Het is alweer een tijdje geleden, misschien zelfs meer dan gewoon een tijdje, maar hier zit ik dan in mijn bed met pen en papier in de hand (figuurlijk). Het verleden heeft me geleerd dat deze oefening, als je het zo mag noemen, wel eens kan uitlopen. Het laat me koud want ik heb een onweerstaanbare drang om wat er binnen in me afspeelt naar buiten te brengen.
Jongens, wat zo een Masunaga week allemaal met je kan doen. Je kop staat helemaal overhoop, je lijf verlangt naar stilte en rust en je ziel herkent ongelooflijk veel zaken die besproken werden. Angstaanjagend is het dan ook als je na zo een weekje vertoeven in betere oorden weer terug thuiskomt. Fysisch thuiskomen was het voor mij vooral want mentaal en emotioneel en wie weet zelfs spiritueel, had ik veel meer zin om terug naar Antwerpen te vertrekken. Maar ook dat hoort erbij. Je kan jezelf alleen maar ontwikkelen als je wat je geleerd hebt ook daadwerkelijk gaat omzetten in realiteit. En dan spreek ik in dit geval nog niet over het Masunaga onderdeel, wat toch overvloedig aanwezig was.
Je komt tijdens zulke weken opmerkelijk veel gelijkgestemden tegen, mensen die vaak diezelfde of gelijkaardige grieven ondergaan of achter de rug hebben. Je leert dan ook onmenselijk veel uit gesprekken die gevoerd worden, al is dat in mijn geval vaak omdat ik met hen meevoel dan wel omdat ik diezelfde situatie beleefd heb. Ieder mens heeft zo zijn kopzorgen en iedereen gaat daar ook op zijn eigen manier mee om. Persoonlijk weet ik niet of ik wel altijd zo goed mogelijk gedaan heb wat ik kon doen, zeker niet als het gaat over de relatie. Wat wel vaststaat is dat ik altijd het gevoel had dat ik alles deed dat in mijn macht lag om er iets van te maken.
Nog niet zo heel lang geleden, een maand ofzo, zeg ik aan mijn partner dat het heel hoog tijd wordt dat hij voor zichzelf gaat uitmaken wat hij nou precies wil met onze relatie. Doorgaan in welke vorm dan ook, maar zeker mits toegevingen langs beide kanten of er gewoon mee stoppen. Maar feit is dat dit eigenlijk een vraag is die ik vooral aan mezelf moet stellen. We moeten voor onszelf uitmaken of we nog gelukkig kunnen zijn in onze relatie. Met gelukkig bedoel ik dan niet per se dat hij meer intimiteit krijgt als ik wat meer knuffels krijg. Zo simpel is het niet. Het is meer een kwestie van aanvoelen of de relatie nog voldoende kan bijdragen tot het evolutieproces van ons beiden.
We worden allemaal verondersteld van iets neer te zetten in het leven. De relatie moet in die zin ondersteunend werken. Dat betekent natuurlijk niet dat het allemaal en altijd rozengeur en maneschijn moet zijn, zeker niet. Ook de minder leuke periodes en/of gebeurtenissen binnen de relatie houden je op het rechte pad. Het betekent wel dat je als individu moet kunnen leren en moet kunnen voortbewegen in de relatie. Vanaf het ogenblik dat je aanvoelt dat je relatie op één of andere manier je eigen groeiproces in de weg staat, moet je de keuze maken of je er dan nog mee wil doorgaan. Veelal beseffen we zelfs niet wat er precies aan het gebeuren is. Ik kan me perfect inbeelden dat dit zich voordoet in de beste relaties, bij mensen die zelfs nog smoorverliefd zijn op elkaar. Als individu heb ik dat gevoel al gehad. Mijn hele leven draaide rond werken, thuiskomen en voor de kindjes en het huishouden zorgen en af en toe sporten. Eigenlijk had ik alles op een rijtje en zag mijn leven er zeer goed uit. Maar toch ontbrak er iets...
Na een ietwat onorthodoxe zoektocht kwam ik tot het besef dat er nog een ander niveau van leven bestaat. Daar waar je zonder het te beseffen jezelf steeds naar buiten toe richt, naar de maatschappij zeg maar, bestaat er wel degelijk nog een onderdeel van onszelf dat gericht is naar onze diepste binnenkant. Heel vaak wordt dat stukje van onszelf klakkeloos genegeerd, maar toen ik het bestaan ervan uiteindelijk begreep, werd ik een ander mens. Ik kwam met mezelf in kontakt, had een rechtstreekse telefoonlijn naar mijn innerlijke ik en kon met dat stuk van mezelf uitwisselen. Het was bij momenten zeer confronterend, maar ik ben nog steeds eeuwig dankbaar dat deze evolutie zich heeft voorgedaan. Dat vaak ongekende stukje van onszelf trekt aan de alarmbel wanneer het fout gaat in ons leven, wijzelf (de naar buiten gericht ik) beslissen dan of we ingaan op die alarmbelprocedure. En daar is zo een week onder gelijkgestemden wel echt goed voor. Je beseft hoe erg je weer bent gericht naar wie je niet bent en wat je niet hoort te doen, eerder dan naar de puurste vorm van je eigen wezen. Als het allemaal wat poëtisch en melodramatisch klinkt, denk dan maar dat ik een zotte bel ben die uit haar nek aan het kletsen is. Maar als je ook maar enige vorm van kontakt gehad hebt met jezelf, dan besef je dat dit allemaal nog niet zo onzinnig is als het misschien lijkt.
Punt is dat we het het allemaal zelf in de hand hebben. Ook al ga je samen met anderen door het leven, je hebt als mens je eigen verantwoordelijkheid in het hier en nu. Die verantwoordelijkheid omvat ook het kritisch kijken naar jezelf, da's trouwens een leuke oefening, je lacht je een breuk met zo een observatie. Maar tranen vloeien er minstens evenveel, want wat zijn wij als mens soms toch blind. Na verloop van tijd stap je automatisch in de schoenen van je neutrale observator en wordt het allemaal wat makkelijker om mee om te gaan. Bovendien zie je dan ook steeds diezelfde dingen terugkomen. Dan besef je dat het allemaal wel meer is dan gewoon een domme situatie, het vormt misschien wel een rode draad door je leven. Volg je me nog ? In elk geval, het heeft me allemaal weer aan het denken en voelen gezet en ik sta voor een belangrijke wending in mijn leven, tenminste dat gevoel heb ik. De uiteindelijke richting ken ik nog niet, maar het is duidelijk dat ze zich begint te manifesteren in mijn diepere ik, mijn ziel. Het zal ongetwijfeld nog wat duren vooraleer het zich naar buiten manifesteert. Tot dan kan ik alleen maar dankbaar zijn dat ik met zulke mooie mensen in kontakt gekomen ben, want ieder van hen heeft bijgedragen tot wie ik vandaag ben.
Wees de verandering die je in de wereld wil zien gebeuren. Mahatma Gandhi
Lijden is nodig tot je inziet dat het niet nodig is. Eckhart Tolle
Het kleinste wordt groot als je het met liefde doet. Pater Damiaan
Elke beslissing die je neemt is geen beslissing over wat je doet. Het is een beslissing over wie je bent. Neale Donald Walsch
Doe alles met zoveel ernst alsof het voortbestaan van het universum ervan afhing, en glimlach tegelijk omdat je denkt dat wat je doet ook maar enig verschil zou uitmaken. Boeddhistische wijsheid
Als we alles zouden doen waartoe we in staat zijn, zouden we verbaasd staan over onszelf. Thomas Edison
Geef mij een steunpunt en ik beweeg de wereld. Archimedes
De mens kijkt niet met zijn ogen, maar met zijn bewustzijn. Paul Liekens
Wijsheid is dromen hebben die groot genoeg zijn om ze niet uit het gezicht te verliezen bij het realiseren ervan. Oscar Wilde
Omstandigheden maken niet de mens, zij onthullen hoe hij is. James Allen
Grote mensen zijn zoals ze willen zijn, zij creëren het leven. Kleine mensen zijn zoals zij kunnen zijn, zij ondergaan het leven. Victor Hugo
Wij sterven als ons leven niet meer wordt verlicht door het constante licht van de dagelijks hernieuwde verwondering waarvan de bron voorbij alle rede ligt. Dag Hammarskjöld
Geluk komt van aandacht voor kleine dingen, ongeluk van het verwaarlozen van kleine dingen. Xiang Xu
Wat je doet is misschien niet belangrijk, maar het is belangrijk dat je het doet. Mahatma Gandhi
De wereld een beetje beter achterlaten, hetzij een kind, een tuinpad of een verbeterde sociale toestand, weten dat ook maar één mens gemakkelijker geademd heeft omdat jij er was, dat is geslaagd zijn. Ralph Waldo Emerson
Een mens met mededogen transformeert de wereld waar hij komt. Chinees gezegde
Als je kijkt naar wat je hebt in het leven, is er altijd genoeg. Als je kijkt naar wat je niet hebt, is er altijd te weinig. Oprah Winfrey
De Top van Kopenhagen is mislukt! Dit zijn de woorden die vandaag op alle hoeken van de straat geroepen worden, zelfs in eindejaarsvieringen onder familie zijn ze het onderwerp van gesprek. Kopenhagen, de bijeenkomst waar alle wereldleiders de mogelijkheid kregen om voor een ommekeer te zorgen in de negatieve spiraal waarin onze wereld vandaag zit, met name de verloedering van de natuur door de opwarming van de aarde. De top is inderdaad mislukt, er zijn geen concrete afspraken gemaakt die er ook nog maar enigszins zouden kunnen voor zorgen dat onze wereld binnen een x-aantal jaren niet ten onder gaat. Er waren zelfs critici die het nog in hun hoofd halen om die ondergang in vraag te stellen, ongetwijfel voor hun eigen goed. Daar wil ik het zelfs niet over hebben vandaag, want als je ook maar even naar de natuur kijkt en er 'een gesprek mee aangaat' dan spreekt ze voor zich. Tsunami's, aardbevingen, droogte, ze zijn nog nooit zo intens aanwezig geweest. En dan spreken we nog niet van al het ijs dat aan het smelten is op de polen van onze aarde.
Een grappig maar tegelijkertijd zeer zielig intermezzo dat ik onlangs te horen kreeg. Er werd een theorie gegeven die zou weerleggen dat het smeltende ijs geen invloed zou hebben op onze wereld. Als je in een glas water 3 ijsblokjes doet en je laat ze smelten, dan bekom je naderhand net zo veel water als de inhoud die je hebt met de ijsblokjes. Ik ben geen wetenschapper, maar dat zou kunnen kloppen hoewel ik altijd gedacht heb dat er een verschil was in massa. Maar dat nog buiten beschouwing gelaten... Stel je voor dat onze polen helemaal smelten. De hoeveelheid water die daardoor vrijkomt moet toch ergens terecht en zal dus onwaarschijnlijk in zeeen en meren terecht komen. De zeespiegel zal toch stijgen dan ? En als de zeespiegel in die mate stijgt, komen er toch opnieuw overstromingen waardoor er kilometers land verdwijnen. En die biotoop op onze polen verandert toch ook helemaal ? Die dieren die er vandaag leven, moeten toch een levensgrote aanpassing doormaken om te kunnen overleven ? Zal er land zijn of moeten ze permanent zwemmen ? Hoe zit het met hun voeding ?
Nu, het geroep en getier op onze wereldleiders omdat ze die mooie gelegenheid om onze aarde te redden hebben laten schieten, dient al evenmin tot iets. Hoe je het ook draait of keert, zelfs al waren er straffe conclusies getroffen, dan nog moeten wij, ja wij, de bevolking, het voetvolk, onze eigen verantwoordelijkheid nemen daarin. Het lukt alleen maar als ook wij even stilstaan bij de feiten en daarnaar handelen. We hebben nu helaas het perfecte excuus om niet in actie te schieten want onze wereldleiders hebben geen steevast contract afgesloten waaraan iedereen zich moet houden. Maar is dat in het leven niet altijd zo ? Hoe vaak nemen we onze verantwoordelijkheid naar onze kinderen en naar onszelf toe zonder dat we daarvoor richtlijnen gekregen hebben ? Elke dag toch ? Dit is toch net hetzelfde, alleen moeten we het nu wat groter zien.
Kijk, het is heel simpel. Onze aarde is de plaats waar wij vertoeven. Moeder aarde is de bron van al onze voorzieningen, zonder haar bestaan wij niet, zoals ook een foetus niet overleeft zonder zijn moeder. Moeder aarde draagt zorg voor ons en voorziet ons van voedingsmiddelen, een biotoop om in te leven en energie die ons als mens door het leven doet gaan. Dat is heel wat als je weet wat wij voor moeder aarde doen ! We pompen haar vol met onafbreekbare rotzooi, behandelen haar als stront en gaan er dan van uit dat ze dankbaar moet zijn. Stel je voor dat je moeder aarde bent... Echt, doe eens. Get the picture ?
Ja maar, wat moeten we dan doen ? We kennen er niets van, hebben geen tijd en geld om te investeren, en vinden het allemaal goed zo (is dat nog mogelijk ?). VERANTWOORDELIJKHEID !!! Ga op zoek naar gezonde voeding, naar alternatieve energie, naar ecologisch verantwoorde kleding en andere spullen! Wat je ook doet, elke bijdrage telt! Het belangrijkste is dat je bewustzijn verhoogt zodat je makkelijker dingen oppikt en integreert in je leven. Kijk naar positieve voorbeelden, niet naar negatieve buren of familieleden die het allemaal maar onzin vinden, want ook deze laatste zullen onherroepelijk tot dezelfde conclusie komen, hetzij dan op wat langere termijn.
Gaat het allemaal nog iets opleveren ? Sommigen zeggen dat het niet vijf voor twaalf is maar vijf na twaalf. Voor mij maakt het allemaal niet uit. Ik doe wat ik moet en wil doen en dat is respectvol omgaan met mezelf, mijn omgeving, de maatschappij, de wereld en het hele universum. En dat allemaal in functie van wat ik weet, voel en denk. En tegelijkertijd houd ik mijn ogen en oren open, want als ik moeder aarde nog op een andere manier van dienst kan zijn, dan doe ik dat met veel plezier!
Je hoort wat je moet horen, je ziet wat je moet ziet, je voelt wat je moet voelen, maar wat je ermee doet, dat beslis je zelf! Het toeval bestaat niet, het is louter het instrument dat ons tracht te brengen waar we horen te zijn!
Dance as though no one is watching you Love as though you have never been hurt before Sing as though no one can hear you Live as though heaven is on earth
Hoeveel tijd verspillen we niet allemaal door te wachten op iets of iemand ? Hoe dikwijls wachten we niet het juiste moment af ? Maar bestaat dat wel, het juiste moment ? Is het moment ooit juist genoeg om te doen wat je wil doen of is dat een utopie ?
Als je het mij vraagt is het heel simpel. Wachten betekent dat je zeker weet dat er iets zal gebeuren. Maar heb je die zekerheid ooit ? Het leven bestaat uit onzekerheden en de enige zekerheid die we hebben is dat niets zeker is. Dus waar wachten we dan op ? Het juiste moment is nu.
Geld, geld en nog eens geld, je hoort erover praten op elke hoek van de straat en je kunt het zo gek nog niet bedenken of het wordt het onderwerp van de dag. Overal en altijd kom je in kontakt met geld.
Zo kreeg ik onlangs een mooie gelegenheid om van mijn droom werkelijkheid te maken. Ik ben nl al een tijdje bezig met het opzetten van een eigen praktijk rond het welzijn van de mens, voorlopig meer specifiek gericht op massages. Ik kreeg de kans om mijn Shiatsu behandelingen en stoelmassages volop toe te passen in een mooie omgeving omringd door mensen die met hun eigen gezondheid (en die van hun omgeving) begaan zijn. Mijn bedoeling was enkel en alleen ervaring opdoen op vlak van aanvoelen van het lichaam en geest en tegelijkertijd toch ook nog kunnen genieten van het programma dat werd aangeboden tijdens die week. Heel naïef, achteraf gebleken.
Er komt altijd wel geld bij kijken. Er was nog een andere therapeute die voornamelijk met wellness en relaxatie massages aanwezig was. Zij wist niets van mijn intentie, want dat was niet met haar doorgesproken. Dat was al een eerste blunder, zo bleek. Er was niets dan tegenwind, mijn behandelingen mochten niet mee op de prijslijst staan, ze liet constant de deur van de praktijkruimte openstaan tijdens behandelingen, viel op de meest ongelukkige momenten de praktijkruimte binnen en heeft volgens mij ook wel wat aan achterklap gedaan (hoewel dat niet bevestigd is). En dat was eigenlijk nog niet eens het ergste.
Vanaf het moment dat er gesproken werd over de prijs voor de behandelingen, werd ze heel stug en onbereidwillig. Zij had haar vaste prijzen, die naar mijn bescheiden mening best wel hoog lagen, ik had die niet want had daar totaal niet over nagedacht. Mijn intentie was niet geld verdienen maar wel ervaring opdoen. Uit pure noodzaak heb ik mijn tarieven moet oplijnen met de hare, zogezegd om coherent te blijven met de organisatie. Aangezien ik mijn behandelingen niet op de prijslijst mocht vermelden, heb ik al snel een papiertje in elkaar gestoken met daar de behandelingen en desbetreffende tarieven op vermeld. Amper een half uur later had ik al een afspraak voor de dag nadien. Nog geen uur later had ik enkele afspraken voor die dag zelf. Ik zat in mijn startblokken, ben gesprokken en heb mijn lengtes vlekkeloos gezwommen. Ik ben niet als eerste geëindigd, maar het publiek (de clienten dus) was zeer tevreden over de prestatie (de behandelingen) die geleverd was. Er werd me zelfs gevraagd of ik niet naar Nederland wilde komen om daar behandelingen aan huis te doen. Nou ja, dat was voor mij net iets te ver van mijn deur, goed voor een hele dag, maar niet voor één behandeling.
En dan, nu komt het leukste van alles. Aangezien ik in naam van een organisatie werkte, werd ik verondersteld van een deel van mijn inkomsten aan die organisatie terug te storten. Ik had al enkele keren gevraagd hoe dat systeem in mekaar zat maar er werd keer op keer zeer onduidelijk over gepraat. Dan was het zus, dan zo, dan weer wat anders. Ik geraakte er niet wijs uit en stapte op de verantwoordelijke van de organisatie af die zo vriendelijk was me door te sturen naar zijn boekhouder. Die begon over nog andere kosten en ik hield mijn hart vast omdat ik het gevoel had dat ik uiteindelijk met meer kosten dan baten zou geëindigd zijn.
Het scheelde niet veel of het was inderdaad zo. Die bewuste therapeute die de hele dag niets anders deed dan behandelingen geven en dus inkomsten genereren heeft er namelijk op aangedrongen dat ik met mijn enkele behandelingen mee zou opdraaien voor de vaste kosten van verhuur van locatie. Daarnaast moest ik nog 1/3 afgeven aan de organisatie onder wiens naam ik werkte (maar op wiens prijslijst ik niet vermeld werd). Conclusie: ik heb zelfs niet de helft overgehouden van wat me betaald werd ter plekke.
Ik die in al mijn naïviteit wat behandelingen wilde doen om extra ervaring te vergaren, werd alweer bijna genekt door het grote monster dat al de spontaniteit en pure intenties uit een mens verjaagt, nl geld of liever gezegd de hebzucht naar geld.
Godzijdank waren mijn intenties wel puur en heb ik er een goed gevoel aan overgehouden. Vooral als ik terugdenk aan de reacties van de cliënten die bij mij in behandelingen geweest zijn, kijk ik met een warm hart terug naar die ervaring. Maar feit is ook dat ik de volgende keer beter voorbereid zal zijn op zulke situaties. Het allermooiste aan het hele verhaal is echter dat mijn droom niet aan het diggelen ligt, integendeel zelfs. Ik ben sterker dan ooit in mijn overtuiging dat dit de weg is die ik moet bewandelen.
Aan diegenen die met angst in het hart door het leven gaan zou ik willen zeggen: "Spring, spring, spring, ook al lukt het niet helemaal de eerste keer, de dag dat het wel lukt zal je nooit bereiken door aan de kant te wachten totdat de kust veilig is. Die zekerheid heb je nooit!"
Eenzaamheid, een woord dat te pas en te onpas gebruikt wordt, maar bijna nooit in de juiste context geplaatst wordt. Iedereen voelt zich al wel eens eenzaam. Soms voelt dat zelfs goed aan, maar soms slaat het je met een schoenmaat 43 rond je oren en doet het pijn. Als we kijken naar de wereld waarin we leven, kunnen we tot de conclusie komen dat de meeste mensen een zekere vorm van eenzaamheid ervaren. Niet zozeer omdat ze alleen zijn, maar vooral wel omdat ze het net niet zijn...
Alleen zijn geeft je de mogelijkheid om bij jezelf te komen en bij jezelf te rade te gaan omtrent allerlei levensvragen die je jezelf stelt. Je komt tot rust (of net niet) en ervaart die rust als een vorm van vrijheid. Veelal wordt die rust als een bedreiging beschouwd, want stilte en rust brengen je tot een waarheid die niet altijd graag gezien wordt. Net zoals P!nk zingt "the quiet scares me 'cause it screams the truth", wordt het merendeel van onze bevolking nog steeds wat nerveus door de leegte in hun leven, terwijl die leegte hen nu net vrijheid schenkt. Het is een vorm van bevrijding uit het harnas waarin ze dagdagelijks gevangen zitten op het werk, in hun gezinssituatie, en overal waar ze komen en erger nog, in zichzelf.
Maar waarom is dat dan zo ? Het heeft allemaal te maken met de manier waarop je door het leven gaat, of liever gezegd met welke energie je dat doet. Ben je vervuld of ben je een leeg kader dat ingevuld moet worden ? Als je vervuld bent van je eigen energie, en dat betekent NIET hetzelfde als vol zijn van jezelf, dan heb je kontakt met je eigen diepe bron van energie (je ziel) die je de weg wijst in het leven, tesamen met de signalen die je op die weg terugbrengen als je er toch even van afwijkt. Het is dan onmogelijk voor anderen om je op één of andere manier te bepalen. Je staat andere mensen wel toe om deel uit te maken van jouw energie, maar het blijft jouw energie en niet de hunne.
Wat betekent eenzaamheid dan in deze context ? Wel, het is simpel. De momenten waarop je je eenzaam voelt en niet van het 'alleen zijn' kan genieten, zijn momenten waarop je niet in kontakt staat met je bron, met je ziel. Je bent niet vervuld van jezelf en zoekt een manier om die kleine (of grote) leegte in te vullen. Je neemt kontakt op met mensen, gaat op stap, maar dit allemaal vanuit een bepaalde behoefte, nl. het niet alleen willen/kunnen zijn. De anderen vullen dan die leegte in. Hetzelfde geldt als we het hebben over TV kijken, computerspelletjes spelen of gewoon nutteloze dingen doen met als enige reden tijd te verdrijven. Tijd betekent per definitie leegte, want als je tijd ervaart, ben je niet met het NU bezig en ben je verwijderd van je bron.
We zouden allemaal eens een stilte retraite van een week moeten doormaken, een periode tijdens dewelke niet mag gesproken worden, geen enkele vorm van kontakt toegelaten wordt met andere mensen, buiten dan het samen yoga doen en samen genieten van een maaltijd. Vele mensen zouden dan pas ervaren hoe vrij stilte en leegte kan zijn. Ik ben nog op zoek naar een goeie plek, diegenen die tips hebben, laat het zeker weten.
Definitie Bestaat dat eigenlijk wel nog, pure vriendschap ? Met puur bedoel ik dan dat er geen remmingen opzitten, geen afhankelijkheden, gewoon echte vriendschap in alle vrijheid. Iedereen heeft zo wel zijn eigen definitie van vriendschap, voor sommigen is het een vorm van ontsnapping aan het dagelijkse leven, voor anderen is het dan weer een uitlaatklep voor opgekropte frustraties en voor de meesten onder ons is het een vorm van ontspanning die je toelaat om onder de mensen te komen.
Wat betekent het voor mij ? Ik moet al heel hard nadenken om daar een antwoord op te vinden, want elke vorm van vriendschap die ik tot nog toe heb getracht aan te knopen, is al in de vergeetput beland. Feit is dat ik er in elk geval altijd wel meer insteek dan dat ik eruit haal, wat dan ook weer veel voor mezelf wil zeggen natuurlijk.
Mijn ervaring Hoe dikwijls heb ik al gezegd dat ik de mensen gewoon afschrik, niet omdat ik zo angstaanjagend lelijk ben, maar gewoon omdat ik onmiddellijk de diepte opzoek in relatie met potentiele vrienden/innen. De vrouwen houden echter meer van een leuke koffieklets over het werk en de kinderen dan van een zwaar spiritueel gesprek over waarom alles is zoals het is. De mannen klappen dan weer stuk voor stuk dicht of begrijpen het totaal verkeerd als er ook maar ietwat over gevoelens gepraat wordt. Dus keer op keer krijg ik de deur in mijn gezicht dichtgeklapt. Het eindigt hoe dan ook iedere keer weer in een fiasco.
Ligt het aan mezelf, tja, ongetwijfeld wel. Vandaag doe ik geen moeite meer, in het algemeen doe ik sowieso te veel moeite om een vriendschap in stand te houden. Misschien moet ik gewoon trachten mezelf wat meer te vriend te houden in plaats van het altijd buiten mijn eigen persoon te gaan zoeken. Maar dat is zo verdomd moeilijk, he. Af en toe heb ook ik wel eens behoefte om wat bij te kletsen, zonder meer.
Juist op zo een moment heeft niemand tijd noch zin, dus kruip ik maar terug in mijn schulp, of in mijn pen. Het schrijven brengt me hoe dan ook iedere keer weer enorm veel rust en plezier, vandaar de blog natuurlijk. Ik ben eigenlijk niet op zoek naar veel respons, alles is welkom natuurlijk, maar het neerpennen doet me zo al veel plezier.
Conclusie: mijn beste vriend(in) ben ikzelf en dat ontdek ik nu pas ! Eureka, ik ben weer wat wijzer geworden.
Blok Seitan van +/- 250 g 1/4 oranje paprika 2 dikke wortels 1/4 van een kleine hokkaidopompoen 1 dikke ui pijpajuin 1/2 dikke prei of 1 kleine prei 1 teentje knoflook Aramé zeewier twee koppen bruine rijst Allerlei kruiden (koriander, zeezout, tijm,...)
Hoe maken ?
Begin met de rijst te wassen en te koken in 3 koppen water en een beetje zout. Laat het water volledig wegkoken en kijk na of de rijst voldoende gezwollen is.
Snijdt de groenten (bij voorkeur biologische): - Wortels in schijfjes - Paprika in blokjes van 1/1 cm - Ajuin in reepjes - Pijpajuin fijnsnijden - Preiwit in schijfjes (zie wortels) en het groen in reepjes van +/- 0.5-1 cm breed - Pompoen eerst goed wassen, pitten verwijderen en in fijne blokjes snijden (schil niet verwijderen!) - look fijnsnipperen
Doe de groenten in een pan en verhit. Zet het vuur lager en voeg één à 2 koppen water bij. Kruiden met zout, koriander, en andere smaakmakers. Voeg ook de gebroken arame erbij (fijngesneden wakame kan ook). Wanneer de groenten bijna gaar zijn (moeten een beetje knapperig blijven), voeg dan de seitan toe die inmiddels in blokjes van ongeveer 1/1 cm gesneden is. Laat wat meesudderen.
Om het stoofvocht in te dikken, meng wat kuzu met koud water en voeg toe. Voeg op het einde nog wat shoyu toe (in functie van eigen smaak).
Doe bij het serveren wat geroosterde en fijngemalen pitten en zaden (sesam, zonnebloem, pompoen, lijnzaad) op de rijst en voeg dan de goulash toe. Je kan ook per bord nog een beetje zuurkool of een andere pikkel toevoegen om de vertering te bevorderen. Bovendien verfrist dat het geheel. Rauwe groenten zoals ijsbergsla of rucolla kunnen ook altijd toegevoegd worden.
The Man Liberation Front bant de Nieuwe Man uit de wereld
Ben jij ook een man die zich opgesloten voelt in zijn eigen leven ? Heb jij het gevoel dat je geleefd wordt, door je gezin en/of door je werk ? Wens jij je te bevrijden uit je harnas van intriges en eventuele buitenechtelijke kontakten ? Dan moet je vooral verder lezen.
Naar aanleiding van het programma MLF dat gisterenavond voor de eerste maal werd uitgezonden, kreeg ik het gevoel dat er toch wel wat meer aan de hand is dan alleen maar de mannen die graag een pintje gaan drinken wanneer het hen uitkomt. Het programma brengt namelijk, vermoedelijk onbewust, een probleem naar boven dat duidelijk aan de oppervlakte komt in het maatschappelijk beeld van vandaag. Mannen zijn zichzelf niet meer, noch in hun relatie, noch op het werk en nog veel minder onder kameraden. Ligt de vrouw aan de basis van het probleem ? Ongetwijfeld voor een groot stuk wel, maar ook de mannen moeten hierin hun eigen verantwoordelijkheid dragen.
Afhankelijkheden in de relatie Een relatie onder welke vorm dan ook, vriendschappelijk, partner/seksueel of professioneel, wordt vandaag veelal in stand gehouden door vraag en aanbod. Als we kijken naar de partnerrelaties van vandaag, dan zien we vaak dat die enkel en alleen nog draaien rond datgene dat de ene nodig heeft en wat de andere kan aanbieden. Het is niet moeilijk, we hebben het nooit anders geleerd, maar het leidt wel heel dikwijls tot frustraties. Al snel wordt die invulling van de vraag iets wat gaat overheersen en dus leidt tot heel wat frustraties bij één van de partners. Het leidt ook tot een nog grotere afhankelijkheid als we het antwoord op onze vraag plots niet meer krijgen, want dan gaan we het maar ergens anders zoeken. Het begin van het scheidingsproces in veel gevallen.
Verliefdheid vandaag Verliefd zijn, het is zo mooi, vlindertjes in de buik, onze ogen stralen, we stellen ons helemaal open, ach, we kennen het allemaal... Maar wat is verliefd zijn eigenlijk ? Verliefd worden in de huidige context betekent meestal dat je datgene ziet in iemand, waar jij zo veel behoefte aan hebt, bv warmte en genegenheid. Het is als het ware een projectie van iets waar je zelf erg naar verlangt. Aangezien de andere het je moet geven, kom je in een afhankelijkheidspositie terecht en voel je je na verloop van tijd niet meer vrij. Je probeert genegenheid te krijgen door bv een seksuele toets toe te voegen aan de vraag. Je geeft diezelfde genegenheid door bv toe te geven op vlakken waar je vroeger nooit zou hebben toegegeven, gewoon al om van het gezeur af te zijn. Maar is dat dan echt wel nodig ? Het kan toch ook anders.
De nieuwe verliefdheid De allereerste stap in de juiste richting is het ontdekken en bewust worden van je eigen energie, jezelf kennen, helemaal. Dat doe je door dagelijks jezelf te observeren, je treedt als het ware even uit je lichaam en kijkt naar jouw reacties in bepaalde situaties en/of naar bepaalde personen. Als je ontdekt hebt wie je eigenlijk écht bent, en dus niet wie je verondersteld wordt te zijn, dan kan het spel pas echt beginnen. Je kent jezelf, je weet wat je wil en waarom dit allemaal zo is, en zeer belangrijk, je houdt ervan! Je houdt van jezelf zoals je vandaag echt bent. Als je dan verliefd wordt, dan is dat eigenlijk op dat deel van je eigen energie waarvan je weet dat het onderdeel is van datgene waarnaar je partner op zoek is. En omgekeerd, want ook je partner moet op die manier verliefd worden. Op deze manier is er geen sprake meer van afhankelijkheden in de relatie, noch bij de man, noch bij de vrouw.
De vrouw als bevrijder van de man Nu is het inderdaad zo dat we vandaag in een maatschappij leven waarin er van de vrouw heel wat gevraagd wordt. We worden verondersteld van een carrière uit te bouwen, moeten voor de kinderen zorgen, moeten een perfecte echtgenote zijn voor onze mannen en zouden dan ook nog eens moeten bijdragen op maatschappelijk vlak door aan te sluiten bij allerlei vrijetijdsorganisaties. Hoe kan het ook anders dan dat we als vrouw de bomen door het bos niet meer zien. Maar dat is in geen geval een excuus voor onze constante vraag naar mannen die in onze plaats bv. warmte en genegenheid brengen in het gezin, die de kinderen verzorgen en bijstaan wanneer nodig enz... Ook de vrouwen moeten uit hun harnas bevrijd worden en dat kunnen ze alleen door "Fuck You" tegen de maatschappij te zeggen en terug te keren naar datgene dat echt van belang is in het leven. Maar dat is moeilijk, want het vraagt heel wat moed om bv je ambitie aan de kant te schuiven en te vervangen door het genot van het huishoudelijk werk (geloof me, ik weet er alles van). Het heeft ook op allerlei vlakken serieus wat invloed, nog niet in het minste op de financiële kant van het leven. We zijn allemaal een zeker niveau van comfort gewoon en weigeren dat heel dikwijls in te ruilen voor een leven waarin er plaats gemaakt wordt voor andere waardevolle dingen, zoals bv. tijd voor jezelf en voor je groeiproces.
Het is echter wel zo dat wanneer wij, de vrouwen, ons kunnen bevrijden uit het harnas aan verplichtingen en verlangens, ook de mannen een beter gevoel krijgen in de relatie. Ze worden dan niet meer constant verbolgen onder de vragen en verlangens van hun vrouwen, net omdat zij dat alles in zichzelf hebben teruggevonden. De vrouwen zijn dan niet meer afhankelijk van hun mannen op gevoelsmatig vlak en laten dat ook zien. Dat kan zelfs in het begin wel wat angstaanjagend zijn voor de mannen, omdat ze het zodanig gewoon geworden zijn om te beantwoorden aan een vraag, dat ze zich plots haast nutteloos gaan voelen. Maar dat zijn ze natuurlijk niet! Dan is het gewoon hun moment om aan hun eigen bevrijding te gaan werken, niet door pinten te gaan drinken op café, maar wel door hun eigen leven eens goed onder de loupe te nemen, net zoals de vrouw dat gedaan heeft. Want ook zij draaien mee in het systeem van alsmaar meer geven van zichzelf om meer te krijgen van de werkgever. Da's toch ook een afhankelijkheid, of niet ?
Dus mannen, ook jullie moeten je eigen verantwoordelijkheid nemen, zowel in je relatie als op het werk. Want de vrouwen kunnen dan misschien wel de eerste aanzet geven om jullie te bevrijden uit je harnas, het monster van je lijf verwijderen moeten jullie nog altijd zelf doen! En dat vraagt een kritische kijk naar jezelf en je leven, gevolgd door bewuste actie. Heel belangrijk is dat er ten alle tijden over gepraat wordt, zodat er geen misverstanden ontstaan. Een bevrijdingsactie doe je niet alleen in een relatie, je doet het samen en dat vraagt echtheid, oprechtheid, communicatie en doorzetting.
Zin in een snelle vegetarische lunch ? Kijk hieronder! Een vegetarisch pitabroodje met zomerse groentjes is in een wip klaar en smaakt overheerlijk. Bovendien is het nog supergezond!
Was de groenten en snijd de paprika's, de ui en de knoflook in kleine blokjes. Verhit een pan met de sesamolie en doe er de groentjes bij. Even opbakken zodat de groentjes nog steeds knapperig zijn.
Steek een paar minuutjes de pitabroodjes in de oven zodat ze wat krokanter worden. Doe het seitangehakt erbij en kruid naar behoeven. Doe pas op het einde de Shoyu erbij, anders overheerst de smaak het gerecht.
Snijd de ijsbergsla in lange repen en rasp de wortel fijn.
Zodra de broodjes een beetje warm zijn, haal je ze uit de oven en snijd je ze open. Doe er dan de opgebakken groentjes & seitangehakt bij, leg er de wortel en ijsbergsla bovenop en smullen maar! De liefhebbers kunnen er ook nog wat looksaus of iets dergelijks aan toevoegen, maar eigenlijk is het niet nodig omdat de soyasaus reeds een aangename smaak geeft aan het gerecht.
Algemeen Passie is een begrip dat je in vele vormen en betekenissen terugvindt; passie voor je job, passie in de liefde en in de huidige maatschappij vooral passie voor het eindige. Het materialisme en het individualisme steken al jaren de kop op en het lijkt alsof de hele wereld draait rond de uiterlijke vorm van passie. Riante villas schieten uit de grond als paddestoelen, autos worden steeds maar groter en luxueuzer en dit allemaal met een desastreus impact op onze planeet. De natuur gaat volledig ten onder aan deze evolutie, bossen worden weggehakt voor het bouwen van service flats en lucratieve sportcentra, landbouwgronden worden omgevormd tot bouwgronden en dat allemaal met maar één doelstelling: winstbejag.
Maar bestaat er dan nog iets anders dan deze uiterlijke vorm van streven naar individueel welzijn, totaal losgekoppeld van het grote geheel waarin wij leven ? Natuurlijk wel.
Mannelijke vs vrouwelijke passie
Als we over passie spreken, kunnen we eigenlijk twee vormen onderscheiden:
De mannelijke passie: Dit is de passie voor het uiterlijke, het seksuele, het materiële, kortom het is de passie die vandaag centraal staat in de maatschappij.
De vrouwelijke passie: Dit is voor velen onder ons nog ongekend en onbemind. Deze passie gaat veel dieper dan het oneindige streven naar het grote geluk, in welke vorm dan ook. Het is de passie in de puurste vorm van haar betekenis, met name de liefde voor de diepe verbinding met onszelf, met de aarde en met het hele universum. Het is dat soort passie dat je plezier laat beleven bij het horen fluiten van de vogeltjes in je tuin. Het is een vorm van passie voor het leven, het ware leven dat je binnenin jezelf voelt.
Als je erin slaagt deze vorm van passie te ervaren, dan hecht je geen belang meer aan het streven naar het grote, want je ervaart het grootste in de kleinste dingen. Je kan opnieuw met volle teugen genieten van wat het leven te bieden heeft en ziet waarom het juist dat biedt, in de leuke en minder leuke betekenis. Je durft "Fuck you" zeggen aan een maatschappij die draait rond geld en individueel oppervlakkig en eindig geluk omdat je het plezier ervaart van het oneindige.
Je durft te kijken naar de diepere betekenis van jezelf in deze maatschappij en binnen je gezin en meer nog, binnen jezelf.
Amelie Van Esbeen is dringend op zoek naar een euthanasiearts
Amelie, een vrouw van 93 jaar, moeder van één dochter, 8 x grootmoeder en 9 x overgrootmoeder, wenst haar leven te beëindigen. Het rusthuis waar ze momenteel verblijft weigert deze wens in te willigen.
Hebben wij eigenlijk als mens wel het recht om een leven te beëindigen, in dit geval het onze ? Als je weet dat we hier allemaal rondlopen voor een bepaalde reden en met een nog groter plan, zou dit wel eens in opspraak kunnen komen. Maar hoe zit het dan met die mensen die echt levensmoe zijn en/of die sterven van de pijn ? Hebben zij dan geen recht om waardig te gaan ? Hoe veel is een mensenleven nog waard als het volgepompt wordt met pijnstillers en andere medicatie om het stervensproces zo aangenaam mogelijk te maken ? Het is de nagel aan de doodskist van veel policiti, omdat ze gewoonweg geen benul hebben wat ermee te doen. Je kan ellenlange discussies op gang brengen omtrent euthanasie, 1001 voorwaarden opsommen waaraan de patient moet voldoen, maar feit blijft dat je met een mensenleven aan het spelen bent.
In de tijd dat de wetenschap nog niet zo ver gevorderd was en er veel meer mensen een "natuurlijke" dood stierven, stelden we ons deze vragen niet. Het maakte allemaal deel uit van ons levensproces, de pijn, de verminderde levenskwaliteit, het sterven zelf. Het was alsof we als mens nog kontakt konden maken met dat levensproces, maar ook met ons levensplan, zodat de vraag om vroeger/later te sterven zich helemaal niet stelde. Vandaag staat de wetenschap zo ver dat we ons de bedenking kunnen maken of het allemaal wel met de juiste intentie gebeurt. Moeten we nu per sé allemaal 95 worden ? Als we ziek worden, moeten we ons dan eens niet afvragen waarom dat gebeurt ? Het is makkelijker om te grijpen naar medicatie allerhande, de symptomen zijn verdwenen, dus de ziekte is weg ? Niets is minder waar. Alles gebeurt met een reden, er is geen toeval in het leven, dus moet ziekte toch ook een diepere betekenis hebben. Als we blind worden, moeten we misschien onze ogen naar binnen richten ipv naar buiten.
Een mens bestaat uit veel meer dan een lichaam alleen. We hebben ook nog een ziel en hoewel velen onder ons het kontakt ermee volledig verloren hebben, is deze wel diegene die ons de weg wijst naar het leven dat we horen te leiden. Ze doet dat door ons signalen te geven, bv ziekte, die ons weer op het juiste pad moeten brengen. In veel gevallen is het negeren van die signalen veel makkelijker, maar het helpt ons absoluut niet vooruit. Als je ze negeert, komen ze alleen maar in een grotere frekwentie terug en met een grotere intensiteit. Kortom, het wordt alleen maar erger, totdat je een bewuste keuze maakt om de weg te volgen die je aangegeven wordt. Je moet jezelf maar eens afvragen waarom je altijd diezelfde soort van mensen tegen het lijf loopt of waarom je steeds weer diezelfde situatie moet beleven op kantoor of elders.
Wat Amelie betreft, misschien heeft het leven nog wel iets in petto voor haar, ook al ziet ze dat vandaag niet. Wat het precies is, weet ik niet, maar er is in elk geval een reden waarom haar lichaam niet sneller begeeft, zelfs al is ze in hongerstaking. Misschien moet ze gewoon trachten om tot rust te komen en te genieten van haar laatste momenten hier op aarde. Als ze erin slaagt om voorbij de pijn en de onrust te kijken, ziet ze misschien wat het leven nog te bieden heeft of wat er nog niet afgewerkt is. Eens het plan is afgewerkt, zal ze in vrede kunnen overgaan naar genezijde. Ik wens haar alvast een goede reis.
