Wauw, ik ben geslaagd in mijn opzet! Ik heb de Oetztaler Radmarathon uitgereden! En binnen de tijd nog wel. Ik heb er exact 13 u en 9 minuten over gedaan.
Amai, dit is het zwaarste dat ik ooit gedaan heb. Dit is in mijn leven het meest en het langst dat ik ooit heb afgezien. (Vergelijkbaar met een kind baren bij een moeilijke bevalling volgens mijn vrouw.) Maar het feit dat het doel bereikt is, doet de pijn wel snel vergeten.
Goh, ik had mezelf niet zoveel kans gegeven dat ik hierin zou slagen. De laatste drie weken voor de rit heb ik eigenlijk wat te weinig kunnen trainen. Reeds op de eerste beklimming had ik een heel slecht gevoel in de benen. Ik had eigenlijk gewoon geen zin om te fietsen. De benen draaiden niet soepel. Maar ja, het was de eerste beklimming en ik zou mijn aan mijn plan houden, namelijk op de eerste 2 hellingen heel erg op de hartslag letten. Wat ik echter niet had verwacht, was dat de "Schlusswagen" (de wagen die de wedstrijd afsluit, als je daar achter rijdt dan rijdt je eigenlijk niet meer mee, tenzij je hem weer inhaalt) mij zo dikwijls zou inhalen. Ik heb eigenlijk constant rond die limiettijd gereden. En wat ik voorspelde, kwam uit, namelijk iedereen stak mij voorbij. Toch was ik met een paar minuten verschil nog net op tijd boven op de eerste beklimming. Ik had echter verwacht dat ik ruim binnen de tijd op de eerste top ging aankomen, dus dit was niet goed voor de moraal. Boven slechts een korte stop bij de bevoorrading en dan terug op weg.
De afdaling ging vlot, maar de tweede beklimming ging moeizaam. Ik had 2 u en 20 minuten de tijd voor de beklimming van de Brennerpas, maar ik wist heel zeker dat ik dat niet zou halen. Bovendien was er op de platte en vals platte stukken van de Brenner zo'n wind op kop, dat het tempo en de moed wel heel erg diep zakte. Uiteindelijk was ik net na de tijd boven. Ik heb weerom slechts een korte pauze gepakt. Ik zou mijn verloren tijd proberen in te halen in de afdaling. Want het is een afdaling met heel brede wegen en goede zichtbaarheid.
Doch dat was zonder de tegenwind gerekend. Want door de strakke zuiderwind, was het op veel plaatsen in de afdaling stoempen om toch 30 per uur te kunnen rijden, op plaatsen waar je anders makkelijk 40 of 50 per uur rijdt. Recupereren van de beklimming van de Brennerpas zat er voor mij dus niet in.
Dan direct de Jaufenpas. Volgens mijn plan zou ik hier gaan gas geven. En ik hield mij aan mijn plan. En dit lukte in het begin aardig. Waar ik tot en met de tweede beklimming telkens ongeveer als allerlaatste in de wedstrijd reed en ik alleen maar voorbijgestoken werd, kon ik nu plots veel anderen inhalen. Velen kregen duidelijk reeds een klop van de hamer, velen stapten ook al af om opgepikt te worden door een bezemwagen. En mijn tempo lag duidelijk hoger dan de meeste die wel nog reden. Ik haalde tientallen anderen in, en werd zelf maar door 1 of 2 personen ingehaald. Tot op een hoogte van 1700 meter ging dat goed, maar dan kreeg ik zelf ook een grote klop. Tot dan had ik telkens 10 per uur kunnen rijden, maar nu zakte mijn tempo plots naar de 7 à 8 per uur. 't Was gedaan met anderen inhalen. En nu was 't puur afzien. Uiteindelijk haalde ik de top, toch wel een 20-tal minuten na de limiettijd. Ik was totaal afgepeigerd. Ik was ook geestelijk totaal gekraakt. De tranen stonden in mijn ogen. Ik belde kort even naar het vrouwke, maar ik kon bijna niet meer spreken. Ik was totaal vermoeid en kapot. Ik kon nog net zeggen dat het niet ging. Dat ik ging opgeven en in de bezemwagen stappen. Alles met heel weinig woorden, want elk woord was te veel. Ik had de moed niet meer om mijn fiets recht te zetten tegen de daarvoor voorziene leuning en liet hem gewoon liggen op het asfalt. Ik slenterde nog even naar de bevoorradingstafel om wat water te drinken.
Dan kwam ik plots op het idee dat het toch wel stom zou zijn om hier op te geven. Op de top van een berg. Ik had nu een 150 of 160 km op de teller staan, maar ik had een afdaling van 25 km voor me liggen. Ik dacht: ik kan toch beter eerst nog afdalen en beneden dan in de bezemwagen stappen, dan heb ik zoveel km meer gedaan.
Zo gezegd zo gedaan. De afdaling ging heel vlot. Voor het eerst sinds 150 km genoot ik echt van op de fiets te zitten. Ik stak in de afdaling ook nog een paar anderen voorbij. Maar echt voluit kan je in die afdaling sowieso niet gaan. Want deze afdaling is heel technisch, met soms heel korte bochten en een wegdek dat op veel plaatsen in slechte staat is. Ik was blijkbaar toch niet te vermoeid om die afdaling vlot maar toch voorzichtig te nemen. Beneden in Sankt-Leonhard draait de weg kort naar rechts en dan begin je direct te klimmen aan de Timmelsjoch. Ik had dus eigenlijk geen tijd om na te denken of ik wel zou beginnen aan de Timmelsjoch: ik was er al aan bezig. Ook nog even de mat over waar mijn tijd via een chip die gemonteerd is op de fiets automatisch opgenomen werd. Nu was het echt afzien. Hoewel ik helemaal niet alleen was, werd er geen woord meer gezegd. 't Was alsof iedereen evenveel aan het afzien was. Er heerste een grote stilte, iedereen was bezig met een persoonlijk gevecht, een innerlijke tweestrijd. Opgeven of nog even verderdoen. Velen verloren dat gevecht. Om de honderd meter zag ik wel iemand langs de kant zitten, de fiets reeds in de berm geplaatst, wachtend op een bezemwagen. Anderen deden toch nog verder. Het tempo lag laag bij iedereen. Zelf reed ik op de eerste steile stukken meestal rond de 7 per uur. Velen reden nog trager. Velen waren ook al afgestapt en probeerden te voet nog wat verder te gaan.
Ik had aan de voet van de Timmelsjoch een bordje gezien waarop stond: Labestation (= bevoorrading) na 19 km. Ik wist dat de Timmelsjoch 30 km was en ik dacht dat het eerst 10 km heel steil was, dan 10 km vals plat en daarna weer 10 km heel steil. Omdat mijn pedalen - wonder boven wonder - nog steeds ronddraaiden, had ik mezelf voorgenomen om te proberen die eerste 10 steile kilometers te overwinnen. Dan zou ik de volgende 10 km vals plat ook wel aankunnen, en zo zou ik dus toch nog de bevoorradingspost kunnen bereiken. Als ik de Oetztaler tot daar zou uitrijden, dacht ik, dan zou ik eigenlijk wel echt tevreden zijn. Opgeven is daar geen schande meer.
Ik had mij al bij al tot dan toe redelijk goed aan mijn plan kunnen houden. Namelijk de eerste 2 beklimmingen energie sparen door op de hartslag te letten en dan de derde beklimming een inhaalbeweging doen. Maar voor de laatste beklimming had ik op voorhand bewust geen plan, geen strategie. Stel dat ik aan die laatste beklimming zou geraken, dan zou het toch puur afzien worden. En dat was het dus. Maar ik had mezelf wel voorgenomen dat ik bij het afzien op de laatste helling eigenlijk maar aan 1 ding moet denken. Namelijk trappen, de pedalen wat rond draaien. En dat was het enige waar ik probeerde aan te denken. De pedalen blijven ronddraaien, Lieven! Vele anderen deden dat al niet meer, want ze waren afgestapt. Ik ben toch nog altijd aan het trappen! Raar maar waar, en dat gaf mij precies toch een beetje moed.
Ik keek uit naar de strook vals plat. Maar het vals plat bleef maar weg. Ik was al 15 km aan het klimmen en dat vals plat was er nog niet. Dat bleek dus toch een beetje een misrekening te zijn achteraf, want het vals plat is helemaal geen 10 km. Het is maar een kilometerke of 3. Maar dat was dus niet zo erg, want ik bleef dus wel rijden terwijl ik mezelf steeds wijsmaakte dat het vals plat achter de volgende bocht lag. Nee, blijkbaar niet achter deze bocht, dus 't zal wel achter de volgende bocht zijn. Nee, die ook niet, maar waarschijnlijk wel de volgende ...
Op het korte platte stukje had ik wonderbaarlijk weer het gevoel dat dit goed deed aan de benen. Ik voelde precies weer een beetje recuperatie. En dan was er eindelijk die verlossende bevoorrading. En dan is de duivel in mij bovengekomen. Ik heb al 20 km geklommen. Er scheidt mij nog een steile beklimming van 10 km van de top. Ik heb nu al 200 km afgezien. Waarom zo ik niet nog 10 km langer kunnen afzien? Plots sloeg de moraal totaal om. Ik zag dat het qua tijd nog haalbaar was. Zelf al zou mijn tempo zakken tot 5 km per uur, dan nog kon ik tijdig (dus voor 19u30) de top halen. Ik ben slechts 15 seconden van mijn fiets afgestapt aan de bevoorrading om de drinkbussen bij te vullen. Ik voelde eventjes dat een kramp er zat aan te komen en ben dan direct terug op de fiets gekropen. Blijven trappen is de beste remedie tegen krampen.
En ik bleef dus trappen. Het was intussen ook gaan regenen, maar dat kon mij niet schelen. Dat was het allerlaatste van mijn zorgen. Velen waren al afgestapt en trachten te voet met de fiets in de hand de top te bereiken. Voor sommigen moet dat inderdaad wel mogelijk geweest zijn, want zelfs met een staptempo van 4 per uur was de limiettijd nog haalbaar. Velen waren ook even gestopt om regenkledij aan te trekken. Ik niet. Ik bleef gewoon verder fietsen met korte broek en kort truitje in de regen. Ik voelde eigenlijk geen koude en ik was toch al nat van het zweet. In de steile haarspeldbochten ging ik regelmatig op de trappers staan, kwestie van het zitvlak even te kunnen ontlasten. Het tempo bleef laag, maar dan was er uiteindelijk die verlossende tunnel. Dan wist ik echt zeker, ik ga het halen, want na die tunnel is het maar nog 1 of 2 km vals plat en dan ben je echt op de top. Op het einde van de tunnel ben ik nog even gestopt om mijn regenkledij aan te trekken. Want ik wist dus zeker dat ik de top ging halen en dat ik dan direct aan de afdaling zou beginnen.
En inderdaad, ik had het gehaald. Nu geen tijd om daar verder over na te denken, ik ben maar direct begonnen aan de afdaling. Want intussen was het echt wel stevig aan het regenen, en de afdaling lag er kletsnat bij. De afdaling was echt geen lachertje. Met zo'n weer kan je geen tempo maken. Veilig over de meet komen was nu mijn enige zorg. En ik nam dan ook geen enkel risico.
Ik ben uiteindelijk in Soelden om 20u over de meet gekomen. 't Was nog steeds aan het regenen. Veel volk stond er niet aan de meet. Ik vermoed door het weer. Maar de mensen die er stonden applaudiseerden. Dit voelde aan als een echte overwinning. Ik kreeg even de tranen in de ogen toen ik over de finish reed en stak mijn rechter vuist als overwinningsgebaar ik de lucht toen ik applaus kreeg. Ik had het gehaald!
Dit is echt wel een unieke ervaring geweest. Ik heb verschrikkelijk afgezien. Ik heb constant aan opgeven gedacht. Ik heb mijn eigen grenzen verlegd. Altijd maar toch nog een beetje verder, opgeven kan ik straks wel. En ik heb ook enkele keren gedacht (ik was het eigenlijk zeker): dit is de laatste keer dat ik ooit op een fiets zit. Nooit meer ga ik ooit nog fietsen! Dit is te veel. Dit is er over.
De volgende dag zijn we met de auto naar Obergurgl geweest. Ik zag iemand fietsen in Zwieselstein. Die had een truitje van de Oetztaler Radmarathon aan. Zo'n truitje krijgen enkel diegene die de finish binnen de tijd gehaald hebben. Dus die gast was al terug aan het fietsen. En eigenlijk had ik ook wel weer zin in een kort fietstochtje, om de benen los te rijden. De zin om de fietsen was er dus al terug.
En dan de tweede dag erna, op weg van Oostenrijk naar België, dacht ik: misschien doe ik ooit wel nog eens mee. En misschien kan ik ooit wel nog eens proberen om mijn tijd te verbeteren. Maar dat is nu nog wat vroeg om aan te denken. Eén ding is zeker: dit is een onvergetelijke ervaring geweest. En de organisatie was tip top in orde!
Wauw, ik ben geslaagd in mijn opzet! Ik heb de Oetztaler Radmarathon uitgereden! En binnen de tijd nog wel. Ik heb er exact 13 u en 9 minuten over gedaan.
