Het lijkt erop dat ik mijn pen teruggevonden heb sinds ik heb deelgenomen aan de Shiatsuweek vorige week. Het was dan ook intens en op sommige momenten voelde je gewoon dat je werd teruggebracht tot je pure essentie, je ware zijn, je echte ik. Vanochtend (of was het vannacht) schoot het woord "symbiose" me te binnen. Ik moest het even plaatsen want gebruik dat type van woordenschat natuurlijk niet dagelijks. Het werd me nochtans al heel gauw duidelijk waarover het precies ging.
Tijdens de Shiatsuweek had ik her en der het genoegen om een zeer sterke verbinding te voelen met mijn mededeelnemers. Het ging heel vaak over wat er allemaal niet goed ging, maar ook de leuke situaties zijn talrijk aan bod gekomen. Als ik even terugdenk aan enkele avonden tijdens dewelke ik zeer diepe gesprekken gehad heb met een ander, dan kan ik bijna niet anders dan dit te bestempelen als een zeer mooie symbiose van twee toevallig bijeengebrachte personen die op een zeer innig en diep niveau een gesprek zijn aangegaan. Voor even dacht ik dat er een stukje van mijn moeder naar boven kwam, aangezien ook zij als het ware een connectie op zieleniveau kon maken met mij.
Als ik een symbiose visualiseer, dan zie ik een mooie harmonieuze spiraal van twee energieën die zich vanuit een diepe aardekracht uitreikt naar de mooie blauwe hemel. Ik heb nog niet het lef gehad om deze visualisatie uit te drukken in een schilderij of tekening, maar dat komt er misschien nog wel van. Voorlopig houd ik het bij woorden.
Het punt dat ik eigenlijk wil maken is dat hoe mooi dat symbiosegevoel in Antwerpen ook was, hier thuis voel ik dat niet. En dat doet pijn. Doe ik niet voldoende moeite ? Ik denk het wel, want neem alle initiatief op vlak van welk kontakt dan ook, fysisch of mentaal. Wat is het dan ? Waarom is het zo moeilijk om die harmonie te voelen die in Antwerpen zo mooi aanwezig was onder de mensen ? Juist, de setting was helemaal anders, de omgeving was mooi en rustig, geen verplichtingen buiten dan je lessen volgen, geen kinderen aan je broek,... Maar laat ons eerlijk zijn, we moeten het toch doen hier en nu, in dit leven, op dit moment ? Het heeft geen zin om een ideale setting te wensen als je goed genoeg beseft dat die er thuis ook nooit zal zijn. We hebben vandaag een zeer mooie dag beleefd als gezin. Heel veel gesprekken zijn er niet uitgewisseld, maar de juiste energie was gedurende de hele dag aanwezig als je het mij vraagt. Wat houdt ons dan tegen om die energie voort te zetten als we thuiszijn ? Daar moet ik echt wel een nachtje over slapen want het antwoord is ver zoek.
0
1
2
3
4
5
- Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen) Categorie:Schrijfsels uit de Masunaga week
12-07-2010
Shiatsu - deel II
Van de afgelopen week zijn een aantal gesprekken me zeker bijgebleven. Ik las onlangs in het boek "Over vriendschap" van Wil Derkse een definitie van vriendschap. Vrij vertaald want ik vind de exacte woorden niet meer terug stond er: Vriendschap is vaak een spontane ontmoeting van mensen die door een diepe verbinding die ze hebben, mekaar zeer graag zien. Ze komen spontaan met elkaar in kontakt, er zijn geen verplichtingen en zelfs al zien ze mekaar slechts heel sporadisch, toch kan die diepe verbinding ervoor zorgen dat de vrienschappelijke liefde die ze voor elkaar voelen, kan blijven bestaan. Wanneer er andere factoren gaan meespelen, bv nieuwe partner of kinderen, dan kan ook net zo goed die vriendschap weer snel verwateren.
Het werd me plots duidelijk dat ik dit al heel mijn leven lang ken, omdat ik het keer op keer in levende lijve heb ondervonden. En zelfs ook tijdens de Shiatsu week heb ik dat ervaren. Je komt terecht in een kring van mensen met allemaal ongeveer dezelfde doelstelling. Niet voor niets zijn het juist die mensen die je tijdens zo een week leert kennen. Allemaal hebben ze wel een stukje dat voor jezelf herkenbaar is. Die groepsdynamiek die daar hangt is dan ook zeer sterk. Je wordt als het ware gedragen door de groepsenergie en ook al heb je natuurlijk niet met alle individuen een even diep kontakt, je voelt wel een diepe verbondenheid met ieder van hen.
Enkelen van hen hebben me op zieleniveau weten te raken, door wie ze waren, wat ze deden of simpelweg wat ze zeiden. Mijn moeder had een gelijkaardig weliswaar nog dieper kontakt met mijn pure zijn. Het was net alsof ze door mijn ogen heen kon lezen wat er in mijn innerlijk boek geschreven stond. Het kostte me totaal geen moeite om effectief mijn verhaal te doen wanneer de opening daartoe gecreëerd werd. En dat was ook deze week mijn ervaring. Iemand raakt je aan of pikt in op een diepe zucht en alsof ze daardoor op de startknop van een taperecorder drukken, rolt je verhaal over het geluidsbandje van de casette.
Na wat rationaliseren van het gebeuren, besef ik dat het ongetwijfeld te maken heeft met die vriendschappelijk verbinding waarover ik het daarstraks had. Het was een spontaan samenkomen, onuitgesproken noch in woorden noch in lichaamstaal zijn we dat gesprek begonnen als twee wildvreemde mensen die enkele dagen samen hadden doorgebracht in een grotere groep waarin een sterke energie hing. De verbinding die ik gevoeld heb was diep en puur en van vriendschappelijke aard, kontakt van ziel tot ziel. Het gesprek bracht me in beweging en werkt ook vandaag nog door. Alweer kan ik alleen maar eeuwig dankbaar zijn dat dit naar me toe gekomen is. Mooi, innerlijk en puur en vanuit een kracht die me kunnen bewegen heeft.
0
1
2
3
4
5
- Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen) Categorie:Schrijfsels uit de Masunaga week
11-07-2010
Shiatsuweek - deel I
Het is alweer een tijdje geleden, misschien zelfs meer dan gewoon een tijdje, maar hier zit ik dan in mijn bed met pen en papier in de hand (figuurlijk). Het verleden heeft me geleerd dat deze oefening, als je het zo mag noemen, wel eens kan uitlopen. Het laat me koud want ik heb een onweerstaanbare drang om wat er binnen in me afspeelt naar buiten te brengen.
Jongens, wat zo een Masunaga week allemaal met je kan doen. Je kop staat helemaal overhoop, je lijf verlangt naar stilte en rust en je ziel herkent ongelooflijk veel zaken die besproken werden. Angstaanjagend is het dan ook als je na zo een weekje vertoeven in betere oorden weer terug thuiskomt. Fysisch thuiskomen was het voor mij vooral want mentaal en emotioneel en wie weet zelfs spiritueel, had ik veel meer zin om terug naar Antwerpen te vertrekken. Maar ook dat hoort erbij. Je kan jezelf alleen maar ontwikkelen als je wat je geleerd hebt ook daadwerkelijk gaat omzetten in realiteit. En dan spreek ik in dit geval nog niet over het Masunaga onderdeel, wat toch overvloedig aanwezig was.
Je komt tijdens zulke weken opmerkelijk veel gelijkgestemden tegen, mensen die vaak diezelfde of gelijkaardige grieven ondergaan of achter de rug hebben. Je leert dan ook onmenselijk veel uit gesprekken die gevoerd worden, al is dat in mijn geval vaak omdat ik met hen meevoel dan wel omdat ik diezelfde situatie beleefd heb. Ieder mens heeft zo zijn kopzorgen en iedereen gaat daar ook op zijn eigen manier mee om. Persoonlijk weet ik niet of ik wel altijd zo goed mogelijk gedaan heb wat ik kon doen, zeker niet als het gaat over de relatie. Wat wel vaststaat is dat ik altijd het gevoel had dat ik alles deed dat in mijn macht lag om er iets van te maken.
Nog niet zo heel lang geleden, een maand ofzo, zeg ik aan mijn partner dat het heel hoog tijd wordt dat hij voor zichzelf gaat uitmaken wat hij nou precies wil met onze relatie. Doorgaan in welke vorm dan ook, maar zeker mits toegevingen langs beide kanten of er gewoon mee stoppen. Maar feit is dat dit eigenlijk een vraag is die ik vooral aan mezelf moet stellen. We moeten voor onszelf uitmaken of we nog gelukkig kunnen zijn in onze relatie. Met gelukkig bedoel ik dan niet per se dat hij meer intimiteit krijgt als ik wat meer knuffels krijg. Zo simpel is het niet. Het is meer een kwestie van aanvoelen of de relatie nog voldoende kan bijdragen tot het evolutieproces van ons beiden.
We worden allemaal verondersteld van iets neer te zetten in het leven. De relatie moet in die zin ondersteunend werken. Dat betekent natuurlijk niet dat het allemaal en altijd rozengeur en maneschijn moet zijn, zeker niet. Ook de minder leuke periodes en/of gebeurtenissen binnen de relatie houden je op het rechte pad. Het betekent wel dat je als individu moet kunnen leren en moet kunnen voortbewegen in de relatie. Vanaf het ogenblik dat je aanvoelt dat je relatie op één of andere manier je eigen groeiproces in de weg staat, moet je de keuze maken of je er dan nog mee wil doorgaan. Veelal beseffen we zelfs niet wat er precies aan het gebeuren is. Ik kan me perfect inbeelden dat dit zich voordoet in de beste relaties, bij mensen die zelfs nog smoorverliefd zijn op elkaar. Als individu heb ik dat gevoel al gehad. Mijn hele leven draaide rond werken, thuiskomen en voor de kindjes en het huishouden zorgen en af en toe sporten. Eigenlijk had ik alles op een rijtje en zag mijn leven er zeer goed uit. Maar toch ontbrak er iets...
Na een ietwat onorthodoxe zoektocht kwam ik tot het besef dat er nog een ander niveau van leven bestaat. Daar waar je zonder het te beseffen jezelf steeds naar buiten toe richt, naar de maatschappij zeg maar, bestaat er wel degelijk nog een onderdeel van onszelf dat gericht is naar onze diepste binnenkant. Heel vaak wordt dat stukje van onszelf klakkeloos genegeerd, maar toen ik het bestaan ervan uiteindelijk begreep, werd ik een ander mens. Ik kwam met mezelf in kontakt, had een rechtstreekse telefoonlijn naar mijn innerlijke ik en kon met dat stuk van mezelf uitwisselen. Het was bij momenten zeer confronterend, maar ik ben nog steeds eeuwig dankbaar dat deze evolutie zich heeft voorgedaan. Dat vaak ongekende stukje van onszelf trekt aan de alarmbel wanneer het fout gaat in ons leven, wijzelf (de naar buiten gericht ik) beslissen dan of we ingaan op die alarmbelprocedure. En daar is zo een week onder gelijkgestemden wel echt goed voor. Je beseft hoe erg je weer bent gericht naar wie je niet bent en wat je niet hoort te doen, eerder dan naar de puurste vorm van je eigen wezen. Als het allemaal wat poëtisch en melodramatisch klinkt, denk dan maar dat ik een zotte bel ben die uit haar nek aan het kletsen is. Maar als je ook maar enige vorm van kontakt gehad hebt met jezelf, dan besef je dat dit allemaal nog niet zo onzinnig is als het misschien lijkt.
Punt is dat we het het allemaal zelf in de hand hebben. Ook al ga je samen met anderen door het leven, je hebt als mens je eigen verantwoordelijkheid in het hier en nu. Die verantwoordelijkheid omvat ook het kritisch kijken naar jezelf, da's trouwens een leuke oefening, je lacht je een breuk met zo een observatie. Maar tranen vloeien er minstens evenveel, want wat zijn wij als mens soms toch blind. Na verloop van tijd stap je automatisch in de schoenen van je neutrale observator en wordt het allemaal wat makkelijker om mee om te gaan. Bovendien zie je dan ook steeds diezelfde dingen terugkomen. Dan besef je dat het allemaal wel meer is dan gewoon een domme situatie, het vormt misschien wel een rode draad door je leven. Volg je me nog ? In elk geval, het heeft me allemaal weer aan het denken en voelen gezet en ik sta voor een belangrijke wending in mijn leven, tenminste dat gevoel heb ik. De uiteindelijke richting ken ik nog niet, maar het is duidelijk dat ze zich begint te manifesteren in mijn diepere ik, mijn ziel. Het zal ongetwijfeld nog wat duren vooraleer het zich naar buiten manifesteert. Tot dan kan ik alleen maar dankbaar zijn dat ik met zulke mooie mensen in kontakt gekomen ben, want ieder van hen heeft bijgedragen tot wie ik vandaag ben.
