Algemeen Passie is een begrip dat je in vele vormen en betekenissen terugvindt; passie voor je job, passie in de liefde en in de huidige maatschappij vooral passie voor het eindige. Het materialisme en het individualisme steken al jaren de kop op en het lijkt alsof de hele wereld draait rond de uiterlijke vorm van passie. Riante villas schieten uit de grond als paddestoelen, autos worden steeds maar groter en luxueuzer en dit allemaal met een desastreus impact op onze planeet. De natuur gaat volledig ten onder aan deze evolutie, bossen worden weggehakt voor het bouwen van service flats en lucratieve sportcentra, landbouwgronden worden omgevormd tot bouwgronden en dat allemaal met maar één doelstelling: winstbejag.
Maar bestaat er dan nog iets anders dan deze uiterlijke vorm van streven naar individueel welzijn, totaal losgekoppeld van het grote geheel waarin wij leven ? Natuurlijk wel.
Mannelijke vs vrouwelijke passie
Als we over passie spreken, kunnen we eigenlijk twee vormen onderscheiden:
De mannelijke passie: Dit is de passie voor het uiterlijke, het seksuele, het materiële, kortom het is de passie die vandaag centraal staat in de maatschappij.
De vrouwelijke passie: Dit is voor velen onder ons nog ongekend en onbemind. Deze passie gaat veel dieper dan het oneindige streven naar het grote geluk, in welke vorm dan ook. Het is de passie in de puurste vorm van haar betekenis, met name de liefde voor de diepe verbinding met onszelf, met de aarde en met het hele universum. Het is dat soort passie dat je plezier laat beleven bij het horen fluiten van de vogeltjes in je tuin. Het is een vorm van passie voor het leven, het ware leven dat je binnenin jezelf voelt.
Als je erin slaagt deze vorm van passie te ervaren, dan hecht je geen belang meer aan het streven naar het grote, want je ervaart het grootste in de kleinste dingen. Je kan opnieuw met volle teugen genieten van wat het leven te bieden heeft en ziet waarom het juist dat biedt, in de leuke en minder leuke betekenis. Je durft "Fuck you" zeggen aan een maatschappij die draait rond geld en individueel oppervlakkig en eindig geluk omdat je het plezier ervaart van het oneindige.
Je durft te kijken naar de diepere betekenis van jezelf in deze maatschappij en binnen je gezin en meer nog, binnen jezelf.
Amelie Van Esbeen is dringend op zoek naar een euthanasiearts
Amelie, een vrouw van 93 jaar, moeder van één dochter, 8 x grootmoeder en 9 x overgrootmoeder, wenst haar leven te beëindigen. Het rusthuis waar ze momenteel verblijft weigert deze wens in te willigen.
Hebben wij eigenlijk als mens wel het recht om een leven te beëindigen, in dit geval het onze ? Als je weet dat we hier allemaal rondlopen voor een bepaalde reden en met een nog groter plan, zou dit wel eens in opspraak kunnen komen. Maar hoe zit het dan met die mensen die echt levensmoe zijn en/of die sterven van de pijn ? Hebben zij dan geen recht om waardig te gaan ? Hoe veel is een mensenleven nog waard als het volgepompt wordt met pijnstillers en andere medicatie om het stervensproces zo aangenaam mogelijk te maken ? Het is de nagel aan de doodskist van veel policiti, omdat ze gewoonweg geen benul hebben wat ermee te doen. Je kan ellenlange discussies op gang brengen omtrent euthanasie, 1001 voorwaarden opsommen waaraan de patient moet voldoen, maar feit blijft dat je met een mensenleven aan het spelen bent.
In de tijd dat de wetenschap nog niet zo ver gevorderd was en er veel meer mensen een "natuurlijke" dood stierven, stelden we ons deze vragen niet. Het maakte allemaal deel uit van ons levensproces, de pijn, de verminderde levenskwaliteit, het sterven zelf. Het was alsof we als mens nog kontakt konden maken met dat levensproces, maar ook met ons levensplan, zodat de vraag om vroeger/later te sterven zich helemaal niet stelde. Vandaag staat de wetenschap zo ver dat we ons de bedenking kunnen maken of het allemaal wel met de juiste intentie gebeurt. Moeten we nu per sé allemaal 95 worden ? Als we ziek worden, moeten we ons dan eens niet afvragen waarom dat gebeurt ? Het is makkelijker om te grijpen naar medicatie allerhande, de symptomen zijn verdwenen, dus de ziekte is weg ? Niets is minder waar. Alles gebeurt met een reden, er is geen toeval in het leven, dus moet ziekte toch ook een diepere betekenis hebben. Als we blind worden, moeten we misschien onze ogen naar binnen richten ipv naar buiten.
Een mens bestaat uit veel meer dan een lichaam alleen. We hebben ook nog een ziel en hoewel velen onder ons het kontakt ermee volledig verloren hebben, is deze wel diegene die ons de weg wijst naar het leven dat we horen te leiden. Ze doet dat door ons signalen te geven, bv ziekte, die ons weer op het juiste pad moeten brengen. In veel gevallen is het negeren van die signalen veel makkelijker, maar het helpt ons absoluut niet vooruit. Als je ze negeert, komen ze alleen maar in een grotere frekwentie terug en met een grotere intensiteit. Kortom, het wordt alleen maar erger, totdat je een bewuste keuze maakt om de weg te volgen die je aangegeven wordt. Je moet jezelf maar eens afvragen waarom je altijd diezelfde soort van mensen tegen het lijf loopt of waarom je steeds weer diezelfde situatie moet beleven op kantoor of elders.
Wat Amelie betreft, misschien heeft het leven nog wel iets in petto voor haar, ook al ziet ze dat vandaag niet. Wat het precies is, weet ik niet, maar er is in elk geval een reden waarom haar lichaam niet sneller begeeft, zelfs al is ze in hongerstaking. Misschien moet ze gewoon trachten om tot rust te komen en te genieten van haar laatste momenten hier op aarde. Als ze erin slaagt om voorbij de pijn en de onrust te kijken, ziet ze misschien wat het leven nog te bieden heeft of wat er nog niet afgewerkt is. Eens het plan is afgewerkt, zal ze in vrede kunnen overgaan naar genezijde. Ik wens haar alvast een goede reis.
