Oetztal is trouwens een prachtige streek in het hooggebergte. In de winter is er elk jaar een massa-skitoerisme. Maar ook in de zomer is het er prachtig. Zo hebben we er eens te voet een bergtocht gedaan van op 1900 m tot op 3450 m hoogte. De hoogste tocht die we ooit in de Alpen gedaan hebben.
