OK, nu is het echt bijna zover. De grote vraag is: ben ik er klaar voor? Wel, ik denk het niet, maar laat mij duidelijk zijn, ik denk niet dat ik hier ooit klaar kan voor zijn. Ik ben geen supertalent en dit is en blijft een loodzware uitdaging.
Gisteren heb ik nog een laatste "grote" training gedaan in de Ardennen. Ik heb een rit gedaan van 120 km (stukje van het parcours van de Waalse Pijl). De benen waren niet echt goed, maar van de algemene conditie mag ik niet klagen. Er blijft wel nog altijd hetzelfde probleem dat ik vind dat mijn tempo te laag ligt, maar nu is het in ieder geval te laat om daar nog iets aan te doen. Met nog minder dan 6 dagen te gaan, kan ik nu beter de nodige rust inbouwen, zodat ik zondag met frisse benen kan starten.
Donderdagmorgen vertrekken we naar Oostenrijk. We komen ginder dan donderdagavond aan. Vrijdag en zaterdag zijn we ginder dus ter plaatse. De bedoeling van die twee dagen is in de eerste plaats om uit te rusten. Dus 's avond op tijd in bed en een beetje kunnen uitslapen. Want eerlijk gezegd, thuis kom ik dikwijls wat slaap te kort, en dat is zeker niet bevorderlijk voor de sportieve prestaties.
Nu, wat zijn mijn concrete plannen, mijn concrete strategie voor de grote rit op zondag? Wel ik ga een papiertje op mijn fiets kleven met een aantal vaste punten uit de rit, met kilometers en limiettijden. Dit is het fameuze papiertje:
Soelden
6u30
Oetz
7u30
Kühtai
9u30
Kematen
10u0
Innsbruck
10u20
Brenner
12u30
Sterzing
13u0
Jaufenpas
15u0
St-Leonhard
15u30
Timmelsjoch
19u30
Soelden
20u30
In het rood staan de vier bergtoppen. De tijden die vermeld zijn, zijn echt de limiettijden. Ik leg deze aan mezelf op, maar eigenlijk legt de organisatie deze ook op. Tenminste, wat de organisatie oplegt, is dat je op 19u30 op de Timmelsjoch moet zijn. Want deze top (grensovergang Italië-Oostenrijk) wordt elke avond om 20u afgesloten. Dus, zeggen ze, moet je om 15u30 ten laatste beginnen aan die laatste klim, anders kan je niet meer voor 19u30 boven zijn. Dus wie niet voor 15u30 aan de voet van de Timmelsjoch is, wordt gedwongen om in 1 van de "bezemwagens" in te stappen. Ik heb dan zelf deze limiettijd verder doorgetrokken naar de vorige tussenpunten, met dus bovenstaand lijstje als resultaat.
De kans is heel groot dat ik deze limiettijden niet haal. Waarschijnlijk ga ik reeds te laat zijn op de top van de tweede beklimming. Maar, ik ga er van uit dat het geen zin heeft om boven mijn tempo te gaan rijden, anders zal mijn licht heel vroegtijdig gedoofd zijn. Dus mijn strategie is om de eerste 2 hellingen echt op hartslag te gaan rijden (krachten sparen). Hartslag niet boven de 150 slagen per minuut stel ik voorop. Waarschijnlijk gaat dat heel moeilijk worden. Waarschijnlijk zal zowat het gehele deelnemersveld mij voorbijsteken, want aan hartslag 150 ga ik echt niet snel bovenrijden. Dus het zal psychologisch zwaar worden om er aan te weerstaan om het tempo (en dus de hartslag) NIET op te drijven. Hopelijk kom ik zo inderdaad voor mijn limiettijd van 9u30 boven op de eerste helling.
Mijn strategie voor de bevoorradingen (er is een bevoorrading op elke top) is om enkel te stoppen om - indien nodig - een plasje te maken, en om de nodige drank en eten mee te nemen. En dan direct terug op de fiets. Ik kan heel goed eten en drinken al fietsend (ik doe dat ook op trainingen, zelfs op hellingen), dus op deze manier probeer ik niet te veel tijd te verliezen, en hoop ik dus mijn te traag tempo een beetje te kunnen compenseren. Bovendien ga ik zo niet te lang stilstaan, want bij stilstaan Dit is dus mijn taktiek op alle bevoorradingen.
Op de tweede helling (Brennerpas, 40 km lang) is mijn strategie dezelfde als op de eerste. Dus de hartslag heel nauw in de gaten houden. Dan is het een kwestie van na de tweede helling te gaan kijken of ik binnen mijn limiettijd zit of niet. De kans is heel groot dat ik dan reeds te laat zal zijn. Dan is het hopen dat mijn strategie van "krachten sparen" op de eerste twee hellingen gewerkt heeft, en dat ik inderdaad nog energie over heb. Dan kan ik misschien op de derde helling iets trachten van mijn tijd in te halen. Hiervoor zal ik dan wel wat hoger in de hartslag moeten gaan. Maar in princiepe is dat een helling die mij wel goed ligt. Ze is heel gelijkmatig oplopend.
De rest is koffiedik kijken. Ik weet zelfs niet of ik daar ga geraken. Maar één ding is zeker: er komt een moment dat alles in en aan mijn lijf zal pijndoen. Mijn benen, mijn knieën, mijn rug, mijn nek, ... . Dus dat wordt sowieso afzien. Het wordt dus een zwaar psychologisch gevecht, een strijd tussen opgeven of verder afzien. Of gewoon opgepikt worden door de volgwagen.
Ik ga er gewoon het beste van maken. En ik ga trachten ook heel voorzichtig te zijn, vooral ook bij de start, want dan kan het er best wel zenuwachtig aan toegaan. Een massa van 4000 man die samen vertrekt. Dan is het zeker opletten geblazen. En ook in de afdalingen is het een kwestie van niet tot het uiterste te willen gaan.
