Een korte schets:

Het gaat over een relatie tussen twee mensen die elk net uit of zelfs nog in een andere relatie zitten. Beiden hebben kinderen met de vorige partner en zitten verwikkeld in of komen net uit een echtscheiding. De ene staat al wat verder in het proces van afscheid nemen van de vorige partner dan de ander, maar geen van beiden zijn werkelijk helemaal "vrij en onbelast". Maar ze zien elkaar graag, dat staat vast. Er is vuur, er is liefde, er is respect en genegenheid. Maar in hoeverre is het allemaal echt ?

De vrouw zit nog volop verwikkeld in het afsluiten van haar vorige relatie, waaruit ook een kind is voortgekomen. Ze heeft ook al een kind uit een andere relatie, die op zijn minst gezegd ook niet al te liefdevol is afgesloten. Tot op vandaag zijn er nog discussies over de verantwoordelijkheid van de vader die weigert zijn dochter te zien en nog veel minder geneigd is om veel bij te dragen in de financiële lasten van de opvoeding. Om maar een idee te geven, hun gezamelijke dochter is inmiddels 17 jaar, rebelleert volop en gedraagt zich als een kind van 2 jaar op vlak van zelfstandigheid. Maar dat is er zo ingelepeld, dat kan je haar in se niet kwalijk nemen, want ze heeft het nooit anders gekend. Ze werd beschermd en gekoesterd als een ontzettend breekbaar en waardevol porseleinen beeldje. Wat wil je dan dat ze zelfstandig wordt ?

Na haar echtscheiding is ze een relatie aangegaan met een andere man met wie ze ook vandaag een dochter heeft van 6 jaar. Dit kind was dan misschien wel gewenst, maar het was niet gepland. Maar de eeuwige binding als vader en moeder van hun dochter was gecreëerd en zal ook eeuwig blijven bestaan. De relatie tussen vader en moeder was op zijn minst gezegd anders. Het was meer een zorgzame relatie tussen moeder en zoon dan een liefdevolle relatie tussen twee partners. Vrijgevochten als ze was, probeerde de vrouw onder het kluwen van haar partner uit te komen door toch haar eigen ding te blijven doen. Communicatie was er niet meer, tenzij tijdens het roepen en schreeuwen. Intiem kontakt was ook minimaal dus ook daar was geen verbinding meer aanwezig. Dat eist vanzelfsprekend zijn tol.

Het universum heeft soms onorthodoxe methoden om ons terug op ons pad te brengen. Als je zelf geen stappen onderneemt om je leven op orde te krijgen, dan zet het universum je in de confrontatie op de meest ongeschikte momenten. En ja hoor, daar was die andere man waarover het verhaal vandaag verder gaat.

Een lange tijd hebben ze gewoon een relatie gehad die meer leek op een sporadisch aanvoelen van behoefte aan seks gecombineerd met een vriendschappelijke band. Vandaag is er echter een heel zwaar verlangen ontsproten aan de kant van de man om verder te gaan in het leven, om hun relatie verder uit te diepen en er wat van te maken. Maar de vrouw is er helemaal nog niet klaar voor. Zij staat te schreeuwen om afstand, ze wil zich terugtrekken uit de complexiteit en de dualiteit die deze relatie met zich meebrengt. Ze wil de bladzijde omslaan om een nieuw hoofdstuk te beginnen. Maar een nieuw hoofdstuk aanvangen kan je niet zolang je vorige hoofdstuk nog niet volledig is afgerond. Het is ontzettend moeilijk om twee verschillende boeken tesamen te schrijven. Je gaat al snel alles door mekaar halen. Alles hangt aan mekaar, alles is met elkaar verbonden. Maar dat betekent ook dat wanneer je geen orde krijgt in het ene hoofdstuk, meteen het andere hoofdstuk ook overhoop ligt. Als het rommelt in één van je levensdomeinen en je doet er niets aan om dat te veranderen, dan gaat het al gauw in al je andere levensdomeinen ook rommelen. 

Hier is dat niet anders. Bovendien heb je in elk levensdomein verschillende onderdelen, elementen die een actieve rol spelen in je leven. Sommige van die elementen horen er in een bepaalde fase van je leven niet bij, ze zorgen voor verwarring, complexiteit, afhankelijkheid. En dat is nu net waar ik toe wil komen. De relatie die vandaag tussen deze twee personen aanwezig is, is niet gebaseerd op de pure vorm van houden van. Ze is gebaseerd op de destructieve vorm van houden van, namelijk het afhankelijk zijn van mekaar. Ze hebben mekaar nodig, denken ze toch.

Ik stelde hem gisteren de volgende vraag: Zij heeft gevraagd om afstand ? "Ja" was het antwoord. Als je dan die afstand probeert te bewaren en haar niet zelf opbelt, belt zij jou op ? Dat werd alweer bevestigd. "Waarom antwoord je dan ?" vroeg ik hem. "Ik wil haar helpen, steunen, vooruitduwen, eruit sleuren, ik wil dat ze stappen onderneemt en dat ze vrij is" zei hij. Waarom ? Zijn antwoord sprak boekdelen. Hij zei: "Ik wil haar, ik wil bij haar zijn!". Is dat dan houden van ? Is houden van jezelf opdringen aan iemand die naar jouw eigen normen niet sterk genoeg om het zelf te doen ? Of is houden van iemand de tijd en ruimte gunnen om sterk genoeg te worden om het alleen te doen ? Moet je altijd klaarstaan voor iemand in nood of moet je hen af en toe ook eens zelf laten ontdekken wat het is om hun eigen boontjes te doppen. Wordt het eens niet tijd dat we allemaal onze eigen verantwoordelijkheid nemen in de keuzes die we maken. Als we beslissen om uit elkaar te gaan en er blijft een hoop werk in de tuin liggen net omdat je ex-partner dat allemaal op zich nam, moet je dan meteen je afhankelijkheid aanspreken en anderen ter hulp vragen ?Waarom probeer je het eens niet zelf ? Of waarom spreek je niet iemand neutraal aan die je betaalt voor zijn diensten ? Feit is, we doen het allemaal. We staan altijd klaar voor jan en alleman en cijferen onszelf daarbij heel vaak weg. Maar waarom doen we dat ? Doen we dat echt alleen om de andere te helpen ? Ik denk het niet. Hoe vaak worden er niet frustraties geuit achteraf net omdat je iemand ter hulp geschoten bent en daarvoor niets in ruil gekregen hebt.

Dat is in deze relatie net hetzelfde. Met alle respect, ze zien mekaar graag, in zekere mate. De bedoelingen zijn van goede aard. Maar het enige dat hij wil bereiken is dat zij voor hem kiest, dat hij het bed mag delen met haar in plaats van haar ex die nog steeds in dezelfde woning verblijft (en in hetzelfde bed slaapt!). Ik vind ontzettend moedig hoe die vrouw met de hele situatie omgaat, want het is verdomd moeilijk. Je bent nog niet helemaal uit de ene relatie en de andere dringt zich alweer op. Hoe kan je dan in godsnaam voor jezelf duidelijk maken wat je wil ? Je rolt van de ene miserie in de andere zonder erbij stil te staan dat je op hetzelfde resultaat afstevent. Dit kan niet goed aflopen, niet op deze manier.

Houden van is bij momenten echt wel loslaten, durven geloven dat je voor mekaar bestemd bent en daarom ook de moed hebben om die afstand te bewaren. En stel dan nog dat het verhaal daar stopt, de relatie is niet meer, dan heb je op zijn minst de moed gehad om jezelf te gaan ontdekken. Hoe kan je van een ander houden als je niet van jezelf houdt ? Hoe kan je van jezelf houden als je jezelf niet de tijd en ruimte gunt om jezelf te ontdekken ? Hoe kan je een gezonde relatie aanknopen met iemand als je niet eens weet wat je zelf wil ? Als je niet zelf bepaalt wat je wil, zal de ander dat met veel plezier voor jou doen. En meteen begint dezelfde cyclus van verwoesting als voorheen. Er is niets zo nefast als gevangen zitten in een relatie als je geeneens een degelijke relatie met jezelf hebt aangeknoopt. Begrijp me niet verkeerd. Ik ben geen fan van mensen die elke vorm van relatie afzweren omdat ze ooit gekwetst geweest zijn. Ik ben gewoon de mening toegedaan dat je jezelf de tijd en rust moet gunnen om uit je mislukte relatie te leren en jezelf klaar te stomen om er opnieuw helemaal voor te gaan. Want dat is het hem nu juist... Je lanceert jezelf niet helemaal in iets nieuws zolang je niet voelt dat het goed zit. En hoe kan je dat gevoel überhaupt al hebben als je niet weet wie je bent en wat je wil ? Iedere keer denk je dan dat je de liefde van je leven gevonden hebt en iedere keer mislukt het. Keer op keer diezelfde discussies, hetzelfde gejammer en dezelfde mislukking. Tenzij je bereid bent te aanvaarden dat geen enkele relatie perfect is, dat geen enkele partner een 100% match is en dat jijzelf voor het grootste stuk bepaalt wat je uit de relatie haalt als leerschool, kan het niet anders dan mislukken.

We zijn niet op de wereld gebracht om doodongelukkig te zijn of om in de rats te zitten. Daarvoor zouden we toch niet die hele weg afleggen vanuit het universum waar we als ziel ontsproten zijn ? We kiezen als ziel in welke "omstandigheden" dat we onszelf gaan manifesteren. We kiezen de voor ons meest optimale omstandigheden. Maar gek genoeg zijn dat in onze ogen heel vaak de meest ongunstige omstandigheden. We wentelen ons in zelfmedelijden en zeuren dat ons leven toch zo moeilijk is. En ja, de situaties waarmee we soms geconfronteerd worden kunnen uitermate hard zijn. Maar heb je er al ooit eens anders naar gekeken ? Waaruit leer jij het meest ? Als je even terug kijkt naar je eigen leven tot nu toe, waar heb je dan het meest uit geleerd ? Inderdaad, uit die situatie die je helemaal van de wijs heeft gebracht. Het verlies van een geliefde, zware ziekte, bedrog, job kwijtspelen, noem maar op. Vanzelfsprekend is het veel leuker om uit positieve situaties te leren, dat kan ook. De meeste mensen echter komen in een turning point terecht na een zwaar negatieve situatie. Dus wees dankbaar voor wat je beleeft, positief of negatief. Je mag best treuren, je mag je boosheid uiten, je mag zelf uit frustratie eens lekker helemaal uit de bol gaan. Zodra je dat gedaan hebt, begin je aan je herstel. Het maakt niet uit hoe snel of hoe traag dat gaat, maar zet die eerste stap vooruit. Als je in je hele leven nog niets anders gezien hebt dan puinhoop en verwoesting, kijk dan eens met een andere blik naar je leven. Als je altijd met je linkerbeen uit het bed stapt, stap dan eens met je rechterbeen uit bed. Ga eens op een andere stoel zitten aan tafel tijdens het avondeten (da's een leuke!). Doe eens wat anders dan wat je altijd al gedaan hebt.

In een relatie is dit ook van toepassing. Ben je een vrouw, snoei dan eens zelf de haag. Of zet zelf even de vuilzakken buiten. Je zal zien dat het effect heeft. Ben je een man, vraag dan eens aan je vrouw of ze je kan uitleggen hoe je de was moet sorteren en welk programma bij welke was hoort. Zo moeilijk is het toch niet ? En toch slagen we er zo vaak niet in.

Er lopen zoveel relaties mis omdat we ons eigen handelen trachten goed te praten door af te geven op onze partner.

In de relatie hierboven was het zo duidelijk. De ex (die het huis nog moet verlaten) was volgens de nieuwe partner schuldig aan misbruik van de vrouw. Nu, uitgerekend nu, ondernam hij pogingen om nog intiem kontakt te hebben met de vrouw. Vandaag probeert hij om lief te zijn en om zijn liefde te bewijzen heeft hij zelfs een tattoo laten zetten met haar initialen erop. Dat is inderdaad heel verregaand en als partner is dat moeilijk te begrijpen dat dit nu nog gebeurt. Het punt is alleen dat zij laat dat gebeuren. Zij is de sleutel in deze driehoeksverhouding. Het was gisteren zelfs zo erg dat zij op een bepaald moment haar boosheid uitte naar hem toe omdat hij haar constant afschilderde als een slachtoffer. Zij zei klaar en duidelijk dat ze helemaal geen slachtoffer was. Zij weet dat zij de sleutel tot haar geluk in handen heeft. Zij weet dat ze die hele situatie kan omdraaien. Ze weet ook dat dit kracht, moed en discipline zal vragen. En ze doet verwoede pogingen om die kracht te vinden, te ankeren. Maar ze wordt elke keer weer onderuit gezogen door die overdonderende claim die hij op haar heeft om samen met haar door het leven te gaan. Voor hem gaat het allemaal veel te traag. Hij zei bv dat het hele proces nu toch al 5 weken aan de gang was. 5 weken ? Wat is nu 5 weken in een gans mensenleven ? Tijd wordt totaal irrelevant als je werkelijk van iemand houdt. Wat veel belangrijker is op dat moment is dat er stappen ondernomen worden, kleine of grote. En dat gebeurt zeker en vast, alleen naar zijn normen niet snel genoeg.

Ze houden beiden de verwoestende spiraal in ere door hun megagrote claim naar elkaar toe. Zij zoek hopeloos naar een schouder om op te kunnen huilen, vandaag zonder meer. Hij zoekt hopeloos naar haar liefde die hij helaas op deze manier nooit zal krijgen. Het is gedoemd om te mislukken voor het goed begonnen is. En na gisterenavond weten ze dat beiden ook. Ik hoop alleen dat ze beiden de moed kunnen opbrengen om met het grootste respect voor elkaar een tijdje afstand te nemen van de relatie. Het is niet in de chaos dat je nieuwe ontdekkingen doet, het is in de harmonie dat creatie ontstaat. Harmonie kan er alleen maar komen als je in het reine bent met jezelf.

Bij deze wens ik ze beiden met heel mijn hart veel moed en sterkte toe. Ze gaan het beiden nodig hebben.

Vandaag werk ik thuis. Leuk, geen stress op de baan, geen lange files, gewoon lekker lang in bed blijven liggen, kids naar school brengen en ze straks weer ophalen.

Mijn twee oudsten rijden al met de fiets naar school, daar hoef ik me dus al geen zorgen meer over te maken. De jongste is nog wat te klein daarvoor. Hij zit nog in de kleuterschool.

We hebben afgelopen verlengd weekend keihard in de tuin gewerkt. Mijn voorkant - van de tuin dus - ziet er al wat beter uit. Het is nog niet helemaal wat het moet zijn, want de "andere" voorkant - er is links en rechts - moet ook nog gedaan worden, maar daar is niet zoveel werk aan. Gewoon een beetje opkuisen en terug opnieuw gras zaaien. Voor de rest is er wel nog ontzettend veel werk in de tuin. 

Op 17 mei heb ik een communicant en dan zal alles in orde zijn. E zuchtte toen ik dat zei, maar als ik mijn zinnen ergens op zet, dan wil ook dat het zo gebeurt. Een slecht trekje van mij, I know. Ik had E aangesproken over dat zuchten. Ik vond dat echt niet fijn, het was hem precies teveel gevraagd, hoewel ikzelf toch ook wel een stevige hand heb uitgestoken en dat ook zal doen voor de rest van de tuin. Maar alleen lukt het me niet, dat is duidelijk.

E zei achteraf dat hij helemaal niet de bedoeling had om mij het gevoel te geven dat het tegen zijn zin was. Hij zag gewoon dat het nog ontzettend veel werk was en dat er maar een beperkte tijd overblijft. Tja, dan zullen we moeten voortmaken, nietwaar. Met zuchten geraken we nergens. 

Sinds ik met die coachings bezig ben, krijg ik het danig op mijn heupen als ik zie hoe mensen hun tijd kunnen steken in zagen en klagen. Kijk eens rond, lieve mensen, er lopen zoveel onschuldige zielen rond op de wereld die grotere kopzorgen hebben dan wij, hoor. Ik word er letterlijk wild van als ik hoor dat J-L Dehaene een vette premie gaat optrekken omwille van zijn aanwezigheid in de Raad van Bestuur van Dexia. HALLO! De hele wereld moet bijschroeven, wij Belgen slikken het gezever van onze zogenaamde regering naar mijn mening al veel te lang. Hoe lang hebben ze gefoefeld om uiteindelijk een regering te vormen ? En wat voor één ?! Ze doen niet anders dan compromissen sluiten om dan uiteindelijk tot niets te leiden. Leiders zijn het duidelijk niet, onze politici. Ze modderen maar wat aan.

In Panorma gisteren ging het over het woonbeleid. Wij zetten huizen neer, eerder kastelen dan huizen. We moeten per se allemaal 30 are grond hebben, terwijl er al zo weinig plaats is om te bouwen. De steden zijn overbevolkt en onbetaalbaar. We worden als jonge mens "verplicht" om uit de stad weg te trekken en een woning te zoeken "in het groen". Gevolg: overbelasting op de wegen. We verdienen allemaal met twee - tenminste als we met twee onder één dak wonen - en we rijden allemaal met twee wagens, minimum. Je wordt als bizar bekeken als je beslist om maar één wagen te houden.

Vaak krijg je dan het excuus dat het voor de kinderen is. We moeten toch onze kinderen overal ter wereld naartoe kunnen brengen! Wel, is dat zo ? Waarom gaan ze niet met de fiets? 

Onze oudste heeft een tijdje BMX competitie gereden. Jongens, wat een gedoe. Die competities vinden werkelijk overal in het land plaats. Om uiteindelijk te mogen meetrainen werd hij echter verplicht om een aantal thuiswedstrijden mee te rijden en een aantal op verplaatsing. Bovendien was hij verplicht om te komen trainen. What's the fun in that ? Waarom moet daar zoveel druk op zitten ? Hij heeft uiteindelijk opgegeven, vond het gewoon niet meer leuk. Ik sprong een gat in de lucht, want zeker met die echtscheiding in het vooruitzicht zag ik het niet zitten om om de twee weken overal in België een hele dag in het kabaal te gaan zitten, tussen ouders die hun kinderen afblaffen omdat ze naar hun normen niet voldoende hun best hebben gedaan. De wereld staat letterlijk op zijn kop!

Nu voetballen mijn twee oudsten en ik hamer er altijd op dat winnen heel fijn kan zijn, maar dat je van verliezen zoveel meer leert! Ze moeten kunnen verliezen, anders genieten ze ook niet van het winnen. Er is een jongen vertrokken uit de ploeg van onze A omdat ze nooit konden winnen. A had de ploeg vervoegd in april en het was een kersvers ploegske met jongetjes die echt veel zin hadden om tegen een bal te stampen maar helemaal niet wisten wat ze deden. Voor, achter, links, rechts, de ene of de andere goal, het was hen allemaal eender, zolang ze maar konden sjotten. Dit jaar hebben ze echt goed gespeeld. De trainer heeft zijn tactiek aangepast, is ietske strenger geworden, maar laat ook het speelse veel aan bod komen. En dat is plezant. 

Maar je moet sommige ouders eens horen, hoe ze hun kinderen aanpakken over het verlies dat ze geleden hebben in de voetbal/BMX. 

Onze A is keeper, moet normaliter keeptertraining volgen op woe avond, maar wil dat gewoon niet. Die trainer maakt die jongens belachelijk, noemt ze mietjes, enz... Is dat dan pedagogisch verantwoord ? Ik denk het niet. Misschien heb je dan qua prestaties meer succes, omdat die kinderen uit schrik alleen al geen fouten meer gaan maken, maar op termijn is dat nefast voor de ontwikkeling van die kinderen.

Oh ja, ik ga zelf ook tekeer bij momenten. Ik zeg ook domme dingen tegen mijn kids, echt wel. Maar dat is dan op momenten dat het water aan mijn neus staat en dat ik geen uitweg meer zie. Dat gebeurt, maar veel veel veel minder dan vroeger toen ik nog getrouwd was. For obvious reasons, waarschijnlijk.

Het was de angst van velen toen ik zei dat P en ik uit elkaar zouden gaan. "En de kinderen dan ?" was pertinent de eerste vraag die ik kreeg. 

Awel, die beslissing komt de kinderen absoluut ten goede. Ik heb veel meer geduld, ben veel zachter, nog steeds streng, maar ze krijgen ontzettend veel vrijheid. Vroeger was ik net een tijdbom die elk moment kon ontploffen. Vandaag is dat wel anders. Maar wat ik wel vraag is dat ze begrip en respect hebben. Er zijn momenten dat ze dat wel eens durven vergeten. En dan geef ik mijn ongezouten mening.  Qua opvoeding zit het wel goed thuis. Bij P mogen ze langer opblijven, meer op de Nintendo, WII en andere zielonderdrukkende spelletjes spelen. En dat voel ik wanneer ze zondagavond bij mij toekomen. Jammer vind ik dat. Maar het hoort erbij. P kan geen neen zeggen tegen de jongens. Ik wel. Je leert ze niet hoe het leven werkelijk is als je altijd maar toegeeft in hun grillen. Er lopen al voldoende verwende nesten rond in deze wereld, ook volwassenen gedragen zich zo soms.

Ik ben blij dat P niet moeilijk doet over de scheiding, dat hij me niet tot het uiterste probeert te drijven, maar het zou ook niets uithalen moest hij dat wel doen. Ik geef nog liever alles weg dan in een vechtscheiding terecht te komen. Wat ben je met materiële rijkdom als je kinderen er de dupe van zijn ? Wat ben je met die rijkdom als je jezelf niet meer in de ogen kan kijken met de overtuiging dat je een goed mens bent ?

Als je op een morgen wakker wordt en je hebt niets meer, geen huis, geen auto, geen geld, geen materiële dingen meer, niks, nada, nougatbollen, hoe voel je je dan ? Dan voel je je mens, in zijn ware vorm. Je hebt niets meer te verliezen, je hoeft niet meer te discussiëren over de overnamewaarde van een huis in een echtscheiding, het enige dat je nog hebt, ben je zelf. Maar dat is heel wat! Wat we heel vaak niet beseffen is dat "wij zelf" heel wat inhoud bevat. Wij met al onze kwaliteiten, al onze kennis, al onze ervaring, al onze gevoelens, en nog zoveel meer. Dat is ontzettend veel waard. Alleen vergeten we soms dat we als mens door de wereld lopen, niet als robot.

Hoe vaak gebeurt het niet dat we worden teruggefloten als we vergeten te functioneren als mens ? We krijgen een ongeluk, fysieke klachten, verliezen onze job, noem maar op. We kennen het allemaal. We leren er even iets uit en wat doen we dan ? We gaan gewoon voort met wat we bezig waren. En dan ? De logica zelve, het ganse proces gaat opnieuw van start. Nog een ongeluk, of ergere fysieke klachten, of wat dan ook. Totdat we eindelijk gaan stilstaan bij wat er zich afspeelt en er onze les uit leren.

Dat is toch allemaal zo gemakkelijk uitgesproken hè. In theorie kunnen we dit allemaal! Maar zo'n bewustwordingsproces vraagt heel wat discipline en inzet. Erger nog, het vraagt vaak opoffering, loslaten van onnodige zaken, durven beslissingen te nemen, durven in het niets te kijken en je er volledig in te smijten.

Maar meestal worden we verlamd door de angst, door de onzekerheid, door de onwetendheid. Ik ook, hoor. Ik ben daar zeker geen uitzondering in. Als dat gebeurt krijg je wel stevige signalen. Die heb ik zelf ook ervaren. Ik heb op de rand van een heel diepe kloof gestaan. En voor ik op die rand stond, zat ik er helemaal in. Ik herinner me nog zeer goed de periode, al bijna een jaar geleden, toen ik alles verloor. De grond zakte letterlijk onder mijn voeten weg toen ik besefte dat ik mijn hele huwelijk op het spel had gezet voor een man die me bedroog en beloog. Nooit zou hij zijn leven met mij delen, nooit. En als hij dat toch zou doen, zou ik nooit de enige zijn geweest. Ik geloofde in zijn kunnen, in zijn kracht om over zijn angsten te komen, in zijn liefde voor mij, maar het was één grote leugen. Dat gebeurde allemaal op het moment dat P erachter kwam dat ik hem ook aan het bedriegen was. Ik werd uitgescholden voor slet, hoer, bitch, ik verwaarloosde mijn kinderen, ik was nutteloos als huisvrouw, ik profiteerde van hem,... Dus op dat moment stond ik daar in mijn eentje. Vrienden bleven weg, roddels gingen het land rond, mijn eigen schaduw werd ingenomen door gemene blikken vanuit mijn omgeving. Ik had niets om op terug te vallen, buiten mezelf.

En dus keerde ik terug naar mezelf. Ik heb geweend, geslapen, gepraat en vooral ook gewoon niets gedaan. Ik ben letterlijk de stilte gaan opzoeken. De wereld maakte voor mij in die periode veel te veel lawaai. Ik kon niet meer om met het gekwetter van iedereen, ook niet dat van mijn kinderen. Ik was helemaal ingestort. 

Als ik vandaag terugblik op die periode, kan ik met veel trots zeggen dat ik van heel ver kom. Beter nog! Ik zeg met volle overtuiging en vanuit het diepste putje van mijn hart dat ik ontzettend wijs geworden ben door wat ik in die periode beleefd heb. Ik ben ontzettend dankbaar voor alles. Het heeft me zoveel inzichten en wijsheden opgeleverd. Ik heb mezelf uiteindelijk ontdekt op allerlei domeinen, waaronder ook deze die me deden wegduiken bij de gedachte alleen al. Ik heb zeker ook mijn innerlijke voelen terug aangewakkerd. Mijn intuïtie die vroeger nog slechts functioneerde op een klein waakvlammetje wordt nu gestuurd door een groots innerlijk vuur. En ik ben daar ontzettend dankbaar om.

Maar ik ben er nog lang niet. Ik ben me ervan bewust dat angst en onzekerheid me weerhoudt van wat ik hoor te doen. Ik weet dat ik spoedig keuzes zal moeten maken als ik niet wil dat ze me opgelegd worden. En ik werk eraan. Ik zet stappen in de juiste richting, dat voel ik. Het gaat alleen niet snel genoeg. Ik voel dat ik tot het uiterste gedreven wordt. Ik weet zelfs dat dit me op termijn zeker ten goede zal komen. Alleen tussen weten en effectief doen is nog een groot verschil. Moest dat niet zo zijn, dan zou de wereld er helemaal anders uitzien. Want wij weten allemaal dat we anders zouden moeten leven en andere keuzes zouden moeten maken. Toch doen we het niet. 

Onze maatschappij is gestoeld op angst. We zitten allemaal zo vastgeroest in die comfortzone dat we verlamd worden in onze keuzes. We kiezen eigenlijk niet zelf, we wachten liever totdat de keuze ons wordt opgelegd. En dan zeggen we dat leven hard is. Maar het leven is niet hard. Het leven is van goede wil want wat het wil bereiken is dat we ons potentieel ten volle gaan benutten. Zolang we in die comfortzone blijven zitten doen we dat helaas niet. Elke uitdaging gaat met angst gepaard en dat is zeker OK. Zonder die angst zouden we stommiteiten gaan doen, ze houdt ons bij wijze van spreken op het rechte en realistische pad. Je moet jezelf vragen durven stellen bij je dromen. Maar die vragen moeten je niet verlammen. Ze moeten je helpen je dromen te realiseren. En daar ga ik voor.

Voilà, hierbij mijn relaas.

Ik begrijp wel dat als je die ene speciale iemand tegen het lijf loopt, waarbij je vlindertjes voelt kriebelen in je buik, die je hoofd helemaal op hol brengt enz, dat je dan geen blijf meer weet met jezelf en dat je de hele tijd met die persoon wil doorbrengen. Alleen dacht ik dat dat op latere leeftijd toch wel enigszins zou veranderen in een ietwat volwassenere houding. Ik kan me zo moeilijk voorstellen dat wanneer je werkelijk bevriend bent met iemand, dat je die gewoon helemaal op de achtergrond schuift omdat er een verliefdheid is komen binnenvliegen. Plots geen smsjes meer, geen mailtjes meer, geen telefoontjes meer, niks, nada. Straf toch. Dat doet me toch pijn, echt wel. Ik ben volwassen genoeg om die tijd anders in te delen, om andere kontakten te vinden, enz... maar dit is gewoon niet leuk. Het getuigt ook niet echt van veel respect vind ik. Blijkbaar heb ik me dan toch ferm vergist in die persoon. Tja, dat gebeurt ook wel eens.

Misschien moet ik ook hier eens mijn directe aanpak laten gelden en gewoon op de man af vragen wat hij nog verwacht van onze vriendschap. Maar die gast is zo verliefd op dit moment, dat die helemaal buiten zinnen is volgens mij. Als je op facebook zet dat je het voelt kriebelen, nou ja, dat zegt genoeg. Echt volwassen is dat niet. Ik had hem toch lichtjes anders ingeschat.

Afsluiten en doorgaan. Zo denk ik erover. Het waren leuke gesprekken, ik heb er zeker wat aan overgehouden. Wat heb ik geleerd ? Waarschijnlijk wat ik iedere keer terug opnieuw leer uit en vriendschap en dat is dat ik me niet zo snel helemaal moet openstellen voor anderen. Maar ik doe het iedere keer weer. En iedere keer word ik daardoor gekwetst. Feit is echter dat ik liever het risico neem om gekwetst te worden dan om me helemaal niet open te stellen. Als je je afsluit voor de wereld kan je ook niets beleven en daarom lopen we hier toch allemaal rond. We leven niet om ons te beschermen tegen enige leed. We leven om te ontdekken, te ervaren, te genieten van alles wat er op ons afkomt. En dat doe ik. Dat zal ik ook blijven doen, voor de rest van mijn leven!

Moed moet. Je moet moed hebben in het leven. Je moet je durven openstellen voor het ongekende. Het leven is één grote ontdekkingsreis, van onszelf en van alles wat beweegt of doet bewegen. Als je je niet durft open te stellen voor wat er op je pad komt, zal je nooit de schoonheid van het leven en van jezelf ontdekken. Je eigen potentieel kan je alleen maar ontdekken door er volledig voor te gaan, je niet te laten afschrikken door mogelijk leed en verdriet. Dat hoort er gewoon bij. Van leed en verdriet word je sterk, mentaal toch. Alles heeft een reden van bestaan, verdriet ook. Dat is voor mij de enige manier om door het leven te gaan, iedere dag weer. Als er iets op mijn pad komt, goed of slecht, leuk of pijnlijk, dan stel ik me meteen de vraag welke betekenis het kan hebben. En ik rust niet meer voordat ik weet wat er aan de hand is en wat het betekent. Als je niet weet welke betekenis aan een gebeurtenis te geven, kan je er ook niets uit leren, tenzij zeer oppervlakkig. Maar het wordt pas echt interessant als je volledig in de diepte de ware betekenis van het leven ontdekt, want we hebben allemaal een rol te vervullen, hier en nu totdat onze ziel ons lichaam verlaat.

De winnaar staat alleen van Paulo Coelho spreekt boekdelen op dat vlak. De titel alleen al... We zitten niet in een wedstrijd in het leven, maar als je echt grote doelen voor ogen hebt, sta je vaak alleen. Je bewandelt heel vaak een pad van eenzaamheid, want velen begrijpen niet wat je doet of zegt. En dat is bij mij niet anders. Het is een schrale troost voor me, maar ik weet dat deze eenzaamheid die ik nu ervaar me zeker ergens zal brengen. Trouwens, eenzaamheid gaat niet altijd gepaard met verdriet hoor. Integendeel zelfs. Ik ervaar de eenzaamheid die ik vandaag beleef als veel rijker en voller dan de eenzaamheid die ik heb ervaren tijdens mijn huwelijk. Dat was echte eenzaamheid, leegte, onwetendheid zelfs. Vandaag weet ik wel en kan ik zelfs genieten van eenzaamheid. Alleen zijn biedt je zoveel mogelijkheden, tenminste als je je niet laat overdonderen door je afhankelijkheid van anderen. Afhankelelijk zijn we allemaal op een bepaald moment, hoe graag we dat ook ontkennen. We zijn sociale beestjes en halen veel van onze waarden uit vriendschappen en andere sociale aangelegenheden. Maar eigenlijk hoeft dat helemaal niet. Je hebt elkander zoveel meer te bieden als je vol bent van jezelf en dus niet de onweerstaanbare behoefte hebt om erkend te worden door de ander. Maar zo zitten wij niet in elkaar, de meesten toch niet. Ik betrap mezelf er ook nog op. Ik kan hier dan wel een serieuze preek opsteken over onafhankelijkheid, maar ik slaag er zelf ook niet altijd in hoor. We zijn ook allemaal maar mensen, erger nog, we doen pogingen om mens te zijn.

Moesten we allemaal waardig mens zijn, dan zou de wereld er wel helemaal anders uitzien.

Ik heb het gevoel dat ik me de laatste tijd weer helemaal gegeven heb en dat is een goede zaak. Maar ik steek al mijn energie en tijd in mensen en dingen die niks opbrengen. Dat geeft dan achteraf zo een gevoel van totale leegte. Je investeert in vriendschappen die op een sisser uitlopen. Je investeert in een job die uiteindelijk ook geen succes blijkt te zijn.

Het ergste van de zaak vind ik nog dat ik heel erg op mijn ziel getrapt word. Ik word niet gezien  wie ik ben of wat ik allemaal zou kunnen betekenen. Ik word gezien als gescheiden vrouw met een extra complexiteit van drie kinderen te hebben. Mijn schatjes worden voortdurend als 'last' beschouwd terwijl ze nu net een verrijking zijn in mijn leven. Ik zou gewoon niet zonder ze kunnen. Moesten ze vandaag hier zijn, ik zou me niet zo rot voelen als dat ik me nu voel. Ze zijn zo blijkt de enigen die me werkelijk waarderen zoals ik ben.

Ik moet Philippe nog gaan gelijk geven in wat hij altijd gezegd heeft tijdens onze moeilijke maanden toen we nog onder één dak leefden. Ik ga alleen eindigen, zonder vrienden, zonder steun, zonder wie dan ook. Vandaag voelt dat werkelijk wel zo aan. Het is ongetwijfeld maar een illusie, want als ik de telefoon pak en mijn zus opbel, krijg ik de steun die ik nodig heb. Toch doe ik het niet. Misschien moet het er gewoon allemaal nog eens uit.

Een tranenzee... Ik was zinnens vandaag te gaan sporten, had er mijn zinnen op gezet, maar door al de gebeurtenissen vandaag heb ik me laten overtuigen om gewoon een potje te gaan janken thuis, in mijn eentje. God, wat had ik vanavond een sterke schouder kunnen gebruiken. Die was er echter niet en zal er ook niet komen. Ik twijfel er zelfs aan of ik ze wel zou toelaten.

Ik stel me godverdomme ook altijd veel te snel open voor iedereen. Ze maken toch zo gretig gebruik van mijn warmte, genegenheid, openheid en stevige diepzinnige gesprekken waar je bij momenten kippenvel van krijgt. En dan krijg ik nog op mijn donder van die ex van me dat de echtscheidingsprocedure niet snel genoeg verloopt en dat ik hem aan het lijntje houd. Jongens, is het nog niet voldoende zo ? Kan die vent nu niet eens gewoon vertrouwen hebben in mijn zijn ? Moet ik nu altijd die verwijten naar mijn hoofd geslingerd krijgen ? Moet dat nu echt altijd ? Altijd ?

Ik ben het gewoon zo zat! Mijn zogenaamde vrienden bieden geen steun, zeker niet op de momenten dat ik ze nodig heb. Als alles goed gaat en ik ben de positieve en sterke vrouw zoals ik altijd ben, dan staan ze in rij om met me af te spreken. Maar als ik down ben, of de realiteit heel even niet aankan, dan lopen ze allemaal van me weg. Dat gevoel heb ik toch. Als ik zo eens het rijtje afga van de mensen met wie ik in het verleden toch wel redelijk diepgaande gesprekken heb gehad en voor wie ik er altijd heb gestaan, ook al was het niet nodig, dan moet ik vandaag met veel pijn in het hart vertellen dat ze er niet zijn voor mij. Geen kerstkaartje, geen nieuwjaarswensen, geen interesse in hoe het met me gaat, niet vandaag, niet morgen en ook ongetwijfeld ook niet overmorgen.

Als ik dan even terugdenk aan de uitspraak van Philippe, dat ik helemaal alleen ga eindigen, dan klamp ik me vast aan het boek van Paulo Coelho met de titel 'de winnaar staat alleen'. Ik heb het helaas nog niet gelezen, heb het als geschenk gegeven aan iemand die me toenmalig zeer dierbaar was, maar het geeft me nu al een ongelooflijk gevoel van tweestrijd. Ik wil helemaal niet alleen staan. Misschien is dat wel de reden waarom ik niet de koe met de horens vat en gewoon van mijn leven en succes maak. Ik slaag er wonder en wel iedere keer weer in om er een potje van te maken, dat wel, een succes zou ik het niet noemen vandaag. Ik beschouw mezelf zeker niet als mislukkeling, heb al heel wat paden afgelegd waar ik heus wel trots op ben, maar eindig iedere keer weer alleen, moederziel alleen. Zelfs mijn moeder leeft niet meer... Hoe fucked up kan een leven zijn ? Die ene persoon die me door en door kende, de schoonheid van mijn ziel wist te doorgronden en in een mum van tijd het beste uit mezelf naar boven kon halen; die is niet meer. Op momenten als de deze mis ik mijn moeder ongelooflijk hard. Er is niemand, maar ook echt niemand die deze leegte kan invullen. Ik heb het al zo vaak zelf geprobeerd, ben er een tijdje goed in geslaagd, maar ik ben weer helemaal vervallen in het oude. 

Waarom lukt het me niet, mama ? Godverdomme! Soms zou ik het van de daken willen schreeuwen. Ik ben godverdomme ook maar een mens van vlees en bloed, geen superwoman! En ja, ik heb al heel wat geleefd en beleefd, de uitdrukking op mijn gezicht vertelt mijn hele verhaal, hoe hard ik het ook wil verstoppen. Maar ik ben een mooie vrouw die heel wat kwaliteiten bevat waar anderen alleen maar van kunnen dromen. Ik weet dat ik iets moet neerzetten in deze wereld, ik weet dat mijn pad nooit een gemakkelijk pad zal zijn, maar ik zou toch af en toe eens willen genieten van een klein succes. Het komt er gewoon niet van. Ik blijf maar ploeteren in die leegte, het gezever van alle dagen. Wat mis ik dan in godsnaam, wat zie ik niet ? Ik ben alert, doe heel regelmatig aan zelfbeschouwing, maar zie gewoon niet wat ik verkeerd doe. 

Het doet me ongelooflijk veel pijn dat Philippe nog steeds zo weinig vertrouwen heeft in mij. We hebben een huwelijk van meer dan 10 jaar achter de rug en het enige wat hij ziet is wat ik heb mispeuterd de laatste maanden van het huwelijk. Tja, dan is het makkelijk om te oordelen en te veroordelen natuurlijk. Als ik daar met anderen over praat vinden ze het allemaal niet meer dan normaal wat er gebeurd is, ook vandaag nog. De enige die dat niet ziet is Philippe. En zijn familie, mijn ex schoonfamilie dus. Ongelooflijk hoe die mensen nu naar me kijken. Mijn schoonmoeder ligt in het ziekenhuis, is geopereerd aan haar hart en ik had dolgraag haar een bezoekje gebracht. Ik heb altijd van die mensen gehouden, ze waren mijn schoonfamilie, ik ben ontzettend dankbaar dat ik ze heb ontmoet, ze hebben veel betekend in mijn leven. Maar ik ben niet welkom in het ziekenhuis. De emoties zouden te hoog oplopen, luidt het dan... Pffff, onvoorstelbaar. Echt waar  Ik heb toch niemand vermoord, of toch ? Is het nu zo moeilijk om vergevingsgezind te zijn ? Is het nu zo verdomd moeilijk om ook in te zien dat niet alleen ik maar ook Philippe fouten gemaakt heeft tijdens het huwelijk. Onlangs vroeg mijn jongste zoontje of we nog eens samen naar oma konden gaan. Mijn hart brak in duizend stukken, wetende dat ik daar niet meer welkom ben. Ik begrijp dat niet. Mijn familie reageerde helemaal anders.

Het zegt natuurlijk meer over hen dan over mij, zoveel is duidelijk, maar het doet toch pijn. Ik zeg vaak dat kinderen wreed kunnen zijn ten opzichte van hun vriendjes, maar zij begrijpen niet wat ze aanrichten op dat moment. Volwassenen, echter, die zouden toch beter moeten weten. Het is ongelooflijk hoe Philippe door gewoon een onnozele uitspraak te doen me helemaal met de grond kan gelijkmaken. Het is lang geleden, ik dacht waarachtig dat het aan de betere hand was. Vandaag bewijst het tegendeel. Dat overtuigt me ook alleen maar dat ik de juiste beslissing genomen heb. Ik zou nooit gelukkig kunnen zijn bij hem. Nooit! Hij gedraagt zich als een geslagen hond, een slachtoffer en tegelijk en wolf in schapekleren. Als hij kan bijten, doet hij dat met veel plezier. Met zo iemand wil ik niet door het leven gaan.

Ik lig vandaag niet wakker van relaties, ik slaag er al niet meer in me ietwat af te schermen van het leed dat sommige vriendschappen me bezorgen, laat staan dat ik me openstel voor een partner met wie ik mijn hart en ziel deel. Daar ben ik helemaal niet klaar voor.  

God wat zou ik willen dat mijn moeder nu hier was. Zo een sterke vrouw dat ze was. Ze wist me er in een wip weer bovenop te  krijgen.

Philippe heeft me zo vaak verweten dat ik net een sphinx was, mysterieus, gesloten... Ja hallo! Als er iets is dat ik helemaal niet ben is het toch wel gesloten. Ik zet godverdomme alles op mijn blog! Hoe gesloten kan je dan zijn ? Het is jammer, maar ik heb de indruk dat we mekaar nooit gekend hebben. Op het moment dat ik een stukje van mezelf heb laten zien, heeft hij afgehaakt. Dan was ik teveel met mezelf bezig. Ik was egoïst, verwaarloosde mijn kinderen en noem maar op. Zal ik eens iets zeggen ? Ik zou  het nooit in mijn hoofd halen om hem iets te laten zweren op de zieltjes van mijn kinderen! Nooit! Dat is pas crimineel. Maar wie wordt er aan de galg gehangen ? Ik natuurlijk. Waarom ? Omdat ik eindelijk, na zoveel jaren van verdriet en mezelf wegcijferen eindelijk een stukje van mezelf begon te ontdekken... Daarmee wil ik niet goedpraten wat ik gedaan heb, absoluut niet. Maar wat ik gedaan heb werd gedreven door al hetgeen dat voorafging. Je bent wie je bent door wat je beleefd hebt in je leven. En als je dan uiteindelijk op dat punt bent gekomen dat je beseft dat het huwelijk op zijn einde loopt en sowieso niet meer kan gered worden, wat moet je dan doen om aandacht te trekken. Praten ? Dat hadden we 10 jaar eerder moeten doen, dat was toen allang te laat. Ik blijf bij mijn standpunt dat het huwelijk slaagt of valt door de inbreng van twee personen. Schuld hoeft niet ter sprake te komen. We hebben beiden grandiose fouten gemaakt in het leven, we zijn wonder en wel nog 10 jaar samengebleven. Acheraf bekeken snap ik dat al helemaal niet. Hoe heb ik dat kunnen volhouden? Het was een liefdeloos huwelijk. Het had meer weg van een samenwerkende vennootschap in functie van de kinderen dan wat ook. Hoe zijn die kinderen er überhaupt gekomen ? Veel liefde hebben we niet met elkaar bedreven... 

Als er dan slachtoffers zijn in het huwelijk, zijn we beiden een slachtoffer geweest, niet allen hij. Maar ik weiger van een slachtofferrol aan te nemen, dan neem ik nog liever alle schuld op me. Ach, wat heeft het ook allemaal nog voor zin om erover te leuteren ? Het is gedaan, over and out! Het verhaal is uit, het boek is uitgelezen. Ik vat een nieuw boek aan en ditmaal schrijf ik het zelf. Ik laat me niet meer bepalen, door niemand. 

Diegenen die me ook maar een beetje kennen, weten dat ik niet terugdeins om ongezouten de waarheid te zeggen. Ik probeer altijd wel een milde waardheid te vertellen, zodat ze het ook nog begrijpen en niet noodzakelijk de biezen pakken en van me wegvluchten. Milde directheid noem ik het dan. Zo heb ik daarstraks iemand zijn vet echt wel gegeven. Er was weinig mildheid te bespeuren, dat besef ik nu zelf ook wel, maar het moest gewoon gezegd. Je hoeft me niet meer te komen vertellen dat ik belangrijk ben als je niet eens de tijd neemt om wat tijd met me door te brengen op een moment dat ik duidelijk laat verstaan dat ik het moeilijk heb. De woorden "ik wil er echt wel zijn voor je" zijn dan inhoudsloos. Misschien heb ik nu een goede vriend van me weggejaagd, dat kan. Het zij dan zo. Dan creëer ik ruimte voor een andere vriendschap (als ik die nog wel wil). Hoe dan ook, ik zeg wat er op mijn lever ligt. Het feit dat het al op mijn lever ligt, zegt genoeg. Ze zeggen toch altijd dat het hart op de tong ligt. Dus als ik ook maar enig belang hecht aan iemand, krijgt hij of zij de volle waarheid te horen. Als het me niet interesseert, zwijg ik liever, zo vermijd ik nog wat conflicten. Maar ik heb gewoon geen zin meer om nog te investeren in lege dozen. Lege vennootschappen zijn niet meer aan mij besteed. Ik heb 10 jaar mede verantwoordelijk geweest voor een lege samenwerkende vennootschap. Dat heeft me niets dan hartzeer opgeleverd, nu meer dan ooit. Dus dat doe ik niet meer. Uiteindelijk blijf ik toch alleen achter. Dan lijkt het me beter om gewoon wat meer me-time in te bouwen, alleen of met de kinderen, dan mijn energie te steken in iets dat op termijn toch sowieso doodbloeit. Ik doe het niet meer voor het plezier van een ander. Ik vind het ontzettend fijn als ik iemand kan verrassen of een plezier kan doen, maar ik moet er me goed bij voelen, anders doe ik het niet meer.

Ik doe niet liever dan cadeautjes kopen voor jan en alleman, niet zozeer om iets terug te krijgen, maar gewoon omdat ik die mensen graag zie. Ik ben gewoon een heel liefdevol mens en toon dat graag. Daar moet ook niet per se iets tegenover staan. Het enige wat ik vraag is dat het van twee kanten komt. Ik loop niemand meer achter zijn gat om af te spreken. Ik vraag het, ik bel een keertje, laat wat van me horen, maak duidelijk wat mijn wensen zijn, zij beslissen of ze erop ingaan. Welk excuus ze gebruiken om er niet op in te gaan, interesseert me eigenlijk niet. Hebben ze net een liefke gevonden, moeten ze naar een feestje, het maakt me allemaal geen bal uit. Ik reik aan, het is te nemen of te laten.

Maar ik blijf ook niet aanreiken. Als ik het gevoel heb dat het niet van beide kanten komt, stopt het voor mij. Dat duurt meestal wel een tijdje voor dat effectief gebeurt, en het kan meestal ook hersteld worden, maar ik ben niet meer die goei zottin die ik vroeger was. Bellen, nog eens bellen, boodschapjes inspreken, mailen, smssen, en niets terugkrijgen. Geen antwoord, niets. Dan houdt het op voor me. Ik vind het dan alleen maar jammer dat ze me niet in mijn gezicht durven te zeggen dat ze mijn gezaag beu zijn. 

Ik krijg onlangs een mailtje van een vriendin van me. Ze wist me te vertellen dat ze Philippe en de kinderen hadden uitgenodigd bij hen thuis. Ze vroeg me of ik het erg vond. Wat is dat nu voor een vraag ? Daar doen ze toch mee wat ze willen. Het is niet omdat Philippe en ik uit elkaar zijn dat ze hem niet meer mogen zien of horen. Ik vind het fijn dat Philippe de nodige steun krijgt van zijn vrienden. Ik vind het alleen maar jammer dat ze er niet eens aan denken van ook mij op een andere dag een keertje uit te nodigen. Maar misschien ben ik gewoon niet meer welkom. Als dat zo is, zou ik graag hebben dat ze me dat gewoon zeggen. Dan is dat meteen ook duidelijk voor me. Dat is ook vriendschap. Beter nog, dat is respectvolle vriendschap. Nu weet ik in se niet wat ze van me willen. Misschien pak ik nog wel eens de telefoon op om ze te bellen.

Ach, het wordt allemaal wel weer duidelijk de komende dagen/weken. Daar ben ik heilig van overtuigd. Komt allemaal goed!

Ik heb altijd sterk de neiging naar gelukkig zijn, maar af en toe ben ik ontzettend boos en teleurgesteld. Dat is ook normaal. Je kan niet verwachten van jezelf dat je altijd onmiddellijk kan schakelen. Daarom zijn we nog steeds mens, anders waren we verlicht en zaten we hier niet meer.

Dat moet je dan ook gewoon toelaten. Soms word je zo diep geraakt dat je haast niet anders kan dan in eerste instantie uit volle emotie reageren. Dat hoort ook zo. Je moet emoties ook kunnen doorleven, anders blijven het gewoon oppervlakkige gevoelens die je niets bijbrengen. Als je ze volledig toelaat, dan kan je er iets uit leren. 

Emotie... Ooit al gedacht aan e-motie ? Ze zetten je dus in beweging, zetten soms je wereld helemaal op zijn kop, waardoor je tot actie gedwongen wordt. Dat is niet leuk, dat is zelfs heel onaangenaam bij momenten, maar als je er achteraf naar terugkijkt, dan besef je wel dat je die emotie absoluut nodig had om te komen waar je vandaag bent. Dat heet evolutie. Die evolutie lijkt behoorlijk vaak op revolutie in mijn geval, wat nog veel dieper geworteld zit dan gewone evolutie natuurlijk.

Ik ben vandaag niet te spreken over hoe het er in de politiek aan toe gaat. Ik laat het dan ook niet na om daar heel expliciet mijn mening hierover te uiten. Soms heb ik zin om het van de daken te schreeuwen. Maar je moet ook ten alle tijden weten waar je grenzen liggen. Ik kan dan wel als een ware paladijn mijn verhaal van de daken schreeuwen in de hoop dat er iemand luistert, maar als het publiek er niet is, heeft dat weinig zin. Dus spaar ik mijn energie en steek ik deze in het sterker worden als mens. Ik ben geen type dat ruziet over futiliteiten, ik ben geen type dat ruzie maakt in het algemeen. Zo voed ik ook mijn kinderen niet op. Ik probeer in zekere zin altijd de kerk in het midden te houden, maar soms is er gewoon geen middenweg. En dan kies ik de weg die het beste aanvoelt. Heel vaak is dat de weg van de revolte, het verzet, het tegen de stroom in zwemmen. Dat is een zeer eenzaam pad. Niet alleen de winnaar staat alleen, ook de revolutionair in de huidige cyclus van het leven staat verdomd vaak alleen. Je krijgt heel moeilijk mensen mee. Ze hebben het toch zo verdomd netjes voor mekaar allemaal. En zonder erbij na te denken belanden we allemaal wel in de stroom van het mediocre, het middelmatige. Alleen met middelmatigheid breng je geen verandering teweeg. Als je altijd met de stroom meezwemt, heb je het makkelijker in het leven, maar kennen ze je niet meer eens je van de planeet verdwenen bent. 

Ik wil wat betekenen in deze wereld. Wanneer mijn tijd gekomen is om te gaan, wil ik dat men over me spreekt, goed of kwaad. 

Er werd me onlangs verteld dat er aan de schoolpoort over me geroddeld wordt. Ik weet helemaal niet wat er over me te vertellen valt buiten dan dat ik in een echtscheiding vervat zit en dat de vader van mijn kinderen wel ontzettend zijn best doet om de perfecte papa te zijn voor de kinderen. Mijn eerste reactie was dan ook boosheid en teleurstelling. Maar na enkele minuten bezinning dacht ik er anders over. Ik ben verdomd blij dat er over me gesproken wordt, dan weet ik tenminste dat ik nog leef. Als je als mens de hele tijd verdwijnt in de grote massa, wat breng je dan teweeg in deze wereld ? Toch helemaal niets. Je wordt ook niet heilig verklaard zolang je nog in leven bent. Dat is een beetje hetzelfde principe. Dus rise and shine zou ik zeggen.

Je hebt altijd de keuze hoe je met bepaalde situaties omgaat. Word je boos, ben je teleurgesteld of ben je gelukkig ? In de onderliggende toon ben ik sowieso altijd gelukkig. Elke dag krijg je een kans om je droom waar te maken, of tenminste een stukje ervan. En ook al lijkt het dat je nergens geraakt, zolang je maar systematisch de intentie hebt om aan die droom te werken, kom je beetje bij beetje dichterbij. Maar een droom waarmaken gaat nu eenmaal gepaard met vallen en opstaan. Niemand of toch zeer weinig mensen slagen erin om hun droom overnacht te realiseren. De meesten doen er hun hele leven over, sommigen wat minder lang. Je moet al heel goed weten wat je droom is vooraleer je hem kan realiseren ook. Als je aan de mensen vraagt, gebeurt het maar al te vaak dat ze geen droom meer hebben. Ze hebben geen doelstellingen meer, buiten dan meedraaien in het systeem en trachten daarin gelukkig te zijn. Maar is het dat dan ? Ik heb het lang genoeg zelf gedaan en mijn antwoord is dan ook heel duidelijk neen, dat is het niet. Er is meer. Maar om meer te bekomen moet je ook in actie schieten. Kick off your sunday shoes and go for it zou ik zeggen. De meeste mensen doen er echter hun hele leven over om te ontdekken dat ze eigenlijk nog wel want anders hadden wil realiseren dan alleen maar een comfortabel leven. Ik ben nu 40 jaar, ben al enkele jaren bezig aan mijn ontwikkelingsproces, ik denk al veel langer na over de zin van het leven. Het heeft me echter ook jaren gekost om erachter te komen dat ik een andere koers moet varen om mijn droom te realiseren. Ik geef het grif toe, iets nieuws aanvangen of drastisch van koers veranderen brengt een serieuze portie onzekerheid en twijfel met zich mee. Bij momenten word ik nog steeds overmand door gevoelens van angst, pijn en verdriet. Dat hoort ook zo. We blijven allemaal mens. Maar mijn onderliggende toon blijft vertrouwen, geloven in mezelf, er volledig voor gaan.

Ik heb genoeg gemaald en getobd over het verleden, over de pijn die ik geleden heb, over de desillusies die ik opgelopen heb in de loop van mijn leven. Het ging niet altijd van een leien dakje, dat is duidelijk. Maar elke ervaring, hoe pijnlijk ook, is een kans om een groeispurt te beleven. Je moet alleen die gelegenheden aangrijpen met twee handen, ze beleven, ze doorleven en begrijpen en er wat mee aanvangen. Zo simpel is het leven.

Dus wat wordt het ? Blijf je boos, teleurgesteld in de hoop dat de zon morgen weer schijnt voor jou helemaal alleen ? Of ga je voor het geluk, je eigen geluk, door ook de regenachtige dagen erbij te nemen, ervan te genieten en ze te gebruiken om je zonnige dagen nog zonniger te maken ? Ik ga alvast voor dat laatste. Ik kies bewust voor het geluk, elke dag opnieuw.

Succes en geluk zijn een mindset. Er is niet zoiets als toevallig samenlopende omstandigheden. Je komt tegen wat je wil tegenkomen en waar je zelf achterstaat. Deze week ben ik tweemaal op gesprek gegaan. Op beide gesprekken heb ik mezelf heel sterk ingeprent dat ik perfect was voor de job. Het past inderdaad ook wel in mijn kraam van mogelijkheden, gezien de ervaringen die ik in het verleden heb opgebouwd, maar ook de attitude was er. En het was vooral dat dat hen aansprak. Het eerste gesprek was na 10 minuten volgens mij al in kannen en kruiken. Ik zat er gewoon met volle overtuiging te vertellen wat er te vertellen viel. No nonsense, direct, open, geen gezever. Dat beviel hen wel en mij ook. Waarom moeten we woorden vuilmaken aan dingen die niet van belang zijn ? Dat is puur energieverspilling. 

Het tweede gesprek vandaag met de CEO van het bedrijf ging in dezelfde richting. De CEO was te laat, dus ik had de gelegenheid om nog wat vraagjes te stellen voorafgaand aan mijn gesprek met hem. Eigenlijk had hij niet veel nieuws te vertellen toe hij toekwam, maar het bleef toch een zeer boeiend gesprek. Ik zat meteen in de 'groove'. Leuke strategie, vernieuwende aanpak, niet agressief, maar wel customer oriented, geen grootse egotripperij, gewoon een bedrijf met eerlijke objectieven en een zeer open en directe cultuur. Hoe vaak kom je dat nog tegen ? Niet dus.

In elk geval, als ze een contract hadden gehad, hadden ze het laten tekenen. Maar dat was er nog niet, ze gaan eerst nog een voorstel uitwerken. Ik weet sowieso al waar ik me mag aan verwachten, dus dat gaat per definitie geen probleem zijn.

Het is allemaal zo vlotjes gegaan. Ik heb gewoon de hele tijd tegen mezelf gezegd en geloofde het ook werkelijk dat ik echt wel de geschikte persoon was voor de job. Ik was superrustig in het naar binnen gaan, tijdens het gesprek en bij het naar buiten gaan. Zelfs met een drastisch slaaptekort heb ik niet veel moeite moeten doen om hen te overtuigen van mijn zijn en kunnen. De CEO liet verstaan dat hij mijn profiel op LinkedIn al meerdere malen had bekeken... Hij stelde zich echter twee vragen: 1) zou ik kunnen aarden in een klein bedrijf, wetende dat mijn achtergrond zich hoofdzakelijk binnen Belgacom situeert en 2) wat met je kinderen ? Op die laatste vraag ben ik heel duidelijk geweest. Kijk, ik heb drie kinderen, het zijn schatten van zoontjes, een balans moet mogelijk zijn. Als dat een probleem stelt, komt er geen samenwerking. Punt! Ik heb er genoeg van dat ik als moeder van drie zoontjes beschouwd word als een afgeschreven mens. Op relationeel vlak val je buiten de boot omdat je afwijkt van het algemene beeld dat veel mannen hebben over wat ze van hun vriendin verwachten. Op professioneel vlak gebeurt heel vaak hetzelfde. Ik vind dat zo zielig, ongelooflijk. Zowel op professioneel vlak als op persoonlijk vlak zijn mijn kinderen een verrijking voor mijn leven. Als je dat niet ziet, tja, dan kan je maar beter je biezen pakken zou ik zeggen. Dan is een relatie of een samenwerking gewoon niet mogelijk. 

En dat gebeurt hoor, echt wel. Ik heb het al zelf ondervonden, zowel relationeel als professioneel. Leeftijd is ook nog zoiets. Ongelooflijk hoe sommige mensen zich vastpinnen op leeftijd. Ja, ik ben 40 jaar, so what ?! Kijk naar wat er achter die 40 jarige vrouw zit, wat een rijkdom, wat een liefde, wat een persoonlijkheid. Ik mag er best wezen, heb meer pit in mijn lijf dan de gemiddelde 25-35 jarige vrouwen. Maar dan moet je durven kijken voorbij het uiterlijke, hoewel dat er zelfs ook nog mag zijn. Dat is sowieso van ondergeschikt belang wat mij betreft. Als ik naar de schoonheid van een mens kijk, kijk ik naar zijn ziel, naar zijn potentieel, naar zijn ingesteldheid. Ik hou van open geesten, zonder vooringenomenheid (god, daar hebben we het weer...), enthousiaste mensen, met innerlijke gedrevenheid en met de nodige portie ballen om het leven tegemoet te gaan in volle vaart. Daar schort het trouwens nogal eens aan. Maar je kan de mensen niet kwalijk nemen dat ze niet dezelfde evolutieprocessen doormaken als jijzelf. Net als je ook andere mensen niet beoordelen of veroordelen mag over hun leven, wat ze al dan niet bereikt hebben, het is hun leven, hun ontwikkelingsproces. Wie zijn wij om daar een oordeel over te vellen ? Sta er gewoon voor open, leer ervan, geniet ervan, want achter elk levensproces gaat er onnoemelijk veel wijsheid schuil. Iedereen is wijs, zeker als je onze persoonlijke ervaringen gaat beschouwen als een onderdeel van onze wijsheid.

Dus denk twee maal na vooraleer je jezelf gaat bestempelen als voor het ongeluk geboren. We zien ongeluk vaak als iets negatiefs, maar eigenlijk zouden we blij moeten zijn dat we het mogen beleven. Het is een ervaring, hoe dan ook. En ervaringen leiden tot ontwikkeling van innerlijke wijsheid. Hoe meer innerlijke wijsheid je ontwikkelt, hoe makkelijker het leven je zal vergaan op termijn. Maar dan moet je door die pijn kunnen kijken en bewust kiezen voor geluk in plaats van voor ongeluk. Blijf niet malen in het negatieve. Pak je pollepel en roer in de pot van de voorspoed. Gebruik de tegenspoed als extra "specerij" om de voorspoed nog rijker en voller van smaak te maken. En als je dat doet, heb je de juiste mindset in dit leven. Geluk is een mindset. Je creëert het zelf, elke dag opnieuw. Je kan niet meteen alles verklaren in het leven, dat is perfect normaal. We zouden al verlicht moeten zijn als we dat wilden kunnen. Wat heeft het dan ook voor zin om er nog verder bij stil te staan. Ga verder met je leven en sta open voor  nieuwe ervaringen. Met de juiste mindset geraak je waar je moet zijn, altijd. Ik heb het de afgelopen dagen aan mezelf bewezen.

 

Maar net zoals in alles, gaat succes altijd gepaard met wat tegenslag. You win some, you lose some. Wat nog veel belangrijker is in het leven wanneer je verliest is dat je ervan leert. En dat is toepasselijk op alle domeinen van het leven. Je kan dat doortrekken naar vriendschappen, naar liefde, naar carrière, naar alles. Verlies je een vriend(in), dan creëer je daardoor ruimte voor en nieuwe vriendschap. Beslis je op een bepaald ogenblik om uit een relatie te stappen, dan creëert dat ook perspectieven voor de toekomst. It is as simple as that. 

Verliezen gaat echter altijd gepaard met een vorm van pijn, zo zitten we als mens nu eenmaal in mekaar. We zijn emotionele beestjes, dat onderscheidt ons ook van de dieren natuurlijk. Het zou  niet logisch zijn moesten we als robotten gewoon blijven doorgaan op zulke momenten. Maar al gauw maken die traantjes of dat verdriet in het algemeen plaats voor moed en enthousiasme.

Zo zit ik in elk geval in mekaar. Veel mensen begrijpen dat niet. Ze vinden dat ik langer moet rouwen om een verlies van het één of het ander, zij het vriendschap of wat dan ook. Ik heb mezelf voorgenomen van niet te lang blijven stil te staan bij wat ik verlies. Ik leer daaruit, bekijk het positief en ga volop voor de nieuwe openingen die het biedt. Zeuren en zagen heeft nog nooit iemand tot voldoening gebracht. Het is niet door te blijven malen over minder leuke zaken dat je groeit en evolueert, noch op persoonlijk vlak en nog veel minder op professioneel vlak.

We lopen hier heus niet rond op deze wereld om permanent gal te spugen, onze verdrietputjes te ledigen (of te vullen) en mekkeren over dingen die toch niet zullen veranderen, of toch niet meteen. Er bestaat ook nog het vaststaande feit dat niets definitief is. Alles verandert. Iedereen verandert. We komen allemaal op dat punt terecht waar we tot het besef komen dat we misschien toch meer onze ogen moeten openen voor wat er te beleven valt in het hier en nu. Tijd is toch zo relatief. Eigenlijk is tijd helemaal niet van belang. Het is iets dat we zelf hebben gecreëerd als mens om onze houding te verantwoorden. Het zal zijn zoals het hoort te zijn. We leven in de illusie dat we tijd kunnen beheren, maar waarom zouden we daar zelfs energie in steken. Tijd verstrijkt gewoon, continu, elke dag, elke minuut, elke seconde. Ik besluit daaruit dat we beter die seconden, minuten, uren en dagen zinvol invullen, eerder dan te mekkeren over het feit dat de tijd te snel gaat. Als de tijd te snel gaat, betekent het gewoon dat je hem niet degelijk invult of benut. Heel weinig mensen klagen over het feit dat de tijd te traag gaat. 

Zondagavond was dat een beetje het gevoel dat ik had toen we in de auto zaten op weg naar huis van een weekendje seminarie tussen een hele grote bende Nederlanders. Ik wilde snel thuis zijn, had nog zoveel plannen en net daardoor benutte ik die tijd niet zinvol. Ik had het pas later door, toen we al een uur aan het rijden waren. Het eerste uur waren we beiden zeer stil in de wagen, maar we waren ook beiden zeer ongemakkelijk, opgejaagd haast. Daarna veranderde dat gestaag en begonnen de gesprekken opnieuw. Hoewel de conversatie nog zeer beperkt was, dat is niet moeilijk als je moet bekomen van een weekend onder dolenthousiaste mensen die bij momenten toch wel heel erg naast hun schoenen lopen, ze was nuttig en leerrijk.

Ik leer ontzettend veel door met mensen te praten, te luisteren naar hun grieven, daarop in te pikken en er zelf wat mee te doen. We komen niet voor niets net die mensen tegen die ons die bepaalde boodschap meegeven. Dat heb ik ondertussen wel door. Het leven is een mysterieuze mix van spontane gebeurtenissen en ontmoetingen die allemaal betekenis hebben.

Zo dacht ik vanavond aan iemand uit een zeer ver verleden. God, ik weet zelfs niet hoe ik erbij kwam op plotsklaps aan die persoon te denken. Het is jaren geleden dat ik hem nog heb gezien of gehoord. Toen ik vanavond even tot rust kwam buiten in de tuin, overviel die gedachte aan hem me plots. Ik heb me nog de vraag gesteld waarom die persoon nu plots in mijn gedachten terecht kwam. Het was een totale verrassing, eentje waarvan je ondersteboven bent. Wanneer ik een uurtje geleden op mijn LinkedIn aanlogde, zag ik dat hij getracht had zich te connecteren met mij... Is dat toeval ? Dat zou toch wel heel straf zijn. Betekent dat iets of niets ? Ik lig daar vandaag zeker niet wakker van. 

Bestaat intuïte dan toch ? JAAAAA! Intuïtie bestaat. Dat is me dit weekend ook heel duidelijk geworden. Erger nog! Ik weet heel zeker dat mijn intuïtie op volle toeren werkt vandaag. Dit weekend had ik een zeer sterk gevoel over iets dat me nauw aan het hart ligt vandaag. Gisteren heeft dat wat ik dacht dat ging gebeuren, zich ook werkelijk gemanifesteerd. De vraag die ik me daarbij stel is dan wel of ik het zelf in de hand geholpen heb door er zo sterk in te geloven of was het zich al aan het manifesteren toen ik dat gevoel kreeg ? Ik zal het nooit weten natuurlijk. Zo werkt intuïtie nu eenmaal. En ja, ik heb traantjes gelaten, dat spreekt voor zich. Ik heb gevloekt vandaag, ik ben boos geweest, teleurgesteld, maar ook nu weer haal ik daar mijn eigen wijsheid uit.

Focus is een punt waaraan ik vandaag de dag hard moet werken. Ik verlies me vaak in dingen die eigenlijk niet van belang zijn. Totdat ik dan een spiegel van formaat voor mijn neus gedrukt krijg en dan kan ik er niet meer naast kijken. Ik heb het al zo vaak gezegd. Het universum heeft onmetelijk veel geduld, maar als het beseft dat er niet voldoende actie ondernomen wordt in de juiste richting, dan zorgt het wel voor dat je bijdraait. En dat is ook weer vandaag gebeurt. Waarom zou ik me vandaag concentreren op iets dat ik eigenlijk helemaal niet wil ? Nog niet tenminste. De les die ik daaruit getrokken heb vandaag is inderdaad dat mijn focus (alweer) niet juist gericht was. Dus verander ik dat even en start opnieuw. Waarom zouden we het toch ingewikkelder maken dan het is ? In het leven gaat het over keuzes maken. Ik maak ze bewust, probeer dat toch, en hoewel dat niet altijd lukt, slaag ik er wel in om zeer snel om te schakelen. Knal je tegen een muur, dan ga je ook niet verder vooruit rijden. Als je auto dan nog functioneert, zet je hem eerst in achteruit vooraleer je weer vaart neemt en de koers verandert. 

Vandaag is net als elke dag een goede dag om een koerswending aan te gaan. En dus doe ik dat, met alle consequenties vandien. Die horen er gewoon bij. Vooruit met die geit. Stilstaan mag even, niet te lang, zeker niet wanneer het je belet van te doen wat je hoort te doen. Bij deze heb ik mezelf voorgenomen om volle vaart te werken aan die ene doelstelling, mijn leven herdefiniëren en zodanig invullen dat het een succes wordt. De rest volgt dan vanzelf wel. Eens je begint met vooruitgang te boeken op één domein, manifesteert zich dat sowieso op andere domeinen ook.

En dus is een geluk bij ongeluk dat mijn intuïtie zich inderdaad heeft gemanifesteerd vandaag. We zien verder wel wat het me brengt. Stap voor stap.

Maar waarom zouden we dat niet uitspreken als het zo is ? Woorden zijn vaak zoveel krachtiger dan wat dan ook in deze wereld. En als het dan vanuit het hart komt, dan klinkt het nog zoveel mooier.

In mijn huwelijk heb ik dat geen twee keer uitgesproken, wat zeg ik, niet één keer denk ik zelfs. Ik kan het me niet herinneren. Wat absoluut niet betekent dat het niet zo was, integendeel. Ik heb altijd van Philippe gehouden en als ik me goed herinner waren er in het begin zelf vlindertjes bij. Die maakten al gauw plaats voor een diepgeworteld gevoel dat het wel goed zat. Ik heb altijd geweten dat we mekaar voor een bepaalde reden zijn tegengekomen. Dat is nu ook wel duidelijk geworden waarom precies. Kijk wie ik ben vandaag en welke evolutie ik de afgelopen jaren heb doorgemaakt en je weet genoeg. Dat is natuurlijk niet alleen dankzij hem, ik heb zelf nog veel meer bijgedragen. Maar had ik Philippe niet ontmoet, dan was ik vandaag ongetwijfeld iemand anders geweest.

En zo gaat dat in het leven. Je komt mensen tegen op je pad die soms nog sneller verdwijnen dan dat ze gekomen zijn. Maar soms blijven ze. Philippe bleef in mijn leven gedurende 11 jaar ongeveer. Het was geen makkelijk huwelijk, zeker niet. Maar ik ben zo ontzettend dankbaar dat ik hem in mijn leven gehad heb. Vandaag is het ook duidelijk dat hij er niet meer in thuishoort, toch niet als partner. Die fase ben ik echt wel voorbij.

Ik heb veel geleerd, vooral dan wat ik nu helemaal anders zal doen. Ik zeg met opzet zal, want zou is te vrijblijvend. Ik ben ervan overtuigd dat ik de kans zal krijgen om het helemaal anders te doen met een toekomstige partner. Dat is geen verlangen, dat is een feit. Ik droom daar niet van, ik maak me ook geen illusies, ik weet het gewoon.

Ann Christy heeft een liedje Bla Bla Bla gezongen. Niet alleen heeft ze een prachtige stem, maar het liedje gaat door merg en been bij mij. Velen vinden er maar niets aan, veel te melodramatisch, maar voor mij heeft het wel betekenis. Of betekenis gehad in elk geval. Ik vind gewoon ontzettend mooi hoe ze zegt Et moi vraiment je t'aime. In het Frans klinkt dat altijd veel mooier dan in het Nederlands. Het Italiaans klinkt ook heel mooi met Ti amo, kort maar krachtig.

Het maakt eigenlijk al niet uit in welke taal je het uitspreekt, zeg het gewoon. Ik zeg dat zo vaak tegen mijn kinderen tegenwoordig, dat ons Stanneke soms spontaan naar me toe komt en zegt: mama, ik hou van jou. God, uit een kindermond klinkt dat nog veel krachtiger natuurlijk. Hij is jong, maar weet verdomd goed wat hij zegt. Er is geen grotere verdienste dan dat als ouder.

Woorden zijn zo krachtig soms, vooral als ze oprecht zijn.

Ik heb ooit nog tegen één iemand gezegd, recht in de ogen kijkende, ik hou van je. Die man was helemaal van zijn melk. Maar het was oprecht, kwam recht uit het hart en was oh zo gemeend. Die periode is voorbij, wat vliegt de tijd soms. We nemen te weinig tijd om te houden van anderen heb ik het gevoel. We hebben zoveel andere prioriteiten dat we meestal naast de mooie dingen des levens kijken. Het is een feit, we leven in een maatschappij die ons niet veel tijd en ruimte biedt om ons op gevoelsmatig vlak ten volle te ontwikkelen. Maar mensen toch, probeer alsjeblieft even stil te staan met de mensen en de dingen die je omringen. Je haalt er zoveel wijsheid en liefde uit.

Wat ik in elk geval anders zal doen in de toekomst is meer genieten van de momenten die we samen beleven als koppel. Ook al zijn het maar 5 luttele minuten, ik zal ze ten volle benutten. Niet kwantiteit maar kwaliteit. En ja, de dag dat ik de kans krijg om mijn gevoelens te uiten ten opzichte van mijn partner, zal ik daar zeker gebruik van maken. Niet altijd met woorden natuurlijk, dat gaat al gauw minder echt en oprecht klinken als je om de 5 voet zegt dat je van elkaar houdt. Er zijn voldoende andere manieren om die gevoelens van verbinding te uiten. Want dat is het uiteindelijk, een zeer diepe verbinding die je voelt met iemand. Dat kan ten opzichte van gewone vrienden ook natuurlijk, zeker als je zeer diepgaande gesprekken aangaat met hen. Maar de liefdesrelatie gaat toch nog wat dieper als je het mij vraagt. 

Met je partner beleef je een gevoel van eenheid die blijvend is. Met je vrienden is dat altijd tijdelijk. Bovendien komt daar niets fysiek bij kijken natuurlijk. Het concept friends with benefits is niet aan mij besteed. Ik kan mijn lichaam niet geven aan iemand die voor het hele pakketje wil gaan. 

Houden van is een keuze maken. Keuzes maken we elke dag, waaarom is het dan zo moeilijk om te kiezen voor je partner. Er staan vaak zoveel struikelblokken in de weg, dat het haast onmogelijk wordt om die diepe vorm van houden van te ervaren met elkaar. Die struikelblokken zijn er ook alleen maar om je bewuste keuzes te laten maken. En kiezen voor iemand doe je echt wel bewust. Ik toch. Ik laat me niet meer leiden door verliefdheid of andere oppervlakkigheden. Voor mij moet absoluut die verbinding centraal staan want het is die verbinding die ervoor zorgt dat de relatie staande blijft. Als je verbinding sterk genoeg is kan je ook elke vorm van communicatie met elkaar aangaan. Het klinkt ongetwijfeld allemaal wat dromerig, maar neem van me aan dat het absoluut een stevig doordacht, doorleefde en gewortelde visie is die ik hier neerschrijf.

Je kan je leven lang van iemand houden zonder dat die persoon in kwestie zich daar van bewust is. De vraag die zich dan stelt is of je het niet beter zou uiten. Maar is dat echt nodig ? Zijn woorden op zulke momenten niet overbodig ? Als je mekaar goed aanvoelt en er is die diepe verbinding, die trouwens niet op twee dagen tot stand komt, waarom is het dan nog nodig om die uitspraak te doen. Het kan ook afschrikken natuurlijk.

Ik ben er nog niet helemaal uit wat ik in dit geval zou doen. Ik weet alleen dat wanneer ik opnieuw een relatie aanga, dat deze zal gevuld zijn met liefde, warmte, genegenheid, respect en vooral ook genieten. Respect is ontzettend belangrijk in een relatie. Maar daar is nooit tekort aan als je elkaar kent en begrijpt. En elkaar kennen en begrijpen komt tot stand door communicatie, veel communicatie, op zoveel verschillende manieren.

Vertrouwen, overgave, spontaniteit, jezelf zijn, het zijn allemaal factoren die bijdragen tot het welslagen van een relatie die gebaseerd is op een diepe vorm van houden van. Et donc, moi, oui vraiment, je t'aime.

Mijn eigen visie durf ik niet te benoemen, daar bestaat ongetwijfeld geen bijvoeglijk naamwoord voor. Die visie is door de jaren heen ook drastisch veranderd. Ik geloof niet meer in huisje, tuintje, kinderen als ideale setting om een goede relatie te hebben. Het mag erbij zijn, maar dat is zeker geen absolute noodzaak. Ik heb een huisje, een tuintje en drie kinderen en geen relatie. Toch ben ik gelukkig. Ook is het volgens mij niet meer voldoende dat je stapelverliefd bent op elkaar, ook niet in het begin. Hoeveel relaties stranden niet nadat die initiële verliefdheid verdwijnt ? En verdwijnen doet dat sowieso. We leven in het begin altijd op een roze wolk als we verliefd zijn, ik vroeger toch, zeker als puber. In een ietwat volwassener versie van mezelf werd die verliefdheid veelal ingevuld door een directe vorm van houden van. De vlindertjes waren weg, die heb ik sinds jaar en dag niet meer gevoeld. Ik betwijfel het dat die ooit nog terugkomen. Liever niet eigenlijk, want dan ben je buiten jezelf als je dolverliefd bent. Je gaat je letterlijk gedragen als een puber en vaak doen we ons zelfs anders voor dan we werkelijk zijn. We willen altijd ons beste beentje voorzetten dan. Dat is één van mijn domste afwijkingen, als ik ze zo mag noemen, want ik doe dat sowieso altijd, ook als ik niet verliefd ben. Ik heb nogal de neiging om de perfectie na te streven, hoewel ook dat in de loop der jaren serieus is afgenomen. Maar goed ook.

Nu, mijn visie over een relatie is ongetwijfeld voor menige mensen zeer onorthodox of totaal 'waka waka'. Ik heb het al vaak gezegd, meestal in volle overtuiging dan ook nog, dat je niet noodzakelijk 24 uur per dag samen moet doorbrengen om elkaar graag te zien. Integendeel zelfs, want dat werkt heel verstikkend als je dat doet. En op termijn vlakt de hele passie af in de relatie. Voor mij is die passie, lees innerlijk vuur, zo belangrijk geworden dat ik absoluut niet wil varen op een vlak watertje. Er moet stabiliteit zijn in een relatie, zolang ze maar ondersteund wordt ons innerlijk vuur. In een relatie is het vooral van belang dat je er volledig voor gaat. Wederom betekent dat niet dat je moet opofferen, dingen moet laten vallen, per se elk weekend of elke avond moet samen doorbrengen. Het betekent gewoon dat wanneer je wel samenbent, van dat samenzijn moet genieten, met volle overgave. Die overgave is trouwens van belang in alles wat we doen, maar ze wordt nog meer op de voorgrond gezet in het kader van een relatie, zeker voor mij.

Een relatie kan perfect wanneer je elkaar 'slechts' een paar uurtjes per week ziet. Je hoort zo vaak mensen zeggen dat ze toch zoveel moeten laten vallen om hun relatie in stand te houden. Wat me daar vooral aan stoort is het feit dat ze het gevoel hebben dat ze moeten opofferen en dat veelal niet uit vrije wil doen. Wat creëer je dan ? Een verlangen naar iets dat buiten de relatie staat, vrijheid of wat dan ook. 

Ik vind het echter ontzettend belangrijk dat je je vrij voelt in je relatie zelf. We zijn allemaal op de wereld gekomen als individu. Jaren aan een stuk ontwikkelen we als individu, waarom zouden we dat individu of stukken ervan dan opgeven om onze partner gelukkig te maken ? In een relatie moet je gelukkig zijn, je partner heeft niet de verantwoordelijkheid jou gelukkig te maken. Je kiest daar zelf voor.

De relatie moet voor mij een verdere ontwikkeling zijn van mijn eigen zijn, een extraatje, zeg maar. Net als ons eigen zijn hier op aarde, ontstaat een relatie alleen met het doel je verder te laten ontwikkelen. Waarom zou je dat dan niet doen ? Maar als je al deels niet jezelf kan zijn binnen de relatie, hoe kan je dan jezelf verder ontwikkelen. Dan blijft er toch altijd die honger naar vrijheid, naar je eigen zijn. 

Als we nu al eens allemaal zouden beginnen met gewoon ten volle te genieten van de momenten die we als individu in de relatie beleven en ze zien als een verrijking op ons beperkte individuele zijn, dan zouden er een heel pak minder relaties stuklopen na jaren van heel vaak onverklaarbaar ongenoegen.

Ik weet niet of ik mezelf duidelijk genoeg uitdruk in dit kader, maar mijn visie is voor mezelf heel duidelijk. Ook al offer je wat op, je mag niet het gevoel hebben dat je dat werkelijk doet. Als je het gevoel krijgt dat je opoffert of persoonlijk terugschroeft, dan beperk je jezelf. Wil dat zeggen dat je alles apart moet doen ? Neen, natuurlijk niet. Je moet niet beiden altijd met vrienden apart op vakantie gaan bijvoorbeeld. Maar als je als individu het gevoel hebt dat je die vakantie nodig hebt alleen of met vrienden, moet dat kunnen. Dat heet aanvaarden en respecteren. Daar schuilt natuurlijk een heel groot gevaar achter. Het kan zijn dat je na verloop van tijd niets meer samen doet, dat is ook niet de bedoeling. De relatie moet natuurlijk voldoende fundament hebben om te kunnen blijven bestaan. Relatie betekent een vorm van verbinding met iemand. We gaan dagelijks nieuwe relaties aan, kort of lang, diepgaand of oppervlakkig. Het grote verschil met een liefdesrelatie ligt hem natuurlijk in de overgave waarmee je naar je partner kijkt.

Houden van is daarin cruciaal. Heel vaak ontstaan relaties gebaseerd op pure verliefdheid. Op één of andere manier slaag ik er niet meer in om verliefd te zijn zonder te houden van. Dat klinkt waanzinnig gek, maar eigenlijk is het de logica zelve. Als je alleen maar verliefd bent, bent je eigenlijk in een tijdelijke fase van waanzin. We verliezen onszelf een beetje, zien alleen maar die mooie roze wolk, dromen alleen maar van de leuke dingen. Maar wees nu zelf eens realist, we worden van die dromen altijd wakker met een flinke kater. Na 10 jaar besef je dan plots dat je je partner helemaal niet kent, je hebt hem of haar altijd gezien zoals je dat zelf wilde. We willen toch allemaal zo graag die vervelende kleine dingetjes veranderen aan onze metgezel, of niet ? Neen, verdorie, je kan je partner niet veranderen. Het enige dat je kan veranderen is jezelf en hoe jij staat tegenover je partner. We gaan allemaal door verschillende fases van ontwikkeling in ons leven, als koppel ga je ook door verschillende fases. Sommige individuen hebben echt nog een hele weg af te leggen en doen dat in de loop der jaren ook. Het spreekt voor zich dat je als partner daar het grootste respect voor moet hebben. Misschien kom je wel tot de conclusie dat je niet kan blijven functioneren in de relatie als je partner een hele ontwikkelingsweg heeft afgelegd. Misschien is het wel omgekeerd en kan je partner jouw ontwikkeling als individu niet volgen en heeft dat als resultaat dat de relatie eindigt. Feit is dat wanneer je elkaar tracht te steunen in die individuele ontwikkeling, dat je relatie daar alleen maar sterker en rijker van wordt. Het zou zo fijn zijn moesten we als partners altijd net op hetzelfde moment dezelfde ontwikkelingsweg afleggen. Helaas komt dat zelden voor natuurlijk. Maar dat maakt het ook zo interessant om in de relatie te staan en er volle vaart voor te gaan. Je kan ongelooflijk van elkaar leren als je mekaar de vrijheid laat te ontwikkelen als individu en die individuele rijkdom men wijsheid mee te nemen in de relatie. 

De sleutel tot succes op dat vlak is communicatie. Het ligt voor ontzettend veel mensen gevoelig om open en direct te praten over wat er in hen omgaat. Dat is niet alleen op relationeel vlak zo, dat is algemeen geweten op alle vlakken. We weten het zelf ook niet altijd natuurlijk. We begrijpen niet altijd wat er gaande is met onszelf. Wat gebeurt er dan, we kroppen dat op en hopen dat het daarmee weggaat. Vaak ebt dat onbehaaglijk gevoel dan ook weg, maar nog vaker komt het terug in kwadraat. Op dat moment komt een levensgezel eigenlijk goed van pas. Dat klinkt idioot, maar het is wel zo. Wat je in je eentje niet kan verklaren, kan je misschien samen wel benoemen en verklaren. Geef jezelf de kans om te ontdekken wat er gebeurt, duw het niet weg, maar grijp het met twee handen vast en bekijk als een kans op ontwikkeling. Want dat is het ook. Als je in je bedrijf een probleem moet oplossen, ga je brainstormen. Doe dat met je partner ook. Praat gewoon open en bloot met elkaar. Creëer die openheid en respecteer mekaar in de woorden die uitgesproken worden, ook al zijn ze confronterend. Dat is vaak ook de reden waarom we niet praten natuurlijk. We zwijgen en aanvaarden omdat we denken dat we onze wederhelft daarmee pijn doen. En ja, heel vaak zijn die gesprekken niet zo aangenaam om te voeren. We slagen er als mens niet altijd in om de juiste woorden te gebruiken, waardoor de ander in zijn ego geraakt wordt. En omgekeerd zeker ook. Als we dan al onze moed bijeenrapen om toch dat gesprek aan te gaan, kan het goed zijn dat onze partner niet de juiste woorden uitspreekt waardoor je als initiator van het gesprek al gauw jezelf de vraag stelt of je er wel goed hebt aan gedaan om effectief die confrontatie aan te gaan.

Voor mij is het simpel. Het gesprek niet aangaan is geen optie, zeker niet als je voelt dat het wel degelijk van belang is. Is dat altijd makkelijk ? Neen zeer zeker niet, daar is mijn huwelijk op gestrand. We hebben van elkaar gewoon altijd maar aanvaard dat het zo was zonder erover te praten. In 10 jaar huwelijk hebben we enkel de laatste maanden ruzie gemaakt en dat was toen het kalf al lang verzopen was. Het hoeft geen betoog, dan is het te laat. 

Eigenlijk komt het erop neer dat je langs beide kanten moet trachten voorbij die confrontatie te kijken. Confrontatie roept weerstand op, we gaan ons verdedigen. Maar dat hoeft helemaal niet. Want als je als partner praat met je metgezel, zeg je in eerste instantie wat jij voelt en hoe jij de dingen ervaart. Wat wij voelen is onze eigen verantwoordelijkheid. Je kan niet verlangen van je partner dat hij of zij je gevoelens gaan veranderen, dat kunnen ze niet. Wij zijn in de mogelijkheid om onze gevoelens te plaatsen en naargelang te reageren. Het gaat niet over wat je partner doet of niet doet. Het gaat erover hoe jij je daarbij voelt. Vanaf het moment dat je die vorm van liefdevolle communicatie gebruikt, gaat de confrontatie naar je partner toe al heel wat minder zwaar zijn. De schuldvraag is nietig en onbestaande als je liefdevol met elkaar praat. Liefdevolle communicatie is niet hetzelfde als rond de pot draaien hè. Als je rond de pot draait, omzeil je de confrontatie en dus ook elke vorm van vooruitgang, niet alleen bij jezelf maar ook bij je partner. In  een relatie groei je alletwee als je de confrontatie aangaat. Dus als je dat niet doet, ontzeg je eigenlijk jezelf en je partner elke vorm van ontwikkeling. Dat is nu net niet de bedoeling van de relatie. Hoe kan je in godsnaam elkander begrijpen als je niet praat over wat er met je gebeurt ? 

Communicatie bestaat in ontelbare vormen. Woorden zijn niet altijd nodig om jezelf uit te drukken, zeker niet in de positieve zin. Blijk geven van respect kan plaatsvinden door een alleszeggende knipoog in de richting van je geliefde. Tonen dat je van elkaar houdt betekent niet dat je het altijd moet uitspreken. Kijk eens in mekaars ogen als je op zekere afstand staat van je geliefde. Streel eens zachtjes door de haren van je partner of leg je hand even op zijn of haar lichaam. Als je 's morgens naar het werk vertrekt, geef dan eens een kusje voor je de deur buitengaat. Blijf na het avondeten eens langer aan tafel zitten of ruim even samen de tafel af. Doe samen de vaat. Als je vrouw/vriendin achter de strijkplank staat, geef haar dan eens een tikje op haar bips. Of doe iets met wat meer passie, draai ze om en pak ze gewoon stevig vast wanneer je daar zin in hebt.

Een knuffel zegt zoveel meer dan woorden bij momenten. 

Aandacht voor elkaar. Quality time, het is een hype van hier tot in Dubai. Maar die 5 minuten kwaliteit (kwali-tijd) betekenen veel meer dan een hele dag samen doorbrengen op een manier die nietszeggend is. Breng je 5 minuten kwalitatief door met elkaar, dan zorgt dat voor verbinding. Breng je een hele dag door met elkaar zonder aandacht voor elkaar en zonder overgave, dan leidt dat alleen maar tot ergernis op termijn. Overgave. Het is zo mooi als je erin slaagt jezelf volledig te geven (niet verliezen!) in je relatie. Je kiest ervoor om er te staan, met overgave, in volle kwaliteit en alertheid. Wat is er nu nog mooier ?

Spontaniteit. Wees in godsnaam toch gewoon jezelf. Je moet niets, je kiest er zelf voor of helemaal niet. Zo simpel is het.

Is dit nu een definitie van relatie ? Neen, maar wel een stevige poging tot. Uiteindelijk beslissen we allemaal zelf hoe we de relatie invullen. Er is maar één ding belangrijk voor iedereen als je het mij vraagt. Laat niet de relatie definiëren wie jij bent. Definieer wel voor jezelf wie jij bent in de relatie.

Ik kan ongelooflijk wijze gesprekken met hem voeren. Het is soms net alsof ik met een volwassen man aan het praten ben, maar dan in aangepaste taal. Alhoewel... zo aangepast is het dan ook weer niet. Ik druk mezelf altijd redelijk simpel uit, denk ik dan toch, en hij verstaat dat allemaal.

Er is een tijd geweest dat wij mekaar helemaal niet begrepen, net als bij zijn vader zaten we op een geheel ander golflengte. Vandaag is dat wel anders. Wat is er dan zo veranderd ? Hij weet nog altijd heel goed mijn knoppen staan, kan nog steeds het bloed onder mijn nagels uitkrabben als hij dat wil, maar om één of andere reden, slaag ik er vandaag in om veel rustiger te blijven. Ik besef vandaag veel meer dat hij niet meer zo maar een snotter van 9 jaar is, hij is een heel wijs kind met een ongelooflijke intuïtie. De eerstgeborene in rij, moeilijke zwangerschap, zware eerste drie jaar eigenlijk. Hij was een zeer slechte slaper, nu nog trouwens. Maar daar waar ik vroeger zijn driftbuien zag als een aanval op mijn zijn, zie ik ze nu als een signaal. Niet alleen een signaal van hem aan mij, maar ook aan hemzelf. Hij ligt ongelooflijk in de knoop vandaag door onze scheiding. Hij heeft het er moeilijk mee. Bij momenten wordt hij heel stil en trekt hij zich volledig terug. Het is dan niet altijd even makkelijk om te achterhalen wat er precies aan de hand is en veelal wil hij daar niets over kwijt. Maar stilaan komt er opening, hij voelt zich veilig bij mij, weet dat hij me kan vertrouwen, dat hij me mag vertellen wat er in hem omgaat. Ik herken mezelf heel erg in hem, als kind bedoel ik dan. Ik trok me ook altijd terug als ik in de knoop lag met mezelf, met wat er gebeurde in mijn omgeving. Wat er vandaag met ons gebeurt is echt wonderbaarlijk. Hij ervaart het misschien zo nog niet, dat komt nog wel, hij is nog jong. Ik herken heel erg de relatie met mijn eigen moeder in wat we vandaag aan het bewerkstelligen zijn in onze relatie. En dat is best wel beangstigend, want ik had geen makkelijke jeugd. Ik ben opgegroeid in een zeer liefdevolle omgeving, ons mama was een prachtige en ontzettend liefdevolle vrouw. Ze had echt een hart van goud, dat beseffen we nu allemaal maar al te goed.

En net als bij ons mama, is de afstand die er om de week tussen ons ligt, een voertuig dat onze relatie alleen maar versterkt. We begrijpen eindelijk wat we aan mekaar hebben. Dat wordt natuurlijk door hem niet zo letterlijk uitgesproken, maar ik voel het in alles wat hij doet. Het grote verschil is dat ons mama zich nooit kwetsbaar heeft opgesteld ten opzichte van haar kinderen, ze moest sterk zijn, ten alle tijden. En dat vond ik bij momenten zo frustrerend dat ik er haast boos van werd. En dus pak ik dat anders aan ten opzichte van mijn kinderen in het algemeen, maar vooral ook ten opzichte van Robbe. Hij mag weten dat ik het bij momenten ontzettend moeilijk heb en dat zijn driftbuien op zulke momenten niet helpen, integendeel. Het is altijd ontzettend mooi wat er dan gebeurt. Zodra ik me kwetsbaar opstel en dus gewoon laat zien dat ik ook maar een mens ben, een zeer gevoelig mens trouwens, dan opent hij zich ook.

Zo begon hij gisteren opnieuw over zijn konijntjes die inmiddels het leven gelaten hebben. Hij mist ze bij momenten nog heel hard, het waren zijn vriendjes. Hij hield echt van die beestjes. Als hij aan zijn konijntjes denkt, wordt hij heel stil en verdrietig. Dat doet pijn om je zoontje zo te zien. Dus besloot ik gisteren om een woordje uitleg te geven over vrienden en vreemde passages in het leven. Mensen komen en gaan, bij de dieren is dat niet anders. Je komt vaak mensen tegen die je maar heel kort zult kennen, maar die zulk een indruk nalaten dat je ze bij wijze van spreken voor de rest van het leven met je meedraagt in je hart en in je ziel.

Ik verteld hem dat die konijntjes ook die betekenis konden hebben in zijn leven. Ze zijn er niet meer, maar hij heeft ze zo graag gezien dat hij ze in zijn hart moet opnemen zodat ze voor de rest van zijn leven bij hem zullen zijn. Het is ongelooflijk wat je aan Robbe kan vertellen en hoe snel hij alles begrijpt. Hij had geen seconde nodig om te begrijpen wat ik bedoelde.

In het algemeen laten we ons zo erg leiden door het verlies dat we lijden dat we niet meer zien wat voor moois we kunnen meedragen in ons hart en in onze ziel door dat verlies. Het is perfect logisch dat we als mens lijden onder een groot verlies. Of dat nu een konijntje is of een moeder, iedereen ervaart een verlies op zijn eigen manier. Er is maar één gezamelijke noemer en dat is de pijn die ermee gepaard gaat. Maar het is nu net die pijn die ons iets wil leren, iets wil bijbrengen. Zeker als je erin slaagt om voorbij die pijn te kijken, zie je pas echt welke leerrijke stof dat lijden met zich meebrengt. Wij hebben het er als volwassene al ontzettend moeilijk mee om dat te zien. Kan je je voorstellen wat een jongen van 9 jaar beleeft als hij zijn lievelingsdiertjes moet afgeven ? 

Maar elk einde is een nieuw begin en dat vertelde ik hem dan ook. Elk verlies maakt plaats voor een nieuwe invulling in je leven. Als mama van 3 kindjes kan ik maar één boodschap meegeven aan alle ouders in deze wereld. Onderschat niet het lijden van je kind. Het lijkt misschien futiel en zinloos waarover ze mopperen, maar er zit heel vaak een diepere betekenis achter. En het is dan niet door te zeggen dat ze maar moeten stoppen met huilen of zeuren dat ze dat verlies een plaatsje kunnen geven. Je moet je kinderen de kans geven om hun gevoelens te uiten, over wat dan ook. Het zijn per slot van rekening kinderen.

Overal waar ik kom met mijn zoontjes krijg ik te horen wat een voorbeeldige kinderen ik heb. Dat is ongelooflijk fijn om te horen, want dat betekent ergens ook dat ik het zeker niet slecht doe als moeder. Maar wat vooral mijn sterkte is als moeder volgens mij, is dat ik ze laat zijn wie ze zijn. Wat niet wil zeggen dat ze altijd moeten mopperen en zeuren over futiliteiten want dan grijp ik ook in. In het algemeen geef ik ze twee opties. Zeker als het gaat over iets dat per definitie niet zal veranderen, geef ik ze de boodschap mee dat ze altijd een keuze hebben. Ze aanvaarden of hangen bij wijze van spreken de etterbak uit (zoals ook zoveel volwassenen dat kunnen). Maar soms moet je ook even stilstaan bij de emotie die ze beleven. Kinderen kunnen niet alles een plaatsje geven, dat kunnen wij als volwassenen nog niet eens, laat staan dat zij dat doen uit zichzelf. En dan hebben ze een beetje begeleiding nodig. Maar steeds komt het dan neer op hun eigen keuze. Ze aanvaarden een vaststaand feit, proberen er het mooie van in te zien en gaan voort of blijven hangen in de pijn, de rebellie, de drifbuien. Ik slaag er de laatste tijd vrij goed in om voor Robbe een rol van begeleiding te vervullen. Ongetwijfeld heeft dat ook te maken met de innerlijke rust die ikzelf vandaag ervaar en die ik een paar maanden geleden helemaal was kwijtgespeeld. 

We zijn samen op goede weg. Dat geeft een goed gevoel. Er zullen nog veel driftbuien komen, dat weet ik. Hij heeft het altijd al moeilijk gehad om in de balans te blijven, om wat meer gecentered te zijn, maar dat heeft ook zijn mooie kanten. Ik weet als moeder altijd waar ik sta met hem. Hij is een perfecte spiegel voor mij. Wat kan je nu nog meer verlangen van je eigen kind ?

Het hoeft geen betoog, ik ervaar datzelfde gevoel heel hard vandaag. Je geeft alles wat je kan geven, doet alles wat je hoort te doen, tracht naar de norm te leven en toch is het niet goed.

De vraag die ik me daarbij stel is dan, zal het ooit genoeg zijn ? En het antwoord daarop is heel simpel. Neen. Neen, het zal nooit genoeg zijn, zolang je naar andermans normen tracht te leven. Dus wat doe je dan ? Ik heb vandaag heel sterk de neiging om 'Fuck you' te zeggen. De pot op met andermans normen. Ik wil leven naar mijn eigen normen. Dat zijn dan ook de enige normen waaraan ik kan voldoen. Dat is me de afgelopen weken/maanden wel duidelijk geworden.

Maar waarom is het dan zo moeilijk ? Ik ben van nature redelijk rebels, heb een sterke eigen visie, ben zeer vastberaden en toch raakt het me ontzettend hard als ik niet gewaardeerd word in wie ik ben, in waar ik voor sta en in wat ik doe.

Ik heb maandenlang moeten horen dat ik een slechte moeder was, dat ik mijn kinderen verwaarloosde, dat ik mijn huwelijk om zeep geholpen heb, dat ik geen voet verzette in het huis, slechte huisvrouw was, ... Professioneel werd ik als chaotisch bestempeld, onbetrouwbaar, een kip zonder kop, een stresskip, ... En dat terwijl ik op alle vlakken mijn beste beentje heb voorgezet en de resultaten er wel degelijk waren. Maar ik maak te veel lawaai, sla te hard met de lades van de printer als het papier geblokkeerd zit, loop ongestructureerd rond, ... 

Het zet me allemaal aan tot nadenken, maar het zet me nog veel meer aan tot beslissingen nemen. Ik heb mijn hele leven lang al het gevoel dat ik een buitenbeentje ben, thuis was dat zo, in mijn hele professionele carrière was dat zo en vandaag wordt dat zeker en vast ook bevestigd. Maar is dat dan zo slecht, een buitenbeentje zijn ? Ik ben gewoon anders dan de anderen, dat maakt me nu net uniek in deze wereld. Waarom moet ik me daar slecht over voelen ? Dat hoeft helemaal niet.

Mijn ex gaat altijd het gevoel hebben dat ik het huwelijk om zeep geholpen heb, liefst nog in mijn eentje. Ah ja, ik ben vreemdgegaan, wat wil je ? Maar waarom is het zover gekomen, daar wordt niet over nagedacht. Natuurlijk niet, want dat zou betekenen dat hij zijn eigen rol moet erkennen in het mislopen van ons huwelijk. En dat is te confronterend. Hij gaat mij altijd als slechte moeder bestempelen. Dat is de evidentie zelve, want daardoor praat hij zichzelf goed. Hij doet zo hard zijn best om de perfecte vader te zijn vandaag, dat hij vergeet dat hij er lang genoeg niet geweest is voor de kinderen. Maar dat speelt vandaag niet meer mee. We leven in het nu, dat klopt, maar je moet echt niet selectief stukken uit het verleden gaan negeren om jezelf goed te voelen in het nu. Het is door het verleden dat we vandaag zijn wie we zijn. Ik heb me mijn verleden helemaal eigen gemaakt, ik heb het helemaal in me opgenomen want het is door mijn ervaringen van toen dat ik geworden ben wie ik ben vandaag.

Op het werk kreeg ik op een bepaald moment te horen dat men de indruk had dat ik mijn eigen fouten niet wilde inzien en erkennen. Dat vond ik wel heel ontoepasselijk, want ik doe niet anders mezelf in vraag stellen. Zowel professioneel als persoonlijk trouwens. En ja, af en toe kom je tot de conclusie dat je inderdaad de dingen anders had moeten aanpakken. Dan geef je dat toch gewoon grif toe.

Maar toen vorige week mijn bazin me vroeg waar ik dacht dat het misgelopen was, kon ik daar met de beste wil van de wereld geen pasklaar antwoord op geven. Ik heb fouten gemaakt, dat is duidelijk. Ik heb te weinig gecommuniceerd, dat is ook duidelijk. Maar ik heb mezelf altijd voor de volle 100% gegeven zodat uiteindelijk de resultaten er ook waren. Waar is het dan misgelopen ? You tell me, but she didn't. In het begin waren ze vol lof over me. Ik was snel ingewerkt, werkte heel hard, leverde goed werk, was openminded, enz... Volgens mij ben ik niet veranderd. Het is inderdaad zo dat ik op een bepaald ogenblik totaal overstelpt werd met werk en dat het me boven het hoofd steeg. Toen liep ik misschien als een stresskip rond op kantoor, dat kan. Ik heb toen ook uitgesproken dat het heel veel werk was en dat ik mijn hoofd maar net boven water kon houden. Als je hulp nodig hebt, vraag je het maar, zeiden ze toen. Maar op het moment dat ik zei dat ik af en toe aan mijn collega eens vroeg om me wat bij te staan met de praktische zaken, werd er duidelijk gezegd dat zij wel andere dingen te doen had. Aan wie had ik het dan moeten vragen ? 

Ik word er kotsmisselijk van als ik bedenk dat er bij hoog en bij laag beweerd wordt dat er een open communicatie heerst op kantoor. Er heerst ongetwijfeld open communicatie tussen de collega's die mekaar buiten het werk ook zien en regelmatig zien en horen, maar niet ten opzichte van mij. Laat ons daar toch wel even duidelijk over zijn. Mijn oren suizen de hele dag, er wordt constant geroddeld en achter mijn rug besproken. Zie ik er goed uit, dan is het niet goed. Zie ik er gespannen uit, dan is het nog minder goed. Lach ik, dan profiteer ik. Huil ik, dan hang ik de zielepoot uit. Ben ik neutraal, dan ben ik nors. Hoe moet ik dan zijn om goed te doen ? Ik kan en mag niet mezelf zijn want dat is niet goed.

En dus wordt het hoogtijd dat ik wat verandering aanbreng in mijn leven. Ik moet en zal de koe met de horens vatten en die cirkel van negativiteit doorbreken. Ik heb die op persoonlijk vlak op een bepaald moment helemaal doorbroken. Maar het is als een schaduw die naast je loopt, je kan hem niet van je afschudden. Ik toch niet, niet vandaag. En dat wil ik veranderen, helemaal. Whatever it takes.

Maar gebruik dat geduld nu alsjeblieft niet als excuus om niet in actie te komen hè. Dan is het geen deugd meer.

En om meteen maar zelf met de deur in huis te vallen, heb ik ook de koe met de horens gevat.

Ik speel al zolang met de gedachte om mijn eigen business uit de grond te stampen in het kader van personal and business coaching.

De effectieve vorm die mijn zaak zal aannemen is nog een verrassing, niet alleen voor jullie, ook voor mij!

Maar het is een vaststaand feit dat ik me daarin ga vervolmaken en dat er op termijn een bloeiende stevig onderbouwde zaak zal opgericht worden die me zal toelaten mijn heel potentieel te benutten. Vandaag kijk ik volop uit naar voertuigen die me daar naartoe kunnen brengen. Versta me niet verkeerd, er zal geen chauffeur in zitten, ik neem zelf het stuur in handen en rijd waar ik wil rijden. 

De eindbestemming ? Er is geen eindbestemming in dit leven. Daar waar ik eindig, start ik opnieuw, stap voor stap. Zekerheid ? Dat heb je toch nooit! Wie wil er nu zekerheid ? De enige zekerheid die er bestaat is dat niets zeker is. Morgen kan mijn leven voorbij zijn. Wat heb ik dan bereikt ? De overtuiging dat ik op goede weg ben en volledig mijn pad aan het bewandelen ben. Het zou jammer zijn moest dat morgen al voorbij zijn, dat is ook niet het geval. Er zijn geen signalen in die richting. Er zijn alleen maar stevige signalen die me duidelijk maken dat ik de touwtjes zelf in handen heb en er dus ook zelf wat van moet maken. En dat doe ik nu. Niets of niemand gaat me daar nog van doen afwijken. Het is mijn pad, mijn leven, mijn beslissing.

Diegenen die me niet geloven, die zijn er altijd, just you wait and see! You know what, I don't give damn about what you think! It's my life and I am going to make happen!

Voilà, als dat geen vastberadenheid is! Ik daag iedereen uit om met diezelfde instelling hun eigen leven te leiden en er een succes van te maken. Want ik ga dat ook doen.

 Maar in dit geval moet ik ook eerlijk zijn tegenover mezelf. Het is geen tijdverlies. Het is eerder een periode van rijping, zoals een goede rode wijn die eerst nog een paar jaar moet liggen voor hij echt lekker is. Alleen hoop ik dat mijn wachttijd toch wat korter is... Een echte training in het kweken van geduld, jongens, dat ik dat nog moet meemaken. Overgave aan het proces, doel voor ogen houden en vooruitgaan. Dat houdt me staande. Grappig dat zich dat ook weer op alle vlakken doortrekt in mijn leven. Binnenkort ga ik er nog van genieten! Dat is misschien de clue van het hele verhaal ?!

Wie weet... Leven in het nu, heet dat.